Anja Seijn schreef op maandag 14 maart 2011, 21:52:


Wat een onzin. Ik heb op 2 grote, bekende stoeterijen gewerkt en daar worden paarden op 4 of 5 jarige leeftijd ingereden binnen een periode van 2 maanden. In de jaren ervoor worden ze voorbereid door middel van bijvoorbeeld handpaardrijden. Na 2 maanden kan het dier stap, draf/tolt en galop, sturen remmen, met de groep mee naar buiten en alleen. Na die twee maanden gaan ze voor minsten 4 weken de weide op om alles te laten bezinken. Na de pauze pak je alles zo weer op en kun je verder waar je gestopt bent, omdat alles op een degelijke, rustige manier is gegaan.
Enige verschil is dat deze twee bedrijven niet bitloos werkten, helaas. Maar het beeld dat jij schept dat niemand behalve meneer Druppen en Jossy dit kunnen, nee Anja, daar klopt helemaal niets van.

Los daarvan zie ik in het filmpje een paard met een zeer onrustige hoofdhouding, weinig concentratie en bijzonder slecht ruggebruik. Dit is nergens voor nodig bij een jong dier, als je de juiste stappen neemt en genoeg tijd, dan kan ook een jong dier al veel meer balans in zijn doen en laten hebben. Ik vind galoperen in zo'n kleine bak ook niet slim, daarmee belast je zijn lijf veel en veel te veel.

Groeten Karin

Ik zit ongeveer in het zelfde schuitje. Nooit bang wat een paard deed, reed op alles waar ik maar op mocht. Bijna twintig jaar niet gereden omdat ik het niet met maneges en de mishandeling die daar plaats vond eens was. Toen weer opgestegen, na 15 minuten paard in paniek, maar de oude instincten werkte nog en alles weer goed afgelopen. Ik nog steeds niet bang, wel een spierpijn van hier tot .... Half jaar later helpen met inrijden van paarden een paar flinke smakken gemaakt en toen begon het bij mij. Overal gevaar zien, niet alleen voor mezelf maar ook en vooral voor de paarden. Mijn meisje heb ik vorig jaar bij Spirithorses laten inrijden en die hadden me natuurlijk helemaal door en zorgde dat ik na een paar dagen al, voordat ik er vooraf over kon nadenken, lekker op Baby een tochtje aan het maken was. Ik was zelf de eerste die met haar gallopeerde. Wouw. (ben jullie nog altijd erg dankbaar Evy en Pien). Maar toen kwamen we weer thuis en ik heb het alleen niet meer gedurfd. Iets stopt me elke keer weer. En in plaats van er een heel groot probleem van te maken concentreer ik me nu op oefeningentjes op de grond en heb een fantastische band met mijn paard. Doel blijft wel om weer met haar te rijden en zelfs over een paar jaar met haar kleine broertje. En een dezer dagen stap ik op die boomstam en stap dan zo op Baby, zonder zadel, zonder gedoe (bijna gelukt vorige maand) maar nog niet vandaag....
Oja en ik ben ook al bijna 50. Iets zegt me dat onze hormoonhuishouding veel invloed op de angst heeft en daarom hoop ik maar dat het over een poosje doodsimpel weg is. En anders toch maar een bank beroven en weer begeleiding van Evy aanvragen.

Peter Donck schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:42:


Gelukkig bokken mijn paarden niet als ik er op zit, maar ik ken wel iemand met een bokkend paard dus zal vragen of zij het eens wil proberen

Ik denk dat er maar 1 ding op zit en dat is DOEN!
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar je moet daar doorheen.

Iedereen heeft wel eens van die periodes, geloof ik.
Ik ben een stuk jonger dan jij, maar ben ook heus geen held hoor.
Van mijn Pête heb ik jaren schrik gehad. (Was ook een paard om schrik van te hebben ) Pas zodra ik mij daarover heen gezet heb en haar begon te vertrouwen, kreeg ik dat ook terug en kan ik lezen en schrijven met haar.
Puzzle ook hoor, doodbrave pony, zelf ingereden.
Maar ik durfde hem niet goed meer rijden, zonder reden trouwens. Want hij was gewoon braaf bij mij. Hij heeft onder het zadel bij nooit een voet mis gezet. En toch was het een 'klusje' waar ik tegenop zag om weer met hem aan de gang te gaan.
Mede daarom ook dat ik hem weg gedaan heb. Het 'gevoel' was er niet en ik had de zin niet om daaraan te werken.

