Myriam schreef op donderdag 6 december 2012, 15:03:


Oh, ik zie het nu pas. Nee, zoveel sneeuw is bij ons niet gevallen dat Kim er net nog met haar hoofd bovenuit steekt. Het is inderdaad een hek waar sneeuw op ligt!

e m kraak schreef op donderdag 6 december 2012, 13:08:


Ga eens naar:
https://www.gelukkigondankspijn.nl/

(Is een onderzoek van de Universiteit Maastricht. Ze willen bewijzen dat er wel degelijk mogelijkheden zijn om 'goed' met pijn om te gaan.
En ik denk dat dit waar is.)

Coralie schreef op donderdag 6 december 2012, 15:33:


De grootste wens van iemand die chronisch pijn heeft, is geen pijn meer te hebben! Dag in, dag uit, week in, week uit, jaar in, jaar uit ... geen dag die voorbij gaat zonder pijn! Het gaat er bij horen, het is niet anders ... maar niets is slopender voor lichaam en geest dan continue pijn, welk leuk onderzoek men denkt te moeten uitvoeren ook!

Monique Meijer schreef op donderdag 6 december 2012, 15:05:


Ja inderdaad, pas toen ik je filmpje bekeken had begreep ik t.

Anja Seijn schreef op donderdag 6 december 2012, 15:43:


En dan? Ik kan niets met die website. Ik heb gelukkig geen chronische pijn. Maar wel langdurig ervaring mee in mijn onmiddelijke omgeving gehad.


Ik kan me voorstellen, Anja, dat zelfs "pijn is fijn" geleerd kan worden. Of dat zinnig is... heb ik totdat het tegendeel bewezen is mijn twijfels over omdat pijn een natuurlijke waarschuwing is. Hardwired. Nature, not nurture.
Het is, om terug in te haken op Joop, wel zo dat pijndrempels verhoogd kunnen worden (denk maar aan bitwerking en vervolgens gemenere bitten) maar dat betekent niet dat pijn fijn wordt. De sensoren die pijn registreren hebben immers maar 2 standen: aan en uit. In extrema (voorbeeld: kampioenschap Spaanse pepers eten in Mexico) kun je een pijnongevoeligheid bewerkstelligen door de pijn drempel door álle sensoren heen te jagen. Wat allemaal alleen maar het hardwired zijn van pijn onderschrijft.

Maar we hebben het hier over paarden. Ik heb geen flauw idee hoe je een paard "pijn is fijn" zou kunnen leren.

e m kraak schreef op donderdag 6 december 2012, 15:55:


"pijn is fijn" dat gaat er bij mij niet in. Pijn is te subjectief om veel over te kunnen zeggen. Geen pijntje aan is natuurlijk het beste, maar helaas niet altijd mogelijk, zeker niet als je ouder wordt en bv net 6 paarden hebt bekapt
Pijn wordt beinvloed door omstandigheden, is het mooi weer en het leven goed, heb je misschien minder erg in de pijn dan wanneer je voor je computer zit te typen op een ongeschikte stoel. Soms is pijn zeer dragelijk en soms is het tijd voor een pijnstiller. Bij zeer erge pijn zijn er de endorfinen waardoor je er allemaal niet zoveel meer van merkt, eventueel aangevuld uit een spuitje.
Moeilijk onderwerp. Het beste tegen pijn door arthrose is bewegen. Piano spelen bv voor je stramme handen Ik heb de indruk dat paarden nog met heel veel pijn kunnen doorlopen, maar ook dat is een uiterst subjectieve waarneming.

Vraagje :
Hebben jullie dekens in huis voor als jullie paarden een keertje echt ziek zijn?
Ik dacht daar (pas) aan toen een paard van een vriend "maandagziekte" had en meteen een deken om kreeg... dat heb ik helemaal niet, heb alleen maar zo'n felgeel ding om 's avonds te wandelen. Kan natuurlijk knutselen met mensen-dekens en singels enzo, maar dat zit nooit echt goed.
Toch maar 2e hands dekentjes kopen voor als het nodig is ?

Lenneke keijzer schreef op donderdag 6 december 2012, 18:48:


Ik heb voor mijn dames elk een simpele fleece deken gekocht in de uitverkoop.

De dekens passen was wel lachen. Beide hadden nog nooit een deken opgehad. Het probleem was niet de deken opdoen/op hebben, dat vonden ze erg interessant, maar dat ze elkaar ineens in andere kleur/ander patroon zagen. Vooral Kim vond Liltje maar vreemd in rood/zwart ipv zwart/wit.

joop schreef op donderdag 6 december 2012, 17:41:

Dan kun je in de leer bij de hardcore SMers, o.a. te vinden in de paardenspeciaalzaak bij de zwepen en bitten enzo.
Echte paarden maak je die gekkigheid niet wijs.


Nee. Pijn is pijn. Helaas pindakaas. Gewoon sensoren in een levensvorm die ter bescherming dienen. Dat zou je als biologe moeten weten

Als ik ernaast zit moet je het maar zeggen maar ik heb de indruk dat wat jij bedoelt meer over de subjectieve filters gaat waardoor pijn beleefd wordt. Dus niet de pijn zelf.
Ik denk dat de meeste soorten, w.o. paarden veel minder van die subjectieve filters gebruiken. Als dat geldt voor bijv. leren en hun omgeving beleven, zie ik op voorhand geen reden waarom het niet voor pijn zou gelden.
De grotere objectiviteit hoeft zich denk ik niet te vertalen in een "o wat erg nu heb ik pijn"-gedachte maar wel in een zich in een levensbedreigende situatie denken te bevinden.


Dat weet ik welhaast zeker. Voor een heleboel soorten, m.n. vluchtdieren, geldt dat de shockdrempel een pak hoger ligt dan bij mensen (maar dan is de shockdrempel ook veel scherper). Maar dat wil nog niet zeggen dat het plezierig en een aangename levenskwaliteit is.

mee info:

http://www.pro-active-medicine.nl/Ongedenatureerd_collageen_type_2_bij_gewrichtsaandoeningen.pdf

Of het betaalbaar is voor paarden, weet ik niet.
Voor mezelf kost het 20 euro per maand.
Hoeveel je moet geven aan paarden zou je moeten uitzoeken, wat wel is, er is een maximum in die zin dat een bepaalde hoeveelheid volstaat en dat méér niet méér resultaat geeft.

lk paard heeft recht op een staart

Anja Seijn schreef op donderdag 6 december 2012, 15:43:


Niet alle pijn is wegneembaar. Ik denk dat het onderzoek van de UM daar ook niet op gericht is maar wel om zoveel mogelijk levenskwaliteit te genereren en ondanks de pijn in beweging te blijven en je leven zo 'goed' mogelijk te maken. Ik heb zelf een aantal jaren geleden een revalidatietherapie in ditzelfde ziekenhuis (behorend bij de UM) gevolgd en alles was erop gericht mijn systeem duidelijk te maken dat ik, ondanks pijn, er juist doorhéén moest leren bewegen, ahw mijn systeem om te gooien en 'in je hoofd' blokkades op te lossen. Door bijvoorbeeld te tillen op een manier die ikzelf akelig vond (hartstikke vanuit mijn rug ipv vanuit mijn benen) waardoor je leert dat je veel meer aankunt dan je dacht en dat er dan niet iets fout bij gaat. Om te leren kijken naar je mogelijkheden ipv naar je beperkingen, dat was toen redelijk innovatief maar het heeft mij wel geholpen.

Ik heb voor allebei een regendeken (ook niet zo duur) voor het geval dat want over het algemeen is wind de vijand, niet zozeer de temperatuur