Is dit paard verzekerd ofzo, hoezo denkt ze er anders nog 3000 voor te willen hebben als je er nix meer mee kan?

Niet meer voor een paard willen betalen maar er bij het opdoeken wel nog 3000 euro uit willen persen vind ik een andere discussie dan of het paard nadenkt op het moment van geëuthanaseerd of geslacht worden. Het een is een ethisch vraagstuk en het ander iets fysieks. Als de dierenarts of slager een handige is, zal er weinig na te denken vallen aangezien de tijd ontbreekt. Je stopt een leven.

Iets anders. Wanneer je een dampig paard 24/7 buiten houdt en nat hooi of voordroogkuil geeft, kan hij nog heel best dienst doen als gezelschapspaard. Ik ken er zo een die met dat management toch nog 34 is geworden. Maar die kostte natuurlijk geen 3000 euro, dat was een krijgertje.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Het is niet mijn paard zoals ik net al zei.
Ze wil er ongeveer 3000 euro voor hebben omdat ze dat er zelf 1.5 jaar geleden voor heeft gegeven.
Ik ben ook van mening dat het paard er nog ouder mee kan worden en had dan ook nooit deze keus als optie genomen.
Haar verhaal is dat het niet verkoopbaar is en ze wil voorkomen dat hij bij een handeler oid terecht komt. Zij denk dat dit dus uiteindelijk voor het paard de beste oplossing is.

Trudy, in geval pijnstiller niet meer werkt of het paard (of ander dier) niet meer wil, denk ik dat de vraag of je al dan niet moet doorgaan met pijnstiller niet meer relevant.
Ik heb dat hier ook meegemaakt, maar liefst drie keer vlak achter elkaar. En dat hakt erin.
Nog steeds denk ik vaak... was er toch niet nog iets wat ik had kunnen doen?
Misschien blijft dat ook gewoon omdat het erg moeilijk is een dergelijke beslissing te nemen.

In geval van mijn hond, vind ik pijnstiller wel weer een goede optie, omdat hij dan fit en vrolijk is. Maar dan denk ik dus aan de mensen wiens paarden het wel goed op medicatie doen, maar die het gebruik van medicatie voor altijd van de hand wijzen als zijnde niet humaan. En dat vraag ik mij af.

Maar het is een moeilijke kwestie, denk ik. Paarden laten vaak weinig zien en inderdaad... ze hebben bv hun benen doorlopend nodig/liggen weinig.
Toch... als ik erover nadenk... zou ik bij mijn paarden, als ik bij dat station aankom, kijken of pijnstiller hetzelfde effect heeft als bij de hond.
Blijft natuurlijk de angst voor de bijwerkingen. Heb ik nu ook wel een beetje.
Ik denk dat het dan einde verhaal is.

Mbt de dame met het paard met longproblemen. Ik kan haar gedachtengang niet volgen. Drieduizend euro vragen voor een onverkoopbaar paard?
Hoewel... het is natuurlijk zo dat als ze het paard goedkoop of voor niets doet, de kans idd groot is dat iemand er een koopje in ziet en het dier doorverkoopt. Zulke dingen gebeuren.
Maar in haar geval lijkt het mij dan verstandiger om te zeggen dat ze het paard gewoon niet verkoopt; hooguit ter verzorging bij iemand neerzet die het aandurft/wil. Het paard blijft dan in haar eigendom en kan niet worden doorverkocht, maar de verzorging en onkosten liggen bij een ander.
Ik moet er wel bij zeggen dat de vraag naar gezelschapspaarden die niet meer kunnen worden ingezet voor werk minimaal is en het aanbod zeer hoog.

mirel schreef op dinsdag 27 december 2011, 7:49:


zeg maar tegen je kennis dat voor hem ook elke dag de laatste kan zijn


Natuurlijk maar het dier leeft niet met die wetenschap, net zo min als jou kennis.


