Sandra van Bommel schreef op maandag 23 december 2013, 19:55:


jawel maar in detail gaat het toch meer in op hoe mensen verliefd worden

Dat ben ik niet met je eens Sandra. Mensen hebben tegen mij vaak gezegd van een dier dat het beestje té zwaar getraumatiseerd was en dat het nooit meer goed zou komen. Ik heb al vaak het tegendeel bewezen. Weliswaar duurde het soms jaren voor het echt goed kwam, maar altijd geloofde ik erin dat ook dit dier hier overheen kon komen.
Dat is gewoon waar ik goed in ben, contact maken met een dier (of mens), die door ernstige trauma's het vertrouwen kwijt was en door uiterste psychische nood, zich diep in zichzelf afsloot.
Inderdaad, deze dieren vertoonden bij andere mensen vaak agressie, wanneer mensen ze uit die toestand haalden, maar bij mij niet.
Ik ben ervan overtuigd dat elk dier, hoe verknipt geraakt ook, altijd weer om te turnen is naar "redelijk normaal".
Ik kom vaak tegen dat mensen me zeggen dat het onmogelijk is om zo'n dier weer op de rit te krijgen, en ondertussen heb ik veel dieren waarmee ik dat al gedaan heb. En als mensen dan zien wat een leuk beestje het is geworden, dan geloven ze niet hoe het beestje eraan toe was toen hij bij mij kwam. Mijn hondentrainster heeft het hele traject meegemaakt met 2 herplaatsers en zegt zelf ook dat deze hondjes bij een ander nooit zo waren geworden, dat was zelfs haar niet gelukt.
Er is een chinees gezegde wat zegt: " Wil de persoon die zegt dat het niet kan, de persoon die het doet niet storen?"
Mensen zeggen vaak dat dingen niet kunnen, alleen maar omdat ze er zelf niet in geloven. Ik geloof er wel in en dat breng ik over op het dier, dat voelen ze en dát geeft ze heel veel vertrouwen.
Ik zou graag langs komen bij zo'n paard, waarvan mensen zeggen dat het nooit meer goed komt en laten zien dat dat wel degelijk goed kan komen. Alleen kost dat veel tijd, dat doe je niet even in een uurtje. Een band opbouwen met zo'n paard kost tijd.

Dit 7 jarig meisje is meer geïnteresseerd in verliefd worden op haar pony lol

Hahaha nee, idd niet erg geschikt voor een zevenjarige.
Maar wie weet ligt er wel een uitdaging in een kinderboek voor die leeftijd.
Ik zal eens mijn gedachten erover laten gaan

Leuk en leerzaam

Denk dat een verhaaltje over een pony dan uitgangspunt zou moeten zijn, niet?

Hm... *gaat nadenken*en dat terwijl ik deze twee weken toch echt vakantie wil houden*zou dan ook veel fotomateriaal moeten verzamelen*hm... is toch zeker te regelen* stopvakantie

Talitha, met dat paard is het in die zin goed gekomen, dat het naar mij toe heel vriendelijk was en ook goed hanteerbaar werd en idd... dat bouw je niet even op. Het is alleen lichamelijk nooit goed gekomen. Kon ook niet.

Hoewel ik het nooit uit zijn opsluiting heb gehaald, kwam het wel zo ver dat het steeds minder werd dat ze het deed en het uiteindelijk niet meer deed.

Toch betwijfel ik of je kunt zeggen dat het dan goed gekomen is, want ik denk dat contact met iemand die druk zou toepassen, haar in 1 keer weer terug zou werpen op dat gedrag waarbij ze zich van de buitenwereld afsloot.

Maar bij haar speelde ook ernstige lichamelijke problemen een rol. Ze had zeer ernstig artrose; al zes jaar, en was daarmee evengoed over hindernissen gejaagd en ze was van achteren naar binnen toe helemaal opengesneden door een zg paardenripper. Iets dat ze destijds nauwelijks overleefde en waar ze ook binnenin de nodige littekens van droeg (naast de psychische)
En veel pijn maakt ook kapot.'

Ik geloof dat je met een paard met alleen psychische schade als goed verstaander een heel eind kunt komen, mits het paard niet in andere handen komt (of het andere dier) omdat een trauma wel naar de achtergrond kan verdwijnen, maar m.i. niet helemaal. Een trigger kan dan voldoende zijn.

Is een paard lichamelijk ook kapot, dan houdt het op bepaald moment op. Helaas.

Maar goed... het is harstikke goed van je dat je zulke dieren kunt helpen. Helaas zijn er nog genoeg dieren die de hulp hard nodig hebben. Dat zou eigenlijk niet zo moeten zijn, maar ja ...

