Als ik ze iets met emmertjes voer heb ik ook bijna altijd de zelfde volgorde. Beetje afhankelijk van de stemming van het paard dat het bazigste. Is deze te laat en te lui (onderlip op z'n knieën ) kan het wel es variëren. Dit paard houdt absoluut niet van 'dat drukke gedoe'. Dus als er een paard is dat te veel opwinding veroorzaakt corrigeert ie die door 'm een eind weg te zetten "kalm aan, en rap een beetje" . Heel handig voor mij, zo'n maatje. Bij hem is het altijd veilig en als ik bv. de wei open doe voor ze zorgt hij er ook voor dat de anderen rustig op een afstand staan te wachten, hij staat dan kalm voor de poort te wachten tot ik 'm open heb. Alleen z'n jarenlange maatje, de laagste in rang (als het tenminste gaat om iets dat niet zo boeiend is voor 'm) mag een hoop van 'm, zoals toch samen door de poort naar de emmer

Piet schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:03:

Maar zodra onderling bepaald was waar de
Het zijn en blijven heerlijke dieren en met respect behandeld zijn het heerlijke zalige dieren en met respect en begrip behandeld zijn het heerlijke zalige dieren vrienden en met respect en begrip en liefde behandeld zijn het heerlijke zalige vol vertrouwen dieren vrienden !

En een 'beest' wat mishandeld is geweest en dan je zijn vertrouwen vrijwillig geeft

Dan begrijpt men misschien waarom er zelfs nog geen stok in het veld komt te staan, ze krijgen van mij geen stok meer te zien. Zelfs mijn winterwandel stok niet. Ik glibber en slide wel door die wei hoor.

Marianne Gomes schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:35:


dat is helemaal niet nodig. Je kan bij mishandelde paarden gerust de wei in met een stok, met een eind touw, en ook uiteraard met een halster en een touw. (in jouw geval benaderen in het veld.) Paarden zien lang van te voren wat je van plan bent en associeren al gauw de stok of touw niet met geweld. Het is beter paarden rustig weer aan de aanwezigheid van atributen te wennen, zo krijg je geen onverwachtte reacties. Je kan stokken en touwen immers ook voor leuke dingen gebruiken.

Marianne Gomes schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:35:


Ik heb Lily wel bewust met stokken geconfronteerd. Mijn Liltje stond te trillen van angst en probeerde zich te verstoppen als ik in beeld verscheen met een simpele bezem. Na een bijna ongeluk waarbij ze achteruit een kanaal inliep uit angst voor een vrouw die in haar tuin aan het harken was, heb ik maandenlang allerlei stokken bij me gedragen. Ik wil niet dat mijn paard zo'n verschrikkelijke angst heeft voor alles wat op een stok lijkt en dan als een kip zonder kop alleen maar weg wil. Wat moet ik dan als ik onderweg iemand tegen kom met een wandelstok, die hem groetend in de lucht steekt, of een persoon met een paraplu. Alleen al de aanblik van iemand met een bezem op een oprit, was voldoende om haar volledig bezweet te krijgen, trillen als een rietje en dan ook nog dat vreemde piepen van haar erbij. Gaat gewoon door merg en been. Ik wil eigenlijk niet eens weten wat er met haar uitgespookt is.

Ik loop nog steeds met allerlei stokken rond en raak Lily overal aan, leg mijn zweep over haar rug, steek hem tussen haar benen door en wapper door haar staart. Er wordt gewoon niet gestraft met stokken, die zijn er om vliegen weg te jaren, als verlengstuk van mijn arm, om even lekker te krabben, dat heeft ze nu eindelijk door. De volgende stap is een stokje onderweg meenemen, eerst tijdens een wandeling, om steekvliegen van haar kont te halen, daarna terwijl ik erop zit.

Er zijn hier veel mensen die met van alles en nog wat wapperen als je even een gesprekje onderweg hebt. Ik heb al eens gehad dat er met een bezem richting mond gewezen werd: he, dat paard heeft geen bit in. Of even met een bezem over de hoeven vegen: wat een grote smakkers. Vreemde gewoonte, maar schijnbaar heel normaal in dit dorp en ook niet met verkeerde bedoelingen. Bij een paard als Lily echter erg moeilijk in het begin.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 15 augustus 2011, 13:14:

Ja, zou ik ook doen. Het enge moet juist niet meer eng worden. Je weet inderdaad nooit wat je onderweg tegen kan komen.

