Soms heeft het gewoon meer tijd nodig, je moet niet te snel willen. Toen mijn paard het nieuwe paard in een hoek dreef en in elkaar sloeg, heb ik ze 4 maanden (!) gescheiden gehouden door een draad. Op een gegeven moment is "het nieuwe paard" veranderd in "het paard dat er altijd is". Toen ik zag dat ze steeds vaker toenadering zochten heb ik ze bij elkaar gezet en dat ging geruisloos.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Klopt ! We wilden hoogstwaarschijnlijk te snel....

kingkong schreef op woensdag 9 juli 2014, 7:21:


Ook jij hoeft er geen schrammen aan over te houden

Myriam

hmm, het zijn er ook wel heel veel;
Bij mijn paarden was de introductie ook heel heftig ('t kleintje stond ook al 10 jaar moederziel alleen, dat zal vast niet geholpen hebben). Ik heb ze uiteindelijk ergens anders geintroduceerd (toch territorium-gedrag) ? met "therapie-paarden" die de boel verzacht hebben en 1 voor 1 uit de wei gehaald zijn totdat die van mij met zijn tweeën over waren. Toen dat goed ging zijn ze daar een paar dagen gebleven en voor de zekerheid hebben we ze zelfs 1 dag in een paddock gezet samen)... daarna naar huis en daar is het eigenlijk meteen goed gegaan.

Succes !

Myriam schreef op woensdag 9 juli 2014, 7:24:


Daar heb je gelijk in. Het ging er even stevig aan toe toen ik op het land liep. Hij staat nu nog steeds apart en de "boze" ruin zoekt hem af en toe wel op over het draad heen. Dan maakt hij zich groot, gilt als een merrie en slaat stevig met zijn voorbenen. We laten de nieuwkomer nog maar even apart....

Lenneke keijzer schreef op woensdag 9 juli 2014, 13:45:


Bedankt voor je bericht. Maar ik vind het er niet zo heel veel? Daarom had ik "kudde" al tussen aanhalingstekens gezet. Hij moet tussen 3 paarden komen te staan. En ze hebben ruim 1.5 hectare de ruimte.

De andere ruinen staan er naast, daar hoeft hij niet "tussen".

Ik heb het idee dat de huidige "kudde" toch wel vrij hecht is.

Je kunt misschien ook wachten tot het nieuwe paard zijn wei als zijn territorium ziet en dan de andere paarden één voor één af en toe een paar uur bij hem zetten. Beginnend met de makkelijkste.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op donderdag 10 juli 2014, 9:55:


Hallo Els,
Jij ook bedankt voor het meedenken. Verleden week dachten we dat het wel goed ging en hebben we ruin C, even bij de nieuweling gezet. En dat ging prima!! Van ruin C wordt altijd gezegd dat het een lieverd is en dat leek ook zo, we waren ook stomverbaasd dat hij zo vreselijk in de aanval ging .
Het gekke is dat we van merrie A verwacht hadden dat die zou proberen om hem weg te jagen, maar die houdt eea alleen maar in de gaten van grote afstand.

Maar ook hier zijn we waarschijnlijk te snel geweest met het erbij zetten van ruin C. Dit hebben we na een dag of 3 gedaan. En toen was er werkelijk niets aan de hand. Ze liepen lekker samen door het land te wandelen, af en toe aan elkaar ruiken en verder gewoon grazen.

In mijn ogen leek het erop dat ruin C eigenlijk pas flipte op het moment dat merrie B zo vreselijk aan de nieuweling ging plakken.

Merrie A reageerde na 2 dagen kijken, alleen maar door heel hard heen en weer te gaan rennen, bokken, steigeren, tussen het samenklittende groepje paarden in en hard in het rond te gaan slaan en bijten. Ze leek ontzettend gefrustreerd op dat moment. Vooral de nieuwe ruin moest het ontgelden (paar kale plekken op zijn kont), maar nadat zowel merrie A als nieuwe ruin onderuit zijn gegaan was voor mij de maat vol. Nieuwe ruin gleed onder het draad door, maar wist er op wonderlijke wijze aan de juiste kant weer onder vandaan te komen en merrie A ging door het harde rennen en idioot doen 2 x op haar zij. Het had ook hard geregend en het voorste deel van het land is pas verhoogd met grond, dus dat was nogal glad.

Ik zou ook de andere paarden één voor één bij de nieuwe zetten,laat ze eerst één op één kennismaken, en als dat goed gaat, dan pas allemaal bij elkaar.
En voor de veiligheid (en de gezondheid) zo snel mogelijk de ijzers eraf.

Nou we zijn naar de paardenfluisteraar geweest. Er zijn verschillende zaken die spelen.
-Allereerst is Sundance autistisch,
-daarnaast is hij opgevoed door mensen, door de fles groot gebracht. Kent dus niet de rangorde in de groep.
- Waarschijnlijk heeft de merrie die zo vaak gebeten heeft hem proberen te corrigeren en dat pikt hij niet.
-Hij is dominant.
-Hij had inderdaad pijn aan zijn bekken. Dit is recht gezet en nu kun je het verschil al merken.
- Daarnaast is hij zeer waarschijnlijk ook een klophengst.

Nou een heleboel dus. Hij is lichamelijk veel beter te pas en wordt nu apart gezet met 2 jonge paarden die erg goed met hem kunnen.

Al met al heel tevreden.

Klophengst kun je via bloedonderzoek checken.
Wie heeft zijn bekken "rechtgezet"?

Gaat de slofteugel nu ook verdwijnen?

We zijn alweer even verder en afgelopen weekend hebben we de nieuwe ruin weer in de "kudde" gezet. Hij heeft dus nog ruim een week apart gestaan. Geen hengstige merries meer in de buurt en het gaat tot nu toe prima!

Nieuwe ruin mag zelfs samen met ruin C uit de slowfeeder eten .

Merrie A, houdt hem nog steeds op afstand door af en toe haar oren plat te leggen en merrie B toont weinig tot geen interesse meer in nieuwe ruin.

Mijn conclusie; we wilden inderdaad iets te snel.

Heb even gekeken wat Rath nu met Totilas kan:

http://www.youtube.com/watch?v=LPvOxZj7ARs

Vooral was ik nieuwsgierig of het hem gelukt is om Totilas met net zo'n ontspannen staart te laten lopen als bij Edward Gal.
En ja, hoor!

Sjef Janssen heeft kennelijk iets bereikt bij Matthias Rath.
Ondanks alle kritiek op zijn manier van trainen, heeft Sjef toch iets wezenlijks te bieden dat kennelijk verschil maakt.
Hier een interview met Sjef:

http://www.dehoefslag.nl/laatste-nieuws/dressuur/sjef-janssen-totilas-kan-ng-beter.html

Ik ben geen liefhebber van deze manier van dressuur.
Maar ik ben blij voor Totilas, dat hij weer, heel ontspannen, kan laten zien wat hij kan..

En misschien is dat wel het belangrijkste aspect van training door Sjef Janssen: dat hij de band tussen ruiter en paard centraal stelt.
(Wel triest dat niet iedere trainer dit belangrijk vindt.. )