Khaleesi schreef op zondag 30 maart 2014, 19:21:


Ik vind dat niet raar. Maar eerst een controlevraag om het aantal mogelijkheden wat in te perken: Gaat het mét bit, zoals ze gewend was, ook niet meer goed? Of lukt alles ineens weer probleemloos als je met bit rijdt?

Jazeker blijf ik hier! Ben wel wat gewend hoor. bijt van me af als dat nodig is....

Ik heb in elk geval flinke deuk in mn zelfvertrouwen gekregen door alles.
( niet door reacties bedoel ik, bedoel met mn paard hihi)
Omdat ik laatste tijd ook andere kant heb gezien van haar begin ik beetje te twijfelen of dit paard wel geschikt voor mij is. Ze kan zo sterk zijn!
Voelt wel nu alsof ik gefaald heb als ruiter/paardeneigenaar. Na ongeveer 20 jaar( was 4 of 5 toen ik begon) en dan dit niet kunnen oplossen.
Laatste 10 jaar heb ik op trainingsstallen, pensionstallen gewerkt en gereden en ook veel wedstrijden. Altijd kon ik alles voor elkaar krijgen. Maar laatste paar jaar ging me werkwijze van traditionele paardenhouderij tegen zitten. Ik wilde met paarden bezig zijn en maar niet op die manier. Ben uiteindelijk iets heel anders gaan doen wat ook leuk is.
Het zou dus best kunnen zijn dat zowel mn paard en ik onze weg nog moeten vinden. Paard is voorheen traditioneel gehouden en denk dat ze nu meer "echt paard" kan zijn. En ik moet ook wennen aan andere manieren van rijden en omgang enz. Wellicht hebben we beide nog twijfels over "nieuwe leven" waardoor ik/we onzekerder worden.

Ik heb afgelopen week rustig aan gedaan, ff gelaten voor wat het is. Nog keer met bit en hackamore ( tsja sorry.... ) gereden om eens te kijken hoe dat ging. Dat ging beter, kon beter sturen en controle houden. Ze liep ontspannen. Voor zover dat ging met dr hengstigheid. Merkte dat ze met hack hoofd rustig hield, met sidepull schut ze veel.( terwijl die echt 100% goed ligt) Keek wel ff raar toen ze bit weer in had, begin erg kauwen.
Morgen ga ik eens met kaptoom met bit erin proberen. Kan ik bitloos sturen en als nodig is toch zekerheidje van bit. Kan misschien beter gewone bit hoofdstel indoen en dan extra teugels aan de lage neusriem maken. Zo heb ik vroeger op de shetjes leren rijden!

Sinds een paar weken is er op internet een nieuwe videodienst voor mensen die clickeren of dat willen leren: http://connectiontraining.com/ .
Ik vind het een erg leuk initiatief voor het meer onder de aandacht brengen van clickertraining (of 'positive reinforcement training', zoals zij het ook wel noemen), en als beginnend clickeraar vind ik het erg fijn om filmpjes met allemaal verschillende paarden te kunnen zien.

Het is een abonnementsdienst, waarvoor je per maand of per jaar betaalt. De mensen achter Connection Training zijn Hannah Weston, Rachel Bedingfield en Shawna Karrasch (zij heeft eerst bij Sea World gewerkt en later op de stal van Beezie en John Madden). Omdat de site nog maar net in de lucht is, zijn de abonnementen tot 15 april goedkoper dan normaal.

Ik had er op PN nog niets over gelezen, maar dacht dat er hier misschien wel meer mensen zouden zijn die dit interessant vinden.

Via de bovenstaande link kun je een filmpje bekijken met uitleg over de site.

Ik heb met enorm veel interesse het topic gelezen 'Hackamore', vooral de posts van Khaleesi, in bijzonder van EM Kraak.
Als ik zo vrij mag zijn vraag ik ook om wat advies ivm m'n relatie tot m'n paard en de optoming ervan (ik heb het paardje al van veulen af aan).

