eddy DRUPPEL schreef op maandag 8 februari 2010, 14:12:

Zolang je bang bent, ni meer gaan

Ni meer rijden Eddy? Wat dan met 'hoe langer je wacht tot je erop stapt, hoe banger je wordt?'
Ik kan aannemen niet alleen maar met hulp toch wel zeker maar dan wel als er vertrouwen is in de hulp en de helper weet wat hij/zij doet.

Piet schreef op zondag 7 februari 2010, 21:18:


Anja schreef

Piet schreef

Verder dan de basisoefeningen? Aan wat voor soort (onder de ruiter-)oefeningen denk je dan, en welk belang hebben die oefeningen dan?
grt,
Karen

Karen Koomans schreef op maandag 8 februari 2010, 14:17:

is niet op hem rijden het einde voor een paard? Neen ik dacht het niet. Er zijn nog zo veel andere dingen die je samen kan doen. En neen, uiteraard niet enkel in de weide of de bak, maar ook buiten.

Britt Claeys schreef op maandag 8 februari 2010, 14:17:


Als hij er haar NOG is af krijgt stapt ze niet meer op hoor gebroken ribben heb je weken plezier van ! 'K heb Cloud één maand in training gehad voordat hij het niet meer deed .Maar als er een andere opstapte en tevéél druk zette (zowel been als hand) BOING BOING Hupakee ! Sorraya vertrok vanuit stilstand en dan is de voorwaardse beweging niet zo indrukwekkend .Je weet toch ook dat er bij haar geen sprake méér was van een blokkage toen ze nog altijd bokte Gewoon ,het was haar gelukt om je der af te krijgen

Sandra van Bommel schreef op maandag 8 februari 2010, 14:14:


Sandra, ik vind dat altijd eng. Een lefgozer of iemand met een flinke portie zelfvertrouwen.
Heel vaak zien die geen andere oplossing dan keihard het paard te grazen nemen.
Voorbeelden van van de wal in de sloot raken te over.

Karen Koomans schreef op maandag 8 februari 2010, 14:17:


De basisoefeningen kunnen vertalen naar het rijden ipv op de grond, misschien had ik het zo beter kunnen schrijven.

Ik vind wel degelijk dat rijden een meerwaarde heeft. Dressuurmatig rijden heeft een meerwaarde, buitenrijden heeft ook een meerwaarde. Maar dat vind ik van langeteugelen ook, of ernaast wandelen, of spelen, of clickeren, of werken aan de hand, of vrijheidsdressuur, noem maar op.

De meerwaarde van 'erop' is dat je samen hard kunt, iets wat je niet bereikt als je ernaast fietst of loopt. Ik kan je het gevoel amper beschrijven van op je paard door de slingersteile duinen scheuren, vertrouwend op zijn benen, zijn inzicht, zijn balans: ga maar en neem mij mee! Er verschijnt een helling of een scherpe bocht, jij denkt 't, en hij doet 't. Dat geeft een flinke boost voor het onderling vertrouwen en de band, iets wat je met een van de andere 'spelletjes' niet bereikt. Daar bereik je weer andere dingen mee, is ook allemaal meerwaarde. Maar samen snelheid beleven, iets wat voor het bewegingsdier paard cruciaal is, is toch wel een prachtige uitbreiding op het spectrum.
Nee ik promoot niet het scheuren over kronkelpaadjes met een blind paard.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 8 februari 2010, 14:27:


Nee, er was geen blokkage meer maar voor mij waren haar bokken best indrukwekkend, de stevige op zichzelf al, de andere of de aanloop tot omdat je weet wat er kan volgen. Toen dat ze de grond op ging om dan terug recht te springen was ik blij dat jij erop zat en niet ik
Dan komt het (zelf)vertrouwen eraan te pas. Eerst een ander er mee laten rijden om te zien dat het wel gaat zodat je terug wat vertrouwen krijgt kan heel wat doen maar ik zou er toch zelf op blijven kruipen. Hoeft geen hele ritten te zijn, gewoon een toertje stappen met de begeleider die het paard vast heeft bijv. of er gewoon maar even erop zitten terwijl het paard blijft stilstaan. Toch zelf actief betrokken blijven, hoe klein het ook is, draagt in mijn ogen bij tot het scheppen van dat vertrouwen.

