Mirel mijn buurvrouw legde het uit dat je een paard pas in de "no go zone" (van de centrale as naar voren, dus schoft, schouder, hals en hoofd) mag aanraken, wanneer hij daar toestemming voor geeft (door naar je toe te buigen) en wanneer je zonder toestemming het paard daar aanraakt, dat het paard stress geeft en het voor het paard nogal respectloos over komt. En dat paarden elkaar ook niet zomaar aanraken in die "no go zone". Dat is wat ze uitgelegd heeft, misschien heeft zij of ik ergens iets verkeerd overgenomen, dat zou kunnen.

mirel schreef :

Naja, ze bedoelde niet ongevraagd aanraken.
Toch nu ik erover nadenk en bij mijn eigen paarden ben gaan uitproberen kan ik me er vaaglijk wel iets bij voorstellen omdat je dan heel direct in de persoonlijke ruimte van het paard komt. Dat een paard er stress van krijgt vind ik erg overdreven en al helemaal als het je eigen paard is metwie je een band hebt. Maar wat sommige paarden wél weer doen is zichzelf dusdanig manouvreren dat je hand vanzelf naar die achterhand gaat.
Sommigen vinden dat prettiger. Rubio daarentegen wil heel graag een nek massage. Die komt daar echt om vragen. Die heeft weer wat minder met de achterhand.

Groet, Pien

e m kraak schreef op zondag 17 november 2013, 15:12:


Jazeker snap ik dat. In de meeste gevallen is de angst van mens ook het probleem. Tis niet voor niks dat wij zeggen dat het vaak meer energie kost om de mens te trainen ipv het paard.

Groet, Pien

Talitha schreef op maandag 18 november 2013, 9:45:


Als je uitgaat van paarden die elkaar helemaal niet kennen, dan kan ik me daar wel wat bij voorstellen.
Bij de eerste ontmoeting dan.
En bij paard-mens zal dat ook wel zo kunnen zijn!

Maar zodra de paarden enigszins aan elkaar gewend zijn, gaan er heel andere regels gelden!
En dat zal bij paard-mens ook zo zijn lijkt me.

Talitha schreef op zondag 17 november 2013, 15:20:


de problemen ontstaan doordat je bezig bent met je angst (bv voor trekkers) waardoor je niet geconcentreerd bent op wat je eigenlijk wil (bv niet bang zijn voor trekkers). Ik zie het vaak genoeg als ik met de paarden over straat ga naar een andere wei. Ik neem 2 paarden en loop doelbewust, geen enkel probleem. Ze doen niks anders dan gewoon meelopen. Maar omdat ik meer dan 2 paarden heb krijg ik hulp, de anderen nemen dan ieder 1 paard. Met 1 zo'n paard zie je vaak, willeswaar kleine, probleempjes maar het gaat toch minder soepel. Die mensen zijn namelijk bezig met wat er fout kan gaan. (stilstaan om te grazen, bang voor een obstakel enz) Ze houden hun paard vaak te kort vast, er ontstaat stress en onrust.
Het lijkt wel des mensen om bezig te zijn met wat er fout kan gaan (vandaar het succes het verzekeringswezen) terwijl het veel makkelijker is je gewoon bezig te houden hoe het goed kan gaan.

joop schreef :

Veel paardeneigenaars gaan er bij voorbaat al vanuit dat iets eng is.
'Jaah, da's eng he' . Laten het paard uit zichzelf stilstaan, wegdraaien, alle richtingen in kijken etc. Of gaan een eventuele onrust juist lopen belonen.

Wat ik doe is juist opdrachtjes geven om ze bij mij te houden, hoppetee, in beweging blijven, rechts/links, soms even draven (ligt aan het paard) maar ik laat ze zéker niet stilstaan en kijken want dan kunnen ze van alles verzinnen en in hun schrikmodus gaan. Ik doe luchtig, soms negeer ik het object en soms ook ga ik er juist heen. Dat ligt helemaal aan het temperament van het paard. Maar ik ga ze nevernooitniet hun eigen ding laten bepalen op zo'n moment.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 18 november 2013, 11:34:


En daar heb ik dus geen geduld voor. Je moet mij echt niet hebben voor het beleren van die onlogische geesten. Als ik ooit bij je kom werken, sluit me dan maar op bij de poownies en laat een ander het mensengedoe doen