Het filmpje van Arabesk, waarvoor mijn complimenten , waarin heel goed in beeld is gebracht wat ik ook "onvertraagd" meende te zien, heb ik (in de discussies met tradi's) toch ook nog een vraag die ik niet kan beantwoorden. Misschien kan iemand hier het uitleggen:
Er zijn paarden/pony's die mét bit gereden worden, die hun ruiter via de teugels zowat uit het zadel trekken. Ik bedoel dan geen paarden/pony's die "in verzet komen" of ergens van schrikken, maar die ergens enthousiast/druk van worden, bv als ze in het bos zijn en graag willen gaan rennen.
Het lijkt niet alsof ze het bit op een of andere manier "vastgepakt" hebben, dus dat zou betekenen dat ze zichzelf vol de druk op de kaaklagen/in het geheemelte aandoen. Vaak wordt dit gedrag van het paardje ook nog "beantwoord" met een ferme ruk aan de teugels (dus ook het bit), hetgeen de pijn dus alleen nog maar heftiger maakt. En toch "leren" deze paardjes er ogenschijnlijk niet van, want ze blijven dit doen.
Dus mijn vraag: waarom doen ze dat en waarom "geven ze niet op".

Hoi, volgens mij,( omdat ik die ervaring met mijn eigen paard had), rennen paarden "weg' van de pijn. Hoe meer je trekt ( dus meer pijn) hoe harder ze gaan. Op zich eigenlijk wel logisch.
Zodra ik overging op bitloos was het een verschil van dag en nacht. Ze draafde veel rustiger en ik had dus ook veel meer en fijnere controle.
Groetjes Jean

Ik zit, met een aantal toch wel schrikkerige pony's, eigenlijk onbewust vaak de omgeving te scannen. Je weet immers op een gegeven moment wel wat ze eng zouden kunnen vinden. Maar ook dan verrassen ze mij nog regelmatig
Als er iets spannends is, probeer ik zo laag mogelijk te ademen en zo ontspannen mogelijk te zijn, en er zonder te vertragen of te versnellen zo dicht mogelijk bij/langs te gaan. Reageren ze niet, dan reageer ik ook niet. Reageren ze wel, dan doe ik hetzelfde als diverse anderen hiervoor al schreven: laten aanraken en belonen met een snoepie of lekkere krabbel.
Toch ligt het ook heel erg aan het karakter van het paard, iets waarbij ik mij "neergelegd" heb na het lezen van het boek "Paardentypen" van Eric Laarakker (een aanrader hoor!). Met een aantal echte "waterpaarden" (vol, of in ieder geval met een hoog water-aandeel), zal het schrikken voor zaken waarvoor ze al 100x gedesensibileerd zijn, nooit overgaan.
Dus dan zorg ik maar gewoon dat ik voorbereid ben door op tijd de "scannen".

ik haal pas aan als we het enge ding voorbij zijn op een rustige manier.
Maar niet uitbundig belonen, gewoon doorlopen het schrikken negeren en als ze weer rustig is een aai over dr hals tijdens het lopen.

zou het ook niet door de adrenaline die vrijkomt komen?

Volgens mij werkt dat voor elk paard anders. Mijn vorige paard vond het prettig als ik bevestigde dat er inderdaad iets was, maar dat ik er wel langs durfde en zij dus ook. Liefst het enge ding samen nog even aanraken en dan was het goed.

Bij Lily werkt het heel anders. Bij haar is het een kwestie van negeren, niet naar kijken. Als iets toch eng is, blijft ze staan. Ik geef ik het een naam, zeg dat het goed is en we gaan verder. Vooral niet naar laten kijken of aanraken, dan fokt ze zichzelf namelijk op en wordt het steeds enger.

Vanwege haar grootte komt Kim er vaak pas achter dat er iets "eng" is als we er al voorbij zijn en dan is het te laat om te schrikken. Ook erg handig. We kwamen eens langs een hoge schutting, daar achter een trampoline, kinderen aan het springen. Je hoorde "toooing" en er kwam een hoofd boven de schutting uit. Lily zag steeds dat hoofd en vond het maar wat vreemd. Elke keer als dat hoofd verscheen, bleef ze staan en pruttelde, erg vermakelijk. Kim bleef natuurlijk ook staan, maar die was te klein om wat te zien. Even verderop was de schutting lager en nu was de trampoline wel zichtbaar voor Kim. Een achteruitdeinzende Kim: jieks, wat is dat?! Lily vond het niet waard te blijven staan, dat had ze immers al gezien.

Over het algemeen schrikken mijn dames gelukkig nauwelijks en is een "loop maar door" eigenlijk voldoende om de spanning weg te halen.

Monique

Min eerste gedachte is idd ook adrenaline. Bij pijn komt dit vrij en misschien versuffen zij zich ermee.
Het is maar een idee en nergens op gebasseerd.

Vind het wel een goede vraag en ben benieuwd of iemand het antwoord weet.

mirel schreef op dinsdag 2 augustus 2011, 12:45:


adrenaline is een pepper, het helpt een snelle vlucht bij paniek.
endomorfine is versuffer, denk niet dat het paard zich expres pijn doet met het bit in de hoop dat endomorfine zijn pijn verdooft, maar misschien vergis ik me.

Paard, vluchtdier, rent eerst door de pijn heen.
Kijk maar wat er op de Serengeti gebeurt als de leeuwen een zebra proberen te pakken (daarvoor moet je niet zo'n zwaar gecensureerd "clean-kill" TV-filmpje hebben maar iets in de "pas op - schokkende beelden"-categorie die de gemiddelde werkelijkheid weergeeft).
De omslag komt wanneer shock toe slaat; dan kunnen ze niets meer.

Dus paard proberen d.m.v. p+ / bit / pijnprikkel te doen stoppen is kolder!
Waarom lijkt het dan toch zo vaak wel te werken?
Boerenbedrog. Het blijkt altijd toch een associatieve belering die werkt, niet deze stimulus zelf.
Het beste bewijs hiervoor is de onbetrouwbaarheid er van, "door het bit lopen", hard in de mond worden, op hol slaan, etc.
Hoe slechter de belering is, des te harder gaat je paard tegen een pijnlijk gebruik van een bit (of iets anders) in.
Daarom is het wijken voor druk ook iets dat geleerd moet worden.

Het hangt ook af per paard denk ik (Horsenality, kijk maar eens rond bij Parelli).
Mijn Lolita verstijft bij enge dingen, het beste wat ik dan kan doen is gewoon wachten tot ze weer kan ademen en met haar ogen knipperen, als ik dan zou proberen te doen alsof er niks is en willen doorgaan: is geen goed idee. Met mijn jonge paard Huppel heb ik van in het begin de Parelli-aanpak gebruikt, dus haar vragen om dingen aan te raken ('touch it' wat meteen in Parelli level 1 al zit) waar ze dan voor beloond wordt, zoals nog mensen doen en met succes. Vindt het trouwens wel grappig , want ik ga ook naar brievenbussen en zo, 'kijk eens wat een leuke brievenbus' en dan krijgt ze een korreltje als ze die aangeraakt heeft. Voeten in een plas zetten is ook zo'n leuke, en handig voor later. Maar verder is ze gewoon ook een andere horsenality, veel nieuwsgieriger, wel adrenaline/opgewonden maar minder echt bang. Afleiden met een andere opdracht werkt dan eigenlijk wel goed.
In het algemeen zou ik wel zeggen dat geruststellen toch vooral een mensending is, paarden hebben eigenlijk weinig aan zachte stemmetjes of lieve aaitjes als ze bang zijn, dat doen ze onder elkaar ook niet zo.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie