Volgens mij werkt dat voor elk paard anders. Mijn vorige paard vond het prettig als ik bevestigde dat er inderdaad iets was, maar dat ik er wel langs durfde en zij dus ook. Liefst het enge ding samen nog even aanraken en dan was het goed.

Bij Lily werkt het heel anders. Bij haar is het een kwestie van negeren, niet naar kijken. Als iets toch eng is, blijft ze staan. Ik geef ik het een naam, zeg dat het goed is en we gaan verder. Vooral niet naar laten kijken of aanraken, dan fokt ze zichzelf namelijk op en wordt het steeds enger.

Vanwege haar grootte komt Kim er vaak pas achter dat er iets "eng" is als we er al voorbij zijn en dan is het te laat om te schrikken. Ook erg handig. We kwamen eens langs een hoge schutting, daar achter een trampoline, kinderen aan het springen. Je hoorde "toooing" en er kwam een hoofd boven de schutting uit. Lily zag steeds dat hoofd en vond het maar wat vreemd. Elke keer als dat hoofd verscheen, bleef ze staan en pruttelde, erg vermakelijk. Kim bleef natuurlijk ook staan, maar die was te klein om wat te zien. Even verderop was de schutting lager en nu was de trampoline wel zichtbaar voor Kim. Een achteruitdeinzende Kim: jieks, wat is dat?! Lily vond het niet waard te blijven staan, dat had ze immers al gezien.

Over het algemeen schrikken mijn dames gelukkig nauwelijks en is een "loop maar door" eigenlijk voldoende om de spanning weg te halen.

Monique

Min eerste gedachte is idd ook adrenaline. Bij pijn komt dit vrij en misschien versuffen zij zich ermee.
Het is maar een idee en nergens op gebasseerd.

Vind het wel een goede vraag en ben benieuwd of iemand het antwoord weet.

mirel schreef op dinsdag 2 augustus 2011, 12:45:


adrenaline is een pepper, het helpt een snelle vlucht bij paniek.
endomorfine is versuffer, denk niet dat het paard zich expres pijn doet met het bit in de hoop dat endomorfine zijn pijn verdooft, maar misschien vergis ik me.

Paard, vluchtdier, rent eerst door de pijn heen.
Kijk maar wat er op de Serengeti gebeurt als de leeuwen een zebra proberen te pakken (daarvoor moet je niet zo'n zwaar gecensureerd "clean-kill" TV-filmpje hebben maar iets in de "pas op - schokkende beelden"-categorie die de gemiddelde werkelijkheid weergeeft).
De omslag komt wanneer shock toe slaat; dan kunnen ze niets meer.

Dus paard proberen d.m.v. p+ / bit / pijnprikkel te doen stoppen is kolder!
Waarom lijkt het dan toch zo vaak wel te werken?
Boerenbedrog. Het blijkt altijd toch een associatieve belering die werkt, niet deze stimulus zelf.
Het beste bewijs hiervoor is de onbetrouwbaarheid er van, "door het bit lopen", hard in de mond worden, op hol slaan, etc.
Hoe slechter de belering is, des te harder gaat je paard tegen een pijnlijk gebruik van een bit (of iets anders) in.
Daarom is het wijken voor druk ook iets dat geleerd moet worden.

Het hangt ook af per paard denk ik (Horsenality, kijk maar eens rond bij Parelli).
Mijn Lolita verstijft bij enge dingen, het beste wat ik dan kan doen is gewoon wachten tot ze weer kan ademen en met haar ogen knipperen, als ik dan zou proberen te doen alsof er niks is en willen doorgaan: is geen goed idee. Met mijn jonge paard Huppel heb ik van in het begin de Parelli-aanpak gebruikt, dus haar vragen om dingen aan te raken ('touch it' wat meteen in Parelli level 1 al zit) waar ze dan voor beloond wordt, zoals nog mensen doen en met succes. Vindt het trouwens wel grappig , want ik ga ook naar brievenbussen en zo, 'kijk eens wat een leuke brievenbus' en dan krijgt ze een korreltje als ze die aangeraakt heeft. Voeten in een plas zetten is ook zo'n leuke, en handig voor later. Maar verder is ze gewoon ook een andere horsenality, veel nieuwsgieriger, wel adrenaline/opgewonden maar minder echt bang. Afleiden met een andere opdracht werkt dan eigenlijk wel goed.
In het algemeen zou ik wel zeggen dat geruststellen toch vooral een mensending is, paarden hebben eigenlijk weinig aan zachte stemmetjes of lieve aaitjes als ze bang zijn, dat doen ze onder elkaar ook niet zo.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie