Spirithorses schreef op zondag 31 januari 2010, 10:19:


Tja, ik begin het ook meer en meer te begrijpen. Al die dingen werken in op de darmflora,waardoor die weer verstoord wordt en resulteert in verminderde opname van voedingsstoffen, nét omdat je zaken bij gaat geven.

Die chevivit was voor een paardje dat erg spierbevangen geweest is. Die had tekort aan E volgens de bloedtest. Ze is er héél mooi bovenop gekomen. In zo'n geval is't wel ok, alleen niet preventief gaan werken...

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 2:28:

Hele grote knip .....

Ik ben er, na 2 jaar paardenboeren, van overtuigd dat onze weiden meer schade kunnen aanrichten dan goed doen.
Ik houd mijn paarden rondom het jaar op hooi (afkomstig uit Duitsland van onbemest land). De 1,2 hectare die ik voor ze heb, heb ik in vakken verdeeld, door laten zaaien met andere soorten gras. Hier mogen ze beperkt op grazen in perioden dat het veilig is. Weiland wordt bemest met compost afkomstig van de paarden zelf en schelpenkalk.
Ook in natte perioden, zoals afgelopen november, mogen ze van mij dan in de wei en dan blijft er weinig van de grasmat over. Ik vind dit niet erg, hoe minder gras, hoe liever mij het is. Het is bizar om te zien hoe snel die weilanden herstellen, dus gras zat en zo niet ... dan heb ik een paar natuurlijk gecreeerde zandplekken over

Gebruikt graszaadmengsel:
15% Roodzwenk (Roland), 15% thimotee (Ragnar), 15% kropaar (Lidaglo), engels raaigras (5% Laprinta, 5% Gladio),
15% beemdlang (Rossa), 20% luzerne (La Bella Campagnola) en 10% witte klaver (Sonja) .
Dit is op advies van Ron Hofman (bio-ron) en dit hebben wij een lokale loonwerker laten uitvoeren.

Maria Delavega schreef op zondag 31 januari 2010, 10:23:


Weet je, het is zaak je niet te gek te laten maken, bij jezelf en je eigen gevoel te kunnen blijven. Te blíjven kijken naar zo'n dier en er in geval van twijfel een deskundige bijhalen die kan meten of er daadwerkelijk iets aan de hand is. Ik geef liever geld uit aan bloedonderzoek dan dan ik een supplementje koop omdat ik misschien veronderstel dat mijn paard iets tekort komt. Dat komt ook door alle verhalen op I net; "het paard van die vriendin die had dat ook en dus zal mijn paard dat ook wel hebben" etc. Net als wat Frans zegt zijn we met ons allen nogal geneigd te denken in tekorten ipv teveel. En het is eerder andersom.

Het probleem van de eigenaars van veel eczemers (en ik zie het hier zelf om me heen op mijn eigen terrein) is dat ze tóch weer wat gaan bijgeven, tóch weer dat een kleine worteltje als beloning, toch weer dat stukje voederbiet omdat het anders zo zielig is, tóch weer dat hapje gras tijdens ene buitenrit en het is gewoon fout. Zo herstelt het lichaam zich niet; de suikers, de eiwitten etc.Bovendien maak je er je paard veel gekker en hebberiger mee dan wanneer ze niet beter weten!
Stukje eigen menselijke emotie uitschakelen dus.

In het begin toen wij pas bezig waren met de eczeempaarden kregen wij nog wel eens een emmer met.... hooi...., als de anderen wel iets bij kregen. Daar zijn we op een gegeven moment ook maar mee gestopt, wat schiet je ermee op behalve jezelf gek maken? Ze kunnen heus wel leren hoor, die knollen

Groet, Pien (die zometeen echt verder moet met inpakken....)

Spirithorses schreef op zondag 31 januari 2010, 10:33:


Ja, hier ook..werk wacht en mooi weer buiten .
Ik dacht al van haar terug te doen naar de bergen, maar daar wordt ze zo gigantisch dik...ik denk dat je heel erg gelijk hebt en wil de uitdaging aangaan om deze merrie erdoor te krijgen.
Heb zo'n idee dat ze heel veel moet wandelen...
Zij is zo hebberig voor eten. Ik geef dan een handje pre alpin aspero als de andere hun bietepulp krijgen. Anders word ze gek... dus ook niet doen?

Anja Seijn schreef op zondag 31 januari 2010, 10:24:


Het gebruikte mengsel geeft geen enkele garantie dat de gebruikte soorten nu nog in de wei staan. De soorten passen zich altijd aan aan de grond. Bemesten bij voorkeur als het nodig is, meten is weten. Hoe "vetter" je wei hoe meer kans dat engels raai kan gedijen. Hoe kleiner de wei hoe meer reden paddock paradise te overwegen om beweging te stimuleren, want dat is volgens mij het allerbelangrijkst.

jennet schreef op zaterdag 30 januari 2010, 20:48:


Vroeg ik me ook zeer sterk af...waarom doen ze daar visolie in voor paarden...? In koolzaad-'n notenolie zit toch ook omega 3?
Ik ben even gaan opzoeken en kwam dit tegen:

Opgelet: Olie rijk aan omega-3 vetzuren brengen dus slechts één omega-3 vetzuur aan, alfa-linoleenzuur, tenzij er ook visoliën werden aan toegevoegd (bronnen van EPA en DHA) of algen (DHA). Daarom is de vermelding ‘omega-3’ op voedingsmiddelen niet erg duidelijk omdat hieruit onmogelijk kan afgeleid worden of er één of meerdere omega-3 vetzuren in aanwezig zijn. Het wordt nochtans alsmaar duidelijker dat de drie soorten omega-3 vetzuren (ALA, EPA en DHA) complementair zijn aan elkaar en tegelijkertijd in de voeding moeten aanwezig zijn.

Spirithorses schreef op zondag 31 januari 2010, 8:45:


Hoi Pien, en dankjewel voor je reactie!

Wat ik me afvraag, waarom zou je een paard dat na jaren zonder gras eindelijk weer gezond is, terugzetten op gras? Ik geloof direct dat een gereinigd/gezond systeem gras beter kan verwerken dan een systeem dat al in onbalans is. Voorlopig kan-ie er weer tegen, maar voor hoe lang...?

Even een (botte!) vergelijking : stel een mens kriijgt last van z'n longen, de belangrijkste oorzaak is roken. De betreffende mens stopt met roken en na enkele jaren tonen longfoto's aan dat de longen er weer goed uitzien. De klachten zijn ook geheel verdwenen. Raadt de arts aan om voorzichtig aan weer te beginnen met roken, want een gereinigd systeem kan de effecten van roken beter aan dan een systeem dat uit balans is .. ?

Ik heb zelf de neiging om te denken dat het zielig is voor een paard, om niet op gras te staan. Hoewel, dat "ik heb de neiging" verandert dus steeds meer richting "ik HAD de neiging"... !

Wij mensen (even generaliserend) vinden dat een paard liefst op een grasweide moet lopen, van nature eet het dier immers ook gras. Maar als nu blijkt dat onze soorten gras, aangeplant in dichte zodes op stukjes land ter grootte van een postzegel in vergelijking met het stuk land dat een paard in het (semi)wild tot zijn beschikking heeft om voer te zoeken, een groot gezondheidsrisico met zich meebrengt... dan wordt het misschien tijd dat we van het idee afstappen dat het paard liefst op gras moet?

grt,
karen

Maria Delavega schreef op zondag 31 januari 2010, 10:05:


Hoi Maria,
Wil je dit toelichten alsjeblieft? Waarom heb je spijt van het doodsproeien (om milieuredenen, of speelt er iets anders)?
't Best drie jaar lang geen paard op nieuw ingezaaid gras?! Op basis waaarvan of van wie wordt nieuw ingezaaid gras zó lang als "jong gras" gezien? Is voor mij belangrijk om te begrijpen, want als ik 3 jaar lang de paarden van de nieuw in te zaaien wei af zou moeten houden, dan kan ik waarschijnlijk beter kiezen voor een andere oplossing...
grt,
Karen

Anja Seijn schreef op zondag 31 januari 2010, 10:24:


Hoi Anja,
Ja, jij bevestigt de ideeën die ik momenteel heb. Dat onze weiden meer schade kunnen aanrichten dan goed doen. En dat de paarden het jaar rond op hooi, met ofwel geen ofwel zeer beperkt toegang tot gras, een gezonder alternatief kan zijn. Dankjewel voor het delen van jouw ervaringen!
grt,
karen

Al lezend in voor mij best moeilijk te begrijpen Engelstalige publicaties, krijg ik steeds meer het idee dat er nóg een aspect kan zijn waarom hooi zoveel minder problemen geeft dan gras. Niet alleen het fructaangehalte dat, mits het hooi goed gewonnen wordt, daalt tijdens het droogproces.