Nee, moet je eigenlijk niet aan denken brrr. Ik sleep ook altijd van alles mee over de wei of over het erf om te kijken hoe de nieuwe reageren op verschillende voorwerpen. De plastieke bladerhark was wel zeer in trek. Maarliefst 50 vingers die je lekker op je rug krabben hahaha. Kwam erachter dat je daar fantastisch mee kan krabben, het voelt ook wel lekker op je eigen rug hihi. De 'vingers' geven genoeg mee om volledig paardenergonomische krabtool te hebben
We hebben hier niet zo veel steekspul meer tijdens ritten, maar ik heb wel es nagedacht hoe je een soort van uittrekbaar ding maakt waarmee je tijdens de rit de buik (of hoofd) van je paard muggenvrij kan maken (en in je broekzak past). Soort handje dat dan de bocht om gaat aan een antenne Kromme takken met nog wat blad eraan werden aangevreten, "oh lekker, dank je"
Na ja, dat heb ik echt nog nooit mee gemaakt. Bizar om met een bezem zo te wijzen. Zie het al voor me "hé je hebt geen bril op", en flats, een bezem in je gezicht hahaha...
Hoe gaat dat tegenwoordig? Nog een hevige reactie of al een stuk minder?

Hier hetzelfde hoor. Als ze ergens bang voor zijn, speel ik daarmee.
Laatst moest ik ff in de wei zijn en had zo'n wapperende regencape om- Doodeng, vonden ze.
Dus heb ik daar een spelletje van gemaakt. Zijn ze daar ook weer aan gewend. Handig toch

Hetzelfde met stokken en sticks etc. Het kan erg lastig zijn als ze dat eng vinden, dus ik zou ze er toch aan willen wennen. Je zal anders maar eens een opaatje met wandelstok tegen komen, die even naar het paard wijst om te vragen wat het voor een beestje is
(Maak je hier echt wel mee)
Lastig als je paard dan meteen flipt.

Ondanks dat ik de stick in wintertijd/etenstijd wel eens dreigend heb gebruik, zijn onze paarden er om de dooie dood niet bang voor. Ik kan er als een dolle mee zwaaien in de wei. Boeit hen totaal niet.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 augustus 2011, 13:46:

Jep Van zo'n gelegenheid moet je gebruik maken. Ze zaten hier gisteren op het erf aan wat spanenplaten te knagen (ligt er om het mee te geven aan het grof vuil binnenkort). Had m'n handen vol die 4 weg te houden. Ik dacht ff slim te zijn en er een groot stuk zeil over heen te leggen... staan er meteen 2 van die bruine monsters mee door de lucht te wapperen Vond dat wel grappig, want onze schimmel vond dat nooit echt leuk. Maar die was er totaal niet van onder de indruk, zette meteen z'n tanden erin. De nieuwste, het valkje, deed wat z'n grote broer deed.. wapperuuuuuhhhh. Handig, zo'n paard dat de anderen leert wat dat spul is.

Sandra, Martine Joop, Monique,

Jullie hebben allemaal gelijk.

Het enige punt dat in mijn geval nog loopt is - dat ik eerst het totale vertrouwen van Maya wilde winnen. Toen ik dat totaal had ging ze ook vroeger dan verwacht naar de vrije natuur kudde. Toen heb ik haar een tijd weer niet gezien. Kom ik weer bij haar staat Goran totaal te frieken als je dicht bij haar staat.

Ik ben nu weer even niet bij ze. Met een beetje geluk wel de hele kudde voor de hele winter en dat wordt pas echt lol hebben. Trainings mogelijkheden, observatie mogelijkheden. In het sneeuwzonnetje naar ze zitten kijken. Sneeuwsporen volgen en kijken wat ze zoal uitspoken op hun trippies.

En met alle paarden die schriktraining gaan doen, volgens mij kunnen ze allemaal wel een opvolger gebruiken.

De vrije natuur kudde is anders.

Heerlijk toch en uniek, dat kan echt niemand ontkennen.

Met mijn rescue hond Lovche heb ik al zo ontzettend veel bereikt en misschien zie ik het weer verkeerd hoor maar het vertrouwen (of trainen) van honden winnen of van paarden is niet zo heel veel anders. Maar Maya op mijn schoot kruipen dat zie ik nog niet helemaal zo gebeuren

En elk paard dat ons als eigenaar/baasje heeft is gewoon een bofkont. 't komt allemaal goed. Meer kennis is alleen maar beter.

En ik wil echt dat gezicht van Rob zien als die paarden braaf doen wat ik van ze verwacht

Groetjes Marianne

Martina schreef op maandag 15 augustus 2011, 13:30:


Daar is Lily inmiddels ook achter: ook erg fijn om de sokken mee te krabben!



Aan Liltje ook niet besteed, tis zo hap slik weg.....
Iets uitschuifbaars lijkt mij ook wel wat. :)


Als iemand met een attribuut zit te zwaaien, kijkt Lily eerst naar mij of als ik erop zit, komt een oor naar achteren. Met een "Het is goed Lily", blijft ze gewoon rustig tegenwoordig.

Wat ik met mijn vorige paard gehad heb: Overdreven aan de kant gaan staan met een auto om mij als ruiter ruimte te geven en vooral niet te laten schrikken en als ik net bij het raampje ben, raampje naar beneden, hoofd eruit steken en keihard "MOIN!" roepen. Ik dacht ik krijg een hartverzakking....

Sind de bouw van onze garage met allemaal vreemde dingen op het erf, vreemde kerels en rare geluiden is Lily erg gelaten geworden. Vooral dankzij de motorzaag van de dakdekkers is Lily niet meer bang voor brommers en quads. Nu de grasmaaier nog. Ze komt in ieder geval nu wel kijken als Klaas de vangbak leeggooit en komt af en toe zelfs even aan galopperen en uitdagen. Kim staat er bij te suffen en snapt niet wat er nu eigenlijk eng is. Die staat er met haar neus bovenop als Klaas de grasmaaier start.

Monique :)

Goed bezig jullie


Jeui, toch nog iets voor op het lijstje van positieve dingen ivm met de garage

Een jaar later... Sorry! Ik bedacht me op eens dat ik hier natuurlijk wel wat over bietenpulp kon vinden en besefte toen dat ik ooit had beloofd een update te geven. :)

Ik durfde het toch niet aan vorig jaar. Van het voorjaar wou ik haar overschakelen zodra ze op een wei stond met nieuw gras, maar dat duurde me toch lang! We hadden net pech elke keer met het weer... Net de wei waar zij met haar kudde op stond. Maar goed... Tijdens mijn eindeloze gewacht heeft ze koliek gekregen. De dierenarts is er 4 keer in 3 dagen bij geweest. De dierenartsen zeiden allebei dat Welia niet zo dun hoorde te zijn terwijl ze zo veel voer kreeg ( en niet bereden word ) en raadden allebei aan om haar 24/7 op wei te zetten, zonder haar krachtvoer te geven. Eindelijk na dat drama durfde ik het aan. Ze heeft eerst met een vriendje gestaan die ze al kende om even bij te komen. Daarna heeft ze een poosje met 2 paarden uit haar nieuwe kudde apart gestaan, en daarna is ze samen met 1 van die paarden in haar nieuwe kudde gezet die 24/7 buiten staat. Het lijkt alsof het heel soepel gegaan is allemaal wat een pak van mijn hart is. Welia kan zich enorm druk maken tijdens veranderingen.

Helaas loop ik nu tegen het probleem aan met Welia waar ik al zo enorm bang voor was vorig jaar: Ze is veel te dun. Het is echt vel over been. Haar ribben waren sowieso al goed te zien maar nu is ze echt ingevallen. Papa heeft nu een zak bietenpulp gehaald bij de molen en dat ga ik nu bijvoeren in de hoop dat ze weer wat aankomt. Ik moet er wel bij zeggen dat ze de laatste 2 maanden geen hooi heeft gehad, maar op deze nieuwe wei krijgen ze wel hooi bijgevoerd ondanks dat er toch nog wel gras staat. Verder heeft de dierenarts een bloedonderzoek gedaan toen met de koliek dus daar zit de reden niet van het zo dun blijven. Wellicht heeft ze een maagzweer? Ze is echt te dun nu... Er moet wat vet op de botten voor we de winter in gaan.

Het is een heel verhaal... Ik kan me toch zo'n zorgen maken over mijn meisje.

Tips zijn altijd welkom!

Zijn er geen wormen in het spel?

En met Bietenpulp moet je ook een beetje op passen, Het is echt zaak dat je het een dag laat weken (zwellen?) in voldoende water !!

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Christel Provaas schreef op dinsdag 16 augustus 2011, 21:32:


En zijn de tanden goed nagekeken door een goede paardentandarts?

--
Ilona