frederick schreef op dinsdag 8 april 2014, 15:50:


Frederick je ziet het goed (volgens mij dan hé..het zijn altijd maar meningen) ... Ik kom bij de lessen met mijn paard opnieuw tegen dat ze over me heen kán lopen..ik heb het dan nog niet eens in de gaten.
Je benoemt een deel van het "probleem" ...van bijna niets naar buitenrit..en dát samen met haar karakter en het jouwe was nét iets teveel van het goede :) .
Ik meen dat je les gevolgd hebt... ik heb een vermoeden bij wie...dan ken je de focusoefening... toch wel een hele goeie.. en ik vermoed dat je nog wat langer met focussen en leiden en grondoef. bezig zult "mogen" zijn... Jij komt ook weer niet voor niets dit paard tegen... we worden er krachtiger van meid!! :)
Hoe meer je oefent hoe lichter het nog gaat worden... hij 6 jij 26?.. alle tijd van je leven!

Myriam

Ik plaats hem in de kroeg, omdat het over een hond gaat. Echter, door de berichten in het topic over de hackamore, kreeg ik toch zin het te plaatsen.

Wij hebben een mechelse herder Oscar, reu, niet gecastreerd, 4 jaar oud. We hebben hem sinds hij een jaar is, verleden daarvoor grotendeels onbekend, maar zeker weten vrij onplezierig. Hij is onzeker, heeft het niet zo op vreemden, is heel snel overprikkeld en vertoont dan vrij heftig gedrag, heeft ernstige verlatingsangst en op de koop toe een nogal forse jachtdrift. Oftewel, we hebben er wel wat mee te doen.
Ik train Oscar met de clicker, in alles wat we elke dag doen. 1 keer per week doen we fun-training op de hondenschool en we speuren met hem. We werken zelden of nooit met correcties, proberen zo goed mogelijk verkeerd gedrag te voorkomen en goed gedrag te versterken. En dat lukt ons heel prima, Oscar is in de dagelijkse omgang heel makkelijk, vrolijk en meewerkend voor ons.

Vorig jaar begon de hond mank te lopen. Ik ben naar een dierenarts gegaan die goed bekend stond, zowel qua deskundigheid als qua omgang met honden. Jammer maar helaas, beide viel erg tegen en onze toch al onzekere, niet op vreemden hebbende hond had er een fors trauma opgelopen. De diagnose HD die gesteld werd klopte wel en het bleek operabel, is Oscar geopereerd door een andere arts. Aansluitend is er 3 maanden hydrotherapie gedaan.
Een paar maanden na deze behandeling had hij oorontsteking. Verdoofd, goed onderzocht en met veel pijn en moeite thuis met oordruppels behandeld. Weer een paar maanden later moest de heup voor controle op de foto. Verdoving onmogelijk, hij liet zich niet meer benaderen met een spuit in de hand. Hij werd echt levensgevaarlijk en ik hoor zijn gegil nog als ik er aan terug denk. Pure angst. Foto uiteindelijk met de hond vrijwillig op de tafel gemaakt, maar dan wel in een niet zo handige houding voor de beoordeling.

Tja en toen. Oscar was niet meer te behandelen, ondanks dat we in het hele proces elke keer weer ontzettend ons best hebben gedaan hem niet bang(er) te maken. De dierenarts deed hier ook heel erg zijn best in, heeft tijdens de therapiesessies ook zijn best gedaan een band met Oscar op te bouwen en hij respecteerde alles wat wij zeiden. Dat hielp dus niets, het werd alleen maar erger.

Ik ben een clinic gaan doen en ben met SATS gaan trainen. Ik heb Oscar op die manier zijn lichaamsdelen geleerd (voorpoot rechts, voorpoot links, oor rechts, oor links, oog rechts, oog links, tandjes, kin, nek). Daarna ben ik hem "medicijnen" gaan leren (verband, nagelknipper, tekentang, spuit, kam, druppels, tandenborstel enz). Vervolgens ben ik gaan combineren: met het verband je voorpoot links aanraken en dat heb ik in kleine stapjes uitgebreid naar echt iets doen. Zoals verband om zijn voorpoot doen, een teek verwijderen enz.
Maar, het gaat op basis van vrijwilligheid, dat is de absolute basis van deze training. Dus ik vraag aan Oscar of ik met het verband zijn voorpoot links aan mag raken. Zegt hij ja, dan doe ik het, zegt hij nee (door weg te kijken, te verplaatsen, poot wegtrekken) dan doe ik het ook absoluut niet.
Ik moet zeggen, het wierp nogal wat verbazing op, ook bij mensen die positief trainen. Ga je je hond vragen of het mag? Ja, dat doe ik. Je hebt wel een herdershond he? Ja dat weet ik.
Inmiddels zijn we 7 weken aan het oefenen. Hij snapt nu heel veel dingen heel erg goed en kan dus ook heel goed kiezen wat hij wel en niet wil. Mijn eerste doelstelling was om hem weer een injectie te kunnen geven. Zodat we hem in noodgevallen kunnen verdoven. Dat is voor mijn gevoel een escape die er moet zijn, omdat ik niet alles kan voorbereiden en bij grote wonden oid de stress heel groot zal zijn.
Gister ben ik voor de vierde keer bij de dierenarts wezen oefenen. Ik heb daar, zonder muilkorf of wat dan ook, Oscar een prik in zijn nek mogen geven. Ik heb nog niet geoefend om vloeistof in te spuiten, dat is de volgende stap. Maar die naald er in, was een enorme mijlpaal voor ons.

