muriel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:36:

Waarom zou hij het dan doen denk je?

Klopt, het is de naturelle bravoure-zit die de springruiter kenmerkt en waar Ans het over had.


Dat kan ik niet beoordelen want ik weet niet in hoeverre je het mág vergelijken. Ik kijk naar een filmpje van Jossy de hoeveelste keer op dit paard? Wat is eraan voorafgegaan? Heeft hij aan de hand gewerkt, kent het paard hem, hoe is hun verstandhouding op het moment van het filmpje? Ik lees dat hij 2 weken bezig is, was dit de laatste dag van week 2 of de eerste keer überhaupt erop?
GvdH zien we altijd de eerste minuten op een groen paard. Dan is het puur bravoure + feeling. Maar we weten niet hoe Gert zou doen als hij dit paard 2 weken onder zadel had, in hoeverre hij zijn overdondertactiek al zou hebben aangepast. Misschien zou hij inbuigen zoals Jossy doet, ik weet het simpelweg niet.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

muriel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:36:


Amaai, ik denk dat ik mee weggelopen was, had ik daar gezeten.
Ik vind dit toch niet echt vergelijkbaar met Jossy. Afgezien van inderdaad dat inbuigen en zijn huiding, dan.
Dat paard begint net te bokken omwille van die zweep.
Toch een beetje contra-productief, nee? Als je net wilt dat ze braaf zijn.
Of willen ze dat dat paard gaat bokken, als show-element?

Hier zijn ze altijd heel voorzichtig met het gebruik van die longeerzweep, net om zulke dingen te vermijden. Ik heb ze alleszins nog nooit zoiets zien doen als in dat filmpje.
Als dat paard zou stilstaan, dan zouden ze hem eerder bij zijn hoofd nemen en er nog een eindje naast lopen, in draf. Tot hij doorheeft dat hij voorruit moet. En dan weer afstand nemen en in het midden gaan staan.

Grrrrr... houding

Dit wordt moeilijk.
Ik zit nl met een genant probleem.
Ik ben nu 50 en hang al een leven lang tussen paarden rond. Ik heb in mijn leven heel wat afgesjouwd met paarden, naar keuringen geweest, veulens mak gemaakt, paardjes ingereden, trektochten gemaakt etc. Ik ben nooit een speciaal talent of zeer heldhaftig geweest, maar kroop toch op de meeste paarden.

Na een ongeluk met paard is de angst erin geslopen. Inmiddels alweer 25 jaar geleden, maar de impact is nog merkbaar. Mede door lange pauzes met paarden, neem ik aan.

Nu heb ik de laatste jaren enorm veel gesukkeld met paarden met zware lichamelijke problemen, tussendoor hier nog een redelijk gevaarlijk paard gehad en afgelopen winter heb ik niets kunnen doen. Vanaf nov sneeuw en ijs maakte het onmogelijk om in de wei te werken.
Rappa werd sjaggie en stijf, door de problemen die ze heeft (ze zou zomer en winter eigenlijk in beweging moeten worden gehouden, maar die mogelijkheid heb ik niet) en silja moet er na een winter ook weer inkomen.

Ik ben deze week begonnen met wat grondwerk. De grond is nog hard, maar sneeuw en ijs zijn eindelijk weg.
Maar nu merk ik dus dat ik bang ben.
Niet een beetje, maar behoorlijk; dusdanig dat het mij erg belemmerd om gewoon met de paarden te werken. Ik wil wel, maar schiet bij het minste geringste in de stress.
Het is niet leuk meer.

Ik vind het verschrikkelijk en ik snap er niets van. Ik weet niet waar de angst nu precies vandaan komt en erger... ik weet niet wat eraan te doen.
Theoretisch weet ik behoorlijk wat van paardengedrag af. Bovendien heb ik veel ervaring in de omgang met paarden. Maar dat helpt mij nu helaas niet.
Mijn hoofd schiet vol met nachtmerrie beelden. Als het paard weg springt, verwacht ik een trap. (ja, idioot) Als het paard de oren naar achteren doet, verwacht ik een aanval (goed... rappa heeft het in het verleden best wel geprobeerd -oren in de nek op je af, beetje steigeren. en staat ook bekend als bazig, maar goed... als mens met ervaring moet je daar toch wel tegen kunnen.)
Nja... ga zo maar door.
Ik schaam me kapot.
Zoveel theoretische kennis, zoveel tijd in mijn leven met paarden doorgebracht...en wat heb ik daar nu aan???

