Ilona Kooistra schreef op woensdag 12 oktober 2011, 23:32:


PS Ik snap je punt op zich wel, trouwens. Het zou bij een paard dat je al een tijd hebt niet zover moeten hoeven komen, het zou vanzelf al zo moeten zijn dat het paard zoiets niet doet. Khani deed dat bijten ook alleen maar toen hij nog maar net bij ons was, en met mijn voorbeeld van de leider en de kwajongen, bedoel ik ook met name de situatie dat die twee paarden nog maar net bij elkaar zijn gezet en elkaar nog niet kenden.

Wat dat betreft heb je helemaal gelijk met je tip hoor.
--
Ilona

Anne Maria schreef op woensdag 12 oktober 2011, 23:29:


Nee, niet in de ethologische betekenis van het woord.


Nee. Het heeft alles met agressie en sadisme te maken maar niets met de bijzondere vorm van agressie die dominantie genoemd wordt. Per definitie is dominantie intraspecifiek; met als nmm mogelijke uitzonderingen sommige vormen van dubbelsocialisaties maar dat komt voor mijn eigen rekening (in domesticatie is relatief weinig onderzocht omdat biologen meestentijds meer belangstelling voor "wilde" natuur hadden).

Gelukkig, las mijn bericht opnieuw en was bang dat het heel erg overkwam dat ik jullie oplossing belachelijk maakte, wat niet mijn bedoeling was. Maar het boek vond ik wel inspirerend op zijn tijd. De mensen waarvan ik denk 'goh die zijn goed met dieren' gaan ook meestal op een hele rustige sec manier met hen om, en dan zie ik geen probleem gedrag bij die dieren. Dus denk ik dan, helemaal geen slecht plan om te kijken naar de goedzak in de kudde, ipv de bitchy merrie.
We hadden vroeger een shetland merrie in de kudde, ontzettende bitch (maar wel geweldig beessie ) die iedereen echt onder de duim hield, en een meneer de goedzak Friese ruin waar elke andere pony gewoon goed mee kon opschieten. En het gedrag van die Fries lijkt me vooral zoveel minder vermoeiend om zelf dingetjes uit te immiteren
Maar wat de beste oplossing voor een happend paard is zou ik niet weten, ik heb er hier geen lopen. Dus nogmaals, niks tegen jullie oplossing bedoeld.
* * *
Paddy & Murphy, mijn heldjes op blote voeten