Marlies Sanders schreef op donderdag 9 juni 2011, 9:37:


Hälga dramt niet. Ze is wat meer voorwaarts en gaat dan scheef lopen, zelfs als ik nauwelijks aan de teugels kom. Ze luistert verder goed.

Dat silja flipt als ik met hälga weg ga, heeft een reden. Ze flipt trouwens niet zomaar, maar knalt gewoon door de omheining heen, zelfs als ik nog in zicht ben.
Tuurlijk kan daar aan gewerkt worden, maar op dit moment zie ik daar nog geen belangrijke reden voor om mij die ellende op de hals te halen. Ik leer namelijk zelf erg veel van de oefeningen in de wei en heb absoluut niet gevoel dat ik mijzelf of een van de paarden te kort doe. Waarom? Geloof je werkelijk dat ik de paarden te kort doe omdat ik ze niet uit elkaar haal?
Ik geloof daar niet zo aan.
Op het moment dat het wel zo is, kan ik daaraan gaan werken. Maar dan zal ik eerst een isoleercel voor sil moeten bouwen.
Maar ik weet heel goed hoe het opbouwen in principe werkt, kan mij zelfs bedenken hoe je het in nog kleinere stapjes kan opbouwen, maar ben daar momenteel helemaal niet mee bezig. Heb nog genoeg andere dingen aan mijn hoofd.
Bovendien wil ik veel liever in de toekomst leren om Sil als handpaard mee te nemen. Dan krijgt ze namelijk meteen de beweging die ze hard nodig heeft.
Maar ik moet gewoon zelf eerst beter eigen worden met mijn paard. Dat is voor mij de enige prioriteit.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 9 juni 2011, 10:22:

quote uit vorige mail

Sorry, ik begreep hieruit dat ze dramt...

Maar ook dan kan je toch oefenen om ook even over de ander schouder te lopen?

knip


Wederom sorry, ik bedoel niet echt tekortdoen, maar ook hier dacht ik weer te begrijpen dat je dat wel heel graag zou willen, en dan vind ik het jammer als dat niet kan...
Ik bedoel aan te geven dat je, als je dat wil, daar best naartoe kan trainen.
Al duurt het een jaar, als je niet oefent zal het nooit lukken ook.
Het is zo leuk voor allebei als dat (op een ontspannen manier) kan.


mss werk je er nu onbewust al aan door met je nieuwe paard apart aan de slag te gaan? Lijkt mij een goed begin.


Het een zou het ander niet uit hoeven sluiten...


Natuurlijk moet je alle tijd van de wereld nemen om eigen te worden met je nieuwe paard.
Juist nu is het toch belangrijk om een goede vertrouwensrelatie op te bouwen, van twee kanten. Daar heb je helemaal gelijk in hoor!

Marlies Sanders schreef op donderdag 9 juni 2011, 11:08:


Ja dat klopt, maar dat krijg ik dus buiten moeilijk voor elkaar. Daartoe moet ze wat beter aan de hulpen zijn en dat zijn dus de dingen waarvoor ik thuis trainen belangrijk vind.

Ik bedoel dus ook dat het niet corrigeren van een dergelijke houding uiteindelijk volgens mij wel degelijk tot overbelasting kan leiden. Zelfs als ze stil staat, hangt ze echt naar een kant. Het zit ook niet gemakkelijk
En dan vind ik het werken daaraan toch wel belangrijk,

Thuis daaraan werken kan er dan ook voor zorgen dat ik het later buiten toe kan passen.
Lijkt me.
Zal trouwens zeker een tekortkoming van mijn kant zijn, dat het buiten niet zo lukt.
Misschien train ik thuis wel vooral mijzelf-

Helemaal goed. Mooi voorbeeld van rechtshandigheid en muisarm en stijve nek. Er zijn zelfs beroepschauffeurs die zoveel last van hun rug kregen dat ze bijna niet meer konden rijden en waarvan bleek dat ze altijd hun portemonnee in dezelfde achterzak hadden. Of scheve schouders en daaruit volgend rugklachten, omdat ze altijd één hand - heel ontspannen- over het stuur leggen en de ander een stuk lager aan de onderkant ervan.
Denk alsjeblieft niet dat dit alleen bij dressuurpaarden voorkomt en dat een recreatieruiter niks te vrezen heeft. De meeste van mijn klanten ZIJN recreatieruiters en bijna allemaal hebben ze bananenpaarden, die vroeg of laat kreupel worden. Het is echt niet goed om dit als niet PN af te schieten.

Het eerste wat ik doe is over de kont kijken langs de schoft naar de schouders, dan naar de voeten. Is er verschil in hielhoogte en teen en dan ga ik vragen stellen over de kenmerken die jij hier opnoemt. (je zal de mensen niet de kost moeten geven die niet weten of hun paard bv.makkelijker naar links dan naar rechts draait, want je gaat failliet)
Dan gaan we werken. Als het paard erg kreupel is - of er al wel of geen hko geconstateerd, boeit me weinig- is langteugelwerk á la Piet Loof (dat betekent 80% gepikt van Piet Bakker, aangevuld met 20% van mij) eerst aan de orde. De ruiter krijgt hiermee in zijn/haar handen het juiste gevoel én het kreupele paard wordt ontzien.
Is daar goed op geoefend en vermindert het kreupelen gaat de ruiter erop en rijden met veel vereenvoudigde invloeden van Antoine de Bodt.
Het is allemaal geen rocket science namelijk. Ik zeg niet dat AdB het moeilijk maakt, want meestal zijn het de dressuur en springruiters die onbegrijpelijk lullen, die hij juist moet leren hun paard recht te rijden.
Ik wordt echt gék van modieus ingewikkeld versluierend geklets over harmonica's die in en uitschuiven en binnen of buitenteugels gecombineerd met binnenbenen waar een paard zich omheen zou moet krullen.
Standaard vraag ik dan na zo'n minuut of tien op een bepaalde manier rijden "wat voel je?" Bijna altijd is het antwoord "hij loopt vreemd"
Dat is hartstikke mooi en het antwoord waar ik altijd op hoop, omdat er jaren aan vooraf gegaan zijn van ongemerkt de makkelijkste zit kiezen en daarmee de scheefheid bevestigen en laten toenemen.
Mijn antwoord is dan ook meestal: "Dat zou goed kunnen kloppen dat het vreemd voelt, want hij is niet kreupel meer"

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Mooi Piet, dat is de richting die ik uit wil. Dankzij PN kan ik het allemaal wat beter plaatsen, alles die ik gezien heb. Zoals jij zegt klinkt het logisch en zo'n mensen zijn er nodig voor de paarden en de ruiters te begeleiden, inderdaad niet die ingewikkelde krullewieten.