Ik zou een paard nemen dat qua ras het dichtst bij je eigen paard ligt, als je graag wil dat er vriendschap uit voortvloeit. De kans is dan in elk geval het grootst. Ik kan me voorstellen dat een konik anders 'in de kop' is dan een mede-volbloed of arabier. (Player is toch engels volbloed?)

Wat betreft de arabier: ik zie ze vaak stijf, ze zijn doorgaans geen kampioenen in ruggebruik. Maar het gaat voor jou toch om een bijzettertje, moet je dan heel kritisch zijn? En met goede gymnastiek en een ostheopatische investering kom je een heel eind!

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 19 augustus 2011, 23:41:


beetje tijd is genoeg, dat gaat zo snel, je zal versteld staan.


had die arabier niet iets met de staart?

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 19 augustus 2011, 17:29:

Ik zie net dat het een topic is van 388 pagina's. Dat ga ik niet allemaal lezen!
Maar elk "systeem" heeft valkuilen. Gebruik wat je snapt en wat werkt. Of dat nu AR of KR of PN of NH of wat voor lettercombinatie dan ook heet. Als je op een filmpje iets ziet waardoor je van je geloof valt, is dat systeem dus niet geschikt voor je. Maak een soep!

Jij clickert toch? Waarom dan uitgaan van druk?


Paniekerigheid afleren gaat alleen door het op te zoeken. Niet door wandelend te hopen dat het afneemt, maar door haar buiten een taak te geven zoals bijvoorbeeld langeteugelend het geval is.
Taak = concentratie.
Waarom is ze paniekerig buiten? Is er veel verkeer?

Christel Provaas schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 10:57:

vooraan staat een hele goede samenvatting.
Klopt. En ik werk ook op de cirkel met clickeren. Maar ze hebben er geen lol aan, in tegenstelling tot andere dingen. Zelfs met clickeren kun je zaken tegen komen waarvan het paard zegt: bweeeeh.
Maar goed... ik probeer nog steeds creatief een oplossing te vinden. maar het zal niet voor morgen zijn.


Niet met je eens. Ik merk wel degelijk een enorm verschil door het wandelen. Ik ben begonnen met alleen de poort in en uit (vond ze toen al spannend) en loop nu ong 1 km waarbij we inderdaad spannende zaken passeren. Ik doe toch wat je zelf al noemt... ik zoek het op. Ik doe het alleen stapsgewijs. En of het wat uitmaakt...
Pas als ze met wandelen ok is, zet ik de volgende stap-
Waarom zou ik al die andere stappen overslaan? Schiet er nog niets mee op om haar maar meteen in het diepe te gooien?

Ze is niet bang voor verkeer (nja zwaar verkeer en brommers vind ze minder, maar dat is er niet veel), maar ze is bang om 'uit de kudde' te gaan. Ik werk dus ook hier met de clicker.
Ze raakte eerder ook enorm in paniek als ik met een paard weg ging en stormde letterlijk door alles heen. Dat is ook al heel erg verbetert. Kan nu gewoon met Hälga weg, zonder dat ze de tent afbreekt.
Me dunkt...:)

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:06:


Nog al logisch, denk ik, ze is niet "bang" om uit de kudde te gaan, ze wilt liever bij de kudde blijven. De reden waarom ze liever bij soortgenoten is, lijkt mij wel te raden.
Ik heb inmiddels wel geleerd dat "schrikkerig" of "paniek" vaak weinig met het dier te maken heeft en alles met de begeleider. Als de begeleider logische stappen onderneemt en daardoor rust en vertrouwen geeft, dan voelt het dier zich veilig en zal volgen.
Ik raak er steeds meer en meer overtuigd dat wij dieren vaak vanzelfsprekend gedrag afleren, terwijl de oorzaak van dat gedrag bij ons te zoeken is.

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:25:


Tot op zekere hoogte met je eens. Het is waar dat ik met dat wandelen niet alleen sil train, maar ook mijzelf. Door het stapsgewijs te doen, leer ik ook mijzelf om haar het vertrouwen te geven dat ze nodig heeft.

Doch... ze is wel degelijk bang om weg te gaan bij de andere paarden/andersom.

