Piet, bedankt. Het is wel best kl*** maar goed... eerst krijgen we nog een zomer. Stiekem hoop ik dat het dan verandert, maar geloven doe ik het niet. Nu ze van de metacam af is, loopt ze nog slechter.

Nils, Is dat zo? Dat eten/drinken een eerlijke indicatie is?
Ik had voorheen een haflinger die dus ook slecht ging lopen. Hij had voorheen artrose, maar het was te doen met veel wandelen en rustige ritten.
Hij werd daarnaast blind aan een oog en ging steeds minder zien aan het andere oog.
Zijn artrose werd erger en toen hij in een staprit door zijn knieen ging, was het rijden dus verleden tijd. Toen ging ik alleen maar wandelen met hem, maar ook dat ging moeizamer en soms wilde hij niet.
Hij had daarnaast ook vele sarcoiden, waarvan een aantal agressief. Vooral bij de billen zat een enorme sarcoid, die om de haverklap opensprong.
Een jaar lang heb ik geprobeerd om het leven toch aangenaam te maken voor dit paard met de beste glucosamine die er te koop was (strontduur), natuurlijke middeltjes en het behandelen van de sarcoiden met middelen die zich hadden bewezen.
Opereren kon de arts niet meer aan beginnen. Het zat veel te diep.
Ik heb zelfs uiteindelijk een professor uit liverpool ingeschakeld bij de behandeling. De sarcoid was toen zo groot als een manderijn (na een keer weg te zijn geweest) en doorlopend bloederig.
De professor wist mij te vertellen dat het binnenin nog twee keer zo groot was en dat de behandeling daarvan langdurig en pijnlijk was en dat het simpelweg voor dit paard, wat al moeite had met een wandeling, niet haalbaar en niet eerlijk was.
Het paard was een knuffelkont eerste klas, maar op een bepaald punt wilde hij zelfs niet meer geborsteld worden. Bij zijn sarcoid moest je uit de buurt blijven en soms liep het bloed langs het achterbeen (toen ik dus nog probeerde uit te zoeken of er nog hulp mogelijk was)
Hij vond het wel prettig als je in de buurt was, maar geen geknuffel meer voor hem. Ook niet met de andere paarden. Hij werd zelfs chagrijnig tegen de andere paarden en zonderde zich af (wat amber nu ook doet)
Toen DA en prof duidelijk maakte dat het afgelopen was, is nog de vorige eigenaresse bij hem geweest en zij zei hetzelfde. Het paard kon niet eens meer behoorlijk lopen.
Alleen zag ik het niet zo goed, omdat ik het dagelijks zag en misschien niet wilde zien.
Maar eigenlijk wist ik het wel. Ik kon niets meer voor hem doen en wachten tot de vliegen kwamen met die open sarcoid zou niet bepaald tot een paardwaardig voortzetting van zijn leven zorgen.
Het was afgelopen.
maar weet je wat? Eten deed hij nog steeds, Misschien was het wel het enige waar hij nog genoegen aan beleefde. Misschien was het ook gewoon instinct..
De dag waarop ik hem moest laten gaan heb ik nog mijn lunch met hem gedeeld en hem kaneelbroodjes laten smullen. Want wat maakte het toen nog uit dat het niet gezond was?
Zou dit in jouw ogen dan een paard zijn wat ik had moeten laten rondlopen?
Ik denk, eerlijk gezegd , van niet.
En zo zijn er ook paarden die niet eens meer overeind kunnen komen en toch, al liggend blijven eten.
Daarom geloof ik niet dat al dan niet eten/drinken een indicator is. Voor bepaalde paarden wellicht wel, maar niet voor alle.
Maar goed... ik heb de wijsheid net zo min in pacht

Nog vergeten te vermelden... de haf bleek later zwaar artrose te hebben in 4 benen.