Trauma
(volgens van dale) kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt

Dit is wat Van Dale ervan zegt dus. Alles is natuurlijk een kwestie van gradatie. Wanneer is een paard bang en wanneer is het een trauma
Mijn Don heeft onder een dorsmachine gelegen en vindt die dingen nog steeds bloedlink, is er bang van en hij is niet bang van elke trekker of grote vrachtwagen, dus niet van groot verkeer, alléén van combines. Ik weet dat wanneer ik dat zou kunnen trainen ik het er wel uit kreeg.
Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat iets zó'n vreselijke ervaring kan zijn, of het nu een mens of een paard is, dat je dat nooit echt kunt genezen. Denk maar eens aan oorlogsslachtoffers of de overlevende Joodse mensen uit een concentratiekamp. Je kunt als trainer over een trauma een laagje leggen, dat kan dikker of dunner zijn naarmate je er meer of minder op een juiste manier mee werkt, maar weg krijg je het nooit.
Je kunt een enorm goede band opbouwen zodat je normaal met zo'n dier kunt omgaan en veel kunt vragen als dat getraind is en in concepten denken, maar elke situatie die in de verte nog maar lijkt op die van waarbij een werkelijk trauma ontstond, brengt je terug naar af.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Piet schreef op dinsdag 24 december 2013, 18:47:

kán je terugbrengen naar af..?? Hypnose zou kunnen helpen maar ja ..hypnotiseer je paard maar eens :)
Goede kerstdag Piet.
Myriam

Piet schreef op dinsdag 24 december 2013, 18:47:

Nou denk ik zomaar dat je het antropomorfieert. Een psychisch trauma bij een paard kun je niet vergelijken met trauma's die mensen meemaken. Alleen al omdat paarden de emotie medelijden en zelfmedelijden niet kennen. Ze kennen wellicht de associatie, maar niet het herbeleven, het dramatiseren, het navertellen, maw het denkvermogen wat mensen bezitten en wat ervoor zorgt dat het allemaal onverteerbaar en extra heavy is.

Christel Provaas schreef op dinsdag 24 december 2013, 19:05:


Ze hebben daarentegen wél de herinnering en de herkenning.. Don is dus nog steeds bang voor combi's.
Myriam

Myriam schreef op dinsdag 24 december 2013, 19:18:


Dat bedoel ik met 'associatie'.

Christel Provaas schreef op dinsdag 24 december 2013, 20:02:


Leg uit wat je dan wel bedoelde.
Associatie is toch alles wat ervoor nodig is?
Daarbij is het denk ik nog helemaal de vraag waar antropomorfiseren in deze context begint. Het is heel makkelijk uitgangspunt geweest, óók vanuit wetenschapsdenkers, dat alleen mensen als een soort halfengelen van alles extra hebben; dat is ondertussen volledig achterhaald. We weten niet welk soort beest precies wat wel en niet en hoe ervaart.

Piet schreef op dinsdag 24 december 2013, 18:47:


Hier ben ik het niet mee eens, hoor.
Er wordt geen laagje overheen gelegd, over het trauma (bij mensen dan, hè). Je moet er juist naar toe gaan met je aandacht, en dan ontdekken dat je er anders mee om kunt gaan dan je tot nu toe hebt gedaan. Waardoor het beter hanteerbaar wordt.

Coralie schreef op woensdag 25 december 2013, 9:49:


En dan is het weg...

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Coralie schreef op woensdag 25 december 2013, 9:49:


Met mijn vorig paard Bo (engels volbloed) heb ik jaren geleden 'n auto ongeluk gehad, Iemand zag ons niet door de laagstaande zon. We zijn beide vol geschept (ik liep naast Bo) Bo is op z'n borst vol geraakt en over het autodak geschoven en in de naastliggende sloot terecht gekomen. Heeft men mij verteld want ik was bewusteloos) De dierenarts overwoog hem in te slapen, ernstig letsel veel bloedverlies en trauma, gelukkig heeft ze anders besloten. Lichamelijk was hij helemaal opgeknapt.
Toen ik na 3 maanden redelijk hersteld was en m'n eerste wandelingetje met Bo kon maken raakte hij helemaal in paniek van 'n naderende auto. Om 'n lang verhaal kort te maken hebben we met veel geduld o.a met parellitraining om ons wederzijds vertrouwen weer op te bouwen (want ook ik kwam erachter redelijk in paniek te raken als er 'n auto recht op me afkwam.) Het is helemaal goed gekomen. Heeft zeker 'n jaar geduurd, maar daarna reden we weer vrolijk buiten ook tussen de auto's en vrachtwagens, geen centje paniek meer. Terwijl vele mensen zeiden dat komt nooit meer goed in dat koppie van Bo. Ik was zo trots op m'n kanjer, we hebben nog jarenlang plezier gehad. Bo leeft al 'n aantal jaren niet meer, heel veel slijtage door zijn vroegere renverleden.
Hij had oud bij mij mogen worden zonder hem nog te belasten, er zijn zoveel meer leuke dingen om te doen buiten het rijden om. Maar hij had teveel pijn, z'n ogen hadden ook geen blije blik meer. Maar ik vertel dit dat de mogelijkheid er wel is na 'n trauma dat het helemaal goed kan komen. Groetjes Rini