En zelfs met Pête moet ik nu beginnen oppassen, want ik merk dat het er terug in begint te sluipen. Ik rijd haar minder intensief en al bijna driekwart jaar zonder zadel.
En ik merk dat ik haar in bepaalde situaties minder begin te vertrouwen. Zonder zadel moet ze ook niet al te gek doen, want ik lig er dan zo naast. Dus dan begin je dingen uit de weg te gaan. Liever rond die enge situatie dan er dwars doorheen etc... Want tja, geen zin om zand te eten.
Als ik haar vraag om te galopperen zonder zadel, dan bokt ze behoorlijk. Dus dat ook maar niet doen etc...
En das niet goed. Voor je het weet, ben je terug bij af.
Het paard reageert er ook op. Ze is minder onverstoorbaar, begon laatst te steigeren in het midden van de weg, begon te zeiken bij een greppeltje waar ze anders gewoon over springt, ik moest er zelfs eens afspringen omdat ze ergens echt niet doorheen wilde (en dat is mij al jaren niet meer overkomen) , ze schrikt makkelijker, probeert te staken (maar dat pakt toch niet ) etc... Waarschijnlijk omdat mijn hart ook telkens een slag mist als ik zoiets zie aankomen. En ik mij er erg van bewust ben dat ik niet veel nodig heb om er naast te liggen. Ze voelt dat natuurlijk. self fulfilling prophecy
Terwijl ik anders met zadel geen krimp zou geven.
Dus ik ga maar eens enkele weken een zadel lenen, geloof ik. En dan flink met haar door de velden gaan raggen! En met het spitsuur door het dorp!
Meteen korte metten maken met dat gedoe!

Dus pak je paard, en trek er een halve dag het bos mee in! Ongeacht wat die stemmetjes in je hoofd allemaal zeggen. Die moeten zwijgen

Ik sluit me grotendeels aan bij het voorgaande. Stel voor jezelf haalbare doelen en neem jezelf voor dat niets hoeft. Denk nu nog even niet aan buitenrijden, maar doe een stapje terug. Dan lijkt die berg waar jij nu zo tegenop ziet misschien plots wel minder onoverkomelijk. Probeer dingen uit die je wel ziet zitten en creëer voor jezelf succeservaringen. Zeg bijvoorbeeld tegen jezelf dat je opnieuw wil kunnen genieten van borstelen of dat je opnieuw je paard en stukje aan de hand wil kunnen meenemen zonder zelf in de stress te schieten. Dat zijn doelen die makkelijker te bereiken zijn dan buitenrijden.
Lukt het een keertje niet, dan is dat maar zo. Gewoon volgende keer opnieuw proberen. Je hoeft jezelf niets te verwijten op zo'n moment.
Voor mezelf helpt het wanneer er iemand meegaat. Ik voel me dan gelijk wat moediger en zal dan net iets meer doorzetten. Voor anderen is dat juist een belemmering, zij voelen zich dan eerder geremd. Dat moet je misschien zelf even aanvoelen.
Ik denk dat angst iets is wat ook komt met de jaren. Als tiener zie je zelf geen graten in halsbrekende toeren, maar van zodra je wat volwassener wordt begin je toch meer gevaren te zien en anticipeer je daarop. Ook ik heb dat reeds ervaren...
(Trouwens geen verwijt naar tieners hoor, ben er in een ver en grijs verleden zelf één geweest en best nog een hele lastige )
Neemt niet weg dat je niet gewoon lekker met je paarden verder kan, op je eigen tempo en met datgene waarbij jij je nu op je gemak voelt.

Debbie

Karin schreef op dinsdag 15 maart 2011, 16:16:


Lijkt me logisch, als je iets voor het eerst ziet gebeuren en zelf nog in een "hoera ik kan galoperen" fase zit... Dan denk je dat je God himself bezig ziet en dat kan niet want...

