Karin schreef op donderdag 30 oktober 2014, 19:27:


Ja, ik weet het nog. ik vond het een heel mooi filmpje wat je toen liet zien. Ik ben toen ook de site van Moniek Bladder goed gaan bekijken.


En heb je dat stapje voor stapje aangeleerd met een clicker? Ik noem maar wat: neus richting spuit, click, belonen. Of ging dat ook zo talig?

En wat als Oscar besluit dat hij niet wil? Hoe reageer jij daar weer op om zijn keuze dus te respecteren?
Hoe maakt hij je dat duidelijk trouwens? Loopt hij dan weg of draait hij zijn hoofd af? Ik weet nog dat ik hem zo mooi vol aandacht en vertrouwen naar je zag kijken.

Maar de methode is me nog onduidelijk, zal het weer eens opnieuw moeten gaan lezen waarschijnlijk.

e m kraak schreef op vrijdag 31 oktober 2014, 14:45:


Kan een dier twijfelen over iets als hij niet in staat is te bedenken wat de gevolgen zijn? Om te kunnen twijfelen moet er een keuze zijn en er kan alleen een keuze zijn als het dier zich bewust is van de verschillen tussen de keuze. En daarvoor moet ie kunnen nadenken, lijkt mij.
Bij honden zie je inderdaad ook vaak van dat overspronggedrag. En als het is in een situatie zoals jij beschrijft, als je op het niveau zit waarop jij en Els zitten, dan denk ik ook niet aan onbegrip.
Maar als Els dan toch jou zin doet, krijgt ze niet haar eigen zin. Om op dat niveau te zitten, moet ze toch kunnen nadenken over de consequentie van haar keuze? (ik vind je verhaal overigens heel leuk, ik zie Els daar al staan in de regen!)

Hoe vaak hij voor wel of niet doen kiest hangt helemaal van de context af. Zo kiest hij thuis inmiddels in 80-90% van de gevallen voor om het traumatsch vervelende wel te doen. Niet traumatische dingen doet ie nu bijna 100% van de tijd. We zijn bij 0% begonnen, want in het begin zei hij altijd nee. Uiteraard is er een toename van vertrouwen, hij heeft geleerd dat ik zijn keuze respecteer en hij heeft geleerd dat de dingen die hij zo vreselijk eng vindt, eigenlijk helemaal niet zo eng zijn als we het op deze manier doen.
In de dierenkliniek kiest hij in trainingssetting (dus ik heel aardig ontspannen en onbezorgd) denk ik in iets van 70% van de gevallen om het vervelende wel te doen.
Ik heb pas 1 keer in de dierenkliniek een echte injectie geprobeerd te zetten, om hem te verdoven. Ik heb dat toen wel meerdere keren gevraagd, met pauzes tussendoor, maar hij zei consequent nee. Reden (of althans, het voor mij overduidelijke verschil met trainen): ik was straal zenuwachtig en bezorgd, dus zijn vertrouwen om voor ja te kiezen was weg. Zijn vertrouwen om voor nee te kiezen niet. Hij bleef het net zo netjes en subtiel aangeven, ook al was hij snel volledig over de zeik. Voor deze training ging hij volledig vanuit angstagressie in de aanval. Dus het vertrouwen in de nee was voor mij wel een heel goed teken dat we nu goed bezig zijn, want hij voelt zich zelfs in de voor hem áller áller áller engste situatie niet meer genoodzaakt om agressie te moeten gebruiken.

Ik ben dan ook wel weer heel benieuwd wat je met deze info verder kunt. Want ik heb dit proces als heel bijzonder beschouwd en ik ben helemaal niet goed in denken-over-denken. Maar ik vind het wel machtig interessant.

Tineke Nolet-Verdel schreef op vrijdag 31 oktober 2014, 18:45:

De spullen en handelingen heb ik inderdaad vooral aangeleerd door touchen. Neus tegen de spuit, benoemen dat het een spuit is en clicken. Lichaamsdelen precies andersom, ik raak het lichaamsdeel aan, benoem het en click. Later dan lichaamsdeel vragen en clicken als ik het krijg. Krijg ik de verkeerde, dan benoem ik wat hij mij gegeven heb, herhaal welk lichaamsdeel ik hebben wil en wacht tot hij mij de juiste aanbied.
Mijn clicker is overigens de X uitgesproken en mijn intermediar bridge is ekekekek, om aan te geven hoe lang ik iets wil.

