Inderdaad, een heel mooi onderwerp en het allermooiste is dat iedereen vanuit zichzelf schrijft. Het zijn allemaal ervaringsverhalen al wordt het soms niet met zoveel woorden gezegd.
Zelf merk ik dat ik schrijf vanuit discipline omdat het mijn dagelijks werk is, problemen tussen mens en paard oplossen vanuit discipline en dan denk ik van "ja maar jongens door lekker bij je paarden in de wei te gaan zitten, kun je je heel rustig gaan voelen maar daar los je de problemen niet mee op.
Ook niet door te gaan trimmen, want dat is, zo hebben de heren medici ontdekt, een geweldige manier om je stress kwijt te raken, maar daar heb je zo weinig aan als een paard lelijk naar je kijkt.....
Moet je dan maar accepteren dat je iets niet meer durft omdat.... weet ik veel, geef maar honderd redenen... of moet je toch gericht aan herstel gaan werken, gewoon omdat je dat deel van je leven, niet meer rijden, uberhaupt niet meer met paarden omgaan, als een verarming beschouwt?
Ben je toch belazerd, want dan kan ik accuut stoppen met mijn werk. 95% van de opdrachten die ik krijg zijn gebaseerd op angst, hoe het ook verpakt wordt. Denk dus niet dat dit iets is wat jou alleen overkomt. En over het algemeen los ik het op.
door mensen een nieuwe manier van kijken te leren, door hun probleem te tackelen door ze aan de randen ervan te laten te knabbelen, door zúlke kleine stapjes tegelijk te nemen dat ze niet eens in de gáten hebben dat ze aan hun eigen probleem, hun angst voor die grote lieverd, werken. Door, iemand zei dat, soms ontroerend zacht en klein te zijn.
Maar wél vanuit een ijzeren discipline, weten hoe je iets aanpakt en het over en over bewezen systeem vertrouwen. Een systematische aanpak zal ervoor zorgen dat je straks weer op de rug van een paard zit om samen met je man door het bos te crossen....
Gewoon niet opgeven en er actief aan werken!

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Bedankt voor de lieve reacties.

Liz is gisteren weer naar huis gekomen. Twee weken eerder dan gepland. Ik kan niet meer met Eddy door één deur en we hebben de training stopgezet.

Liz heeft veel geleerd, ik heb nog veel meer geleerd. Ik heb een basis om met Liz te gaan starten. Eddy's manier is de manier waarop ik met mijn paard wil omgaan en haar wil rijden. Ik kan echt iedereen aanraden notie te nemen van wat Eddy ons wil laten zien over paarden en hoe met ze om te gaan. Het klopt, het werkt, het is goed.

Anita Cats schreef op woensdag 16 maart 2011, 18:53:


Discipline, zelfdiscipline beide vormen van controle - dus niet spontaan.


Ik heb het hier ook niet over training. En in mijn ervaring bij juiste training is verzuring nooit een probleem. Dat gebeurd alleen bij idiote sport mode mafkezerij.


Niet als je je body al onder controle hebt, iets wat een vereiste is bij paardrijden.
Maar daar gaat deze discussie ook niet over.

Dus de levenswind zit altijd in de zeilen, en we kunnen altijd onze eigen koers bepalen? Soms niet hoor, die kan ineens wegvallen en dan moet je wel roeien en roeien met de riemen die je hebt! Of je dat nou leuk vindt, er ervaring in hebt, er voor getrained hebt, of gewoon in het diepe gesmakt wordt. Als je daarna weer veilig aan wal staat, kijk da's adrenaline rush. Dan ben je weer een stukje fitter for life.

Maar ik denk dat Sandra al wel een hoop info heeft die bruikbaar is en gaat gebruiken wat haar het meeste aanspreekt en het beste voor haar is.

Sandra van Bommel schreef op woensdag 16 maart 2011, 8:00:


Werkt die niet samen met de Parelli's ?
Parellien is trouwens ook wel een goeie om vertrouwen in je zelf en het dier te krijgen

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Marianne Gomes schreef op woensdag 16 maart 2011, 17:21:


Hier had ik op willen reageren
Maar gelukkig schreef je ook ,


Daar ben ik het helemaal mee eens

In Maastricht was een onderzoek naar "bewegen" en het positive effect dat het heeft op de hersenen.
Bewegen was dus gewoon wandelen, niks rennen of sjokken, gewoon lopen, Buiten !