Kan niet anders dan het hier mee eens zijn. Maar zoals Cindy zegt , het is een filmpje van een jaar oud....
Wie was die Indianenstam ook alweer die de eerste tijd alleen maar zaten en het paard op eigen initiatief alle bewegingen lieten maken die ze wilden, juist om te leren waar als paard je evenwicht, je balans, ligt met zo'n gewicht op je rug.
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Allemaal bedankt voor de begripvolle reacties. Want eigenlijk schaam ik me dood.
Ik wil ze allemaal nog een paar keer doorlezen en kijken wat ik ermee kan doen.
Want eigenlijk wil ik niet stoppen.
Stoppen betekent ook de paarden verkopen. En dieren verkopen kan ik niet.
Bovendien ben ik een paardengek. Evengoed.

Dat hormonen een rol spelen, is goed mogelijk. Ik ben volop in de overgang en weet al dat ze ook bij veel vrouwen paniekstoornissen veroorzaken. Dus een extra portie angst lijkt ook niet onwaarschijnlijk.

In de wei en met verzorging ben ik overigens gelukkig helemaal niet bang. Het probleem steekt de kop op als ik ermee ga werken.
Nu is rappa geen makkelijke tante. Nooit geweest. Ik weet dat de fokster het erg vind dat ze een paar keer van eigenaar is verwisseld, omdat ze destijds aan een meid werd verkocht die beweerde dat ze in huis had wat nodig was om een dergelijk paard aan te kunnen.
Ze heeft een enorme sterke wil en is behoorlijk bazig/test grenzen doorlopend. Dat ze lichamelijk niet in orde is, maakt het niet makkelijker.
Silja is ook een dame met een sterk willetje wat niet alles pikt. Maar als je daar goed mee omgaat, kom je een heel eind. Maar het is wel een echte merrie.
Maar eentje waar goed mee te werken is, mits je zelf goed weet wat je wil en zekerheid geeft. En dat lukt dus even niet zo denderend.

Onlangs heeft hier een haflinger gestaan, een jonkie. De eigenaar zat even om plaats verlegen en ik had plaats zat. Ik had hem kunnen kopen, heb er ook een beetje mee gereden, maar beestje was nog enorm onzeker buiten en behoorlijk hyper en dat leek mij met mijn huidige probleem geen optie.
Ik heb echter een 16jarige noordzweedse dame op het oog. Een braaf en mak paard. Maar ik wil haar niet gek maken met mijn eigen gedrag, dus ik zal aan mijzelf moeten werken, wil dit gaan lukken.

Ik doe al ontspanningsoefeningen e.d. en probeer te verzinnen wat ik kan doen waarbij ik mij veilig voel. Want idd. Je gaat ontwijken en dan wordt het alleen erger.
Gisteren met rappa op de cirkel in stap gewerk, maar wel voor mijzelf een circel gebouwd van prikpaaltjes en lintje, waar ik zelf midden in ging staan. Rappa loopt niet weg en doet het los. Maar wil ook nog wel op je afkomen als ze het zat is.
Ik moet zeggen dat dat iig wel werkte. Hoewel een lintje niets voorstelt, remt het rappa af en voel ik me veilig (en straal dat dus uit)
Maar goed...de paaltjes blijven niet staan in de bevroren grond en niet alle grondwerk kun je zo doen (rijden is geen optie met haar)'
Daarnaast merk ik dus ook die onzekerheid bij Sil en merk dat ze daarvan baalt.

Dus hoe meer tips en ideeen en denkwijze, hoe beter. Ik lees het zeker allemaal meerdere keren na en waardeer het erg

Oh ps... instrukteur is momenteel hier echt niet mogelijk. De afstanden zijn gewoon te groot (er zit er eentje die dit doet op 500 km afstand) en mijn beurs een beetje leeg.

Christel Provaas schreef op dinsdag 15 maart 2011, 13:56:


Leer het voorwaarts op stem! Zoooo simpel en dat kan al zo gauw je zeker weet dat een veulen je hoort. Moet je eens kijken hoeveel tijd je hebt om alles aan te leren voordat je er werkelijk op gaat zitten
Waarom toch niet het paard zó vertrouwd maken met de iemand op zijn rug dat het helemaal niet de néiging heeft om waar dan ook heen te spatten?
"Al word ik negentig", maar dan nog zal ik never iemand anders mijn paard zadelmak laten maken zonder dat het op mijn manier gebeurt en ik er bij ben.
Het is juist de meest prachtige tijd die je kunt meemaken in de jeugd van het paard.
Zoveel wederzijds vertrouwen dat het ontroert.