Ik heb al hulp gezocht omdat ikzelf wat strop zat in de communicatie met m'n paard en dit resulteerde in enkele haglijke momentjes tijdens een buitenrit dit jaar. De merrie is ondertussen al 6 jaar, getraind via Parelli en Inge Teblick-methode, nml clickeren en de oefeningen die beschreven zijn in grondwerk, met de tips in m'n achterhoofd houdende die ik uit de boeken van Hempfling gehaald heb, die me konden helpen).

Zij is een intelligente, vurige, gevoelige merrie en ze werkte voorteffelijk mee.

Dan heel voorzichtig onder het zadel gebracht vorig jaar (dus aan haar 5 jaar):
in een lange, smalle hangar via clickeren heen en weer van ene kegel naar de andere, eens ze dat begreep, met zadel erop en daarna met ik erop van de ene naar de andere kegel stappen, wat weeral voortreffelijk ging. Ze was toen 5 jaar, duurtijd van het rijden: niet meer dan 5 minuutjes.

Omdat het zo goed ging, kroop ik af en toe op haar rug tijdens de buitenritten (die ik meestal aan de hand deed waarbij ze het leidpaard volgde) en liet weerom bereden de leidmerrie volgen. Dit ging weeral voortreffelijk, we bleven in stap en soms wat lichtjes draven, gezien de merrie enorm hoog in energie zit en gezien het feit dat ze in de weide altijd heftig gaat rennen en bokken wou ik voorzichtig blijven. Dit alles met een gewoon parelli touwhalstertje waarmee ik ook het grondwerk deed.

Ganse winter stopgezet door omstandigheden, dit voorjaar nam ik haar terug mee op ons eerste buitenritje dit jaar.
Helaas ging de merrie bij stress momentjes heftig gaan bokken dit jaar: bvb: als er een fietser achter haar aankomt of andere oorzaken, bvb omdat ze gras wou blijven eten...

Ik begreep: we zijn echt volledig verkeerd bezig, volledig terug naar de basis, er schort iets aan de communicatie en vertrouwensrelatie. Ik heb iemand om hulp gevraagd die ik zelf, na enkele clinics gezien en gevolgd te hebben, echt ongelofelijk vind met paarden en de structuur die hij aanrijkt mij enorm kan vooruit helpen (volledig bitloos, aandacht voor de psyche (paard en ruiter) zowel voor het fysieke aspect van de training).

Omdat ik met deze merrie jammer genoeg een mindere klik voel dan bij mijn andere merrie (waar ik totaal geen problemen mee heb maar eerder op zelfde energie niveau zit als ik)
Ik wil niet in vakjes delen, maar tussen mij en deze merrie waar ik hulp voor gezocht heb en nu in dit topic beschrijf, zit een enorm energieverschil, ik denk totaal tegenovergestelde karakters helaas, zij: extreem extrovert, sociaal, vurig, nieuwsgierig, zeer gevoelig, dominant...... ik: introvert, niet zo sociaal, ......., kamp ik met enkele onzekerheden wat betreft de toekomst.
Ik twijfel dus of ik haar ooit zal kunnen geven wat ze nodig heeft, want ik wil dolgraag gewoon leuke buitenritten rijden waar zij zich ook goed bij voelt.
Misschien moet ik wat aan mezelf werken (dmv de lessen en in dagdagelijkse leven) en zo het energieverschil kleiner wordt zodat de merrie me alsnog gaat vertrouwen. Dit hoop ik tenminste.

Nu, om een lang verhaal kort te maken, ik speelde met het idee om naast de training, die al heel wat beterschap zal geven in communicatie, het touwhalster (waarmee ik als ze echt in het bloed komt, niet veel meer te zeggen heb omdat ze nu eenmaal een erg vurig en vrolijk paardje is)
te vervangen door een andere optoming (sidepull functie met functie katrolwerking erop als optie voor de haglijke momentjes, gemaakt uit de juiste materialen).
Ik vermoed dat na de training er toch ooit wel momenten tijdens de buitenritten zullen zijn dat ze opnieuw gek zal doen.
Mag ik hierover wat meer info vragen aub?

e m kraak schreef op maandag 24 maart 2014, 14:50:



Ik vind in mijn boek van Kramers 'Het juiste woord' enkele synoniemen terug voor knevel, in de zin van:
218 aan elk. doen:
aanrijgen, snoeren, toesnoeren, samensnoeren, toesjorren........enz...
Als ik het goed begrijp is de werking bij kin-en kaakgekruiste modellen een knevel dmv katrolwerking en de hackamore een knevel door hefboomwerking? Of zie ik dat verkeerd?