Zoals ik het zie sta ik nu voor een keuze: Er volledig mee stoppen, maar dat betekent dus ook de paarden verkopen en iedere wens om ooit weer door de bossen te rijden aan de kant te schuiven. Dan is er die angst niet meer, maar wel frustratie.
(ken mezelf)'

Of de angst overwinnen. Maar hoe? Dure cursussen volgen zijn momenteel voor mij geen optie. Maar wat dan?
Hoe pak ik dat aan?

Ans Jondral schreef op dinsdag 15 maart 2011, 13:26:


eigen onkunde is makkelijk doorgeschoven
uiteindelijk zijn er een paar mensen die het doen
terwijl de rest hier zit te bekken, ouwehoeren en theoretisereren
do it yourself en laat maar zien wat je beter kan

Alegria schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:01:


dat klopt, ofwel loopt het paard over de schouder weg
ofwel draait het rond het voorbeen, kont uitvliedend,
da's allebei kontroleerbaarder dan de vertikale snoeksprong en de weerbotst
probeer maar uit zou ik adviseren....

Ik vind dit wel boeiend. Kennissen van mij hebben een paard met soortgelijk probleem. Hoewel dit paard het dus met 1 hoef heeft.
Ik wil wel helpen, maar durf het nog niet goed aan, bang te verklooien.
Ik zou dus best graag eens een filmpje willen zien waarop je aan het werk bent met zo'n probleem, piet.

Geweldig om te lezen. Ben gewoon jaloers.
Knap van je, om je angst te overwinnen. Hartstikke top.

muriel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:36:


geef mij jossie maar
wat een kleffe ruggesluiper is me dat die Gert !

Ik ken jossie niet persoonlijk, maar heb wel veel filmpjes van hem gekeken. Mijn indruk is goed. Zou best les van hem willen hebben.

Peter Donck schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:37:


Zoals ik zei heb ik niets aan te merken op het inrijden van Jossy. Het spektakel van Gert heb ik minder mee al geloof ik best dat er paarden zijn die zo verpest zijn door hun eigenaar dat hij een van de laatste kansen is.

Ik was van plan om van het voorjaar een van onze paarden die nu vijf wordt zadelmak te maken en wil dat best wel laten zien, maar ik vraag me af wat er te zien is.
Paard heeft al een zadeltje opgehad en heb ik tijdens het grazen al over heen gehangen. Volgende stap is rustig op gaan zitten en achter een rustig ander paard aan sjokken.
Als mijn voorbereidingen goed zijn geweest wordt dit een erg saai filmpje.
Voordeel is dat dit paard mij al twee jaar dagelijks meemaakt en in zijn eigen omgeving blijft.
Dat is dus zadelmak maken, beleren (de hulpen aanleren) wordt pas hoofdstuk II.

Peter Donck schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:37:


Eigenaar rijd het paard niet zelf.
En was (zoals ik al schreef) best tevreden. De ruiter gaf alleen aan dat het met dit paard misschien iets moeilijker was om dingen voorwaarts op te lossen itt conventioneel ingereden paarden. (Waarbij voorwaarts dus sowieso de eerste vereiste is.) En dat er misschien wel een verband was.

Enne, did it myself! Vroeger meer dan nu.
Maar ik heb wel een ander idee van 'plezier'.
Puzzle was de laatste. Eerder per ongeluk.
En dat ging absoluut niet verkeerd. Het nieuwe baasje is er ook nog steeds heel blij mee.

Hersenen hebben onvloed opons gedrag, maar ook andersom. Je gedrag op je hersenen.
Vaak ontstaat angst door denken, soms gebaseerd op ervaringen uit het verleden. Als dit als dat.....Daardoor kan het probleem verergeren.
Een negatieve kijk op jezelf straal je uit. Leg je gedachten op de dingen die goed gaan die je goed kan. Slecht over jezelf denken is het grootste kwaad wat je kan overkomen. Een negatief zelfbeeld verlamt, en ontneemt je de moed om iets te veranderen.
Mensen met een positief stralen plezier uit in het leven, omdat ze bestaan, zijn wie ze zijn.
Meditatie technieken. Train jezelf bewust bezig te zijn met wat je doet, lezen lopen tuinieren...., wat dan ook. Het is wetenschappelijk bewezen dat aandachtsoefeningen aanzienlijk kunnen verbeteren. Het leuke is dat je je lichamelijk en emotioneel beter voelt. Je leert negatieve gedachtens doorbreken en emoties bij jezelf observeren in plaats van je erdoor te laten meeslepen.
Zet je zorgen om in zinvolle activiteiten en concentreer je op waar je mee bezig bent.

Je moet echt met jezelf bezig, om verandering in het paarden gebeuren te kunnen verwachten/veranderen.
We hebben allemaal van die vervelende periode's, dat er iets niet lukt, of dat je in een visueel cirkeltje zit. Laat je niet meeslepen, probeer het te doorbreken. Dat zijn we eigenlijk aan onszelf verplicht. Je noemde het zelf, hoe zal je zelfbeeld zijn als je het bijltje erbij neergooit......
Als je er klaar voor bent, neem een doel voor ogen een doel wat haalbaar is. Vandaaruit verder.
Maak jezelf niet gek, richt je op het goede.

wat rot maar ik herken het wel een beetje.
Het enige dat algemene waarheid is, is dat als je angsten uit de weg gaat (vermijdingsgedrag) dat ze grote worden en uitbreiden. Dus in feite is er doorheen gaan de enige optie.
Maar soms kan het, is mijn ervaring, wel nuttig zijn om hulp in te schakelen. Want paarden spiegelen natuurlijk heel erg. Het is daarom toch iets anders als een spinnenfobie bij wijze van voorbeeld.
Dus ik zou als ik jou was wel op zoek gaan naar ondersteuning. Ik dacht dat je in zweden woont en daar ken ik natuurlijk niks: Maar een ervaren instructeur die juist ervaring heeft met angsten, die 1 of 1 werkt, eventueel tijdelijk met een HEEL braaf ervaren paard.
Ik wens je veel sterkte. Want ik weet hoe naar angsten zijn.

Danielle

Quote: Dan is er die angst niet meer, maar wel frustratie.
(ken mezelf)'

2 Scenario's:
Kan je proberen te accepteren dat je bang bent?
Kan je dat naast je neer (proberen te) leggen?
Kan je dan gewoon bij je paard zijn ?
Eventueel op respectvolle afstand?
En dan de volgende dag al iets dichterbij?
Met iets minder angst?
En dan van dat kleine stapje (minder angstig zijn) proberen te genieten?
En van het kleine stapje erná?
En accepteren dat de 4e of de 5e stap er weer 1 is van meer angst?
En dus achteruitgang?
Maar na een diepe zucht ook weer vooruitgang?
En vooral steeds tóch weer een stukje overwinning (op JZELF) zien?

Of kan je ze verkopen en wegdoen?
gefrusteerd raken?
Nooit weten of die angst zou verminderen?
Omdat je jezelf kent altijd af blijven vragen?
geen vooruitgang boeken?
Maar ook geen achteruitgang?
Dus ook geen angst?
Maar ook geen overwinningsgevoel!
Afscheid, maar geen afsluiting?
Wel veel rust!
Of geeft frustratie geen rust?

Volgens mij heb je zelf al antwoord gegeven:
volhouden meid, TOT je er klaar mee bent!

Heb niet makkelijk praten: ben slechts 10 jaar jonger, rijd nog maar 8 jaar paard, maar ben in die tijd ook 2 jaar lang erg bang geweest (door een val) en heb slechts volgehouden door mijn eigen paardje: wat een karakter die merrie!!!

Het ging de laatste 2 jaar belachelijk goed en zit nu weer met een kapotte enkel achter de computer omdat ik er vorige week in en bok ben afgevallen......
Ik WIL niet weer bang worden, maar heb niks te willen: het overkomt je en je doet er langer over om er vanaf te komen dan dat het aan komt waaien!

Ik persoonlijk denk, dat zolang je paardjes niet gevaarlijk zijn (dan wordt het natuurlijk een heel ander verhaal) je ten allentijde kritisch moet zijn en ervan uit moet gaan dat het dieren blijven. Maar ik kan alleen maar uit eigen ervaring spreken als ik zeg, dat de afgelopen 8 jaar (en JUIST het overwinnen van het angstig zijn) mij zó ontzettend veel over mezelf geleerd hebben: dan liever angst waar ik aan kan werken, dan frustratie na een afscheid!

Sterkte, neem de tijd: hoef vooral NIETS!
Groet Bianca
ps sorry voor deze 'wijsheid' maar wilde je graag een hart onder de riem steken......