Er is iets met micro-organismes die een waterrijk milieu nodig hebben om te overleven. Die micro-organismes komen voor in gras, maar overleven het droogproces niet. In hooi gedijen juist weer andere micro-organismes.

Zoals je bovenstaand leest, ik heb een klok horen luiden maar weet nog niet waar de klepel hangt.

Als die micro-organismes invloed hebben op onze paarden, dan kan dat misschien verklaren waarom diverse gezondheidsproblemen óók voorkomen bij paarden die grazen op grassen die beduidend minder fructaanrijk zijn dan raaigras....?

grt, Karen

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:39:


Hallo Karen,

Om veel redenen. Ten eerste inderdaad voor milieu...mocht het iets opbrengen zou ik zeggen ok, het heeft gebaat, maar op Hofman graszaad zonder raaigrassen hebben ze evenveel geschuurd deze zomer en zag ik ook af en toe platte mest (volgens veearts inderdaad nog teveel fructaan in het gras).
Ten tweede: als je gras doodsproeit, staat er na de kortste keren weer kruid op. Dan mag je gigantische sproeien om de boel weg te hebben. Dit hebben we niet gedaan omdat ik geen tweede keer het milieu wou belasten. Je zou versteld staan wat er naast gras nog meer op je weiland groeit. zaadjes van onkruid die al jaren in de bodem zitten, steken plots de kop op.
Ten derde, als gras gegroeid is, komt er opnieuw veel kruid tussen de rijen (het gras is in stroken gezaaid) Dan mag je nog maar eens sproeien.
Dat van die drie jaar heb ik van mijn leraar zadelmaken, die ook een Haflinger had die schuurde. Ik had gelezen dat je het gras eenmaal moest maaien en dan de paarden erop kan laten. Nu, na de nachtmerrie wat ik hier meegemaakt heb kan ik verzekeren dat het niet voldoende is...daarom kan ik er best inkomen dat het jonge er niet zo snel uitgegroeid is.

Deze zomer heb ik mijn veulens verzet naar een andere weide, waar minder vliegen voorkwamen en ten tweede gras dat vijf jaar geleden ingezaaid was met Hofman zonder raaigrassen. Zeer structuurrijk gras.
Mijn veulens hebben gigantisch geschuurd, en er lag vaak platte mest.
Voor een gezond paard is dit misschien een verbetering, maar een paard dat echt last heeft zal er niet beter op worden.
De veearts die samenwerkt met Mariëlle Devries zij dat er voor die paarden nog teveel fructaan in gras zat en ik ze beter op hooi zet en niet ganse dagen in die weide.

Nu, dat zijn mijn ervaringen, ik heb Lusitano's en die zijn erg gevoelig aan fructaan in gras.
Ga misschien eens na, maar ik besef nu dat mijn oude grasmat zeker niet meer fructaan bevatte dan het jonge gras dat ik nu gezaaid heb.

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:58:


Dit doet mij denken aan de ervaring van Els en haar fjord Willem. Zolang hij beperkt op een arme wei stond, hing hij tegen bevangen-zijn aan, maar toen ze hem uit de wei haalde en hem puur hooi -van diezelfde wei- ging geven, verbeterden zijn hoeven spectaculair.
Els, licht nog eens toe?

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:31:


Precies..... voor sommige paarden, zoals mijn Chaser, is vet gras gewoon zowat vergif. Iets wat ik op dit forum steeds vaker lees trouwens...
In ons geval altijd harde en warme manenkam, haaidentanden (de inkepingen) in de manen voor de exceem, en vrijwel altijd hoefbevangen. Een paard wat echt depressief was gedurende 75% van het jaar door de jeuk en de wondjes.
Zat op z'n kont rondjes te draaien om maar van die jeuk af te komen.
De knielange manen en gordijn van 'n staart waren binnen een paar jaar gereduceerd tot zielige sprietjes, die manen heb ik zelfs een keertje kortgeknipt gehad.
In zijn geval weet ik dat slechts 1 uurtje op gras met een hoog fructaangehalte funest is.
Ook een paard wat daardoor zo weinig mogelijk bewoog, liefst met z'n hoofd naar beneden in een hoekje stond te dommelen. En veel en veels te dik was.
Ook ik heb heel veel moeite gehad om hem niet meer op gras te laten.
In ons ideaalbeeld hoort een paard lekker in een weiland te lopen.

