Ja, ik vermoed van wel. Er is vrij weinig over te vinden, althans, op Nederlandse website's.
Wat Sandra hierboven schrijft, over paarden die volledig in zichzelf keren, daar heb ik wel ervaring mee.
Wat jij dus zelf schrijft, wachten tot ze zichzelf weer uit die opsluiting halen, is idd. waar.
Eerder aktie ondernemen heeft geen zin, je kunt eenvoudigweg niet tot ze doordringen.

Op onderstaande website noemt iemand dit 'op slot' schieten, of in zichzelf keren, een meltdown. Goede benaming trouwens... in zichzelf zinken.

Misschien heb je hier iets aan: Benny.....

http://site.missywryn.com/Benny_the_Autistic_Horse.html

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Jouw paard is naar het zich laat lezen, super onzeker. Onzekere paarden hangen veel meer aan patronen dan paarden met veel zelfvertrouwen. Wanneer je iets verandert aan het bestaande patroon raken ze van slag en kunnen daarin heel ver gaan. Een zelfverzekerd paard haalt genoeg steun uit zichzelf om tegen een mentaal stootje te kunnen.
Onzekerheid kan een karaktertrek zijn, maar ook 'aangeleerd' door trauma. Of een combinatie van beide.

Trap niet in de valkuil van het trauma opblazen en je paard tot zieligerd bombarderen die met de grootst mogelijke omzichtigheid behandeld moet worden. Een getraumatiseerd paard (trouwens ook een onzeker paard, maar eigenlijk sowieso elk paard) vaart wel bij een kordate, duidelijke aanpak. Dat is niet zo handig als je graag wil kalmeren, geruststellen en troosten, maar 'kordaat' is effectief!

Ik kan het weten, want ik heb er zo'n heel traject op zitten met een getraumatiseerde spanjaard. Ving hem op in een bed van liefde en hij werd een onuitstaanbare eikel. Want hij zocht een grens en die bleek heel rekbaar. Dat is funest voor een onzeker paard; je boert uiteindelijk alleen maar achteruit.
Zoek de Kordate Verpleegster in jezelf op en ga aan het werk met dit paard. Bied hem afwisseling, bied hem werk, stel eisen. Maar blijf kordaat, verzand niet in aaierige wazigheid. Duidelijkheid is het toverwoord. De liefde komt vanzelf wel mee.

Omgaan met paarden die 'escapes' gebruiken is altijd lastig, je kan dit een beetje scharen in het rijtje: freeze, fight, flight, faint. (Misschien is daar meer over te vinden?) Het is een manier van omgaan met de (vaak door mensen veroorzaakte) situatie, die voor het paard werkt/in het verleden gewerkt heeft. Voorkom dat de 'kortsluiting' ontstaat, soms is dit niet mogelijk. Om je paard uit de onbereikbare toestand te halen, kun je in enkele gevallen niet meer doen dan wachten. (Mildere vormen zijn ze nog wel uit te halen, maar ik begrijp dat dit niet het geval is.)
Ik denk dat het bij paarden wel vaker door een veroorzaakt trauma ontstaat, dan door een geestelijke 'afwijking'. Maar ja, waarom zouden ze geen geestelijke afwijking kunnen hebben?

Nou, je vroeg om ervaringen... (Dat rijtje van 4 (freeze, flight, fight, faint) kan ik ook nog wel een boek over schrijven trouwens.) Tja, wat mensen paarden kunnen aandoen, schandalig! (Onderstaand verhaal behoeft geen onderwerp van discussie te worden, er was al veel geprobeerd, en het paard was opgegeven.)
Ik heb een merrie gehad (letterlijk, gekregen) met ook een 'escape' (escape noem ik het dan maar) bij psychische nood, kreeg ze kortsluiting in haar hoofd (helemaal van de wereld, onbereikbaar) en dan deed ze dus het meest extreme/tegennatuurlijke wat ik ooit heb meegemaakt. steigeren + eventueel omklappen*
*Lieve, lieve lezers nee, deze merrie werd niet uit balans gebracht :) ze kon het namelijk prima zonder mens erop, of die haar op wat voor manier dan ook in de weg zat. **Lieve lezers deel 2, nee, het werd op die momenten niet veroorzaakt door lichamelijke ongemakken. (uitgebreid door de medische en alternatieve molen gehaald) Het kwam puur voort uit psychische stress.

Wat je altijd leert (en wat bij honderden paarden eerder ook gewerkt heeft) is doorgaan/doorvragen totdat je toch wel enigszins je doel hebt bereikt. Nou, toen ik een paard voor m'n neus dit zag doen, heb ik deze visie bij haar moeten laten varen. Waar ik achter kwam, op het moment dat ik haar ook maar een millimeter (en nog vriendelijk) ging pushen om iets te doen, kon ze 'kortsluiting' krijgen in de bovenkamer. Tja, hoe 'blind' moet je als paard zijn om uit jezelf achterover te klappen? Dat is toch wel een extreme escape.
Vanaf het moment dat ik dacht, swa, ik moet misschien gewoon genoegen nemen met wat ze op dit moment geeft. Iedere rit zie ik als een gift, het is niet vanzelfsprekend. Wat ze me geeft, ben ik blij mee. Wat ze me nu niet geeft, ach, morgen misschien weer vragen.