Nou denk ik dat er een groot verschil is tussen een paard wat gedwongen is het hoofd laag te houden en dat op verzoek uit zichzelf doet. Bovendien is er dan ook nog het likken en kauwen verhaal wat je in die beoordeling mee moet nemen. Het lijkt me overduidelijk dat het tegenovergestelde, een paard met het hoofd zo hoog mogelijk een beeld van één brok spanning is.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Rappa ging toch terug naar de vorige eigenaar? Wat jou een beetje 'lucht' zou geven?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op dinsdag 15 maart 2011, 17:39:


Nee, ze zou naar de fokster gaan. Niet de vorige eigenaar. (Ze is nadat de fokster haar verkocht nog twee keer doorverkocht)
Maar de fokster zal eerst een van haar huidige paarden moeten wegdoen. Ze heeft een springpaard te koop staan, maar de markt is slecht. Daarnaast zoekt de 'fodervård' (verzorger die het paard aan huis zet en zelf de kosten daarvoor betaald, in ruil voor een 'eigen' paard zonder te moeten kopen) voor haar Nessie. Liefst iemand die er een veulentje mee wil fokken, gezien de stam van het paard.

Zolang dat niet lukt kan ze rappa niet nemen. Ze staat nl 'ingehuurd' en dat is dan financieel niet haalbaar. Kan dus nog ff duren.
En Rappa heeft echt beweging nodig. Ze is in de winter te dik geworden omdat ze niet echt wil lopen op moeilijke ondergrond en ze is stijver en sjachrijniger omdat niets doen funest is voor haar been en gewrichten.

Piet schreef op dinsdag 15 maart 2011, 17:00:


@Karin: ik geloof niet dat ik ergens geschreven of beweerd heb dat niemand anders het zou kunnen dan de beide heren.

@Piet: Ach Piet, toch! Moest dit weer zo nodig, terwijl je je nog zo had voorgenomen nooit meer te reageren? Weet je, alleen jij mag het zeggen en denken hé ... Is goed hoor!
Wat mij toch altijd weer verbaasd aan je commentaren en reacties is dat je je eigen kerk zo verloochend ... altijd de broek vol van positief trainen, zacht zijn ... op het ontroerende af ... maar in de praktijk blijkt dat toch wat lastiger te zijn hé? Niet echt een reclame voor je boodschap hoor! Maar goed, veel beloven, weinig geven, doet een gek in vreugde leven. Blijf jij maar voor mij denken hoor, best grappig om te zien hoe zeer je de plank volledig mis slaat!

Lijkt me sterk, ik denk niet dat ik ook maar iets geschreven heb wat niet klopt en nog wel zeer beleefd ook
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

.

Dat een paard niet voorwaarts is, heeft lang niet alleen te maken met de wijze waarop hij ingereden is.
Op de filmpjes zie ik een kijkerig en niet woorwaarts paard. Hoe JR daar verder mee omging weten we dus niet. Het kan zijn dat hij het paard voorwaarts kreeg. Van huis uit is het paard, wat ik zo zie, nie vw. Ik denk niet dat dat aan JR ligt. Als je zelf verkrampt op een paard gaat zitten, kan dat ervoor zorgen dat het paard verstikt in de gang. Weinig impuls krijgt door de manier van zitten vd ruiter. Losjes zitten, niet tegen houden en verlicht/niet te zwaar zitten, zorgt er voor dat het paard beter vw loopt/blijft lopen of voor verbetering.
Ikzelf vind een paard wat niet vw is niet grappig. Je ziet ook dat JR zodra het paard niet verder wil gelijk inbuigt, zodat er geen fratsen kunnen gebeuren.
Ik ben zelf ook met een jong paard bezig, en ben constant met de bevestiging bezig. Ik werk elke training aan reactie, interval training . Nu nog ernaast met mijn houding en stem. Vraag ook reactie op druk bij singel, voor zijwaarts. Dan maar hopen dat het onder het zadel mooi doorwerkt.

Hoi Piet

Ik reageerde op wat ik in het filmpje zag, ik wist niet dat hij een jaar oud was. Maakt ook niet veel uit, wat ik zag, dat zag ik. Alleen maar goed als sindsdien geleerd is, maar ik snap dan niet helemaal waarom het filmpje zo bejubeld wordt.

Groetjes Karin

Karin schreef op dinsdag 15 maart 2011, 20:02:
Sterker nog... twee sterren krijgt in de aankondiging.