Wij zijn er (noodgedwongen) vanaf gestapt. Ruim 2 jaar geleden naar Portugal gegaan en hier, in de droogte van de Alentejo, groeit gewoon geen weelderig gras. Althans: niet op onze 8 hec. glooiende hellingen en dalen. In de rivierdalen en nog dichter bij de kust natuurlijk wél. In die vlaktes wordt dan ook gehooid.

Op al die 8 hec. groeit niet voldoende om 1 paard een paar maanden te kunnen voeden. En het zijn wilde grassen, dus niet gecultiveerd.
Nog erger: een paar maanden geleden is het stuk waar onze 2 paarden lopen, iets minder als 4 hec. schoongeploegd. Dus gras is nu zowat met een loupe te zoeken ) Wij moeten dus voor 1 jaar rond hooi kopen. Dat hooi bestaat uit allerlei grassoorten en heel veel kruiden. Ze zaaien er hier ook haver, lucerne en lupinen door. Omdat ze hier niet schudden, zijn het veelal hele lange stengels.
(Niet gillen dat lupinen giftig zijn... Ja, de meeste soorten zijn dat ook.
Maar niet de korte gele of blauwe voerlupinen. Die schijnen nog wel een vrij hoge voedingswaarde te hebben.)

Terug naar Chaser. Vanaf de 2e dag dat hij hier aankwam heeft hij niet meer geschuurd. En hij kwam kapot geschuurd uit de vrachtwagen, regelrecht vanuit België.
Ik zie die cullocoïden hier ook rondzweven. Maar die verdwijnen als het droger wordt. Nu, met de regenperiode zie ik er trouwens ook niet veel.
De inloopstal staat op 'n 280 meter, en we zitten zo'n 10 km. uit de kust.
Er waait dus vrijwel altijd een frisse oceaanbries. Precies op het hoogste punt staan die paarden dan ook altijd lekker in de wind.
Ze hebben een zelfbedieningsrestaurant waar vrijwel altijd onbeperkt hooi ligt.

Gevolg: geen jeuk meer, geen hoefbevangenheid, een soepele manenkam en een paard wat inmiddels in mijn ogen een acceptabel gewicht heeft.
Hij is een hele poos veels te mager geweest, maar nu is hij weer goed op gewicht.

Conclusie: de veels te rijke weilanden zijn de pest voor dit soort paarden.
Ze kunnen veel beter gehouden worden in een paddock paradise.
De Cullocoïden worden gekweekt in de weilanden zélf. In de modderplekken die er altijd zijn. Dus een allergische reactie zal steeds erger worden, omdat het vrijwel altijd dezelfde 'stam' mugjes is die steken. Die dezelfde soorten eiwitten inspuiten in een toch al overbelast immuumsysteem.

Misschien dat dit soort paarden, zoals Pien beschrijft, na een reinigingskuur van b.v. 2 jaar of zo weer terug kunnen op gras. Maar ik denk dan nog heel erg summier, en bij een hoog fructaangehalte: nee. Gewoon niet aan beginnen.

Nog iets om over na te denken. In de mensenwereld is bewezen dat ouderparen die 1 of meerdere allergiën hebben, de gevoeligheid voor allergiën doorgeven aan hun kinderen. Zij hebben een hoger risico op een of meerdere allergiën als andere kinderen.

Ik vrees dat het in de dierenwereld niet veel anders is.
Fokken met dieren die een allergie hebben, (o.a. excemers) is in mijn ogen dan ook helemaal verkeerd.

Groetjes,

Wil.

IJzers...... het einde!

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:39:


Op nieuw ingezaaid gras kun je het beste een groot koppel schapen laten lopen.
Die vreten het heel kort af. Wat je in feite doet is het gras pesten, zoals het breder uitstoelt en een goede zode gaat vormen. Na een paar weken schapen, de dieren met de gouden voetjes, heb je een mooie vlakke grasmat die best wel paarden kan verdragen.

Groet,
Wil.

IJzers...... het einde!

Wil schreef op zondag 31 januari 2010, 16:04:


Ja inderdaad, heb ik ook gedaan, enkele maanden wat schaapjes opgestoken. De grasmat zal paarden wel kunnen verdragen, maar of de paarden de grasmat verdragen is een andere vraag.
Paarden die geen problemen hebben, zullen er wellicht niet op reageren, maar gevoelige paarden wel.