Anders zou ze niet in paniek raken als een ander paard uit de wei ging. En dat deed ze. En nog niet zo zuinig ook niet. En dat kan toch werkelijk niet aan mij hebben gelegen. Ik was op dat moment nl met het andere paard weg en zij had een ander paard in de buurt.
Stuk verlatingsangst of zoiets denk ik. Ze heeft veel meegemaakt in een jaar.

Maar met wandelen ligt de taak idd bij mij en daar werk ik dus ook aan. Stap voor stap.

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:45:


Alles wat ze doen is gericht op "overleven" ... verlatingsangst? Daar geloof ik persoonlijk niet in.

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:49:


Misschien heet het anders.
Maar het is wel erg typisch dat ze die verschijnselen kreeg nadat Toontje stierf. En dat het erger werd na Tommy 's dood en het gedoe met de andere paarden.

Overleven... kan... maar toen ze die enorme paniek kreeg, stond ze niet alleen. Dus tja... het zal wellicht anders heten, maar de feiten blijven hetzelfde.

Door er veel mee aan de slag te gaan, gaat het nu 100% beter. Dus ze komt er blijkbaar ook overheen.
Dus tja... of het uitmaakt welke naam het beestje krijgt...

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:51:


Ik denk zeker dat het uitmaakt welke naam het beestje krijgt, omdat je bij die naam een bepaalde oorzaak denkt te weten of oplossing denkt aan te dragen.
Ik vind dat heel veel gedrag er bij paarden uitgehaald wordt, terwijl men niet kijkt waar het gedrag vandaan komt. "Het paard moet zich zo gedragen zoals het ons het beste uitkomt", zonder te kijken wat je aan het "corrigeren" of "veranderen" bent ... ik zie teveel "zombies" (paarden) om mij heen en te weinig mensen met kennis.

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:56:


Ik heb exact aangegeven wat het probleem is en wat ik eraan doe...
Deze stelling vind ik nogal ver gaan naar mij toe.
Ik zie mijzelf niet als iemand die gedrag eruit haalt zonder verder te kijken of de stelling hanteert 'het paard moet zich zo gedragen omdat het mij het beste uitkomt'
Ik geloof ook niet dat mijn paarden zombies zijn.
Sorrie hoor...

Een hele stelling alleen omdat ik haar paniek als een paard de wei uitging verlatingsangst noemde.

maar goed... doet er verder niet toe.

Ik zie dat haar paniek in de wei verdwijnt omdat ze erop leert te vertrouwen dat het andere paard terug komt en ik zie dat haar gedrag met wandelingen verbetert omdat ik het zelf in kleine stappen doe, aan mijzelf werk en daarmee haar kan geven wat ze nodig heeft.

En dat ik dat in alle rust en stapje voor stapje met clicker doe, komt omdat die wijze mij het beste ligt. Ik zie dat geenszins als zelf conclusies verzinnen en het paard naar mijn pijpen te laten dansen.

Voor mij is het gewoon de manier die het beste werkt. Ik ben nu eenmaal geen parelli, hempfling, restnick of whatever.

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 12:08:


Sandra, het was niet naar jou toe ... het was gewoon een algemene opmerking!

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 12:08:


Prima, gewoon je plan trekken en betweters met geen verstand van jouw situatie lekker in de ruimte laten bléren.
Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 12:08:


lijkt me ook niet, ik denk dat je je paard er een plezier mee doet hem over bepaalde problemen heen te helpen. Het is voor paarden net als voor mensen erg prettig als bepaalde angsten verdwijnen en plaats maken voor positieve gevoelens. Je kan je paard natuurlijk ook de rest van zijn leven in de kudde laten staan om stress te vermijden maar oplossen van het probleem is toch meer een uitdaging. Ik zie niet in waarom een paard daardoor in een zombie kan veranderen, integendeel.

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:56:


volgens mij ontstaan deze zombies vooral in de tradi manegewereld, eigenlijk zie je het daar bij alle paarden in zekere mate. Het gedrag van Sandra's paard zou wel eens in zo'n soort omgeving kunnen zijn aangeleerd en Sandra traint het nu op prettige wijze weer eruit.