Fem schreef op donderdag 29 maart 2012, 18:45:



Maar eh.... waarom gaan veel mensen zo'n rare stemmetjes opzetten als ze tegen paarden praten? Alsof je tegen een baby praat. Ik kom dit zooooo vaak tegen....

Hey! Wie zegt dat ik een stemmetje opzet, zo praat ik altijd!

(en nog nooit klachten van de paarden gehad hoor! ) Zet je t geluid toch uit...

"To the world it looks like I saved you
Who saved who?
We both know the truth.."
(Mary Ann Kennedy)

Fem schreef op donderdag 29 maart 2012, 18:56:


Neuh hoor, was een stemmetje. Ik hoor een stemmetje.

Zal ik je even bellen?

"To the world it looks like I saved you
Who saved who?
We both know the truth.."
(Mary Ann Kennedy)

Spirithorses schreef op donderdag 29 maart 2012, 18:52:


Maar waarom praten mensen "zo" tegen baby's, zoals ze tegen baby's praten
Dát heb IK nooit begrepen
Als baby dacht ik al; "MENS doe eens normaal"

Nils en Olly
Het paard weet,
wat wij niet weten

Ook leuk, 'zo' praat ik nooit tegen baby's...Heb ik ook nooit begrepen, waarom mensen dat doen.
Tegen paarden, alla. Maar tegen BABY'S???? belachelijk!


"To the world it looks like I saved you
Who saved who?
We both know the truth.."
(Mary Ann Kennedy)

Michele la Fontaine schreef op donderdag 29 maart 2012, 18:16:


Toch leuk om te lezen.
Afgelopen zondag is Niek voor het eerst sinds 3,5 jaar de trailer opgegaan. Toen was het een heel gehannes, nu stond hij er met een minuut of 5 op...Hebben we dan toch niet íets berijkt in al die jaren

_____________________________________________
Je bent niet verantwoordelijk voor het hoofd dat je
kreeg, wel voor het gezicht dat je trekt

Fem schreef op donderdag 29 maart 2012, 21:39:

Nils Vellinga schreef op donderdag 29 maart 2012, 21:30:


Goed, mijn enig serieuze bijdrage van vanavond:
Het schijnt (schíjnt he) dat baby's positief reageren op hoge tonen in de stem, effe gegoogled en de eerste de beste waarschijnlijk-niet-wetenschappelijk-onderbouwde link gekopieerd: http://www.goeievraag.nl/vraag/gebruiken-mensen-baby-huisdier-praten.56563 maar er zijn vast nog wel betere te vinden, ben nu effe te lui om het op te zoeken.

Ik wil niemand beledigen hoor, (jou zeker niet, Fem) maar ik hoor het zo vaak, dat mensen zelfs hun hele stem gaan verdraaien en een heel kolderieke houding gaan aannemen ten opzichte van het paard. Hele kirrend, betuttelend. En dat tegen 500 kilo zware pure no nonsens dieren....

Spirithorses schreef op donderdag 29 maart 2012, 22:52:


Dat kirrende, betuttelende "babytaaltje" heeft heel eigenaardige klemtonen en verdraaingen zoals opwaartse toonglissando's.
Ik hoorde dat in Fem eigenlijk niet.
Maar, ik ben het wel met je eens dat mensen vaak zo tegen hun dieren praten.
Ik denk dat het praattaaltje naar babies niet bewust is maar instinctmatig omdat het in heel verschillende culturen voor komt. Prof. Lorentz heeft daar indertijd veel onderzoek naar gedaan maar dat heb ik, gemakzuchtig, even niet opgezocht
Dat het naar troeteldieren toe wordt toegepast (het woord "troetel" duidt het al, bij alle andere dieren hebben we die neiging niet) leidt tot een nog grotere spraak- en begripsverwarring dan het toch al inhoudelijk niet snappen van de verbale taal van mensen door hun dieren. Begripsverwarring zoals dat het lachen van mensen door veel andere diersoorten voor agressie wordt aangezien.
Natuurlijk kun je wel weer bepaalde verbale communicatie associatief aan je dieren leren maar als je dan iets zegt wat er op lijkt maar iets heel anders betekent valt dat inhoudelijk door de mand omdat ze er eender op reageren.
Probeer maar uit met je hond en prijs haar heel liefjes het graf in met alle scheldwoorden en narigheden die je maar kunt bedenken... oh, wat vindt ze je lief!
Tot zover mijn serieuze, no nonsense antwoord dan maar weer

