Sandra van Bommel schreef op donderdag 19 december 2013, 11:03:


Ik herken hier wel een probleem: hoe leer je een paard dat bewegen leuk is?
Met mijn Arabieren heb ik hier totaal geen probleem, die hebben dat van nature al.
Maar vroeger, met mijn Haflingers..
Toch is dat altijd gelukt, door vaak veel te doen.

Misschien is het inderdaad zo, dat een paard eerst een redelijke conditie moet hebben, om te kunnen genieten van bewegen.
Ik moet denken aan mijn eigen hardloop training: was in t begin ook echt moeilijk om mezelf te motiveren.. , maar uiteindelijk raakte ik er aan verslaafd: heerlijk!

Dat verhaal van Trudy en haar IJslander lijkt me hier wel een goed voorbeeld. Die horsestick. Eigenlijk is dat ook wat ik met mezelf deed bij het leren hard lopen: mezelf een schop onder de kont geven. (En samen met anderen gaan lopen, was ook een goede stimulans.)

Is het ook slecht om met een los paard in de bak te rijden dan?$
Ik doe dat altijd.. Als ik het land afsluit zodat mn moeders paard niet naar de bak kan rent hij gewoon door het lint heen, stroom of geen stroom

Is het ook slecht om met een los paard in de bak te rijden dan?$
Ik doe dat altijd.. Als ik het land afsluit zodat mn moeders paard niet naar de bak kan rent hij gewoon door het lint heen, stroom of geen stroom

Op zich lijkt het mij niet slecht, maar zou ook dit wel weer zien als een uitdaging want een beetje lastig is het wel...
Wat nu als er 1 paard geblesseerd is en je wilt met de ander toch wel aan het werk?
Dit zijn toch dingen die alle paarden van nature wel tonen, maar ook kunnen leren te veranderen, weeral met hele kleine stapjes...
Groetjes Marlies

Ik vind zet zelf eigenlijk niet lastig, hij gaat altijd aan de kant als ik er aan kom
In de bak hebben we ook de slowfeeder dus meestal staat hij daar uit te eten meerennen e.d. doet hij niet
Is er iets tegen te doen dan? Een lompe fries die door het lint heen rent? Hij krijgt regelmatig een tik van het lint maar hij geeft er niet echt om, staat wel genoeg stroom op..
Ontsnappen doen ze gelukkig nooit

jessica96 schreef op donderdag 19 december 2013, 18:18:

Nee hoor, ik rijd in de rijbak ook zo. Het andere paard gaat wel opzij.

Coralie schreef op donderdag 19 december 2013, 18:03:


Ja, dat is eigenlijk wat ik bedoel.

Het klinkt allemaal heel leuk; training net zo leuk maken als grazen aan de hand (want dat zijn de plezierwandelingen in feite), maar dat is niet reeel. Voor een wagen lopen kan never nooit hetzelfde worden als vreten zoveel je wil (het is natuurlijk wel een shet)

Wachten tot dat wel gebeurd, gaat, denk ik, niet opschieten.

Mijn idee is dus idd gepikt van de horsestick van trudy. Ik geloof dat bij haar iets anders niet functioneerde en dat het paard het op den duur toch leuk ging vinden.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat Shakira het ook leuk vindt, als we eenmaal een flink eind op weg zijn. Goed... we hebben dan wel eens een verschil van mening over welke kant dat we uitgaan, maar hé... iets van karakter moet er wel inzitten, anders wordt het wel erg saai. (ze lijkt in gedrag erg op silja eigenlijk.)

Ik denk dat ik idd ook maar gewoon even door moet gaan met de horsesticktaktiek en eens kijken wat het oplevert. Uiteraard blijf ik de momenten waarop ze zelf op het idee komt om lekker door te stappen belonen.

Maar ik denk dat het meest motiverend voor haar toch zou zijn als er een pony mee ging, als ik haar idd vergelijk met sil. Die ging heel graag op stap, maar liever niet alleen. Had ook altijd duidelijk een eigen mening, maar wel een toppaard in betrouwbaarheid.

Shakira is ook echt een toppertje hoor. Cool in het kopje, sterk karaktertje, maar geen gekke dingen. Met houtjes laden bleek ze goud waard. Niet alleen was ze in no-time gewend aan kabaal en gehobbel achter haar, maar bleef ze ook geduldig staan als ik het hout opnieuw moest vastmaken en ging ze zelfs met een langer stammetje over een lastig hoog vervelend bruggetje in de wei waarbij alles stapje voor stapje moest, inclusief hoge opstap en flinke afsprong, omdat ik de stam steeds moest bijsturen.

Punt is gewoon dat ik het zo goed mogelijk wil doen en graag wil dat het voor haar ook leuk vindt-.
Ik bedoel...het is makkelijk zat om gewoon een keer een fikse mep te geven, wat de meeste mensen zouden adviseren. Maar het is een tof paardje en ze verdient beter dan dat.

En eerlijk is eerlijk... stiekem vind ik het ook wel een leerzame uitdaging.

Een aantal weken geleden heb ik een topic gestart over overstappen op bitloos. Dit gaat steeds beter dankzij de vele reacties.( iedereen bedankt daarvoor ik heb er echt veel aan gehad)
Ik heb in dat topic al even kort aangegeven dat ik vermoed dat mijn paard eenigzins autistisch oid is. Mijn paard kan zo verschillend reageren. Ene moment alles goed en vrolijk andere moment lijkt ze heel verdrietig. Soms lijkt het of ze "er niet is". Niets lijkt bij haar binnen te komen. Terwijl ze met spelletjes en dat soort dingen wel heel geïnteresseerd is en heel snel oppikt. Maar op sommige kleine dingen kan ze heel heftig reageren. Als ik bijvoorbeeld net een iets andere volgorde doe als normaal raakt ze helemaal in de stress. Nu zullen alle paarden wel beetje moeite hebben met veranderingen maar als ik andere volgorde doe dan eet mijn paard soms gewoon niet.
Andere volgorde met hoeven krabben dan wordt ze helemaal nerveus. Terwijl ze eigenlijk heel relaxt is. Straaljagers, crossmotoren, vrachtwagens enz geeft ze niets om. Ook meestal met poetsen staat ze lekker rustig te genieten. Maar ineens kan ze dan gaan draaien, nerveus worden of bang worden. Ik kan haar nog niet goed vastzetten want als ze dan zo'n moment krijgt, raakt ze helemaal in paniek en gaat ze steigeren en hangen. Ik heb dit rustig opgebouwd en nu gaat het buiten aan een paal steeds beter. Maar binnen op de poetsplaats is nog groot drama.
Als het haar echt te veel wordt dan sluit ze zich helemaal af. Dan kun je bij wijze van spreken en stok tegen haar kapot slaan ( doe ik NIET natuurlijk!!! ) maar dan nog zal ze niet reageren. Keer zat ze in zo'n moment en toen in met mijn handen vlak bij haar ogen klapte knipperde ze niet eens. Ik kan dan duwen of aan halster trekken het is alsof ze niets voelt. Nu wacht ik voortaan tot ze uit dat moment is en dan vraag ik pas iets. Eerder heeft toch geen zin.

Mijn paard heeft waarschijnlijk traumatische ervaringen wat ze niet los kan laten. Dit werd van de week heel duidelijk toen ik liksteen met een metalen ketting wilde ophangen. Nu had ik al eerder gemerkt dat metaal geluid haar erg nerveus maakt. Ze hoorde het geluid van de ketting en sprintte als een gek door de wei. Ik was bang dat ze door omheining zou lopen maar ze stopte op tijd. Alle benen wijd uit elkaar, vast genageld aan de grond en ogen vol angst. Alsof ze zich schap zette om een ware marteling te ondergaan! Daar schok ik enorm van. Ik ben er toen met ketting bij gaan staan en gewacht tot ze weer bewoog en normaal ademde. ( ze leek adem in te houden. ) dit duurde paar minuutjes denk ik. Toen ze beetje onspande kwam ze naar me toe. Heb haar gekroeld en tijdens kroelen gerammeld met ketting. Hoopte dat ze zo hrt geluid met iets fijns ging associëren. Uiteindelijk kon ik ketting over hals en zelfs voorzichtig over haar hoord leggen zonder dat ze gespannen werd. Ik hoop dat ik dit goed aangepakt heb. Maar merk dat de ketting niet meer zo eng is nu.

Ik kan nog veel meer omschrijven maar zie dat er al heel verhaal staat. Het is een heel lief paard verder. Ze komt soms echt met mij knuffelen en laast had ze oneenigheid met een pony en kwam ze naar mij toe alsof ze troost kwam zoeken bij mij. Rijden gaat steeds beter en we leren steeds beter met elkaar om te gaan. Toch blijf ik dat gevoel hebben dat er iets "anders" met dit paard is. Ik heb veel paarden gereden en getraind maar geen enkel reageerde zo apart als deze. Ik denl dat ze soms "verhard" uit zelfbescherming oid. Of misschien ligt gewoon aan mij ik weet het niet.

Wie heeft er zelfde soort ervaringen? Of tips voor me?
Zou het trouwens mogelijk zijn dat dieren menselijke stoornissen hebben?

Ik weet zelf niet veel van autisme behalve wat il op internet gevonden heb.

Ik weet niet of je over autisme kunt praten bij paarden, maar ik heb wel een paard gehad dat volledig catanonisch kon worden; een toestand waarbij het nergens meer op reageerde.
Ik heb dat diverse keren met dat paard meegemaakt en het enige wat je kon doen was erbij blijven totdat het 'eruit' kwam

Het reageerde op zo'n moment nergens op.

Daarnaast was het paard inderdaad enorm gestresst, kon plots volledig flippen door iets onnozels en was op straat net een vat explosieven, dat op springen stond.

Navraag leerde dat het paard jaarlijks van eigenaar wisselde, vanwege plots agressief gedrag, verwaarloosd was geweest, al 6 jaar ernstige rugklachten en artrose had maar evengoed over hindernissen werd gestuurd en het slachtoffer was van een zg ripper, die het paard van achteren opensneed, waarna het in het bloed, meer dood dan levend, werd teruggevonden.

Het betreffende paard is hier nooit rijbaar geweest (had al meteen in de gaten dat er iets niet klopte en de d.a. bevestigde de lichamelijke klachten), maar ook nooit agressief tegen mij . Het heeft nog ong 1 jaar hier in de wei gestaan, maar ging uiteindelijk ook in de wei zo ernstig flippen dat het niet eens meer durfde te drinken en zich geen raad meer met zichzelf wist.
Ik heb er toen een einde aan gemaakt.

Het is dus nooit goed gekomen... het heeft een jaar een redelijk leven kunnen leiden, maar meer dan dat kon ik er niet van maken.

Ja, ik vermoed van wel. Er is vrij weinig over te vinden, althans, op Nederlandse website's.
Wat Sandra hierboven schrijft, over paarden die volledig in zichzelf keren, daar heb ik wel ervaring mee.
Wat jij dus zelf schrijft, wachten tot ze zichzelf weer uit die opsluiting halen, is idd. waar.
Eerder aktie ondernemen heeft geen zin, je kunt eenvoudigweg niet tot ze doordringen.

Op onderstaande website noemt iemand dit 'op slot' schieten, of in zichzelf keren, een meltdown. Goede benaming trouwens... in zichzelf zinken.

Misschien heb je hier iets aan: Benny.....

http://site.missywryn.com/Benny_the_Autistic_Horse.html

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Jouw paard is naar het zich laat lezen, super onzeker. Onzekere paarden hangen veel meer aan patronen dan paarden met veel zelfvertrouwen. Wanneer je iets verandert aan het bestaande patroon raken ze van slag en kunnen daarin heel ver gaan. Een zelfverzekerd paard haalt genoeg steun uit zichzelf om tegen een mentaal stootje te kunnen.
Onzekerheid kan een karaktertrek zijn, maar ook 'aangeleerd' door trauma. Of een combinatie van beide.

Trap niet in de valkuil van het trauma opblazen en je paard tot zieligerd bombarderen die met de grootst mogelijke omzichtigheid behandeld moet worden. Een getraumatiseerd paard (trouwens ook een onzeker paard, maar eigenlijk sowieso elk paard) vaart wel bij een kordate, duidelijke aanpak. Dat is niet zo handig als je graag wil kalmeren, geruststellen en troosten, maar 'kordaat' is effectief!