Goh , Sandra , wat sneu.
Ik heb ook zeker de wijsheid niet in pacht , maar kwaliteit van leven bestaat volgens mij ook wel uit meer dan alleen maar eten.
Alhoewel ik ook wel gedacht heb , als hij stopt met eten is het gebeurd!
En dan houdt je hem weer wat lekkers voor , en hij eet weer?!
Als ik hem zoals afgelopen zomer , gewoon bij de dames in laat lopen , dan is er een moment waarop hij het ook niet meer trekt.
Je zet hem 24 uur apart van de dames , gewoon even helemaal alleen[wel zicht op de dames] , en hij trekt het weer een week , of een maand....
Vervolgens ga je met hem wandelen , en hij flikt het om in een streep naar huis te rennen , al bokkend en gekdoent.
Het is zo paardafhankelijk wat kwaliteit van leven is , en ook zo mens afhankelijk.

Ik hoop dat je vant zomer nog een paard ziet met plezier in het leven , of juist misschien wel niet... het kan de keus om in te laten slapen of niet wel moeilijker maken.
Ik wens je veel kracht en wijsheid toe , en twijfel niet aan je beslissing als je die genomen hebt!!!
Je doet het goed!

Gr Esther

Hoeft geen probleem te zijn. Indy is in haar stal overleden. Hulpvaardige buurmannen hebben haar benen aan een paal gebonden en zo hangend aan de paal de stal uitgetild met een graafmachine.

Een waardige manier ipv te slepen.

Groeten,
Monique

Hoi,
Even ter aanvulling van Ilona's reactie:
Dierenartsen zijn vaak heel snel met conclusies en inslapen, dat is mijn ervaring tenminste. Een aantal weken terug kwam ik terug van een week vakantie en mijn paard was onwijs stijf, wilde niet meer lopen, zat duidelijk niet lekker in zijn vel, afgevallen, etc. Ik was heel erg geschrokken en dacht eigenlijk meteen aan hoefbevangenheid. Ik had de dierenarts gebeld en hij kwam langs en zei: ja, dat zal wel hoefbevangenheid zijn, hier heb je pijnstillers en kom maar langs de kliniek, dan maken we foto's en weet je zeker of het bevangenheid is of niet. En oja, als het bevangenheid blijkt, wil je hem dan in laten slapen?
Even later kwam mijn NB'er langs en binnen 5 minuten waren we erachter dat het helemaal geen bevangenheid was, maar dat hij erg last had van zijn hoeven ivm de bevroren (zeeer puntige) ondergrond). Die pijnstillers (die ik overigens niet gegeven heb) zijn niet iets wat je m.i. zomaar kan geven; dat is zo'n troep!
In ieder geval kunnen dierenartsen soms zwaar overhaaste conclusies trekken. Niet dat dit meteen bij jou het geval is natuurlijk, maar ik zou er goed voor zorgen dat je 100% zeker weet dat je paardje in moet worden geslapen als je nog niet zeker weet wat er precies mis is met haar, bijvoorbeeld dmv second opinions.
In ieder geval heel veel sterkte.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Ben het met jou eens. Eten en drinken kan puur instinct zijn.
Ik denk dat jij heel goed in staat zal zijn om te besluiten wanneer het genoeg voor Amber is geweest.
Het zijn de mensen die er tegenop zien (ik zou dat net zo goed doen) om een definitieve beslissing te nemen, niet het dier. Die weet niet wat er boven z'n hoofd hangt.

Wil schreef op maandag 15 februari 2010, 13:29:


Dat maakt het dus juist zo vreselijk moeilijk. Gisterenavond hebben wij onze hond, Woody, een beagle van ruim 10 jaar oud moeten laten inslapen. Vrijdagochtend was ze serieus ziek ... van dierenarts doorverwezen naar kliniek. Ze was superbenauwd en had geen trek in eten. Een beagle die niet eet is serieuze shit! Enfin ... röntgen van de longen, echo van het hart, later een ECG ... hele dag en nacht in zuurstofhok. Woody had serieuze hartklachten, vochtafdrijvers en harttabletjes mee naar huis gekregen en van dag tot dag bekijken. Zaterdag ging goed, alhoewel ze me wel de hele dag heeft liggen aanstaren. Zondag ... wat een toestand ... weer niet willen eten en benauwd. We hebben er alles aan gedaan om het het diertje zo comfortabel mogelijk te maken. 's Middags kon ze nauwelijks nog lopen en draaide haar ogen constant heen en weer ... als een soort ruitenwissers. Accuut de kliniek gebeld en onmiddellijk met de hond langs gegaan. Woody gaf over ... de brokken van een dag ervoor kwamen onverteerd naar buiten?! Gedoe met ogen is neurologisch, waarschijnlijk een tia. Eén oor was plotsklaps heel erg smerig ... nader onderzoek ... tumor. Wij hebben besloten Woody met rust te laten en haar vredig te laten inslapen. Dat vredig viel knap tegen ... de slaapspuit vond ik ronduit akelig ... ik heb het gevoel dat het hondje voelde dat ze vertrok en ze kermde zoals ik haar nog nooit had horen kermen ... ik heb het hele hondje nat gejankt. Rationeel weet je dat je het voor haar goed doet, maar emotioneel ... pffff, dan ga je twijfelen ... heb ik wat gemist bij Woody, doe ik er goed aan, mag ik dit wel beslissen ... Aan de andere kant vind ik als mens dat je je verantwoordelijkheid dient te nemen en een dier niet onnodig moet laten lijden. Zo sta ik ook ten opzichte van mijn eigen leven, mensen én dieren hebben recht om op een waardige manier dit leven te verlaten. Maar de pijn wordt er niet minder om!

Ik herken dat wel, die twijfel... Rationeel wist ik dat ik met toon geen andere keuze had, maar emotioneel....
Wat een akelig besluit heb je nu moeten nemen. Je had idd geen andere keuze, maar de pijn blijft, ja-.
Heel erg veel sterkte

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Dus kennelijk reageerde ze toch wel iets op de metacam?

Ik heb sinds 2 dagen een vergelijkbare situatie erbij. We hadden al een ezel met ernstige IR en complicaties daarvan. Al jaren probeer ik voor dat beestje (Juul) telkens weer de afweging te maken of ze nog voldoende kwaliteit van leven heeft.

Nu is plots haar moeder (Jomanda) ons tweede zorgenkind. Van de ene dag op de andere krimpt ze in elkaar als je maar wíjst naar haar schoft. Ze kan de lichtste aanraking daar niet verdragen. Toen ik toch heel lichtjes m'n hand daar hield, om te voelen of ik iets byzonders voelde.. voelde ik de wervels in de schoft onder m'n hand "knisperen" (ze schuren langs elkaar, tikken tegen elkaar aan), als Jootje haar schouders maar iets bewoog. Ieks !!
Bovendien loopt ze sinds 2 dagen met haar achterbenen in hanentred (ze tilt ze bij elke pas héél hoog op).

Zojuist is de dierenarts geweest en die bevestigde wat ik al dacht. Jomanda is haar hele leven lang nooit bereden geweest (ook niet betuigd, mevrouw heeft alleen wat gewandeld ). Dus overbelasting als gevolg van een verkeerd zadel enz. is uitgesloten. Omdat deze blessure bovendien heel plotseling is ontstaan is de enige verklaring dat ze ófwel zichzelf lelijk heeft vastgerold in één van de stallen, ofwel ze is heel beroerd gevallen. Ik denk het laatste, omdat Jomanda sowieso weinig rolt en áls ze het doet, dan in lekker mul zand.