Mag ik vragen of u dit bedoelt met getwijnd touw? http://www.huck.nl/safety/product/846/40201/
Wat zijn warteltjes? Ik vind enkel dit terug:https://www.google.be/search?q=wartels&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=9rFDU5-tA4nHOaqngbgO&sqi=2&ved=0CD8QsAQ&biw=1024&bih=630

frederick schreef op dinsdag 8 april 2014, 11:48:


Even hier op reageren:
Ik heb arabieren, en heb de ervaring dat na een winterstop er vaak toch wat 'stalmoed' ontstaat:
In de wintersituatie kunnen de paarden namelijk niet alle beweging krijgen die ze graag zouden willen. En daardoor willen ze zich heel graag eens even uitleven zodra ze de kans krijgen.
Zo ben ik er wel eens afgebokt, tijdens het eerste ritje na de winterstop, omdat het paard echt zin had om hard te gaan, zonder dat daar gelegenheid voor was.

Mijn tip: laat je paard van tevoren even flink bewegen (lekker laten uitrennen in bak of weide), en dan heb je dit probleem niet meer.
Zodra ik weer regelmatig ging rijden was het probleem helemaal over. (En heeft zich ook later nooit meer voorgedaan, omdat ik er nu op bedacht was.)

En die klik: zodra je over jouw angst heen bent, kan die klik alsnog heel goed ontstaan!

Bedankt Coralie voor je reactie. Er zal wellicht heel wat joligheid in haar lijfje hangen, maar toch, ze zitten hier jaar in jaar uit in de weide met soort PP en ik kan je verzekeren dat ze ook deze winter de kans genoeg gehad heeft om de beentjes uit te slaan.
Ik had misschien eerst weer wat grondwerk moeten doen, dan weer aan de hand gaan wandelen om wat afspraken te maken ivm grazen en zo en dan pas bereden gaan rijden, maar ik ben van niets doen ineens vertrokken op buitenrit.

Er stond bijna niets van gras meer in hun weide en ze wou dus liever staan grazen ipv verder te stappen. Ik merk dat de meeste paarden vervelend worden na de winter als ze gras zien, vooral als ze dan van de beton plots op onverharde grond met gras komen. Als ze gras onder de voetjes krijgen, dan is het opletten geblazen.

Nu, dat probleem zal wel opgelost raken, maar een gewoon touwhalster, daar lacht ze me gewoon mee uit als haar turbo aanslaat. Nochtans is dit een prima tool voor als ze plots heel hard aanzet ivm one rein stop en ook bij bokken merk ik dat de onderlangse sturing meer kans geeft om het hoofd omhoog te krijgen, dan met een gewone sidepull.
Ofwel moet ik eens proberen met een rawhide gevlochten bosal, zelfde principe doch iets scherpere inwerking als ze weer haar jolige momentjes krijgt.

Ik hoop dat ik een band krijg met haar zoals je zegt, maar nu is het eerder van: gewogen en te licht bevonden. Ze heeft echt een zeer kordaat iemand nodig, die eens streng durft op te treden als de clown weer eens in haar boven komt.
Ik kom veel beter overeen met m'n ander paard waar ik vooral alles heel rustig en kalm moet doen, met veel gevoel. Ik voel me daar echt niet goed bij, bij streng en kordaat zijn, maar zal het me moeten eigen maken wellicht als ik met haar door wil gaan....ik merk dat het gewoon een houding is die iemand heeft of niet heeft, zoals een leraar ook direct gescreend wordt door z'n leerlingen en de sloebers al meteen de brave leraar gaan testen, terwijl de lieve en gevoelige kinderen misschien toch weer liever deze leraar hebben omdat hij lief en geduldig is...

frederick schreef op dinsdag 8 april 2014, 11:48:

[knip]