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Leuk al deze opbouwende reactie's te lezen. tegen de herkenbare strijd angstiger worden bij het ouder worden en willen blijven kunnen en durven wat je vroeger kon. Anderzijds wandelt hie rregelmatig een koppeltje rond in de bossen op twee friezen waarvan ik denk dat ze misschien wel tegen de 70 gaan. Zalig toch?

Ik ben overtuigd dat als je het echt graag wilt je je op een gegeven moment opnieuw klaar voelt om terug in de bossen te rijden. De voldoening zal enorm zijn en de gouden raad van Letje en Piet zullen je zeker helpen.
Grtjes
Myr

Nils Vellinga schreef op woensdag 16 maart 2011, 21:38:

Juist! en als je het dan nog combineerd met daarna wat zwaars dragen en/of de spieren een beetje resistentie belasten .. nou dan val je er nog mooi mee af ook.

2 jaar geleden In 6 weken ongeveer 2/3 uur per dag met de hondjes wandelen en elke dag trappie op trappie af en mijn autootje vol laden en weer uitladen met verhuisdozen ... 12 echt overtollige kilo's weg ! en maar 4 weer terug ge-overbeloond! En wel moe - maar geen spierpijn.

En voor deze zomer begint weer

Heee, Goed zo Angelique
Jaaaren geleden ben ik ook bij Emiel geweest voor de grondwerk cursus.
Wat Cindy schrijft, voor je het weet is het een tweede natuur geworden

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Nils Vellinga schreef op woensdag 16 maart 2011, 21:15:


In de oude levels met dvd's...
Daarna hebben ze haar er weer uitgegooid, ieg uit de pakketten...

Sandra van Bommel schreef op woensdag 16 maart 2011, 15:22:


Maar dan wel gezellig bij de paarden ok?

Ilma Meijer schreef op donderdag 17 maart 2011, 0:58:


Jep. Als ze mij tenminste mijn snoep niet afhandig proberen te maken. Toen we verleden jaar een bbq hadden in de wei, zat sil met d'r hoofd in de aardappelsalade.

Heel erg leuk om zoveel reacties te lezen.
Natuurlijk schrijft iedereen vanuit de eigen beleving en ik denk ook dat het voor ieder weer anders werkt.
Maar ik put wel veel ideeen en moed uit de reacties en het zet mij goed aan het denken.
Op een paar punten kan ik wel ingaan.

Het joggen en sporten is voor mij waarschijnlijk geen goede optie. Ik heb vroeger zeer fanatiek gesport, dagelijks, en was daarin hetzelfde als het meeste. Het MOET altijd beter, sneller, etc.... ik vrees dat het een karaktertrek van mij is.
Als ik ga joggen, ga ik eisen aan mijzelf stellen. Dat weet ik. En de eisen die ik aan mijzelf stel, zijn niet altijd redelijk.
(moest ik mijn paarden eens mee aankomen... de zouden me vermoorden )

Lichamelijk werk is goed. Ik ontwijk dat vaak omdat mijn rug naar de knoppen is (en ik ben niet eens rijpaard geweest) en mijn gewrichten vaak niet meewerken (artrose), maar paarden flink schrobben, wat poep ruimen, draad dagelijks controleren en dat soort dingen moet goed kunnen. Hoe meer ik zit, (en ik zit veel voor mijn werk) hoe lammer ik wordt en hoe meer problemen mijn rug en de rest van de handel oplevert.

Parelli heb ik de cursuspakketten van gehad (idd had ik daar dat boekje van... jammer dat ze dat niet meer doen. Ik vond d'r goed) en twee jaar mee bezig geweest. Veel van geleerd en het ging prima met oude toontjes en de twee shetters.
Silja dacht anders over parelli en voelde een onweerstaanbare neiging om de carrotstick daar te planten waar het licht niet schijnt.
Er is niets mis met de methode, maar ze is niet geschikt voor ieder persoon met ieder paard, iig niet na een schriftelijke cursus. Ligt vast aan de persoon in kwestie, maar het is gewoon een feit.
Ik vond silja dan ook moeilijk en gecompliceerd totdat ik Amber leerde kennen.