Nu wil ik niet zeggen dat dit wat werkte voor een oudere (klein beetje dominante) zeer gevoelige merrie, hetzelfde zal werken als bij jouw paard. (mijn paard kende en hanteerde de juiste omgangsvormen normaal gesproken uitstekend) Je moet misschien ook nog dingen leren, en grenzen aangeven. Wat ik wel bedoel is, dat het voor ons destijds onwijs heeft geholpen, om dan maar niet door te pushen. Zie het dan niet als opgeven 'pick your fights' morgen weer proberen. Niet te veel uitdaging willen geven per 'sessie' mijn merrie wilde zeer graag werken, maar met potentiele kortsluiting in je kop, gaat dat lastig. Ik zag niet niet meer als 'haar zin geven' maar waarom doorvragen als ze iets (hetzij psychisch) niet kan? Wat heb je eraan als ze onbereikbaar wordt?
Vanaf het moment dat ik bij haar wat gemakkelijker werd in de zin van 'niet door zeuren als je paard aangeeft het niet te doen' (of als je verwacht dat dit gaat komen) hebben we geen 'escapes' meer gehad :) het ging dag na dag beter, gewoon op wat ze me vrijwillig gaf.

Wil hier trouwens niet mee zeggen dat je alles moet laten gebeuren/geen grenzen moet stellen. Maar je bent slimmer dan een paard, bedenk van te voren dat je niet te veel gaat vragen, en wat je dan gaat vragen. Wat vind je acceptabel als reactie? Bij welk gedrag bij je oefening, kun je er mee stoppen zonder je gewonnen te geven? Gewoon om escaleren te voorkomen, vang de subtiele signalen op.
Edit: mijn merrie deed het als ze zich onder druk gezet voelde (konden de kleinste dingen zijn, ergens niet langs willen lopen bijvoorbeeld) of als ze dacht dat ik wel eens boos op haar zou kunnen gaan worden. (terwijl ik nog nooit boos op haar ben geworden)

Zij was in het begin van haar leven een droompaard, en aan het eind weer een droompaard, met gebruiksaanwijzing. Daar tussen is het mis gegaan, dus geen aangeboren gedrag iig.

Omdat ik toch al vragen erop aan het gooien ben, deze maar even erachter aan.

Ik heb momenteel een kaakgekruisd hoofdstel waarmee ik de voorbereidingen voor het mennen doe, maar ben daarover niet tevreden.

Ik vind het te dik, te lomp, de release niet goed en ik vind het ook niet goed passen.
Kortom... ik wil een ander.
En gezien ik toch al een mentuig ga aanschaffen, kan dat er ook nog wel bij

De vraag is wat?

Ik twijfel over opnieuw kaakgekruisd omdat ik er eigenlijk niet weg van ben. Kan komen omdat dit niet zo'n geweldig hoofdstel is, maar ik weet het niet....

Mogelijkheden zijn natuurlijk:
sidepull (zelf altijd mee gereden, maar wordt blijkbaar weinig gebruikt met mennen omdat de hulpen minder duidelijk zouden zijn ivm het door de ringen lopen van de teugels?)

Kaakgekruisd, heb ik dus... weet eigenlijk niet goed wat ik ervan moet denken. Ben niet bijzonder positief. Heb het gevoel dat je de kop insnoert bij het geven van hulpen li/re etc.
Maar kan puur gevoelsmatig zijn.

Kingekruisd Geen ervaring mee

Kaptoom -uiteraard zonder ijzer. Schijnt ook wel gebruikt te worden met mennen

Marilot bloem - geen ervaring mee... weet ook niet of die erg sterk inwerkt, maar wordt ook wel gebruikt met bitloos mennen.

Wat ik wil:

Niet teveel zooi aan d'r hoofd. Ze heeft nu dus die kaakgekruisde en die is te dik en lomp. Drie keer niks. Ik wil graag een dunner, soepel hoofdstel

Heldere hulpen; niet meer dan nodig, maar natuurlijk wel kunnen inwerken als dat nodig zou zijn ivm streken of paniek.

goede release

goede pasvorm.

Schiet graag eens los... ik blijf in kringetjes denken en kom er niet echt uit.

Je beschrijft hier mijn Liltje.

Ze heeft veel meegemaakt bij de vorige eigenaar. Wat ik gedaan heb is haar zo veel mogelijk zekerheid bieden, regelmaat, pas een stapje verder als zij aangaf dat ze zover was. Liltje is nog wel wat wantrouwend als het om nieuwe dingen gaat of nieuwe mensen die haar zo nodig moeten aaien. Ze weet dat ze de keus heeft een stapje achteruit te doen om te laten zien dat ze het liever niet wil. Ze hoeft het dan ook niet. Maar dit komt nauwelijks nog voor. Liltje zou ik niet als autistisch willen betitelen, ze is gewoon compleet vernield bij de vorige eigenaar en het kost ontzettend veel tijd en vele terugvallen voordat je enigszins vanzelfsprekend met elkaar om kunt gaan.

Ik heb haar door een therapeut laten behandelen omdat ze op een gegeven moment moeite had met leren, volgens de therapeute had ze hoofdpijn, zat haar hoofd vol. Na de behandeling was het in orde, een heel ander paard.