Waar het om gaat is of er krachtenmanipulatie plaats vindt.
Wel en altijd bij hefboomwerking.
Niet altijd bij katrolwerking.
Pas bij gebruik van twee of meer katrollen tegenover elkaar geplaatst neemt de afstand die je moet trekken toe t.o.v. de afstand tussen die katrollen en daarmee de krachtenverhouding. Denk maar aan pianoverhuizers die zo'n ding via een hijsblok naar 3 hoog moeten hijsen. Als je relatief licht werk wilt hebben gebruik je daartoe twee katrolblokken, met 2 en 3 katrollen, wanneer het pand 15 meter hoog is moet je hijstouw dan wel minstens 90 meter lang zijn
Een andere toepassing van katrollen is een geleidende, je kunt er mee "om een hoekje" hijsen. Ongeacht het aantal gebruikte geleidende katrollen is hier geen sprake van krachtenpanipulatie.
Hackamore heeft, net als vele bitmodellen met hefboomstangen, hefboomwerking en dus een krachtmanipulatie.
Omsluitende halstermodellen hebben een enkelvoudige geleidende katrolwerking en dus geen krachtmanipulatie.
Er bestaan dan ook wel weer halsteruitvindingen met meervoudige katrolwerking (duik maar eens in de amerikaanse patentboeken) maar die zijn hier totaal niet in beeld.


Dat had ik dus al geschreven
Pak er eens een degelijk natuurkundeleerboek voor pakembeet 2e of 3e klas VWO bij (of soortgelijk, mijn referaat is natuurlijk van nogal lang geleden). Maar ingewikkelder is het niet!


Ik had die antieke referentie helemaal niet moeten aanhalen. Het is niet van belang vandaag de dag.
Het enige waar het om gaat is dat soepel koord, verkrijgbaar in zeilsport- of bergsport winkels maar ook in de bouwmarkt..., wezenlijk beter scoort dan leren banden.
Al het leergebruik in optomingen bestaat omdat mensen het mooi of chique vinden, of "omdat het zo hoort" maar niet omdat het doelmatig efficiënt is.

Verder vind ik uw relaas over verschillen in persoonlijkheid tussen u en uw paard wel herkenbaar. De vraag "past mijn paard wel bij mij" vind ik een heel goede vraag, mijn keus telkens weer voor ijslanders is inherent een keus voor "geen getut in zandbakjes, geen springen, geen ..." en het ook ook maar de vraag of een afgedankt sportpaard wel zo goed is voor "de recreatie".
En toch... lees ik uit uw relaas ook wel wat mogelijk zwakke punten. U schrijft dat het beleren in de hangar voortreffelijk verliep, maar dan zomaar even op buitenrit is uiteraard wel heel iets anders. U schrijft dat ze dan een ander paard mocht volgen. Mijn vraag daarbij is of jullie daar wel aan toe waren. Mijn paarden mogen nooit andere paarden volgen en dat heeft nmm een grondige reden: als ik dat toe sta is mijn contact met mijn paard aan gort, naar mij luisteren, op mij richten, hoeft dan immers niet meer. Mijn contact is op zijn best teruggebracht tot analoog vergelijkbaar met een bandspectrum t.o.v. een continuespectrum. Ik heb de indruk dat het "buiten" toch eerder op goed geluk dan goed voorbereid was. Ik heb met mijn hengst, buiten, drie maanden gewoon op de grond geoefend voor ik eens erop ging. Dat combineert een boel nuttige zaken, niet alleen de oefeningen zelf maar ook de omgevingsinvloeden.
Het idee d.m.v. een mechanische manipulatie "meer te zeggen" willen hebben vind ik echter onjuist, onveilig en (zelf)misleidend. In plaats daarvan zou nmm uw paard het concept "wijken voor druk" veel beter moeten aanleren. Als ze besluit dat desondanks toch niet te doen heb je een probleem, ze "luistert soms stomweg niet". De primaire reactie is vaak iets tevoorschijn te halen "dat wel mores zal leren", de lange praktijk bewijst zelf al dat dit een foutieve weg is want zelfs met de meest brute optomingen gaan paarden ervandoor. Een paard is als het erop aan komt nu eenmaal veel sterker dan alles waar je optomingsgewijs mee aan kunt komen.

frederick schreef op dinsdag 8 april 2014, 15:50:


Dat ligt niet aan het touwhalster.