Ik vind het leuk dit te vertellen, omdat voor mij dit proces bewijst dat je álles kan in vrijwillige samenwerking met het dier waar je een echte band mee aangaat. Dat je met paarden dan dingen anders aanpakt, omdat het andere dieren zijn, is logisch. Maar op zich maakt het niet uit met welk dier je traint. Oscar was echt zo ongelooflijk bang. Ik kon me niet voorstellen hoe je dat nog goed kon krijgen. Toen ik tijdens de clinic aan de angst van Oscar terug dacht, kreeg ik een hysterische huilbui. Zo erg vond ik het en zo hopeloos leek het me. En nu we zijn 7 weken verder en nu kan ik me niet meer voorstellen dat er nog on-mogelijkheden voor ons zijn.
Oscar zegt nog steeds heel regelmatig nee in de training. Met zijn oren maak ik al aardige stappen, zijn ogen moet ik nog aan beginnen. Tandjes kijken en poetsen kunnen we inmiddels met vreemden erbij. Voordat we zo gingen trainen koste me dat mijn vingers, zonder enig overdrijven. Ik kan zijn voorhuid spoelen met kamillethee terwijl hij rustig mee kijkt. Ik blijf naar zijn nee luisteren en accepteer dat we dus soms iets morgen doen ipv vandaag. Het is heel grappig hoe vreemd dat mensen eigenlijk is, dat stukje geduld. Terwijl het eigenlijk heel erg gemakkelijk is als je het eenmaal accepteert.

Misschien vinden hier mensen het ook leuk om te lezen, ook al gaat het over een hond en niet over paarden. En anders staat het in ieder geval vast in de kroeg

Karin schreef op dinsdag 8 april 2014, 17:27:


En ik plaats het in Training/gedrag
Anders is het extra moeilijk ooit nog terug te vinden.

EM Kraak, heel erg bedankt voor uw repliek,ook de andere mensen!
Goeie analyse in uw antwoord, want daar wringt de schoen, ik verklaar even nader.

Eerst het laatste, neen dat was enorm dom van mij om haar achter een ander paard te laten lopen.
Knap makkelijk de eerste paar keren om zo een paard verkeersmak te maken, maar zij heeft nu echt geleerd om het andere paard te volgen en is dat paard als enige leider gaan zien. Degene die erop zit, daar maalt ze geen moer om .
Ze is wel erg verkeersmak geworden op die manier, maar enkel en alleen als ze mag volgen, op kop lopen gaat dus niet. Ik merk ook steeds moeilijker en moeilijker. Deze aanpak doe ik nooit meer....
In de hangar werkte ze mee omdat het haar comfortzone was waar ze dan nog eens haar lievelingsspelletje mocht spelen, nml clickeren, ze was totaal nog niet klaar voor buitenritten.

Mocht ik geen hulp gevonden hebben, dan zou ik terug opnieuw beginnen, basis en de training in hele kleine stukjes verdelen, zoals bvb eerst in de weide maken dat ze alle hulpen goed kent, misschien eens verder achteraan in de weide gaan oefenen om te testen of ze daar nog voldoende reageert op hetgeen al aangeleerd is en zo verder stelselmatig op een veilige en verantwoorde manier verder naar buiten gaan (wij alleen). Maar neen, zo heb ik het niet aangepakt, te snel naar buiten gegaan wellicht wat zich op die eerste lente-rit tegen me keerde.

Een treffend voobeeld van hoe ze zich uitte als jong paard to mij: we stonden midden in de weide met drie mensen wat te praten, mijn aandacht was niet op de paarden gevestigd. Plots voelde ik een bots van een paarde-schouder die van achter me kwam geslopen en tegen me aanliep. Ik ga dit nooit vergeten, ze pikte mij eruit ipv een vreemde die in de weide kwam, om pats tegen me aan te lopen. De persoon die bij me stond zei me dat dit niet toevallig is dat zij mij eruit pikt omdat ze reageert op mij (volgens haar door een energieverschil). Ik voelde me hierdoor behoorlijk slecht en trok het me enorm aan.