Piet schreef op maandag 8 februari 2010, 14:36:


Ja ,en anderen ook ! Piet ,als er geen fysiek probleem moet je er mischien gewoon is aan wennen dat een paard dit ook gewoon kan doen omdat hij WEET dat hij ze der vanaf kan krijgen .En enkel daarom .Als je dan als ruiter de bok kan uitzitten en hem verschillende malen opnieuw laat aangalloperen dan is het patroon doorbroken en kan je met de eigenaar aan de slag om hem /haar dezelfde tecnieken aan te leren ! Het dier staat bij mij altijd op de eerste plaats maar de gezondheide van de ruiter mag je toch ook niet uit het oog verliezen hé .Zou niet de eerste zijn die zo in een rolstoel beland voor de rest van zijn leven hoor . En Sandra "Lefgozer" is gewoon niet de juiste term

Zoals het er nu uitziet, zit je er zelf voorlopig niet op, een goed moment om nu met iemand in contact te komen die er nu op gaat rijden. Iemand die dat aankan.Vraag het via via, een stal etc. maar ik zou er gelijk achter aan gaan, even doorpakken.

Angst is een slechte raadgeven, en neem je al gauw je paard terug in situatie's die je niet vertrouwd, terwijl voorwaarts juist hetgeen is wat je dan moet doen, niet tegenhouden.
Als je een geschikt persoon hebt gevonden om met jouw paard te gaan rijden, kan zij of hij jouw nadat je ribben weer geheelt zijn goed begeleiden, juist ook omdat er zelf mee gereden is. Nu kan je mooi aan de kant kijken.

Vaak moet je ook net weten wat je het beste in bepaalde situatie's, voor je veiligheid en toch wat te bereiken kan doen.
Als je zorgt dat de stap en draf goed voor elkaar zijn, paard reageerd op been naar voren, zo niet dan wat resoluter daarin zijn, inbuigen en daarin loslaten en doorstappen, en aan het been.
Niet aan het been is niet echt een fijn uitgangspunt, helemaal niet bij een paard met streken, je basis moet goed zijn zodat je er wat aan hebt in vervelende situatie's en je daar op kan terug grijpen. Ik heb ook een soort fluitje erbij, dat associeeren ze ook met voorwaarts, als je die er consequent ingooit.

Je zegt dat het paard erg stijf is rechts, dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. Zorg dan eerst voor meer souplesse. Dat kan je zowel in stap als draf oefenen, zet de schouders opzij, laat hem wat wijken achterwaarts etc. Zo hou je ook beter de aandacht van het paard bij jouw. Als de aandacht verslapt ben je al weer telang met hetzelfde bezig, veel variatie, zodat jij constant de controle/leiding hebt, je hebt van die paarden....
Dit moet je absoluut met begeleiding gaan doen, je hebt je zelfvertrouwen en vertrouwen in het paard verloren dat moet allemaal rustig weer terug komen. Je moet resoluut je paard wat kunnen vragen. Dus geen gekke onverantwoorde dingen gaan ondernemen, maar zorg voor gehoorzaamheid en souplesse, voor je verder gaat met een moeilijkere fase. Dan is de moeilijkere fase n.l. veel beter, misschien wel top!
Anita

Voor mij is het een heel herkenbaar probleem. Ik heb een fjord gehad die ook mij en iedereen geregeld van haar rug afbokte. Meermalen is mij het advies gegeven haar weg te doen voor er ongelukken gebeurden.
Zij deed het ook voornamelijk met aangalopperen, maar heeft er ook een lange periode last van gehad, dat ze meteen ging bokken als ik opgestapt was. Had ik dan de ruimte en bleef ik boven, dan had ik de rest van de les meestal geen problemen meer. Zij bokte overigens overal hoor, in de bak, in het bos, langs de weg en inderdaad ook in een grotere groep.

