Ik was vorig weekend een weekendje Amsterdam en we wilden naar het historisch museum, midden in de Kalverstraat. Mijn vrouw voor Fong Leng, ik voor Mondriaan. Ik moet eerlijk zijn dat ik nooit iets begrepen heb van de gekleurde vakjes waar miljoenen voor betaald zijn en vond dat ik dat op een regenachtige namiddag als deze ook wel zou kunnen... Daar, midden tussen de toeristen uit alle landen, werd me duidelijk dat Mondriaan ontzettend goed kon tekenen en schilderen. Zijn jonge jaren waren gevuld met realistische schilderijen en ik zag dat dit een groot vakman was die alleen maar vanuit een zoektocht naar het ideale uiteindelijk bij die vakjes terechtgekomen is.
Nu lees ik net de blog van Inge Teblick waarin ze het toevallig over hetzelfde heeft, alleen met als voorbeeld Picasso.... Ik denk dat het de moeite waard is om hier de link even te plaatsen
http://www.ingeteblick.be/tussen-emotie-en-structuur/

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Bedankt Piet, de moeite waard. (vind ík dan hé :) )
Myriam

Altijd zeer interessant, haar blogs, jammer dat we van jou eigenlijk haast nooit meer blogs zien, Piet !
Vond ik ook altijd reuze-interessant !
Groetjes Marlies

Ik heb net haar boek Denkwerk in huis. Ook zeer interessant! Ik moet nu nog even de tuin in maar daarna zal ik mij ook even verdiepen in bovengenoemde link.
Zal ook wel weer een 'kunststukje' van Inge zijn. Ze kan het allemaal zo mooi en duidelijk overbrengen...
__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.

Mijn paard hoeft natuurlijk niet meteen autisme of aanverwante stoornis te hebben omdat ze enkele kenmerken heeft die bij menselijke autisten voorkomen. Maar ik vind het heel interessant erover te lezen en me erin te verdiepen. Sinds een tijdje ben ik daar mee bezig en ik moet zeggen dat comnunicatie tussen ons beter verloopt. Al blijf ik nog probleempjes houden dus vandaar ik benieuwd was naar verhalen, tips en ervaringen en of het wellicht mogelijk is. Ik vind het "fijn" dat mijn ervaringen door jullie bevestigd worden en dat ik niet de enige ben die dit mee maakt/meegemaakt heeft.
Sommige "paardenkenners" en "paardenliefhebbers" vinden dat ik te veel betuttel, mijn paard aangepakt moet worden en " het gewoon een irritant eigenwijze knol"is. Maar mijn gevoel zegt dat dit anders is. Ik ben heel traditioneel "opgeleid" en voorheen dacht ik ook " paard moet luisteren. Punt uit!" Maar ik heb NOOIT een paard oneerlijk hard behandeld. Volgens sommige moet ik gewoon keer flink mep verkopen met zweep en harder aanpakken. Maar ik weet nu dat dat gewoon niet werkt. Natuurlijk stel ik grenzen, ik ben vind ik heel consequent. En nu er wederzijds meer begrip, vertrouwen en respect is gaat het beter. Zo heb ik op die manier haar voedselnijd aangepakt en dit is nu helemaal weg! En haar voernijd was erg, mij in hoek plat drukken in mn handen happen etc. Dit was puur eten gerelateerd dan kreeg ze waas voor haar ogen. Mijn inziens ook geen agressie tegen mij persoonlijk want na eten was ze weer heel lief en kalm. Ik deed in begin belonen met worteltjes. En omdat ze snel afgeleid is haar aandacht kon houden. Maar ik merkte snel dat ze dan alleen focusde op wortel en niet leerde WAAROM ze wortel kreeg. Dus ik ben daarmee gestopt en beloon haar nu met rust, massage( met vingertoppen "knabbelen" op de schoft en hals enz wat paarden onderling ook doen) En dat werkt veel beter.
Met rijden merk ik zolang ze aan het werk gehouden wordt er niet veel aan de hand is en als ze moeilijk vind niet teveel willen. 2 passen is voldoende en hoeft niet meteen heel rondje bij wijze van spreken. Dag erna 3 passen en zo alles opbouwen. Zolang voetjes bewegen blijven hersenen ook in beweging en is de kans dat ze op slot schiet minimaal.

Mijn paard heeft nooit agressief tegen mij of iemand anders gedaan. In tegendeel, mijn paard wil graag geaaid en geknuffeld worden door iedereen. ( iets wat dus niet typisch autist is lijkt me) maar soms komt ze gewoon vrolijker over en soms dan kun je dr wel aaien maar intereseerd het haar minder, kan het moeilijk omschrijven. Verder kan iedereen haar nu eten geven enz ook mijn partner die nooit iets met een paard gedaan heeft voordat hij mij leerde kennen. Kinderen, hoe kleiner hoe leuker ze ze vind. Er was eens een kindje van 1.5 jaar in de wei en daar was ze zo lief en voorzichtig mee! Mooi om te zien groot paard en klein manneke. Ze is fokmerrie geweest en ze vind "moederen" heel fijn. Zeker bij kleine kinderen en dieren. ( geit, schaap, kat) heb soms idee dat ze ook bij mij wil moederen. Daar komt denk ik ook verwarring van bij haar omdat ik haar corrigeer en dat doen veulentjes niet bij hun moeder.

Ik vind het soms nog best lastig hoe ik alles moet doen maar het gaat beter. Ik ga mijn paard niet zielig vinden en heel veel medelijden hebben. Tuurlijk vind ik het zielig en heb ik medelijden dat ze moeilijke tijden heeft gehad. Maar ik weet niet precies wat ze heeft meegemaakt dus gissen heeft weinig zin. Ze moet in het "nu" gaan leven. En "nu" heeft ze het goed. Denk dat onze problemen wederzijds onbegrip is maar dat komt denk ik wel goed.

Wat een mooi en goed verhaal!
Ik geloof zeker dat dit goedkomt!
Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op zaterdag 21 december 2013, 16:11:


Lief van je Marlies! Nee geen blog meer, maar er zit wel iets in de pen, alleen dat duurt nog even ;-

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Piet schreef op zaterdag 21 december 2013, 15:44:

[knip]

Doet mij terugdenken aan mijn ellendige tijd op een kunstacademie, ik zal daar maar niet verder over uitweiden. Ik heb ervoor gestudeerd en snap de gekleurde vakjes, behalve als reactief op een tijdsbeeld (het hoort absoluut thuis in musea, maar om er nou miljoenen voor neer te tellen... een kopietje is net zo goed), nog steeds niet, maar andere dingen dan weer wel
Het blogje van Inge vind ik moeilijk te begrijpen. Wat beweert ze nou eigenlijk? Voor mij zijn emotie en techniek verschillende zaken, los van elkaar. Wie was dat ook alweer die beweerde: "De beste beleerder is een machine."? Maar dat wil toch niet zeggen dat ik niet óók emotionele banden met mijn dieren heb? Inge vraagt zich retorisch af: "Moet paarden trainen daarentegen niet iets zijn dat je vanuit je hart doet? Vanuit een verlangen naar verbondenheid? Naar contact? Absoluut. En (...)" en haalt nmm de zaken door elkaar.
Het verlangen is je drijfveer, de bevrediging van je verlangen de beloning. Echter je paard heeft daar communicatief niets aan, kan niet in die zwarte doos tussen je oren kijken. Als ik Els vraag: "kom eens?", maakt het geen klap uit of ik zielsveel van haar hou zolang ze de betekenis van die klanken niet geleerd heeft.