Niemand weet hoe paarden denken, je kan alleen weten wat je zelf denkt, ongeveer dan, want je eigen gedachten zijn ook snel aan verandering onderhevig.


ik denk dat jou kennis niet veel over denken weet maar dat hij anderen napraat waar het hem het beste uitkomt.
Ik weet dat er mensen zijn die denken dat het voor een dier het beste is om dood te gaan (door slacht of door euthanasie) , maar in feite praten zij gewoon hun beslissing goed. Euthanasie zou niet een handige manier moeten zijn om van een dier af te komen maar een zorgvuldige beslissing op een moment dat er geen andere optie meer is. Een paard zoals in jou voorbeeld kan nog jaren gelukkig en tevreden leven dus een goede reden voor euthanasie is er niet. Leefde hij in het wild, zou er allang een roofdier een einde aan zijn bestaan hebben gemaakt, maar dat is niet de discussie. Over de beleving van een dier dat door een roofdier wordt gedood weten wij helemaal niks. Wij kunnen slechts onze eigen emoties overdenken. Zie je een docu over gazellen, vind je de leeuw wreed, zie je een docu over leeuwen, vind je het slim hoe de leeuw aan eten komt voor zijn welpen.

mirel schreef op dinsdag 27 december 2011, 8:57:


deze reden heb ik al zo vaak gehoord, het is het beste voor het paard........... zeg maar tegen je kennis dat het het beste is voor haar, dan is er tenminste nog iemand die haar gewoon de waarheid zegt.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 27 december 2011, 9:53:


toch vreemd, zouden die mensen dan zelf ook nooit een pijnstiller gebruiken?


onterecht. Zolang het goed gaat gaat het goed en als het fout gaat kan je heroverwegen wat je dan gaat doen.


dat is dan op dat moment OK, maar op dit moment niet aan de orde.


zeg maar nihil op dit moment. Maar ook dat speelt eigenlijk geen rol, de dame in kwestie is zelf verantwoordelijk voor de toekomst van haar paard. Dus ook voor de kosten.

Letje, met mijn bezorgdheid omtrent bijwerkingen van de pijnstiller van de hond heb je wel gelijk. Ik zal het dan moeten herzien. Ik pieker nu eenmaal altijd teveel, trek mijn eigen handelswijze in twijfel en lever per definitie kritiek op mijzelf, ongeacht welke beslissing.
Onhandig.

Maar dan rijzen bij mij dus ook de vragen die ik eerder noemde. En ja, ik zou ook voor mijn paarden voor pijnstilling kiezen, als het iets uit zou maken.

In geval van toontje met zijn wildgroei aan agressieve, openspringende sarcoiden zou dat de oplossing niet zijn geweest, besef ik zelfs. (hij had overigens ook nog artrose en zag slecht), Amber was psychisch behoorlijk naar de maan en Tommy had een aangeboren afwijking aan de gewrichten door inteelt en/of dwerggroei.

Als ik het zo opschrijf denk ik... nee, daar had een pijnstiller niet geholpen (hoewel ik mij nog steeds vragen stel)
Maar mocht een van de huidige paarden mankementen krijgen die wel met pijnstiller te verlichten zijn... ja, dan zou ik het wel doen. Als ik er nu zo over nadenk.....
Ondanks de risico's...(al blijf ik daar een beetje paranoide over)

Mbt het paard van de kennis... ja, mensen moeten inderdaad hun verantwoordelijkheid nemen. Maar ze doen het niet. Als het paard 'het niet meer doet' gaat hij richting slacht of staat te koop als gezelschapspaard, bij zeer veel mensen.
Het is schrikbarend hoeveel paarden op die wijze worden aangeboden (en vervolgens in handel of slachttransport belanden, terwijl de eigenaar zichzelf wijs maakt dat hij/zij het beste voor het paard heeft gedaan)

Ook alarmerend vind ik de enorme hoeveelheid paarden die op jonge leeftijd artrose hebben.
Na het zoveelste topic in bokt daarover, heb ik daar eens een topic over geopend. Geen reltopic, maar gewoon een stelling/vraag om een discussie te starten en de hoop dat mensen erover nadenken (al is het er maar eentje)

Ik heb nl sterk het gevoel dat het blind zijn voor de kleine signalen van verwardheid en/of ongemak bij paarden leidt tot fatale resultaten.
Ik ben ervan overtuigd dat veel te veel jonge paarden onnodig in handel en slacht eindigen

mirel schreef op dinsdag 27 december 2011, 8:57:


Het is heel reëel om ervanuit te gaan dat ze geen 3000,- kan krijgen voor een niet-werkpaard met een blijvende aandoening. Ondanks het feit dat ik gestopt ben met de TweedeKans Paarden bemiddeling krijg ik hier nog wekelijks gratis en wel veel gezondere paarden aangeboden. De paardenmarkt is volledig ingestort.

joop schreef :



Van mij krijg je een vind-ik-leuk voor deze twee opmerkingen. Vooral die laatste kom ik zoooo vaak tegen....