Maar een ding is duidelijk. Ik moet uuuughhh wil van het 'moeten' af. Alleen al om logische reden. Als ik het gevoel heb dat de dingen 'moeten' en er eigenlijk geen zin in heb, hoe kan ik dan enthousiasme van mijn paarden verlangen. Ze zijn niet gek.
Bovendien heeft Rappa lichamelijk problemen en pijn zorgt voor chagrijn en ziet Silja er absoluut niet het nut van in om een rondje om iemand heen te lopen, om zomaar iets te doen zonder ergens heen te gaan of om een oefening te doen gewoon vanwege de oefening. Dan wordt ze dwars en sjaggie. Ga je echter bv leeg met haar mennen of de bossen in, dan schieten de oren naar voren. En eigenlijk is ze dan ook niet altijd de gemakkelijkste, maar dat valt niet zo op omdat mijn man dat niet zo boeit en hij minstens even eigenwijs is als zij

Maar het is dus duidelijk... ik moet voor mijzelf duidelijk krijgen wat ik wil en van dat hele 'ik moet longeren' ik 'moet met de dubbele teugel werken' ik 'moet grondwerken' etc vanaf.
Iig in zoverre dat ik het alleen doe omdat ik denk dat het moet.

Weer gewoon van de simpele dingen genieten, zoals Lettie uitlegde, is belangrijk en noodzakelijk. Weer gewoon terug naar de tijd dat het gewoon leuk was om bij de paarden rond te hangen.

Maar ook Piet heeft een punt. Al die tips om beter in het vel te zitten zijn prima en ik zal er zeker iets mee doen, maar mijn grootste probleem is toch de angst. En als ik aan al die andere dingen ga werken, ontwijk ik weer het belangrijkste punt; het overwinnen van die angst.
Daar moet ik dus zeker mee aan de slag. Stapje voor stapje, zoals meer mensen omschreven.
Typisch trouwens... als de paarden bv eten, willen ze sil weleens wegjagen en klieren, zodat ze niet naar haar hooizak durft te gaan. (nja, nu dus alleen rappa, maar eerder modig en rappa) en dan ga ik zonder probleem tussen haar en de andere paarden instaan en merk ik ook dat ze zich veilig voelt achter mijn rug en durft te gaan eten.
Ik durf ze ook in de wei zonder probleem weg te sturen als ze druk zijn en ik heb zelfs een keer werkelijk achter een paard aan gezeten toen ze te ver ging (was amber destijds... viel een ander paard aan)
Misschien is dat een goed begin punt.
Het probleem begint bij het werken met.... Maar wellicht heeft het te maken met het chagrijnen van de dames en het wel degelijk af en toe lichten van een pootje om eerder genoemde reden... ik doe het omdat het 'moet' . Waarom zouden zij het dan leuk moeten vinden?
Rijden is ook een issue, voortkomend uit een ongeluk in een grijs verleden. Dat moet gewoon stapje voor stapje worden aangepakt. Te beginnen met idd gewoon erop zitten onder veilige omstandigheden.

En idd... misschien moet ik Rappa gewoon met rust laten, op poetsen en knuffels na. Wellicht af en toe een spel in de wei met wegsturen en weer terug laten komen, zodat ze beweegt, zonder dat cirkeltje en met voldoende afstand. Ook al zou gym beter voor haar zijn. Als ze bij een ruiter terecht was gekomen als de voorgaande, die haar probleem niet had opgemerkt, was ze slechter af geweest. Vlgs de chiropraktor zit ze op het randje van volledig kapotgereden. (schade is er natuurlijk al)

Ik zal voor mijzelf moeten uitmaken wat ik precies wil met de paarden en dan idd een stappenplan moeten maken.
En mijn voornemen is deze zomer de bossen in. Met paard.
En potverdorie... ik zal het ook doen ook.

Je bent nu al gegroeid.
En je eindzin is de beste!

Heel veel respect voor jouw eerlijke posts Sandra.
Leven met en willen omgaan met paarden als je er een bepaalde angst voor voelt, ligt zeker niet voor de hand. Begin van nul, ga voetje voor voetje en laat al je verwachtingen en eisen die je aan jezelf stelt los. Op zo'n punt in je leven moet je eerst je kinderlijke naïviteit en nochalance terug vinden. Doe helemaal even niets met hen (ook zonder ons zijn zij gelukkig als ze buiten en in kudde leven), of enkel die dingen die je geen angsten inboezemen. En geef jezelf de tijd en de kans om stillaan te groeien, je paarden komen je dan wel ergens tegemoet.