Leonieke schreef op woensdag 7 maart 2012, 11:39:

endorfine ontstaan niet tijdens een gewoon bosritje, maar wanneer je grenzen gaat overschrijden, bij zware lichamelijke arbeid.
Ik kan mij voorstellen dat je daarbij gebaat bent als je wil presteren. Dan moet je over die grenzen heen.

Ik zal dat persoonlijk echter niet voor mijn paard verkiezen, omdat ik eigenlijk niet weet of het voor een paard dezelfde kick geeft als voor de mens tijdens bv een marathon of dat het voor een paard toch anders is (grotere rol adrenaline en daardoor toch eerder vlucht/vecht modus?)

Bovendien moet je wel eerst een dier over die grenzen heen drukken om tot de aanmaak van endorfine te komen. De mens doet dat vrijwillig, omdat hij wil presteren, maar ik geloof niet dat bij een dier de wil om te presteren aanwezig is.
In hoeverre dat het dan voor een dier als aangenaam wordt ervaren.... en in verhouding staan met die kick (als die al werkelijk voor dieren aanwezig is) Ik weet het niet.

Het scheelt dat ik niets hoef te bereiken/geen resultaat hoef en kan volstaan met straks de bossen intrekken op mijn gemakkie, waarbij evengoed vetjes worden verbrand en spieren worden opgebouwd.

joop schreef op woensdag 7 maart 2012, 12:57:


Héeee dat is een goeie...*gaat meteen website opstarten voor nieuwe trainingsvorm om dollars te verdienen *

Gat in de markt

joop schreef op woensdag 7 maart 2012, 12:57:


Héeee dat is een goeie...*gaat meteen website opstarten voor nieuwe trainingsvorm om dollars te verdienen *

Gat in de markt

Sandra van Bommel schreef op woensdag 7 maart 2012, 13:01:



Aha, duidelijk. Dank je.
Wat ik me nog wel afvraag is in hoeverre er dan dopamine vrijkomt tijdens die ontspannen bosrit?

Leonieke schreef op woensdag 7 maart 2012, 12:37:


Een scherp bit is nooit de oplossing omdat het gewoon een fout is in de basistraining. Pijn door scherp bit veroorzaakt tegenovergesteld effect

Ja, het paard moet eerst de basis van het clickeren snappen en weten dat het een click kan verdienen, voordat je aan een probleem gaat werken.


Ik zou persoonlijk afwisseling erin brengen. Op de eerste plaats ben je anders geneigd om te lang aan het probleem te werken en dat is geestdodend en ten tweede omdat het handig is als het paard enthousiast wordt met clickertraining, omdat het dan ook 'scherper' wordt op dat gebied en dat bereik je m.i. door afwisseling


Ik zou het andersom doen omdat ik persoonlijk het belangrijk vindt dat een paard onder alle omstandigheden meteen reageert op lichte druk van de teugel. Als je alleen de stem als cue gebruikt, kan er verwarring optreden als de stem anders klinkt (door bv een panieksituatie) of de cue net iets anders wordt gegeven of het paard bv een onbewust lichaamsteken als cue heeft opgevat, zonder dat je dat hebt gemerkt (en die dus in een moeilijke situatie achterwege blijft) De cue dmv teugel is altijd hetzelfde en helder en kan vergissingen uitsluiten als links een vrachtwagen nadert en rechts een hengst als een idioot bokkend op je af komt.

Ik zou trouwens dan ook nog eens de training ernaast beginnen (evt met kopstuk waar je straks mee wilt werken, bv sidepull) en als dat in paddock of wei goed gaat, uitbreiden naar minstens 5 andere plaatsen, omdat een paard contextgericht leert. In alle gevallen dient het paard onmiddellijk op de 1e cue te reageren. Als dat niet gebeurt, staat het gedrag nog niet op cue. (ga terug naar start en u ontvangt geen 200 gulden-volgens het monopolyspel)
Pas als je paard onder alle omstandigheden op allerlei verschillende plaatsen meteen reageert op de cue, zou je kunnen overwegen om erop te stappen en het vanuit het zadel te trainen. Eerst weer in de paddock, daarna in situaties met beetje afleiding en zo opbouwend naar heel veel situaties. Begin weer gewoon vanuit stap totdat het gewoon keigoed erin zit. Werk het vandaar uit. Zorg dat je superconsequent bent met het geven van de cue en je verwachtingspatroon en dat je na 1 cue reactie krijgt. Herhalen van cues, verkeerd gedrag laten oefenen etc zorgt ervoor dat het onbetrouwbaar wordt.

Zie boven

Ik zou persoonlijk niet te veel andere methodes ertegen aan gooien, omdat het hier gaat om het oplossen van een probleem en niet om het ontwikkelen van grondtraining in al zijn facetten.
Eventueel zou je de visie van Andrew Mclean kunnen gebruiken, met dien verstande dat hij werkt vanuit het wijken van druk en jij dat liever wil vermijden. Maar in die zin kun je evengoed visies van anderen gebruiken en die aanpassen aan je eigen trainingsmethode (dus bv wel het principe van hem gebruiken van enkelvoudige hulpen, reactie binnen 3 passen etc, maar dan met clicker als absolute basis en gedrag shapen ipv werken met druk)

Maar goed... ik ben dus geen trainer en er zijn hier vast mensen die nog meer kunnen vertellen. (of een andere mening zijn toegedaan)