Ik kan het weten, want ik heb er zo'n heel traject op zitten met een getraumatiseerde spanjaard. Ving hem op in een bed van liefde en hij werd een onuitstaanbare eikel. Want hij zocht een grens en die bleek heel rekbaar. Dat is funest voor een onzeker paard; je boert uiteindelijk alleen maar achteruit.
Zoek de Kordate Verpleegster in jezelf op en ga aan het werk met dit paard. Bied hem afwisseling, bied hem werk, stel eisen. Maar blijf kordaat, verzand niet in aaierige wazigheid. Duidelijkheid is het toverwoord. De liefde komt vanzelf wel mee.

Omgaan met paarden die 'escapes' gebruiken is altijd lastig, je kan dit een beetje scharen in het rijtje: freeze, fight, flight, faint. (Misschien is daar meer over te vinden?) Het is een manier van omgaan met de (vaak door mensen veroorzaakte) situatie, die voor het paard werkt/in het verleden gewerkt heeft. Voorkom dat de 'kortsluiting' ontstaat, soms is dit niet mogelijk. Om je paard uit de onbereikbare toestand te halen, kun je in enkele gevallen niet meer doen dan wachten. (Mildere vormen zijn ze nog wel uit te halen, maar ik begrijp dat dit niet het geval is.)
Ik denk dat het bij paarden wel vaker door een veroorzaakt trauma ontstaat, dan door een geestelijke 'afwijking'. Maar ja, waarom zouden ze geen geestelijke afwijking kunnen hebben?

Nou, je vroeg om ervaringen... (Dat rijtje van 4 (freeze, flight, fight, faint) kan ik ook nog wel een boek over schrijven trouwens.) Tja, wat mensen paarden kunnen aandoen, schandalig! (Onderstaand verhaal behoeft geen onderwerp van discussie te worden, er was al veel geprobeerd, en het paard was opgegeven.)
Ik heb een merrie gehad (letterlijk, gekregen) met ook een 'escape' (escape noem ik het dan maar) bij psychische nood, kreeg ze kortsluiting in haar hoofd (helemaal van de wereld, onbereikbaar) en dan deed ze dus het meest extreme/tegennatuurlijke wat ik ooit heb meegemaakt. steigeren + eventueel omklappen*
*Lieve, lieve lezers nee, deze merrie werd niet uit balans gebracht :) ze kon het namelijk prima zonder mens erop, of die haar op wat voor manier dan ook in de weg zat. **Lieve lezers deel 2, nee, het werd op die momenten niet veroorzaakt door lichamelijke ongemakken. (uitgebreid door de medische en alternatieve molen gehaald) Het kwam puur voort uit psychische stress.

Wat je altijd leert (en wat bij honderden paarden eerder ook gewerkt heeft) is doorgaan/doorvragen totdat je toch wel enigszins je doel hebt bereikt. Nou, toen ik een paard voor m'n neus dit zag doen, heb ik deze visie bij haar moeten laten varen. Waar ik achter kwam, op het moment dat ik haar ook maar een millimeter (en nog vriendelijk) ging pushen om iets te doen, kon ze 'kortsluiting' krijgen in de bovenkamer. Tja, hoe 'blind' moet je als paard zijn om uit jezelf achterover te klappen? Dat is toch wel een extreme escape.
Vanaf het moment dat ik dacht, swa, ik moet misschien gewoon genoegen nemen met wat ze op dit moment geeft. Iedere rit zie ik als een gift, het is niet vanzelfsprekend. Wat ze me geeft, ben ik blij mee. Wat ze me nu niet geeft, ach, morgen misschien weer vragen.

Nu wil ik niet zeggen dat dit wat werkte voor een oudere (klein beetje dominante) zeer gevoelige merrie, hetzelfde zal werken als bij jouw paard. (mijn paard kende en hanteerde de juiste omgangsvormen normaal gesproken uitstekend) Je moet misschien ook nog dingen leren, en grenzen aangeven. Wat ik wel bedoel is, dat het voor ons destijds onwijs heeft geholpen, om dan maar niet door te pushen. Zie het dan niet als opgeven 'pick your fights' morgen weer proberen. Niet te veel uitdaging willen geven per 'sessie' mijn merrie wilde zeer graag werken, maar met potentiele kortsluiting in je kop, gaat dat lastig. Ik zag niet niet meer als 'haar zin geven' maar waarom doorvragen als ze iets (hetzij psychisch) niet kan? Wat heb je eraan als ze onbereikbaar wordt?
Vanaf het moment dat ik bij haar wat gemakkelijker werd in de zin van 'niet door zeuren als je paard aangeeft het niet te doen' (of als je verwacht dat dit gaat komen) hebben we geen 'escapes' meer gehad :) het ging dag na dag beter, gewoon op wat ze me vrijwillig gaf.