Zo zijn er ook mensen die geen babystemmetje opzetten, maar als native dutch speaker engels gaan praten wanneer ze met hun paard bezig zijn. Is dat ook iets instinctiefs dan? 'Back up', 'it's okay' en 'stay'.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op vrijdag 30 maart 2012, 9:37:

dat zou je nu nog enigszins goed kunnen praten
in het licht van de globaliserende paardenwereld
waarin het wel makkelijk is voor de versaste en versjeesde paarden
als ze ergens wat vertrouwde "universele" commandos kunnen terugvinden
maar het moet natuurlijk wel ergens naar lijken......

euhm...krom engels mét een babiestemmetje én een amerikaans bimboaccent.....
en dan zwijg ik nog over een blonde pruik, een pijplijntje en een fony dubbele-D...

Christel Provaas schreef op vrijdag 30 maart 2012, 9:37:


ik heb lang geleden mijn Mopje geleerd achteruit te lopen op het commando "achteruit", heb ik nog spijt van

Ik moet ook vaak lachen om de manier waarop mensen tegen paarden (etc) praten, want er is vaak geen enkele correlatie tussen de gebruikte tekst en wat men van het dier wil.

Piet schreef op zondag 1 april 2012, 13:17:


Ik heb het artikel gelezen waar jij naar verwijst, maar daarin staat toch ook gewoon dat de 'saliency' van een bepaalde beloning niet voor elk paard gelijk zal zijn? Net als het gebruikte voorbeeld van een krabbel die niet voor elk paard als belonend (erg 'salient') ervaren zal worden, denk ik dat ook de waarde die het paard toekent aan een voerbeloning afhangt van de omstandigheden --> de ontvanger bepaalt, toch? Als ik mijn pony in een wei met lang gras zet, is er geen beloning te vinden waarvoor zij op dat moment zal willen werken. Maar als ze, zoals nu, op een vrij kaal pad staat, keert ze heel haar trukendoos om voor een plukje droog hooi... Een fysiek identieke beloning kan dus in verschillende situaties een verschillende mate van 'saliency' hebben.

Bij de zin "This is why a horse will work just as hard for just one small piece of apple as it does for a whole bucket full, – because it is working for the emotion not the physical item" had ik aangenomen dat het bij het voorbeeld van de appels om de standaardbeloning ging - als je altijd, dus volledig voorspelbaar, met een emmer appels beloont, denk ik inderdaad niet dat je sneller progressie zal maken dan wanneer je altijd met een stukje appel beloont. Het gevoel ('Joepie, ik hoor een klik en ga wat lekkers krijgen!') zal in allebei de situaties aanwezig zijn.

Er staat wel dat je soms de saliency (het 'joepie-gevoel' dat de beloning oproept) kan versterken door de beloning uit te stellen en meer gedrag te vragen voordat je de beloning geeft. Het effect van een 'jackpot' berust toch ook op het feit dat het een uitzonderlijke beloning is en dat je de meeste keren een standaardbeloning geeft, met dus een lagere mate van 'saliency'? Als je na de eerste jackpot constant een jackpot-beloning zou blijven geven, lijkt me dat het 'joepie-gevoel' van die jackpotbeloning (wat dan dus geen jackpot meer is) al snel zal afzwakken tot het standaard joepie-gevoel dat aanvankelijk werd opgeroepen door je standaardbeloning. Je hebt dan de emotie die de beloning oproept veranderd.

Piet schreef op zondag 1 april 2012, 13:17:


Nou, dan hebben we weer wat om over te beppen hier, want of jij of ik leest dan iets anders, of leest er iets anders in.


Is dat dan niet zo? En die "emotie", dat wat motiveert, blijkt achter de schermen dan weer niets anders dan chemische stofjes en wat elektriciteit en wat kansberekening m.b.t. informatieoverdracht.


Dat staat er toch juist niet? Of lees ik nu een heel ander schrijfsel?
Hoe je omgaat met de voorwaardelijke magnitude van de straf/beloning-schaal maakt nu juist alles uit.
Foetballuh is, voor mij, nooit in enigerlei vorm belonend geweest, gymnastiek op school ook niet. Die dingen vond en vindt jij toch nu juist wel leuk? En laten we het maar even niet over VUURWERK en ROTJES hebben

De meneer of mevrouw van het blog verwoord het wat anders dan mijn voorkeur zou zijn, maar misschien komt het voor andere mensen wel begrijpelijker of aantrekkelijker over dan mijn teksten hier....