Ik denk nu dat het bij haar voornamelijk een lichamelijk probleem was. Ze heeft namelijk een periode heel goed gelopen. Ik ben haar natuurlijk gaan bekappen en zonder bit gaan rijden. Haar hoeven waren in een erbarmelijke staat en zo scheef dat ze onmogelijk normaal kon lopen. Door NB zijn ze enorm opgeknapt. Ik heb toen een half jaar een paardje gehad waar ik werkelijk alles mee kon. Ik heb zelfs geprobeerd op een touwhalster te rijden, waar ze helemaal niets van snapte, maar ze stond open voor alles wat ik probeerde. Gebokt heeft ze in die periode nooit en ik kon haar bitloos in galop ook langs de weg veel gemakkelijker houden dan ik ooit met bit heb gekund.

Als ik lees dat jouw paard ontzettend stijf is op een kant, zou ik toch echt proberen eerst alle lichamelijke problemen uit te sluiten. Ook stijfheid kan behoorlijk wat pijn veroorzaken, misschien wil jij het paard wel in de galop zetten, die het nu juist heel onplezierig vindt.
Verder is het belangrijk dat je zelf het vertrouwen in het paardrijden weer terug krijgt. Ik weet niet of je op een ander paard ook angstig bent, maar ik ben dat heel lang zeer zeker wel geweest (en ben het nu nog, als ik na een lange periode niet rijden weer op stap). Je weer leren ontspannen op een superbetrouwbaar paard kan je daar bij helpen.

En verder zijn er hier heel veel mensen die je al heel veel tips gegeven hebben en er zullen er nog wel meer volgen

Groetjes, Els.

Goed... ik drukte mij verkeerd uit,.
Ik bedoelde dus iemand die niet bang is en een zit als een huis heeft.
Niet iemand die het paard 'eens ff flink aanpakt' want dan ga je inderdaad van de drup in de regen.

Ik bedoel dus gewoon iemand die niet bang of onzeker wordt, het volle verstand erbij houdt, weet wat hij doet en inderdaad, zoals eddy noemt, het patroon doorbreekt.
Heb zelf ook zo'n exemplaar gehad in een heeeeeel erg grijs verleden....
Gaf meteen een rodeoshow weg als je erop ging zitten, bij voorkeur voordat je goed zat en trok hoofdstel na hoofdstel in flarden. (bitloos was toendertijd nog niet zo bekend... stam dus nog uit een grijs verleden)
Mijn zelfvertrouwen liep ook wel een deukje of miljoen (rug, ribben en nog wat onderdelen ook) op en toen ging de vriend van de manegehoudster het proberen. Hij hield wel van wat spanning.
Absoluut aardige jongen, ook tegen paarden.
Zorgde dat ie goed voorbereid was en reageerde gewoon goed. Geen sporen, geen gepluk aan het hoofd (paard zou het kopstuk toch maar in flarden helpen) geen zweep. Gewoon kwestie van rustig blijven, heeeeeeeeeeel stevig zitten en tempo vragen.
En voila.... paard kreeg hem niet in het zand en draaide bij. Hij heeft paardje nog een aantal keer gereden en probleem was uiteindelijk opgelost, ook als ik er weer op ging
(moest alleen zelf toen wel leren om goed te reageren en dat kopstuk met rust te laten)

'En dat bedoelde ik eigenlijk

Niets voor jou, Eddy???

Sandra van Bommel schreef op maandag 8 februari 2010, 16:23:


Weet niet waar de juffrouw woont in NL .Afstand moet je ook rekening mee houden hé

Christel Provaas schreef op maandag 8 februari 2010, 14:46:


