Naarmate het paard sneller voorwaarts gaat, beweegt het zwaartepunt vh paard zich sneller voorwaarts..
De centrifugale kracht neemt eveneens toe. Als de snelheid blijft toenemen zal er een punt bereikt worden waarop de opwaartse centrifugale kracht groter is dan de omlaaggerichte zwaartekracht, op dat punt zal het paard van gang veranderen.

Wat ik in de discussie mis is wat gebeurd er tussen de oren van het paard.

Ooit wel eens met een (klassiek) dressuurpaard een goede buitenrit gereden.
Drama, een dressuurpaard wacht op een commando van zijn ruiter, een paard met een basis opleiding denkt nog zelf. Daarnaast moet het paard in terein zijn hals zelf kunnen
gebruiken ipv de opgelegde houding. Ooit in verzameling met neus handbreedte/of op de loodlijn een steile helling op/af gegaan. Met netjes het buitenbeen onder de massa ga je er echt niet komen. De klassieke rijkunst en dressuur is er voor cultuur, heilzame gymnastiek, en tak van sport niet voor het rijden africhten van een buitenrij paard.

Wie geinteresseerd is zoekt het boek Ken uw Paard van H. Treffers op zoals Egon ook al meerdere keren heeft aangegeven. Hier gaat met ervan uit dat het paard een basisopleiding krijgt waarna de opleiding splitst in een campagnepaard of een schoolpaard (Hoge School).
Waarbij de opleiding van Campagnepaard meer gericht is op een natuurlijke zelf aangenomen houding die in de eerste plaats economisch moet zijn en de school methode gericht is in het opleggen van een houding.

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 9:48:


Nee, nooit gedaan.... Ik heb geen klassiek opgeleid paard hier in de wei
Maar het is een interessante stelling. Ben benieuwd hoe anderen hierover denken.

Ik ben ook geneigd te geloven dat basisgymoefeningetjes voldoende is om de ruiter te dragen en dat het vaak te ver wordt doorgevoerd, waar dat niet zinvol of zelfs wenselijk is.
Boek lijkt me boeiend. Zal ik eens achteraan gaan.

Het is allemaal symptoombestrijding

Paarden kunnen heel goed hellinkjes op en af zonder dat ze daarvoor eerst moeten leren hoe ze moeten lopen.

Het gaat pas mis als er veel te grote of zware mensen op hun rug gaan zitten.
Mensen die idiote dingen met paarden willen doen. Slidingstops, huppelpasjes, hoge sprongen, chique lopen in optochten.
Dan moet je je als paard wel letterlijk in allerlei bochten wringen om dat mens op je rug te houden onder alle omstandigheden.

Ga terug naar de oorzaak. Stap niet op een paard dat veel te klein voor je is. Kies een paard dat jouw gewicht een vlieggewichtje vindt en jouw lengte niet als een tuimelpop ervaart. En doe geen rare dingen.

Ga maar eens motorrijden op een 125 cctje met een veel te groot mens achterop die zijn eigen balans niet kan houden.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 9:19:


Bedankt Sandra!

marjolijn schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:05:


...je moet ook de duur bekijken dat een paard op wandel meegaat. Wij zaten soms een ganse dag, drie, vier dagen lang te paard (ja ik weet het, ocharme die paarden...)
Voor korte ritjes kan dat wellicht geen kwaad, maar als je van zin bent om serieus te gaan trekken, met galopstukken, hellingen en bochten, dan is een minimumopleiding en training van het lichaam een absolute must heb ik geleerd uit mijn ervaringen.
Dat maneges zich dit niet kunnen permitteren begrijp ik, maar m'n eigen paard gaat niet mee vooraleer die goed loopt.
Tot m'n grote verrassing heb ik een nu prachtig begroeid, ex-motorcross parcours gevonden langs de vaart met een rijkdom aan steile en minder steile hellinkjes, een straat verder van waar ik woon. Ik kon me geen beter trainingsparcours wensen .
Alleen jammer dat als we met twee paarden zijn, het achterste paard elke keer erg opgefokt wordt als ze de steilere hellingen op moet wellicht omdat ze liever vooraan lopen. Ik weet nog niet hoe ik dat zal moeten aanpakken om haar kalmer te krijgen...

e m kraak schreef op maandag 20 juni 2011, 22:49:


juist


Het gaat steeds weer om de meerdere eer en glorie van de ruiter. Verder geldt: de nieuwe kleren van de keizer in het land der blinden.

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:36:


Alhoewel ze dan eigenlijk helemaal in verzameling gaat en bijna ter plekke gaat piafferen als ik haar tegen houdt om niet achterna te stormen

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:47:


of gewoon dribbelen

joop schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:48:


Ja Joop, ja ... inderdaad dribbelen , was gewoon aan het grappen.

... en dt fouten aan het maken

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 9:48:

Ik snap die tweedeling totaal niet. In de buitenrijderij noch in de klassieke dressuur is er sprake van een opgelegde houding. De houding is het gevolg van de actie: form follows function.
Ik zie het zo: je leidt het paard dressuurmatig klassiek op (dus niet sportdressuurmatig, want die creëert inderdaad een willoze marionet) om er in het terrein maximaal profijt van te hebben.

Het "opleggen van een houding", zoals dat boek blijkbaar beschrijft wanneer je de andere afslag van de splitsing neemt, is absoluut géén eigenschap van de klassieke dressuur. Die heeft balans, lichtheid en zelfhouding als kernbegrippen. Sportdressuur/moderne dressuur baseert zich daarentegen op learned helplessness dmv een afgedwongen houding en totale overgave, zoals het dressuurpaard waarop jij de buitenrit deed.

Christel Provaas schreef op dinsdag 21 juni 2011, 11:18:


in niet veel woorden, maar zo is het. Mensen die minder in aanraking komen met trainen van paarden lijken erg wit-zwart te gaan denken zo te lezen. Ze horen van 'paard in de krul rijden' en plots is alle dressuur slecht voor een paard. Je ziet maar hoe verkeerd paarden aangepakt kunnen worden door deze twee extremen.
Ooit hoorde ik deze zin op een of andere katholieke zender: middelmaat is de maat vinden tussen twee idiote uitersten....deze vind ik in de paardesport zo toepasselijk...

joop schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:37: