Helen1 schreef op donderdag 3 november 2011, 21:14:


Ja, dat is echt pech.


Wat het beste is weet ik echt niet, maar wij laten de paarden (aan de hand/onder zadel) stilstaan en kijken. Straffen uiteraard niet, maar belonen mag natuurlijk wel als iet stil blijft staan.


Na jagen zou IK niet doen of proberen. Bij echte agressieve honden helpt alleen een zweep met een héééle lange "klap", á la Indiana Jones

neem je die pony toch ook gewoon mee,

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Helen1 schreef op donderdag 3 november 2011, 21:14:


Bij mijn tinkermerrie is het zaak luchtig te doen over "enge" dingen, haar niet te lang laten kijken, want dan is het waard om er aandacht aan te besteden en dan is het volgens haar juist eng. Bij mijn shetlander werkt het net even anders, die moet je juist laten kijken of ruiken.

Ik denk dat het bij elk paard anders werkt, je zou moeten proberen wat het beste voor jullie werkt. Misschien zou je de andere pony die nergens van schrikt mee kunnen nemen op wandelingen?

Monique

hallo
inderdaad ook al gemerkt dat het afhankelijk is van het karakter van het paard. Meestal doe ik luchtig en/of laat ik even kijken. Het paard is heel stressgevoelig, misschien bevestig ik net de angst door er aandacht aan te geven?? Hij had dit echter al voor hij bij ons kwam, het zat er al in van vroeger...en ik dacht, ach na een tijd lekker 24u/24u in de wei met soortgenoten, zal hij wel kalmeren.
Hij heeft hartruis volgens de DA, kan dit mss een aanleiding zijn van het stressgedrag?
Hij mag wel lichte 'arbeid' doen, dat zou goed voor hem zijn (volgens DA), paard is 6jaar nu.

De andere kleinere pony , die is nog nooit van iets echt geschrokken, en we geven er gewoon geen aandacht aan als die toch eventjes schrikt. Haar reactie is mild, gewaarloosbaar.
De andere reageert dus heftig (heel luid briesen), zodanig vb dat mensen in de straat mee schrikken "oh la la... " en hun bezigheden staken, zoals auto afsproeien. (vind hij ook eng uiteraard)... terwijl vraag ik om er niet mee stoppen aub...
Ik heb ook al enkele keren een elastische bandage achter z'n kont bevestigd, vastgemaakt aan de longeersingel, à la Tellington-Jones, om hem zo een beter lichaamsgevoel te geven, maar ik merkte weinig verschil. Op de bandage reageerde hij eerst wantrouwig , maar hij was het gevoel snel gewend.

Wat ik NIET wil , is dat er versneld wordt en dat hij er voorbij rent aan, dit is echter wat het paard het allerliefst zou willen doen. Dus gewoon laten bewegen , heb ik ook al als advies gekregen (van enkele eerder 'traditionele' paardenmensen), laat hem eens goed doorrennen , hij zal het wel vanzelf beu worden...dus gaat hij harder, dan vraag jij om NOG harder te gaan...of zet hem aan het werk en doe zelf vervelend (lastige opdracht geven)
Wat ik doe onder zadel, dat is inbuigen (one-rein stop) gevolgd door 'disengaging hindquarters', maar de spanning blijft steeds, zodanig dat hij toch nog bokt achteraf.
Maar momenteel rij ik er al een tijdje niet meer mee, ik wil eerst dat hij aan de hand rustiger wordt.

Wat ik ook al (van diezelfde 'tradi'mensen) als advies kreeg: als je hem telkens laat kijken en een pauze gunt, dan beloon je net het schrikgedrag (pauze = beloning).
De coole pony als voorganger gebruiken is een goed idee, echter ik ga meestal in m'n eentje op stap en ik heb ze nog niet samen meegeleid. Ik ga dit zeker eens doen.
bedankt voor jullie tips
groeten
Helen

Laat hem even kijken en laat hem ook even een paar meter wegrennen. Een longeerlijn is daarbij handig. Neem vervolgens weer de leiding: we gaan DIE kant op. Want jou deren die koeien immers niet.

Ik herken de situatie helaas maar al te goed. Dit jaar veel aandacht aan besteed en dmv clickeren is het uiteindelijk gelukt om Niek langs de koeien te laten lopen. Heeft er zelfs neus aan neus mee gestaan. En ineens liep hij er voorbij zonder er al teveel aandacht aan te schenken.
Helaas zijn we weer terug bij af. Een week of 2 geleden ging hij weer vol in de remmen. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem er langs. De reden.................géén idee. Geen gekke confrontaties tussendoor gehad met koeien.
Ook de lawaaivogels waar hij steeds beter langs ging zijn ineens weer doodeng.
Gevolg, achteruit de greppel in en vol in verzet....
Wie wil deze uitdaging met hem aan, ik heb het iig een beetje gehad nu, als gewoon wandelen al niet meer ontspannen kan

Christel Provaas schreef op vrijdag 4 november 2011, 20:39:


Ik weet niet hoor, die paar meter zou ik juist niet geven om te voorkomen dat het paard het hoofd naar rechts doet en zich losrukt. Zou hem toch liever bij me willen hebben.

hoofdje steeds bij je en haar aandacht terug bij mij is de enige mogelijkheid aan de hand voor mijn paard want die gaat snel in haar vluchtersinstinct. Ervaring heeft me echt geleerd eens het hoofd van je weg lukt het niet meer en moet je lossen want dan is de kracht te groot. Gelukkig is ze over het algemeen van niet veel bang dat niet bij de natuur hoort maar een witte steen op de grond of zwammen langs de weg nu in het najaar dat is wat anders. Onlangs voor één of andere mesthoop die vreemd aandeed draaide ze kwak ineens om. Gelukkig bleef ik zitten en er gebeurde niks. We zijn terug in de juiste richting gedraaid langs dezelfde kant en er gelijk een garnaal rond gestapt. Mijn gevoel zegt bij haar, kijken ok maar niet te veel rust op de enge plek want dan kan ze plots reageren. Amar is daar gans anders in. Sneller onzeker maar blijft volledig in contact met je en gaat niet zo snel in dat vluchtinstinct. Ja ze zijn echt wel allemaal verschillend hé.
Myr

Spirithorses schreef op vrijdag 4 november 2011, 23:31:


Longeerlijn aan de zijkant van het halster vastmaken voorkomt dat hij wanneer je aan de linkerkant loopt hij zich los kan rukken naar rechts...

Aafke schreef op zaterdag 5 november 2011, 10:20:


Bijvoorbeeld!
Ik zie niet wat er mis is aan hem een paar meter gunnen om daadwerkelijk afstand te nemen van de aanstormende koeien. Hem dwingen met zijn hoofd bij jou -en je niet zo mobiele lijf- te blijven maakt de angst alleen maar groter. Zo ook de kans dat hij op je springt.
Een paard dat even de kans krijgt even aan zijn vluchtreflex toe te geven zal minder schrikken dan een paard dat tijdens het schrikken ook nog eens gedwongen wordt bij jou te blijven. Lijkt mij. Is mijn ervaring.