Nu ja, ik kan vastrollen niet uitsluiten, maar ik denk dat een heel beroerde val aannemelijker is. Het is hier de laatste dagen op sommige plekken, ook in onze weides, verradelijk glad. Er ligt hier en daar spiegelglad ijs, afgedekt door een laagje sneeuw (waardoor je het niet ziet, dat het zo glad is). Inmiddels hebben we die plekken in de weides met behulp van een bezem en een schop (sneeuw eraf, ijs wat kapot slaan) minder gevaarlijk gemaakt. Maar achteraf bezien is Jo de avond of nacht daarvóór al lelijk uitgegleden

De hanentred wordt waarschijnlijk veroorzaakt door zenuwschade, hoog in de rug, ontstaan tijdens de val. Het is dan waarschijnlijk dat ze géén pijn heeft aan haar achterbenen, maar dat "slechts" de besturing van haar achterbenen niet meer correct functioneert.

We hebben ook al twee nubische geiten met "voorwiel aandrijving"; dus ook met een zeer slecht bestuurbare achterhand. Pffff, als mensen, die niet weten welk beest wát mankeert, ons zootje ongeregeld op de wei zien lopen... 't zou me niet verbazen als de dierenbescherming of 112 gealarmeerd wordt

Wat ik heel opmerkelijk vind en de moeite waard om hier te vermelden: ik weet vrijwel zeker dat Jootje momenteel weinig pijn heeft, zolang er maar niets en niemand op haar schoft drukt. We hebben haar nu 14 jaar (ze is ongeveer 22 jaar oud) en als er bij onze dieren één grote Drama-Queen is, dan is het wel Jomanda. Als haar een scheet dwarszit en dat veroorzaakt lichte buikpijn, dan gaat ze liggen, kijkt alsof ze elk moment dóód kan gaan en is niet meer overeind te krijgen. Ook niet door de dierenarts, die we er dan in het verleden natuurlijk meteen bijhaalden als zoiets gebeurde. Telkens bereidde dan de dierenarts ons op het ergste voor: als ze over een halve dag nog steeds niet overeind kan/wil komen, dan houdt het op.... En elke keer besloot mevrouw na een uurtje of 2 tot max. 6 dat de buikpijn nu wel weg was, stond dan moeiteloos op en ging verder met haar leven alsof er niets gebeurd was...

De laatste jaren bellen we dus niet meer de dierenarts als dit gebeurt. Ik probeer haar dwarszittende scheet op te lossen mbv Reiki (kan ik een beetje, niet heel goed) en meestal lukt dat prima. Het punt is gewoon dat Jomanda een enorm drama kan maken over een klein beetje pijn (heb dat ook met andere dingen dan buikpijn vastgesteld). En ze laat zich absoluut nergens toe dwingen. Als zij wil liggen, dan kun je haar pushen, met drie man sterk, om overeind te komen... forget it.

Waarom dit dan mogelijk belangrijk is om hier te vermelden is, omdat ik nu aan haar kan merken dat ze nauwelijks pijn heeft. Ik vind 't me moeilijk voor te stellen, omdat ik gevoeld heb hoe erg die wervels tegen elkaar aan komen als ze beweegt!

Maar feit is: zolang je niet ook maar de suggéstie wekt dat je er aan wilt komen, loopt ze gewoon rond. Ze loopt evenveel als anders. Als dat veel pijn deed, dan zou Jootje daar écht niet doorheen lopen. Die zou stokstijf gaan stilstaan of gaan liggen en heel dramatische gezichten trekken.

Dus voor paarden met een dergelijke blessure: natúúrlijk is ieder geval anders, en komt kissing spines in gradaties voor.. maar kénnelijk hoeft kissing spines niet persé te betekenen dat het paard voortdurend veel pijn heeft.

grt,
karen

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Oef, Anja, wat verschrikkelijk voor jullie....

Een virtuele arm om je schouder,
Karen

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Een moedige beslissing en Anja. Veel sterkte meid!

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Auw...... dat is pijnlijk..... heb ik ook gehad met mijn paard, dat idee dat hij het wist en het niet wilde... Ik heb zeker drie maanden niet kunnen slapen zonder mezelf in slaap te lezen want mn ogen gewoon dicht doen betekende dat ik die afschuwelijke beelden weer zag. Heel erg klote dat soort dingen Sterkte.
--
Ilona

Ach, die beagle....Sterkte hoor!!! ... Slik..