Ik voel me zo goed en gelukkig met m'n andere paard, qua tijd en kosten zou zij volstaan (met haar ben ik dus wel alleen gaan wandelen aan de hand en dit wel 2 jaar aan een stuk want in begin was zij ook enorm bang en reageerde zelfs een pak explosiever toen we in begin alleen de baan opgingen, daar zit het verschil wellicht ook een beetje)
De merrie in dit topic heb ik als weide genootje gekocht.
Volgens de fokker bestonden er geen bravere en aanhankelijkere paarden dan de Cartujano's, dat is ze ook, alleen niet voor mij (en ook voor héél veel andere mensen, je moet 'het' echt wel hebben.)
Gek dat u dit zegt over die sportpaarden, helaas is zij gefokt met het oog op dressuur, ouders met veel bloed en karakter. Het was zo'n schattig veulen en ik dacht: zij moet van mij al die stomme dressuur-kunstjes niet doen waar ze voor bestemd is, laat ze maar lekker bos-cross paard worden, eventueel endurance, maar helaas merk ik dat zij zich juist wél goed voelt bij een verantwoorde gymnastische training in een gesloten bak (ze heeft een enorme will to please bij iemand waar ze respect voor heeft en 'speelt' graag en maakt zich minder graag moe op buitenritten, houdt eerder van spelletjes wat gymnastische dressuur ook een beetje is, uitdagingen, afwisseling, ik heb de indruk dat ze niet zo graag op wandeling gaat, ze wil vooral gaan walking-dineren buiten de weide (eten van alles wat groen en lekker is) dan vooruit te stappen waar ze het nut niet van inziet . Dus ook dat was verkeerd ingeschat wellicht.

Het is een morele kwestie dat ik het niet deed, maar een tijd geleden zocht ik een andere eigenaar, maar wat erop af kwamen waren mensen die haar niet als een vriend voor het leven wilden kopen, maar om mee te fokken of dressuur te rijden, ook veel beginners ondanks dat ik meldde niet geschikt voor beginners, die zou ze gewoon dooddoen . Ik walgde ervan en besloot om verder te doen met haar, want in feite zie ik haar enorm graag en wou haar niet in haar ongeluk laten storten bij zo'n soort mensen. Mensen die ik wel geschikt vond bedankten me voor m'n eerlijkheid toen ik haar minpuntjes opsomde, maar beslisten dan maar om het niet te doen.

Met streng en consequent zijn, daarmee bedoel ik niet gaan bullebakken, maar dat je een bepaald soort energie uitstraalt en dit ook consequent blijft aanhouden: (streng: meer zoals een mannelijke omgang met een paard, direct, niet betuttelend, niet teveel oogcontact, to the point, ook een spiegel zijn voor het paard en direct reageren op ongewenst gedrag. De juiste energie zou ik omschrijven als iemand die echt in z'n kracht staat, leider, die altijd consequent structureel denkt en toepast, planmatig voorbedacht, zelfzeker, rationeel ipv emotioneel, opvoedend ipv betuttelend, direct ipv afwachtend.
Dit vanaf de eerste milliseconde van de ontmoeting, want daar wordt alles bepaald, het paard begrijpt dit onmiddellijk vanuit je lichaamshouding.
Ik weet dat ik zo kan zijn, zoals iedereen zo kan zijn als hij dat echt wil en dan voel ik ook dat ik heel ander soort relatie krijg met gelijk welk soort wezen als ik in m'n kracht zit en dit toepas, maar dit niet consequent kan aanhouden. Ik ben ook wel eens/vaak moe en heb dan eerder zin om liefjes te zijn en wat in hun buurt rond te hangen gewoon om gewoon bij ze te zijn, ongewenst gedrag niet direct te spiegelen omdat ik daar te moe voor ben, maar dat nekt me in relatie tot zo'n soort paarden.
Mijn andere merrie (absolute alfa-merrie) verwacht ipv gedomineerd te worden, om eerlijk en zacht behandeld te worden, dat ik haar 'zen' benader en vertrouwen geef en dat klikt dan weer wél ongelofelijk goed.
Ik wou hierover gewoon eens praten, omdat ik er wat mee worstel.

Myriam schreef op dinsdag 8 april 2014, 17:16:



Bedankt Myriam, inderdaad, ik denk dat je het juist voor hebt, we zullen er beide veel aan hebben .
Helaas deed ik vroeger ook al focus oefeningen, maar de kern van het probleem blijft altijd aanwezig, nml dat ik die energie die ik daarvoor moet eigen maken, moeilijk constant kan aanhouden en dat ik vermoed dat zij wellicht nooit echt zal houden van buitenritten met mij, want dit is mijn doel.
Ik wil gymnastische dressuur erbij leren om de juiste spiertjes te trainen, maar na al die centjes die ik uitgegeven heb voor de training en zorg, wil ik vooral rustig in de natuur gaan wandelen en daar heb ik nu net het verkeerde paard voor gekozen denk ik. Nu, ik ben nog maar pas terug naar de basis, kan zijn dat het allemaal plots wel verrassend goed zal gaan, afwachten en doorbijten dus.
Wél zie ik in dat de optoming geen rol speelt, als de relatie goed zit zou je in feite bijna zonder buiten moeten kunnen komen, door het grondige fundament van vertrouwensrelatie die je opgebouwd hebt. Om zo iets te bereiken, ook dat moet je in je karakter hebben, dat is namelijk werken en doorzetten, ook al zijn er dagen dat het een stuk minder gaat waar je je vertrouwen in jezelf niet mag verliezen.