Frans Veldman schreef op zaterdag 11 juni 2011, 1:31:
> Ik schrijf ook nergens dat de oorzaak is dat hooi "minder verteerbaar "
> zou zijn, maar dat hooi nou eenmaal minder water bevat dan gras. Het water
> is verdampt maar de mineralen enzo niet. En minder water bij een
> gelijkblijvende hoeveelheid opgeloste deeltjes resulteert in een hogere
> concentratie. Ergo: bij de consumptie van hooi neemt de concentratie in de
> darmen toe.
>
> Maar ok, als ik er verder over nadenk dan is dit op zich toch geen goede
> verklaring voor de slappe mest. Ik denk er nog wel even verder over na.
> Het zit wel ongeveer in deze hoek denk ik.
Ik snap wel dat je aan osmosen denkt maar ik denk dat je er flink naast zit.
Als er hooi (>80%ds) gegeten wordt, wordt er namelijk ook navenant meer gedronken dan wanneer er vers gras (15-20%ds) gegeten wordt.
Dito, qua wateropname, wanneer ik pulp voer; 1 schep pulp op pakembeet 7-8 liter water (bij elkaar ruim 3/4 emmer vol).
De spijsvertering van paardachtigen lijkt me nog het meest, als ik een vergelijk moet zoeken, op die van konijnen. Celluloseverteerders, sterk afhankelijk van de endo-microflora. Ze hebben ook dezelfde "kwalen": koliek, dunne mest... niet goed.
Zonder echte kennis van de metabolismen komen we echter geen spat verder; bij mensen worden codeïne pilletjes tegen hoesten voorgeschreven maar paarden maken daar direct morfine van, als voorbeeld van hoezeer dit kan verschillen.
Daarom ook had ik eerder al veel vragen bij het idee van inname van zilver ter bestrijding van bacteriën. Bij mensen kan ik me nog voorstellen dat het fijn verdeelde zilver in de maag direct zilverchloride wordt en vervolgens de weg van vet volgt, eventueel ergens (lever bijv.) weer gereduceerd wordt (veel OH groepen in lever), maar dat geeft nog geen fiat om hetzelfde bij paarden te veronderstellen.
Wat de
hoefbevangen problemen aangaan denk ik wel te weten onderhand dat dit voor 90% in de NL omstandigheden vooral door overvoeren komt, dat zie je zelfs in de natuurbegrazingen. Ponies hebben nu eenmaal geen rem, behalve die van een aantal uren per etmaal eten, op teveel eten wanneer de biotoop te voedselrijk is. Simpeler kan niet, maar een gezonde pony vindt de NLer schraal/mager...
De dunne mest is een ingewikkelder probleem maar associeer ik vooral, naar ervaring, met de samenstelling van de fourage. Ik heb het vooral zien ontstaan bij "te goed/te rijk" voer. Met koeienkuil (als extreem voorbeeld) heb je het meteen voor mekaar, bij de koeien ook trouwens
Maar waar het precies door komt? Teveel stikstof? Teveel eiwitten? In ieder geval lijkt het mij sterk op een teveel en dat teveel zou heel goed kunnen overlappen met het teveel dat tot bevangenheid leidt maar wat niet noodzakelijk gecorreleerd is.
Paarden zijn gewoon erg gevoelig voor tevelen.
Voeding
