Koen Theys schreef op maandag 11 juli 2011, 17:29:


Ja, uiteindelijk moet ze wel bekapt geraken natuurlijk.
Char is 14, je kan haar moeilijk nog 10 jaar niet bekappen...

Maar je hebt gelijk hoor. Zus en ik hebben schrik dat jou iets overkomt.
We zijn nogal geschrokken van dat duim-incident.
Vreselijk als jou pony iemand zo verwond ... En we vinden het eigenlijk ook niet kunnen dat je als bekapper, of DA of ieder soort prof-persoon die met paarden te maken heeft, je leven zou moeten wagen voor andermans pony.
Maar om dat op te lossen zodat dat niet hoeft, is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Ans Jondral schreef op dinsdag 12 juli 2011, 9:33:


Maar dat dit in 9 jaar nog niet is aangepakt, dat kan IK mij niet inbeelden

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Nils Vellinga schreef op dinsdag 12 juli 2011, 20:04:

Ja, helemaal mee eens! Ik kan mij niet voorstellen dat je een pony in 9 jaar tijd niet kan leren een voetje te geven, New Forest of niet Dan zit er óf iets echt fundamenteel fout tussen de oren van de pony (en moet je daar m.i. dus niet mee fokken) óf met de aanpak van de eigenaar (en die zou daar dan zelf aan moeten werken). Ik ben goed thuis in dit pony-ras (heb ook zelf alleen maar New Foresters) en neem van mij aan: ook in dit ras zitten draken!!

De zoektocht naar duidelijkheid over Enno en je besluit over zijn toekomst zijn bewonderenswaardig.
Daar bovenop het besluit om Invierno aan Benny te geven... ach, je hart is groot hè.
Diep respect, echt waar.

Nils Vellinga schreef op dinsdag 12 juli 2011, 20:04:


Lees dan misschien eens eerst wat ik schrijf. Het is niet altijd zo erg geweest.
Die pony is uiteraard al 9 jaar wel gewoon bekapt geweest. Soms met nagenoeg geen problemen, soms wat lastiger. Ik heb haar meer dan een jaar zelf bekapt en dat was heus ook niet altijd een gevecht, anders had ik dat nooit gedaan. Ik heb anders al genoeg werk met mijn eigen paarden. Maar dat ze haar achterbenen zo krampachtig onder zich trekt heeft ze altijd al gedaan. En dat ze durft panikeren, steekt ook zo nu en dan de kop op.
Dat het nu zo erg is, is sinds vorige zomer.
De keer voor Koen gewond raakte, heeft hij haar bekapt zonder de minste problemen of stress. De keer daarna ging eigenlijk ook best ok, maar toen schrok ze opeens van iets waardoor ze wegsprong en uitsloeg. En sindsdien lukt het niet meer.

Ergens wel grappig trouwens dat Char een draak genoemd wordt. Die is nieuw...
Alsof het karakter van een pony volledig afhankelijk is van het feit of ze wel/ niet makkelijk voetjes geeft? Want als je iets negatiefs over haar wil zeggen, zal dat wel ongeveer het enige zijn wat je kan verzinnen...

Ans Jondral schreef op dinsdag 12 juli 2011, 22:55:


Ik vind het, maar jij mag daar anders over denken, een groot verschil of een pony alleen z'n voetje terug trekt of naar je slaat. Dat laatste is nl een daad van agressie. En een pony die agressie toont, al is het maar op één vlak, heeft dat kennelijk toch in zich; IK zou dáár niet mee willen fokken, eens te meer daar we hier spreken over een pony, iets waar toch overwegend kinderen mee in de weer zijn. Maar dat is mijn fokvisie.

angelique hage schreef op dinsdag 12 juli 2011, 23:09:


Mijn zus wil uit haar merrie een veulen als opvolger. Dat was Jamaica, wiens vader overgings een paard is en geen pony. Jam is er jammer genoeg niet meer. Dus laat ze haar merrie opnieuw dekken om een volle broer/zus van hem te fokken.
Wat hebben kinderen met dat verhaal te maken?
En mocht je je afvragen of voeten geven erfelijk is... Jam gaf alle 4 zijn voeten reeds toen hij 1 maand oud was.

En wat heeft agressie er mee te maken?
Die pony is gewoon enorm angstig dat iets haar voeten grijpt. Die weet niet wat ze doet op zo'n moment. Paniek heeft niks met agressie te maken.
En moedwillig is ze ook niet. Want ze blijft gewoon wel die voeten geven, terwijl ze bijna zou gaan zitten door de stress.

Hallo,

Ik ben bezig om met mijn paard het trailerladen te oefenen. Dat gaat redelijk goed. Ik krijg haar in de trailer, met voer als motivatie, maar het probleem is dat ze er niet in wil blijven staan.

Het gaat als volgt: Ik loop met haar mee de trailer in. Ze komt met enige aarzeling met me mee tot helemaal voorin de trailer waar een hooinet hangt. Ze neemt dan een paar happen en stapt dan een paar passen achteruit om het op te eten. Soms blijft ze ook een minuut of twee voorin de trailer staan eten, maar als ze dan iets hoort of ziet, is dat een aanleiding om weer achteruit de trailer uit te gaan. Soms helemaal eruit, soms half. Ik hou haar niet tegen als ze achteruit gaat.