Sandra van Bommel schreef :


Eens! Want van die paarden die ik wekelijks aangeboden krijg zitten er altijd weer bij met artrose. Het wordt zo te lezen inmiddels heel normaal gevonden dat een 11 jarige artrose aan de benen heeft. Tja, 'niet meer geschikt voor de sport' , zeggen ze dan. En: "mijn paard verdient het beste, de dierenarts raadt me aan om hem op de wei te gooien en ik zou hem jullie graag willen schenken. Intensief rijden gaat niet meer maar recreatief en rustigaan kan hij nog wel en aantal jaren mee". (En dan kan zij een andere kopen).

Na dit jaren aangehoord te hebben kan ik hier nul komma nul begrip meer voor opbrengen!


Dagelijks, echt waar, dagelijks....
Gelukkig drie weken geleden weer een paard uit een ellendig stalleven weten te krijgen. Staat nu hier en begint een heel klein beetje Paard te worden en in z'n lijf tot Rust te komen....

Het gekloot met paarden begint me meer en meer tegen te staan en ik reageer er minder en minder genuanceerd op.

Pien, ik begrijp je helemaal.
Op de eerste plaats was het amber, die echt helemaal lichamelijk en geestelijk kapot bleek.
Als je dan navraag gaat doen en erachter komt dat zo'n paard al zes jaar eerder stijf was en met vlagen agressief en dan toch gewoon mee wordt gesprongen, zonder galop want dat kan een draver dan zogezegd niet en uiteindelijk van de hand wordt gedaan omdat ze agressief is, aan een koper, die zegt dat hij het wel zal oplossen en vervolgens weer doorverkoopt etc... dan vallen je schoenen uit.

Als je dan daarna weer, nadat je veel paarden met duidelijk zichtbare problemen die worden opgelost met scherper bit/stevige aanpak etc weer een paard krijgt met serieuze lichamelijke problemen en wiens signalen werden afgedaan als 'koppigheid en dwarsheid' begint het onbegrip te groeien.

Als je dan ook nog de vele vele vele topics leest met paarden met artrose en het huilende afscheid van jonge paarden die 'kapot' zijn, er tegenlijkertijd doorlopend wordt geluld over het 'aanpakken' van een paard als het dwars is etc wordt het nog een graatje erger

Ondertussen verdiep ik mij erg in de wetenschap over leertheorieen bij paarden en andere dieren en kom je meer en meer erachter dat ieder signaal wat het paard geeft een betekenis heeft, maar dat de mens ervoor kiest om dat signaal de kop in te drukken (uitgaand van menselijke gedachtengangen bij paarden) waardoor zo'n dier op gegeven moment afstompt en lichte ongemakken in onherstelbare schade uitloopt (of lichte verwardheid serieuze gedragsproblemen worden) en dan zie je steeds meer om je heen.

En dan begrijp ik jou en letje volkomen.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 27 december 2011, 11:29:

Paarden liegen niet. Geen enkel dier liegt. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat dieren ons veel meer vertellen dan wij kunnen "horen". Goed blijven kijken en alert zijn op signalen, niet zelf een oorzaak of reden aan een bepaald signaal willen geven, maar die signalen onderzoeken en uitsluiten. Dat "aanpakken" terwijl het dier alleen maar iets wilt aangeven ... triest hé?

Spirithorses schreef op dinsdag 27 december 2011, 10:55:


en dat paard krijgt dan weer dezelfde of vergelijkbare problemen en dan vindt zo iemand dat hij zo pech heeft, steeds weer paarden naar de slacht moeten brengen of laten inslapen.


je wordt er moedeloos van


veel erger nog: mensen zijn tov paarden gewoon totaal blind voor de meest normale zaken die ze voor zichzelf wel kunnen zien. Zij passen het paard = brommer model toe zonder zich te beseffen dat dat onherroepelijk tot de vroegtijdige ondergang van het paard leidt. Beveel je een paardeigenaar aan bijna de hele dag op de WC te gaan zitten met een luikje voor af en toe een bord eten, dan kijkt hij je aan of hij snot ziet branden. Het meest onbegrijpelijke is dat dierenartsen zich ook helemaal blind staren op paard=brommer. Stalrust! na een nwe heupoperatie wordt je binnen 24 uur uit je bed gezet, een DA schrijft zonder blikken of blozen 2 mnd (soms nog veel langer) stalrust voor.


hier nog 1