Als Oscar iets niet wil, kijkt hij over het algemeen weg of draait hij zijn lichaam wat van mij af. In het aller ergste geval pakt hij heel even met zijn voortandjes een van mijn handen, maar dat is al met al misschien 3 keer voorgekomen. Ik laat dan mijn handen zakken, ontspan bewust even en benoem dat ik gezien heb dat hij het niet wil. Eventuele voorwerpen leg ik duidelijk zichtbaar naast me neer, zodat ik weer neutraal word.

En dan stoppen we de sessie, of doen we even iets luchtigs tussendoor en starten opnieuw.

Karin schreef op vrijdag 31 oktober 2014, 18:47:
g. Voor deze


Mooi om te lezen Karin!

Tineke Nolet-Verdel schreef op vrijdag 31 oktober 2014, 17:49:


Nouou... lees die "relevantieverklaring" bij die chimpspaper van Piet nog eens, die impliceert toch overduidelijk de perceptionele scheiding m.b.t. menselijke apartheid en superioriteit, dat ze claimen de eersten te zijn die denken in tijd bij primaten aantonen?
Jammer dat het niet in een echt goed modern ding als PLOS staat, die proceedings is een onderonsje van lui die zich zeergeleerd vinden maar wat niet openstaat, anders had ik er al een reactie op geschreven. Het onderzoek is puik, maar de relevantieclaim lijkt me nonsens want als je er even over nadenkt, wat we ondertussen gedaan hebben, blijk al dat er bij allerlei dieren een logisch evolutionaire druk is die tot bekwaamheid in tijdsdenken leidt. Waar geheugen (terugdenken in tijd) aangetoond is, is geen reden verwachting (vooruitdenken in tijd) bij voorbaat vanuit een antropocentrische blik te verwerpen. Integendeel, heel makkelijk aan te tonen, want dat is leren!


Nee zeg!


Maar wat is er eerder bij die kinderen, taal of denken?
Ik verwacht het denken, maar Bas beweert taal. Denken is daarbij veelomvattender dan linguïstische denken; linguïstische denken is een deelverzameling van denken. Ik denk dat Bas ook hierover eigenlijk zwetst, hij voert ook geen data aan, alleen zijn redenatie.

[knip]

Chimps, getraind dan, kunnen nog veel meer, zijn indrukwekkend veel betere operators dan de beste mensen. Zelfde film als van die papegaai hieronder die ik niet kan vinden.


Er bestaat ook ergens in 1 of ander researchgedoe een papegaai die niet zomaar wat ouwehoert maar begrijpend correct relevant antwoord geeft. Kan film natuurlijk weer niet terugvinden




We houden het ook al zo'n jaar of 18 24/7 met elkaar uit, he
Doch wellicht had dat ook zonder veel denken gekund... ik heb sterk het gevoel dat al dat denken een afwijking van mij is, als ik niets te denken en te onderzoeken heb verveel ik me dood!

Tineke Nolet-Verdel schreef op vrijdag 31 oktober 2014, 18:21:


Dat zijn we dan weer eens, zie vorige post


Linguïstisch wel, maar de werkelijkheid omhelst gewoon een cyclus van licht en donker die zo regelmatig is dat daar heel makkelijk een verwachtingspatroon op gebaseerd kan zijn, ook als die verwachting niet verwoord is.


Nee, geen onzin-test. De meeste mensen gokken dit soort dingen goed. Daar is die hele beoordeling van "intuïtieve vaardigheid" op gebaseerd. Ik heb dat soort kultest ook voor ogen gehad en geweigerd te doen, meteen gezegd dat ik daar zelf helemaal niets nul komma nul mee kan. Als ik zo'n test zou doen, zou ik die als het ware als soort van derde participant invullen, dus bedenken wat ik verwacht dat de gemiddelde invuller zou invullen - dat zou ik denk ik wel kunnen maar dat is toch de bedoeling niet? Discussie... uitkomst: laat maar