Hoi,
Even ter aanvulling van Ilona's reactie:
Dierenartsen zijn vaak heel snel met conclusies en inslapen, dat is mijn ervaring tenminste. Een aantal weken terug kwam ik terug van een week vakantie en mijn paard was onwijs stijf, wilde niet meer lopen, zat duidelijk niet lekker in zijn vel, afgevallen, etc. Ik was heel erg geschrokken en dacht eigenlijk meteen aan hoefbevangenheid. Ik had de dierenarts gebeld en hij kwam langs en zei: ja, dat zal wel hoefbevangenheid zijn, hier heb je pijnstillers en kom maar langs de kliniek, dan maken we foto's en weet je zeker of het bevangenheid is of niet. En oja, als het bevangenheid blijkt, wil je hem dan in laten slapen?
Even later kwam mijn NB'er langs en binnen 5 minuten waren we erachter dat het helemaal geen bevangenheid was, maar dat hij erg last had van zijn hoeven ivm de bevroren (zeeer puntige) ondergrond). Die pijnstillers (die ik overigens niet gegeven heb) zijn niet iets wat je m.i. zomaar kan geven; dat is zo'n troep!
In ieder geval kunnen dierenartsen soms zwaar overhaaste conclusies trekken. Niet dat dit meteen bij jou het geval is natuurlijk, maar ik zou er goed voor zorgen dat je 100% zeker weet dat je paardje in moet worden geslapen als je nog niet zeker weet wat er precies mis is met haar, bijvoorbeeld dmv second opinions.
In ieder geval heel veel sterkte.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Ben het met jou eens. Eten en drinken kan puur instinct zijn.
Ik denk dat jij heel goed in staat zal zijn om te besluiten wanneer het genoeg voor Amber is geweest.
Het zijn de mensen die er tegenop zien (ik zou dat net zo goed doen) om een definitieve beslissing te nemen, niet het dier. Die weet niet wat er boven z'n hoofd hangt.

Wil schreef op maandag 15 februari 2010, 13:29:


Dat maakt het dus juist zo vreselijk moeilijk. Gisterenavond hebben wij onze hond, Woody, een beagle van ruim 10 jaar oud moeten laten inslapen. Vrijdagochtend was ze serieus ziek ... van dierenarts doorverwezen naar kliniek. Ze was superbenauwd en had geen trek in eten. Een beagle die niet eet is serieuze shit! Enfin ... röntgen van de longen, echo van het hart, later een ECG ... hele dag en nacht in zuurstofhok. Woody had serieuze hartklachten, vochtafdrijvers en harttabletjes mee naar huis gekregen en van dag tot dag bekijken. Zaterdag ging goed, alhoewel ze me wel de hele dag heeft liggen aanstaren. Zondag ... wat een toestand ... weer niet willen eten en benauwd. We hebben er alles aan gedaan om het het diertje zo comfortabel mogelijk te maken. 's Middags kon ze nauwelijks nog lopen en draaide haar ogen constant heen en weer ... als een soort ruitenwissers. Accuut de kliniek gebeld en onmiddellijk met de hond langs gegaan. Woody gaf over ... de brokken van een dag ervoor kwamen onverteerd naar buiten?! Gedoe met ogen is neurologisch, waarschijnlijk een tia. Eén oor was plotsklaps heel erg smerig ... nader onderzoek ... tumor. Wij hebben besloten Woody met rust te laten en haar vredig te laten inslapen. Dat vredig viel knap tegen ... de slaapspuit vond ik ronduit akelig ... ik heb het gevoel dat het hondje voelde dat ze vertrok en ze kermde zoals ik haar nog nooit had horen kermen ... ik heb het hele hondje nat gejankt. Rationeel weet je dat je het voor haar goed doet, maar emotioneel ... pffff, dan ga je twijfelen ... heb ik wat gemist bij Woody, doe ik er goed aan, mag ik dit wel beslissen ... Aan de andere kant vind ik als mens dat je je verantwoordelijkheid dient te nemen en een dier niet onnodig moet laten lijden. Zo sta ik ook ten opzichte van mijn eigen leven, mensen én dieren hebben recht om op een waardige manier dit leven te verlaten. Maar de pijn wordt er niet minder om!

Ik herken dat wel, die twijfel... Rationeel wist ik dat ik met toon geen andere keuze had, maar emotioneel....
Wat een akelig besluit heb je nu moeten nemen. Je had idd geen andere keuze, maar de pijn blijft, ja-.
Heel erg veel sterkte

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 februari 2010, 10:47:


Dus kennelijk reageerde ze toch wel iets op de metacam?

Ik heb sinds 2 dagen een vergelijkbare situatie erbij. We hadden al een ezel met ernstige IR en complicaties daarvan. Al jaren probeer ik voor dat beestje (Juul) telkens weer de afweging te maken of ze nog voldoende kwaliteit van leven heeft.

Nu is plots haar moeder (Jomanda) ons tweede zorgenkind. Van de ene dag op de andere krimpt ze in elkaar als je maar wíjst naar haar schoft. Ze kan de lichtste aanraking daar niet verdragen. Toen ik toch heel lichtjes m'n hand daar hield, om te voelen of ik iets byzonders voelde.. voelde ik de wervels in de schoft onder m'n hand "knisperen" (ze schuren langs elkaar, tikken tegen elkaar aan), als Jootje haar schouders maar iets bewoog. Ieks !!
Bovendien loopt ze sinds 2 dagen met haar achterbenen in hanentred (ze tilt ze bij elke pas héél hoog op).

