muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 9:48:
> Wat ik in de discussie mis is wat gebeurd er tussen de oren van het paard.
>
> Ooit wel eens met een (klassiek) dressuurpaard een goede buitenrit gereden.
> Waarbij de opleiding van Campagnepaard meer gericht is op een natuurlijke
> zelf aangenomen houding die in de eerste plaats economisch moet zijn en de
> school methode gericht is in het opleggen van een houding.
>
Ik snap die tweedeling totaal niet. In de buitenrijderij noch in de klassieke dressuur is er sprake van een opgelegde houding. De houding is het gevolg van de actie: form follows function.
Ik zie het zo: je leidt het paard dressuurmatig klassiek op (dus niet sportdressuurmatig, want die creëert inderdaad een willoze marionet) om er in het terrein maximaal profijt van te hebben.
Het "opleggen van een houding", zoals dat boek blijkbaar beschrijft wanneer je de andere afslag van de splitsing neemt, is absoluut géén eigenschap van de klassieke dressuur. Die heeft balans, lichtheid en zelfhouding als kernbegrippen. Sportdressuur/moderne dressuur baseert zich daarentegen op learned helplessness dmv een afgedwongen houding en totale overgave, zoals het dressuurpaard waarop jij de buitenrit deed.
Training/gedrag