Christel, ik bedoel dit niet persoonlijk, maar ... "slingersteile duinen scheuren, vertrouwend op zijn benen, zijn inzicht, zijn balans ...." laat met je dit vertellen:
Ingenioso houdt zijn stap in als hij van het harde op een andere ondergrond komt; de bak = zand, het pad voor de bak = boomschors, het plein = steen, gebroken puin tussen de weiden .... iedere overgang is aarzelen. Als ik niet bij het binnentreden van de stal (om hem te bekappen of zo) roep "voet" dan breekt hij zijn nek over het drempeltje.
Ik ben een paar keer met Eddy mee geweest ... in een geweldige galop kris kras tussen de bomen door heuvel op .... sensationeel, echt waar ... maar Ingenioso was 100 keer gestruikeld al eer hij boven zou zijn gekomen. Wortels van bomen met een bloedsnelheid ontwijken? Mijn zicht is prima, maar met die snelheid ... vertrouw ik niet uitsluitend op mijn eigen ogen en is het fantastisch dat een gezond paard uitgerust is met nog betere ogen!
Ik moet iedere keer aan Piet Bakker denken, waarom hij is gaan lange teugelen. Hij had een oud paard welke hij niet meer kon of wilde berijden, maar wel gezond wilde houden door goede gymnasticerende oefeningen.
Ja, ik wil Ingenioso mee naar buiten nemen, maar of dat op zijn rug is denk het niet.
Laten we nu eventjes heel reeël zijn. Ingenioso ziet geen moer. Hij staat dag en nacht op het land. Boeren rijden af en aan, naast zijn weidje is een boomkwekerij, aan de andere kant is een drukke doorgaande weg. Hij loopt met soortgenoten, zijn zoon en regelmatig naast de shetjes of naast Jeen en zijn dames. Goke, een Friese merrie, is hevig geïnteresseerd in de Spanjaarden en neust regelmatig met Ingenioso (als Jeen effe staat te dutten ) Eén grote groep is niet mogelijk, daar hij zich letterlijk qua gehoor vasthoudt aan één paard. Hij volgt op gehoor en als de hele zooi door elkaar gaat lopen rennen weet hij niet meer wie hij moet volgen en waar hij kan lopen, met als gevolg: alle palen tot boven de grond eruit. Ik heb het geprobeerd, maar het is niet in zijn belang en veiligheid. Ik heb hem wel laten wennen aan de shetjes, zodat Nolasco niet gedoemd wordt tot "blinde geleide paard". Als hij het terrein af gaat, staat zijn neus wagenwijd open ... hij ruikt en briest, zijn ogen worden groot en zijn hele lijf is vol spanning. Tuurlijk kan ik hem vertrouwt maken met andere omgevingen en natuurlijk zal de spanning afnemen. Maar wat bewijs ik daarmee? Zoals Eddy terecht opmerkt, een blind paard hoeft niet het einde te zijn. Nee, dat hoeft ook niet. Maar zoals Cindy ook terecht opmerkt, een paard is zoveel meer als een dier waarop een mens moet gaan zitten.

Ik sta voor alles open, maar lees/hoor vaak alleen maar opmerkingen die gebaseerd zijn op "gezonde" paarden of gevoelens/emoties die vanuit de mens beredeneerd zijn.

Misschien moet ik eens een soort van open dag organiseren, zodat mensen zelf kunnen ervaren wat een blind paard nu eigenlijk betekent in de dagelijkse beslommeringen tussen andere gezonde paarden. De laatsten, de gezonden dus, snappen het blinde paard niet. "Hee, ik kom aanlopen met mijn oren naar achteren ... en jij wijkt niet?" Trap of bijt als gevolg. Ingenioso is, zover ik kan beoordelen, stik tevreden met zijn situatie. Ik wil hem alles bieden wat in zijn mogelijkheid ligt, maar zeker niet overvragen of situaties creeëren waarbij de grootste ongelukken kunnen ontstaan. Want zeg nu zelf, een volwassen blind paard van circa 600 kg in blinde paniek .... die houdt je niet, never niet! Ik heb het één keer meegemaakt en ik kan je zeggen ... doodeng! Niet iets om eens lekker mee te gaan experimenteren. Dat vind ik niet eerlijk ten opzichte van het paard!

Anja, Ingenioso kon niet beter terechtkomen dan bij jou.

Een oneliner ik weet het, maar ik kan er niks zinnigs aan toevoegen. Alles in jouw mail vertelt me dat jij de juiste beslissingen en manieren voor hem weet te vinden.