Zojuist is de dierenarts geweest en die bevestigde wat ik al dacht. Jomanda is haar hele leven lang nooit bereden geweest (ook niet betuigd, mevrouw heeft alleen wat gewandeld ). Dus overbelasting als gevolg van een verkeerd zadel enz. is uitgesloten. Omdat deze blessure bovendien heel plotseling is ontstaan is de enige verklaring dat ze ófwel zichzelf lelijk heeft vastgerold in één van de stallen, ofwel ze is heel beroerd gevallen. Ik denk het laatste, omdat Jomanda sowieso weinig rolt en áls ze het doet, dan in lekker mul zand.

Nu ja, ik kan vastrollen niet uitsluiten, maar ik denk dat een heel beroerde val aannemelijker is. Het is hier de laatste dagen op sommige plekken, ook in onze weides, verradelijk glad. Er ligt hier en daar spiegelglad ijs, afgedekt door een laagje sneeuw (waardoor je het niet ziet, dat het zo glad is). Inmiddels hebben we die plekken in de weides met behulp van een bezem en een schop (sneeuw eraf, ijs wat kapot slaan) minder gevaarlijk gemaakt. Maar achteraf bezien is Jo de avond of nacht daarvóór al lelijk uitgegleden

De hanentred wordt waarschijnlijk veroorzaakt door zenuwschade, hoog in de rug, ontstaan tijdens de val. Het is dan waarschijnlijk dat ze géén pijn heeft aan haar achterbenen, maar dat "slechts" de besturing van haar achterbenen niet meer correct functioneert.

We hebben ook al twee nubische geiten met "voorwiel aandrijving"; dus ook met een zeer slecht bestuurbare achterhand. Pffff, als mensen, die niet weten welk beest wát mankeert, ons zootje ongeregeld op de wei zien lopen... 't zou me niet verbazen als de dierenbescherming of 112 gealarmeerd wordt

Wat ik heel opmerkelijk vind en de moeite waard om hier te vermelden: ik weet vrijwel zeker dat Jootje momenteel weinig pijn heeft, zolang er maar niets en niemand op haar schoft drukt. We hebben haar nu 14 jaar (ze is ongeveer 22 jaar oud) en als er bij onze dieren één grote Drama-Queen is, dan is het wel Jomanda. Als haar een scheet dwarszit en dat veroorzaakt lichte buikpijn, dan gaat ze liggen, kijkt alsof ze elk moment dóód kan gaan en is niet meer overeind te krijgen. Ook niet door de dierenarts, die we er dan in het verleden natuurlijk meteen bijhaalden als zoiets gebeurde. Telkens bereidde dan de dierenarts ons op het ergste voor: als ze over een halve dag nog steeds niet overeind kan/wil komen, dan houdt het op.... En elke keer besloot mevrouw na een uurtje of 2 tot max. 6 dat de buikpijn nu wel weg was, stond dan moeiteloos op en ging verder met haar leven alsof er niets gebeurd was...

De laatste jaren bellen we dus niet meer de dierenarts als dit gebeurt. Ik probeer haar dwarszittende scheet op te lossen mbv Reiki (kan ik een beetje, niet heel goed) en meestal lukt dat prima. Het punt is gewoon dat Jomanda een enorm drama kan maken over een klein beetje pijn (heb dat ook met andere dingen dan buikpijn vastgesteld). En ze laat zich absoluut nergens toe dwingen. Als zij wil liggen, dan kun je haar pushen, met drie man sterk, om overeind te komen... forget it.

Waarom dit dan mogelijk belangrijk is om hier te vermelden is, omdat ik nu aan haar kan merken dat ze nauwelijks pijn heeft. Ik vind 't me moeilijk voor te stellen, omdat ik gevoeld heb hoe erg die wervels tegen elkaar aan komen als ze beweegt!

Maar feit is: zolang je niet ook maar de suggéstie wekt dat je er aan wilt komen, loopt ze gewoon rond. Ze loopt evenveel als anders. Als dat veel pijn deed, dan zou Jootje daar écht niet doorheen lopen. Die zou stokstijf gaan stilstaan of gaan liggen en heel dramatische gezichten trekken.

Dus voor paarden met een dergelijke blessure: natúúrlijk is ieder geval anders, en komt kissing spines in gradaties voor.. maar kénnelijk hoeft kissing spines niet persé te betekenen dat het paard voortdurend veel pijn heeft.

grt,
karen

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Oef, Anja, wat verschrikkelijk voor jullie....

Een virtuele arm om je schouder,
Karen

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Een moedige beslissing en Anja. Veel sterkte meid!

Anja Seijn schreef op maandag 15 februari 2010, 14:15:


Auw...... dat is pijnlijk..... heb ik ook gehad met mijn paard, dat idee dat hij het wist en het niet wilde... Ik heb zeker drie maanden niet kunnen slapen zonder mezelf in slaap te lezen want mn ogen gewoon dicht doen betekende dat ik die afschuwelijke beelden weer zag. Heel erg klote dat soort dingen Sterkte.
--
Ilona

Ach, die beagle....Sterkte hoor!!! ... Slik..