Wil hier trouwens niet mee zeggen dat je alles moet laten gebeuren/geen grenzen moet stellen. Maar je bent slimmer dan een paard, bedenk van te voren dat je niet te veel gaat vragen, en wat je dan gaat vragen. Wat vind je acceptabel als reactie? Bij welk gedrag bij je oefening, kun je er mee stoppen zonder je gewonnen te geven? Gewoon om escaleren te voorkomen, vang de subtiele signalen op.
Edit: mijn merrie deed het als ze zich onder druk gezet voelde (konden de kleinste dingen zijn, ergens niet langs willen lopen bijvoorbeeld) of als ze dacht dat ik wel eens boos op haar zou kunnen gaan worden. (terwijl ik nog nooit boos op haar ben geworden)

Zij was in het begin van haar leven een droompaard, en aan het eind weer een droompaard, met gebruiksaanwijzing. Daar tussen is het mis gegaan, dus geen aangeboren gedrag iig.

Omdat ik toch al vragen erop aan het gooien ben, deze maar even erachter aan.

Ik heb momenteel een kaakgekruisd hoofdstel waarmee ik de voorbereidingen voor het mennen doe, maar ben daarover niet tevreden.

Ik vind het te dik, te lomp, de release niet goed en ik vind het ook niet goed passen.
Kortom... ik wil een ander.
En gezien ik toch al een mentuig ga aanschaffen, kan dat er ook nog wel bij

De vraag is wat?

Ik twijfel over opnieuw kaakgekruisd omdat ik er eigenlijk niet weg van ben. Kan komen omdat dit niet zo'n geweldig hoofdstel is, maar ik weet het niet....

Mogelijkheden zijn natuurlijk:
sidepull (zelf altijd mee gereden, maar wordt blijkbaar weinig gebruikt met mennen omdat de hulpen minder duidelijk zouden zijn ivm het door de ringen lopen van de teugels?)

Kaakgekruisd, heb ik dus... weet eigenlijk niet goed wat ik ervan moet denken. Ben niet bijzonder positief. Heb het gevoel dat je de kop insnoert bij het geven van hulpen li/re etc.
Maar kan puur gevoelsmatig zijn.

Kingekruisd Geen ervaring mee

Kaptoom -uiteraard zonder ijzer. Schijnt ook wel gebruikt te worden met mennen

Marilot bloem - geen ervaring mee... weet ook niet of die erg sterk inwerkt, maar wordt ook wel gebruikt met bitloos mennen.

Wat ik wil:

Niet teveel zooi aan d'r hoofd. Ze heeft nu dus die kaakgekruisde en die is te dik en lomp. Drie keer niks. Ik wil graag een dunner, soepel hoofdstel

Heldere hulpen; niet meer dan nodig, maar natuurlijk wel kunnen inwerken als dat nodig zou zijn ivm streken of paniek.

goede release

goede pasvorm.

Schiet graag eens los... ik blijf in kringetjes denken en kom er niet echt uit.

Je beschrijft hier mijn Liltje.

Ze heeft veel meegemaakt bij de vorige eigenaar. Wat ik gedaan heb is haar zo veel mogelijk zekerheid bieden, regelmaat, pas een stapje verder als zij aangaf dat ze zover was. Liltje is nog wel wat wantrouwend als het om nieuwe dingen gaat of nieuwe mensen die haar zo nodig moeten aaien. Ze weet dat ze de keus heeft een stapje achteruit te doen om te laten zien dat ze het liever niet wil. Ze hoeft het dan ook niet. Maar dit komt nauwelijks nog voor. Liltje zou ik niet als autistisch willen betitelen, ze is gewoon compleet vernield bij de vorige eigenaar en het kost ontzettend veel tijd en vele terugvallen voordat je enigszins vanzelfsprekend met elkaar om kunt gaan.

Ik heb haar door een therapeut laten behandelen omdat ze op een gegeven moment moeite had met leren, volgens de therapeute had ze hoofdpijn, zat haar hoofd vol. Na de behandeling was het in orde, een heel ander paard.