Nochtans is dit een

Nee joh! Als je dan toch geweld gebruikt moet het wel iets zijn dat ook echt indruk maakt. Serreta is ook bitloos
Of uit de klussendoos, ouwe kettingzaag.


Toch wel iets om over na te denken.
Is kordaat hetzelfde als streng en zijn die hetzelfde als consequent? Of kan consequent zijn ook zonder bullebakken?


Doe jezelf en je paarden dan een lol en doe het vooral met je andere paard. Luxeprobleem.


Dat wordt niets.
Maar consequent zijn valt te leren. Heel moeilijk voor veel mensen, heel makkelijk voor de meeste andere diersoorten.

Point to point kan een manier zijn, misschien ook leuk te kijken naar strategieen bij de verschillende horsenalities? Ik vind het meestal gewoon logisch maar af en toe ook wel inspirerend; weer even opfrissen.

Kun je de achterhand goed wegsturen vanaf dat je erop zit? Hoe zit het met buigen op binnenteugel? Hoe snel doorloop je je fases?

frederick schreef op dinsdag 8 april 2014, 15:50:


Frederick je ziet het goed (volgens mij dan hé..het zijn altijd maar meningen) ... Ik kom bij de lessen met mijn paard opnieuw tegen dat ze over me heen kán lopen..ik heb het dan nog niet eens in de gaten.
Je benoemt een deel van het "probleem" ...van bijna niets naar buitenrit..en dát samen met haar karakter en het jouwe was nét iets teveel van het goede :) .
Ik meen dat je les gevolgd hebt... ik heb een vermoeden bij wie...dan ken je de focusoefening... toch wel een hele goeie.. en ik vermoed dat je nog wat langer met focussen en leiden en grondoef. bezig zult "mogen" zijn... Jij komt ook weer niet voor niets dit paard tegen... we worden er krachtiger van meid!! :)
Hoe meer je oefent hoe lichter het nog gaat worden... hij 6 jij 26?.. alle tijd van je leven!

Myriam

Ik plaats hem in de kroeg, omdat het over een hond gaat. Echter, door de berichten in het topic over de hackamore, kreeg ik toch zin het te plaatsen.

Wij hebben een mechelse herder Oscar, reu, niet gecastreerd, 4 jaar oud. We hebben hem sinds hij een jaar is, verleden daarvoor grotendeels onbekend, maar zeker weten vrij onplezierig. Hij is onzeker, heeft het niet zo op vreemden, is heel snel overprikkeld en vertoont dan vrij heftig gedrag, heeft ernstige verlatingsangst en op de koop toe een nogal forse jachtdrift. Oftewel, we hebben er wel wat mee te doen.
Ik train Oscar met de clicker, in alles wat we elke dag doen. 1 keer per week doen we fun-training op de hondenschool en we speuren met hem. We werken zelden of nooit met correcties, proberen zo goed mogelijk verkeerd gedrag te voorkomen en goed gedrag te versterken. En dat lukt ons heel prima, Oscar is in de dagelijkse omgang heel makkelijk, vrolijk en meewerkend voor ons.

Vorig jaar begon de hond mank te lopen. Ik ben naar een dierenarts gegaan die goed bekend stond, zowel qua deskundigheid als qua omgang met honden. Jammer maar helaas, beide viel erg tegen en onze toch al onzekere, niet op vreemden hebbende hond had er een fors trauma opgelopen. De diagnose HD die gesteld werd klopte wel en het bleek operabel, is Oscar geopereerd door een andere arts. Aansluitend is er 3 maanden hydrotherapie gedaan.
Een paar maanden na deze behandeling had hij oorontsteking. Verdoofd, goed onderzocht en met veel pijn en moeite thuis met oordruppels behandeld. Weer een paar maanden later moest de heup voor controle op de foto. Verdoving onmogelijk, hij liet zich niet meer benaderen met een spuit in de hand. Hij werd echt levensgevaarlijk en ik hoor zijn gegil nog als ik er aan terug denk. Pure angst. Foto uiteindelijk met de hond vrijwillig op de tafel gemaakt, maar dan wel in een niet zo handige houding voor de beoordeling.

Tja en toen. Oscar was niet meer te behandelen, ondanks dat we in het hele proces elke keer weer ontzettend ons best hebben gedaan hem niet bang(er) te maken. De dierenarts deed hier ook heel erg zijn best in, heeft tijdens de therapiesessies ook zijn best gedaan een band met Oscar op te bouwen en hij respecteerde alles wat wij zeiden. Dat hielp dus niets, het werd alleen maar erger.

Ik ben een clinic gaan doen en ben met SATS gaan trainen. Ik heb Oscar op die manier zijn lichaamsdelen geleerd (voorpoot rechts, voorpoot links, oor rechts, oor links, oog rechts, oog links, tandjes, kin, nek). Daarna ben ik hem "medicijnen" gaan leren (verband, nagelknipper, tekentang, spuit, kam, druppels, tandenborstel enz). Vervolgens ben ik gaan combineren: met het verband je voorpoot links aanraken en dat heb ik in kleine stapjes uitgebreid naar echt iets doen. Zoals verband om zijn voorpoot doen, een teek verwijderen enz.
Maar, het gaat op basis van vrijwilligheid, dat is de absolute basis van deze training. Dus ik vraag aan Oscar of ik met het verband zijn voorpoot links aan mag raken. Zegt hij ja, dan doe ik het, zegt hij nee (door weg te kijken, te verplaatsen, poot wegtrekken) dan doe ik het ook absoluut niet.
Ik moet zeggen, het wierp nogal wat verbazing op, ook bij mensen die positief trainen. Ga je je hond vragen of het mag? Ja, dat doe ik. Je hebt wel een herdershond he? Ja dat weet ik.
Inmiddels zijn we 7 weken aan het oefenen. Hij snapt nu heel veel dingen heel erg goed en kan dus ook heel goed kiezen wat hij wel en niet wil. Mijn eerste doelstelling was om hem weer een injectie te kunnen geven. Zodat we hem in noodgevallen kunnen verdoven. Dat is voor mijn gevoel een escape die er moet zijn, omdat ik niet alles kan voorbereiden en bij grote wonden oid de stress heel groot zal zijn.
Gister ben ik voor de vierde keer bij de dierenarts wezen oefenen. Ik heb daar, zonder muilkorf of wat dan ook, Oscar een prik in zijn nek mogen geven. Ik heb nog niet geoefend om vloeistof in te spuiten, dat is de volgende stap. Maar die naald er in, was een enorme mijlpaal voor ons.

Ik vind het leuk dit te vertellen, omdat voor mij dit proces bewijst dat je álles kan in vrijwillige samenwerking met het dier waar je een echte band mee aangaat. Dat je met paarden dan dingen anders aanpakt, omdat het andere dieren zijn, is logisch. Maar op zich maakt het niet uit met welk dier je traint. Oscar was echt zo ongelooflijk bang. Ik kon me niet voorstellen hoe je dat nog goed kon krijgen. Toen ik tijdens de clinic aan de angst van Oscar terug dacht, kreeg ik een hysterische huilbui. Zo erg vond ik het en zo hopeloos leek het me. En nu we zijn 7 weken verder en nu kan ik me niet meer voorstellen dat er nog on-mogelijkheden voor ons zijn.
Oscar zegt nog steeds heel regelmatig nee in de training. Met zijn oren maak ik al aardige stappen, zijn ogen moet ik nog aan beginnen. Tandjes kijken en poetsen kunnen we inmiddels met vreemden erbij. Voordat we zo gingen trainen koste me dat mijn vingers, zonder enig overdrijven. Ik kan zijn voorhuid spoelen met kamillethee terwijl hij rustig mee kijkt. Ik blijf naar zijn nee luisteren en accepteer dat we dus soms iets morgen doen ipv vandaag. Het is heel grappig hoe vreemd dat mensen eigenlijk is, dat stukje geduld. Terwijl het eigenlijk heel erg gemakkelijk is als je het eenmaal accepteert.

Misschien vinden hier mensen het ook leuk om te lezen, ook al gaat het over een hond en niet over paarden. En anders staat het in ieder geval vast in de kroeg

Karin schreef op dinsdag 8 april 2014, 17:27:


En ik plaats het in Training/gedrag
Anders is het extra moeilijk ooit nog terug te vinden.

EM Kraak, heel erg bedankt voor uw repliek,ook de andere mensen!
Goeie analyse in uw antwoord, want daar wringt de schoen, ik verklaar even nader.

Eerst het laatste, neen dat was enorm dom van mij om haar achter een ander paard te laten lopen.
Knap makkelijk de eerste paar keren om zo een paard verkeersmak te maken, maar zij heeft nu echt geleerd om het andere paard te volgen en is dat paard als enige leider gaan zien. Degene die erop zit, daar maalt ze geen moer om .
Ze is wel erg verkeersmak geworden op die manier, maar enkel en alleen als ze mag volgen, op kop lopen gaat dus niet. Ik merk ook steeds moeilijker en moeilijker. Deze aanpak doe ik nooit meer....
In de hangar werkte ze mee omdat het haar comfortzone was waar ze dan nog eens haar lievelingsspelletje mocht spelen, nml clickeren, ze was totaal nog niet klaar voor buitenritten.

Mocht ik geen hulp gevonden hebben, dan zou ik terug opnieuw beginnen, basis en de training in hele kleine stukjes verdelen, zoals bvb eerst in de weide maken dat ze alle hulpen goed kent, misschien eens verder achteraan in de weide gaan oefenen om te testen of ze daar nog voldoende reageert op hetgeen al aangeleerd is en zo verder stelselmatig op een veilige en verantwoorde manier verder naar buiten gaan (wij alleen). Maar neen, zo heb ik het niet aangepakt, te snel naar buiten gegaan wellicht wat zich op die eerste lente-rit tegen me keerde.

Een treffend voobeeld van hoe ze zich uitte als jong paard to mij: we stonden midden in de weide met drie mensen wat te praten, mijn aandacht was niet op de paarden gevestigd. Plots voelde ik een bots van een paarde-schouder die van achter me kwam geslopen en tegen me aanliep. Ik ga dit nooit vergeten, ze pikte mij eruit ipv een vreemde die in de weide kwam, om pats tegen me aan te lopen. De persoon die bij me stond zei me dat dit niet toevallig is dat zij mij eruit pikt omdat ze reageert op mij (volgens haar door een energieverschil). Ik voelde me hierdoor behoorlijk slecht en trok het me enorm aan.

Ik voel me zo goed en gelukkig met m'n andere paard, qua tijd en kosten zou zij volstaan (met haar ben ik dus wel alleen gaan wandelen aan de hand en dit wel 2 jaar aan een stuk want in begin was zij ook enorm bang en reageerde zelfs een pak explosiever toen we in begin alleen de baan opgingen, daar zit het verschil wellicht ook een beetje)
De merrie in dit topic heb ik als weide genootje gekocht.
Volgens de fokker bestonden er geen bravere en aanhankelijkere paarden dan de Cartujano's, dat is ze ook, alleen niet voor mij (en ook voor héél veel andere mensen, je moet 'het' echt wel hebben.)
Gek dat u dit zegt over die sportpaarden, helaas is zij gefokt met het oog op dressuur, ouders met veel bloed en karakter. Het was zo'n schattig veulen en ik dacht: zij moet van mij al die stomme dressuur-kunstjes niet doen waar ze voor bestemd is, laat ze maar lekker bos-cross paard worden, eventueel endurance, maar helaas merk ik dat zij zich juist wél goed voelt bij een verantwoorde gymnastische training in een gesloten bak (ze heeft een enorme will to please bij iemand waar ze respect voor heeft en 'speelt' graag en maakt zich minder graag moe op buitenritten, houdt eerder van spelletjes wat gymnastische dressuur ook een beetje is, uitdagingen, afwisseling, ik heb de indruk dat ze niet zo graag op wandeling gaat, ze wil vooral gaan walking-dineren buiten de weide (eten van alles wat groen en lekker is) dan vooruit te stappen waar ze het nut niet van inziet . Dus ook dat was verkeerd ingeschat wellicht.

