Van het gras af, Glucobalance geven (eerste 2 weken dubbele dosering), extra E+selenium erin en heel secuur gaan rechtrichten. Niet zelf klooien, haal er een betrouwbaar iemand bij, liefst een door Antoine de Bodt opgeleid persoon. Geef haar geen krachtvoer, geen luzerne, niks extra, alleen hooi.
Paarden die gevoelig zijn voor hb zoals dit paard, zijn het ook vaak voor spierbevangenheid, kan in zeer lichte mate. Gevolg: stijf lopen, niet willen buigen en dan laat zie je het gevolg van scheefheid in de vorm van kreupelheid. Juist nu, na een periode van rust wegens de blessure, laat de blessure zich erger zien, omdat er te weinig bewogen wordt in combinatie met dezelfde hoeveelheid voedsel dat ook nog eens gevaarlijk is (suiker). Maar veel bewegen kan niet want paard is immers kreupel. Een vicieuze cirkel.

Je beschrijft exact het verloop bij een van mijn paarden: altijd veel buiten gereden op hoog tempo (endurance), ook insulineresistent, toen 13 jaar, op foto's weinig te zien maar wel pijn in het hoefgewricht, door rust verbeterde de kreupelheid niet in 8 maanden tijd; het bleef wisselend aanwezig, nb hielp niet, ook magnesium deed de truc niet.
Ga naar Antoine.

Ik denk vrij lange steunsels, kwartieren en hielen te zien icm. vrij smalle straal?

Groetjes Marlies

Judith A schreef op dinsdag 17 juli 2012, 20:45:



Moeilijk te zeggen. De voeten zijn geen 100% maar zeker niet slecht, zoals ik het op de foto kan zien. Misschien ergens artrose in de gewrichten? Glucosamine zou je kunnen proberen en bewéging, als het gaat begeleid lange rechte stukken stappen zonder ruiter, dus niet wandelen he

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Jean Mclean schreef op dinsdag 17 juli 2012, 19:14:


God ja, als je het zo stelt, "een graasmasker hoort niet op een paard " en het is bedacht door de mens en is voor de mens en niet voor het paard...
Dan zou je de lijn moeten doortrekken en geen enkel door de mens bedacht tuig moeten gebruiken, het is immers allemaal voor de mens?
Geen zadels, kopstukken, halsringen,geen rijden meer, geen grondwerk. Is allemaal voor de mens. Paarden horen vrij te zijn in de natuur.
Als je het zo stelt.
Ze kunnen niet hun natuurlijke gang gaan immers als wij met ze bezig zijn, ze kunnen dan niet groomen,happen, of doen wat ze willen.

Je zegt er zijn zoveel andere manieren om dik worden te voorkomen.
Ik denk dat veel afhangt van de omgeving, wat is er mogelijk en wat niet. En of die andere oplossing dan zo paardvriendelijk is, datdaar ben ik helemaal niet van overtuigd. Een paard opsluiten - zelfs met een maatje - op een paddock met hooi zal ook zijn keuze niet zijn. Hij zou liever met de anderen mee kunnen grazen.
Als je ze laat kiezen, ik weet wel waar ze voor zullen kiezen. En dat is mee de wei op zelfs mèt een masker aan.
Het is ook wel nogal antropomorfistisch om te stellen dat een paard dat erg zou vinden, wíj vinden het een rotzicht, niet zij. Zij aanvaarden het, zoals ze een zadel aanvaarden, ons aanvaarden....
Geef wel een gewenningsperiode. Dat lijkt me billijk.

Elk paard heeft recht op een staart

Hoi Jacqueline, Misschien vind een paard het wel niet zo erg om een graasmasker om te hebben. We kunnen het niet vragen. Maar een paard vindt zoveel dingen (schijnbaar) niet erg. Het hoofdstel, zadel, kaptoom enz enz . Om dan ook nog eens zijn of haar eten te beinvloeden middels dit masker omdat we niets anders kunnen bedenken vind ik niet juist. Bovendien gaat het hier niet om een uurtje, het gaat om het grootste deel van de dag!
Gr. Jean

Jacqueline v d Berg schreef :

Waar ik persoonlijk meer moeite mee heb is dat ik dan weer op plekken kom waar de paarden letterlijk volgestopt worden met vanalles onder het mom van 'ja maar, ik voer niks bij'. Tijdens een bekapuurtje wordt paard stilgehouden met worteltje, hooi, snee oud brood, hapje voer hier, hapje voer daar. Of : 'nee, ik voer niks bij maar mijn paard moet wel elke dag zijn vitamientjes hebben', dus slobber, Equilife, andere prutjes. Hoe 'natuurlijk' dan ook, het blijft iets extra's.
Wat ik ook wel zie is dat dikke Shet ook voer krijgt als dun recreatiepaard wel wat nodig heeft, onder het mom van 'ja maar, het is zielig als hij niks krijgt'. Allemaal "jamaars" en antropomorfisme. Een paard went razendsnel aan de gewoonte dat hij niks krijgt en die ander wel. Je maakt een paard pas jaloers als je er zelf in deze gedachte mee omgaat.

Zoiets gaat jarenlang goed want vetbulten bouwt een paard niet na een paar keer voeren op en dan is leiden in last; dikke manenkam, gevaar op hoefbevangenheid etc.
Een paard dat jarenlang op een vette weide loopt en nooit wat hoeft te doen is alhaast vragen om problemen. Vooruitkijken en plannen is belangrijker dan á la moment ineens al je gewoontes (en die van het paard) te moeten omgooien.

Ik denk dat het dat is wat te weinig gebeurt.

Ik denk niet dat een graaskorf geschikt is om 24/7 om te doen. Ze kunnen niet bijten als ze jeuk hebben en elkaar niet lekker krabbelen. Word een paard daar niet gefrustreerd van?
Het lijkt me niks voor een paard om zo'n graaskorf veel om te hebben. Ik denk dat het beter is om aan graastijdbeperking te doen. Is er niet nog een paard die wat minder gras mag? Kunnen ze samen in de paddock. Let wel op dat ze meer zand binnen krijgen als ze in een zand paddock staan.
Een oplossing die altijd werkt is heel veel gaan rijden. Dagelijks 30 kilometer afleggen maakt zelfs het dikste paard weer slank :)
Succes ermee, ik weet uit eigen ervaring dat het niet altijd makelijk is.