Een kennis van ons had eens een klant en zijn paard was ook eeuwig bang van koeien. Hij heeft zijn paard een tijd bij een koeienboer gezet en dat scheelde een hele hoop! Onze paarden kijken daardoor ook niet op of om van koeien, want die zijn ze helemaal gewend. Of ze nou rennen of stilstaan. Onze ruin heeft een tijd tussen de pinken gelopen toen de twee merries weg waren naar de hengst.
Misschien ken of heb je iemand in je omgeving die zijn rundvee buiten heeft lopen, kun je vragen of je je paard ernaast en later ertussen kan laten. Waarom niet? Ze vreten elkaar echt niet op!
Maar eigenlijk ben ik wat betreft het eng vinden van dingen (door het paard) overtuigd dat uiteindelijk jouw eigen gedachten doorslag geven of hij bang blijft van bepaalde dingen ja of nee. Paarden lijken gedachten te kunnen lezen, want zodra jij een 'schrikobject' ziet, heb je daar een gedachte bij, zo van: oh, kijken hoe het nu gaat. En dat is voor hem genoeg om te merken dat er iets 'loos' is. Jij voelt dàt weer en reageert daar weer met een bepaalde 'spanning' op en zo wordt het een wisselwerking die uitmondt in 'dingen eng blijven vinden'.
Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe jij bent op zulke momenten, maar misschien is het wijs eens eerlijk na te gaan hoe jijzelf reageert als je die koeien ziet, of iets anders waarvan je weet dat ie dat eng vindt. Als je vindt of merkt dat je zelf ook een bepaalde (negatieve) reactie hebt op die schrikobjecten, kun je doen wat je wilt, maar dan zal je paard blijven schrikken. Je kunt namelijk niet doen alsof er niks is. En het één denken en het ander doen, trappen paarden niet in. Werkt hetzelfde als wanneer je merkt dat je man/vriend/vriendin/ouder met iets zit en als je ernaar vraagt diegene zegt: oh, niks hoor. Dan zegt diegene het één, maar hij doet het ander.
En net zoals sommige mensen gevoeliger zijn voor die lichaamstaal dan anderen, zijn ook sommige paarden daar gevoeliger voor dan anderen.
Wat mij heel erg helpt op zo'n moment (als je langs iets gaat waarvan je weet dat je paard daarvan kan schrikken), is je simpelweg op heel iets anders concentreren. Gewoon compleet vergeten dat er nog een paard met je mee loopt (bedenk een moeilijke rekensom, bel een vriendin, neem iemand mee of doe alsof er iemand naast je loopt waar je mee kletst). Zo neem je automatisch je eigen focus van 'dat enge' weg en dat merkt je paard meteen. Als tie schrikt, laat hem maar schrikken, maar zorg dat jij je (écht!) totaal niet met dat enge of je paard bezighoudt. Zo van: ja, ben je klaar met schrikken, dan lopen we weer verder, ik heb het koud... (om maar wat te zeggen)
Misschien vind je het klinkklare onzin wat ik zeg, maar ik ben ervan overtuigd dat dit de enige manier (uiteraard in combinatie met bepaalde technieken) is om een paard over dit soort schrikkerigheid/angsten heen te helpen. Uiteindelijk zijn het je eigen gedachten die maken wat je paard doet.

pret met pip, deel zoveel!

http://youtu.be/BqT8osAzUpw

The horse is never wrong

Leuke filmpjes ook! :)
Myriam

Christine vdH schreef op zaterdag 5 november 2011, 20:04:

knip


ik ben het met de strekking van je verhaal eens maar hier stopt het: je moet als je met paarden bezig bent altijd 100% geconcentreerd blijven, elk moment dat je concentratie verzwakt loop je het risico op ongelukken. De concentratie moet als het ware je 2e natuur worden en mag niet verslappen. Je kan dan wel net doen alsof je met hele andere dingen bezig bent dan je concentreren.

Ik maakt het onlangs nog mee: over straat met Ollie en 3 andere paarden, 2 mensen ieder 2 paarden. Ollie is tot nu toe altijd bomproof gebleken, de andere 3 trouwens ook. Op de weg kwamen we mensen tegen, er reedt een auto en een quad en toen kwam er ineens in de wei een koe aanrennen. Ik was niet geconcentreerd omdat de mensen tegen mij spraken, Ollie schrikt van de koe: weg Ollie, en de oude Unami erachteraan. Was ik beter geconcentreerd geweest, was het nooit gebeurd, in ieder geval had ik ze dan niet allebei laten gaan.

Ollie heb ik al 10 jaar! en dan toch nog zo'n verrassing.