Het is een morele kwestie dat ik het niet deed, maar een tijd geleden zocht ik een andere eigenaar, maar wat erop af kwamen waren mensen die haar niet als een vriend voor het leven wilden kopen, maar om mee te fokken of dressuur te rijden, ook veel beginners ondanks dat ik meldde niet geschikt voor beginners, die zou ze gewoon dooddoen . Ik walgde ervan en besloot om verder te doen met haar, want in feite zie ik haar enorm graag en wou haar niet in haar ongeluk laten storten bij zo'n soort mensen. Mensen die ik wel geschikt vond bedankten me voor m'n eerlijkheid toen ik haar minpuntjes opsomde, maar beslisten dan maar om het niet te doen.

Met streng en consequent zijn, daarmee bedoel ik niet gaan bullebakken, maar dat je een bepaald soort energie uitstraalt en dit ook consequent blijft aanhouden: (streng: meer zoals een mannelijke omgang met een paard, direct, niet betuttelend, niet teveel oogcontact, to the point, ook een spiegel zijn voor het paard en direct reageren op ongewenst gedrag. De juiste energie zou ik omschrijven als iemand die echt in z'n kracht staat, leider, die altijd consequent structureel denkt en toepast, planmatig voorbedacht, zelfzeker, rationeel ipv emotioneel, opvoedend ipv betuttelend, direct ipv afwachtend.
Dit vanaf de eerste milliseconde van de ontmoeting, want daar wordt alles bepaald, het paard begrijpt dit onmiddellijk vanuit je lichaamshouding.
Ik weet dat ik zo kan zijn, zoals iedereen zo kan zijn als hij dat echt wil en dan voel ik ook dat ik heel ander soort relatie krijg met gelijk welk soort wezen als ik in m'n kracht zit en dit toepas, maar dit niet consequent kan aanhouden. Ik ben ook wel eens/vaak moe en heb dan eerder zin om liefjes te zijn en wat in hun buurt rond te hangen gewoon om gewoon bij ze te zijn, ongewenst gedrag niet direct te spiegelen omdat ik daar te moe voor ben, maar dat nekt me in relatie tot zo'n soort paarden.
Mijn andere merrie (absolute alfa-merrie) verwacht ipv gedomineerd te worden, om eerlijk en zacht behandeld te worden, dat ik haar 'zen' benader en vertrouwen geef en dat klikt dan weer wél ongelofelijk goed.
Ik wou hierover gewoon eens praten, omdat ik er wat mee worstel.

Myriam schreef op dinsdag 8 april 2014, 17:16:



Bedankt Myriam, inderdaad, ik denk dat je het juist voor hebt, we zullen er beide veel aan hebben .
Helaas deed ik vroeger ook al focus oefeningen, maar de kern van het probleem blijft altijd aanwezig, nml dat ik die energie die ik daarvoor moet eigen maken, moeilijk constant kan aanhouden en dat ik vermoed dat zij wellicht nooit echt zal houden van buitenritten met mij, want dit is mijn doel.
Ik wil gymnastische dressuur erbij leren om de juiste spiertjes te trainen, maar na al die centjes die ik uitgegeven heb voor de training en zorg, wil ik vooral rustig in de natuur gaan wandelen en daar heb ik nu net het verkeerde paard voor gekozen denk ik. Nu, ik ben nog maar pas terug naar de basis, kan zijn dat het allemaal plots wel verrassend goed zal gaan, afwachten en doorbijten dus.
Wél zie ik in dat de optoming geen rol speelt, als de relatie goed zit zou je in feite bijna zonder buiten moeten kunnen komen, door het grondige fundament van vertrouwensrelatie die je opgebouwd hebt. Om zo iets te bereiken, ook dat moet je in je karakter hebben, dat is namelijk werken en doorzetten, ook al zijn er dagen dat het een stuk minder gaat waar je je vertrouwen in jezelf niet mag verliezen.