Nu weet ik niet hoe ik hier op zal reageren. Ik kan natuurlijk gewoon zo door oefenen in de hoop, dat hoe vaker ze in de trailer komt, hoe gewoner het wordt, tot ze geen aanleiding meer ziet om eruit te gaan. Maar ik ben bang dat het achteruitlopen een gewoonte wordt en dan komen we niet verder.

Ik was van plan om de stang er pas achter te zetten als ze niet meer uit zichzelf de trailer uitging, maar misschien moet ik het toch eerder doen, om het achteruitlopen te voorkomen en een eventueel beginnend patroon te doorbreken.

Ik zou het heel fijn vinden als jullie met mij mee willen denken, want ik vind het een denkproces.
De meeste mensen om mij heen zouden zonder pardon de stang erachter zetten, klep dicht en wegrijden, maar ik heb voor de weg van de geleidelijkheid gekozen. Alleen soms kan ik daarin doorslaan en verlies ik de realiteit uit het oog, dus daarvoor wil ik graag jullie advies.

Neem een helper. Die doet de stang erachter terwijl jij aan de voorkant je paard voert en beloont. Stang enkele seconden erop laten zodat paard voelt dattie er zit zonder dat er verder nog meer gebeurt en verdomd het hooi is er ook nog steeds, dan de stang eraf en paard eruit. Dit bouw je uit naar steeds langere tijd staan met stang. In je eentje gaat dit niet lukken tenzij moeizaam.

Maartjen schreef op woensdag 13 juli 2011, 21:10:


Ik vind het supergoed dat je de moeite neemt hier verder mee bezig te zijn en niet zomaar klakkeloos gaat rijden, complimenten!

Voor de paarden is een trailer een heel onnatuurlijk iets en het is heel logisch dat ze eruit wil op het moment dat er iets te horen of te zien is. Paarden zijn vrij claustrofobisch; zij willen overzicht hebben. (prooidier)
Het is dus al heel braaf dat ze erop kan; dit hoef je alleen nog verder uit te bouwen. :)

Zie je het aankomen wanneer ze eruit wilt?

Ans Jondral schreef op dinsdag 12 juli 2011, 23:34:


Het verhaal van Jamaica is mij bekend, althans wat je er hier over geschreven hebt.
Kinderen hebben met dat verhaal niets te maken.
Mijn opmerking in dat verband (lees maar eens terug) was enkel de link dat pony's doorgaans voor kinderen bestemd zijn.

Victor (de pony van mijn dochter, heel wat mensen hier kennen hem inmiddels) was doodsbang voor álles toen wij hem kregen. Als je naar zijn voet reikte om die te pakken, raakte hij in totale paniek. Hij heeft daarbij echter nooit geslagen, enkel geprobeerd te vluchten (wegtrekken been en proberen afstand te nemen). Het heeft 3 maanden geduurd voordat zijn angst overging in vertrouwen als je zijn voetje vastpakte, 3 maanden van geduldig blijven en liefde geven, door een meisje van toen 8!
Ik vind het nogal een verschil, de wijze waarop een angstige pony reageert in paniek, tw slaan (= agressie) of vluchten.
Maar goed Ans, ik vind wat ik vind. En ik schreef al eerder dat je het niet met mij eens hoeft te zijn. Pak het niet zo persoonlijk op.

angelique hage schreef op donderdag 14 juli 2011, 0:38:


Merries meppen over het algemeen eerder dan mannelijke paarden. Ik denk niet dat dat met erfelijk doorgeven van agressie te maken heeft.
Daarbij speelt ook het karakter een rol: het ene paard mept van zich af uit angst, het andere reageert op angst met vluchten en er zijn er ook die zich laten vallen.

angelique hage schreef op donderdag 14 juli 2011, 0:38:


Omdat ik helemaal niet vraag naar meningen of ze wel geschikt zou zijn om mee te fokken.
Je kent die pony niet eens. Wel/niet fokken is bij Char helemaal geen issue en al helemaal niet omwille van haar karakter. Iedereen die haar kent, wordt verliefd op haar... zolang je maar niet haar voeten nodig hebt.
Ik gaf alleen aan aan oa. Koen en Piet dat ze momenteel niet in België is en we pas iets met dat bekap-probleempje kunnen gaan doen als ze drachtig is en weer naar huis komt. Wat mogelijk nog wel eventjes duurt.
Mijn eigen paard is bijvoorbeeld 3 maanden weggeweest. Hopelijk is Char sneller terug dan dat, maar 'snel' hiermee aan de gang gaan, zit er dus even niet in.
Maar tegen dat ze terug komt, moeten we wel gaan denken wat we hiermee willen doen...

Daarnaast is dit niet gewoon een angstige pony omdat ze het niet zou kennen. Zoals veel groene paarden bijvoorbeeld. Ze weet wel degelijk wat we van haar verwachten en probeert eigenlijk nog wel mee te werken tot op zekere hoogte. Tot ze zichzelf niet meer in de hand heeft.

Christel Provaas schreef op donderdag 14 juli 2011, 8:19:


Flight, fight, freeze & faint ... je was er één vergeten!