Al een tijdje volg ik dit forum. Voor mij bevat het schatten van info, omdat, zoals ieder mens die door een ingrijpende wending in z'n leven plots begint na te denken , je begint in te zien dat datgene wat je vroeger geleerd hebt je eigenlijk maar hebt aangenomen omdat iedereen rond jou het ook zo doet. Diep in m'n binnenste heb ik nooit vrede kunnen nemen met de gang van zaken.
Uiteindelijk bloedde de paardenpassie dood en bleef een tijdje latent in een hoekje sluimeren. Maar, zoals het cliché wil, eens je met het paardevirus bent besmet, deze je altijd op een moment van zwakte weer kan aansteken.
Deze zwakte was het moment dat iemand stierf die me heel dierbaar was. Ik had iets nodig om me aan vast te klampen en begon weer interesse te krijgen voor de paarden.
Om een lang verhaal kort(er) te maken, tot m'n grote frustratie bakte ik er weeral niet veel van en begon langzaam te denken om de paarden nu voorgoed met rust te laten. Ik voel me bang en onzeker to hen. De graad van m'n zelfvertrouwen is door de jaren heen gezakt tot onder het vriespunt door allerlei omstandigheden en in feite ben ik bang geworden van meeste levende wezens waarmee ik communicatie moet aangaan, faalangst maakt me dan nog meer gespannen en klap ik helemaal dicht.
Ik ben voer voor een Goeroe ) en tot mijn grote schaamte ben ik toch al in de val gelopen. De methode van die vrouw maakte van mezelf een wandelende voederbak (zij had op hoog niveau getraind met honden en paste haar methode toe op paarden. Voedselbeloning, waar haar merrie blijkbaar heel goed op reageerde.) en respect voor mij was het allerlaatste waar m'n paard aan dacht, alhoewel hij toch met plezier leek uit te voeren wat we aan hem vroegen. Deze lak aan respect uitte zich in kleine zaken, zaken waarmee paarden je al dan niet subtiel te kennen geven dat je in feite niets voor hen betekent.
In een laatste poging begon ik op het internet te zoeken naar boeken die me wat konden bijbrengen over de aard van het paard, welk een perceptie zij hebben van de werkelijkheid en hoe zij tegen de dingen aankijken, om dan op een meer correcte manier te communiceren met hen en zo vanuit respect hen vrijwillig te leren samenwerken met jou. Ik kan geen leider zijn, dat ligt niet in m'n aard, de enige manier waarop ik hen hoop te berijken is dat ze met plezier willen werken met mij. Maar hoe???
Ik heb hier op dit forum heel wat titels gevonden, maar met welk boek zou ik nu 't best beginnen en welk boek bevatte de antwoorden op mijn vele vragen?
De dag daarop ging ik werken en op het werk toegekomen raakte ik in gesprek met een collega. Ik vertelde haar wat over wat mijn grappige vierbenertjes nu weer hadden uitgespookt en plots zei ze me dat ze nog een cursus had over NH. Ik was verwonderd want wist niet dat ze geinteresseerd was in paarden. Ze had hem uitgeleend aan iemand omdat ze het 'gevoel' had dat ze deze cursus moest geven aan iemand op het werk, zij had hem gekregen van een meisje die bij haar in een of andere opleiding zat). Het meisje aan wie ze hem gegeven had op m'n werk was nogal op klassieke manier bezig met paarden (dekentje, box, manege...) en zei dat ik hem gerust mocht hebben want dat zij toch geen tijd had om dit te lezen.
In m'n pauze begon ik meteen de cursus door te nemen, het ging over Communiceren Met Paarden, net datgene waar ik zo naar gezocht had. In een uurtje tijd had ik al zoveel antwoorden op m'n vragen dat ik er echt niet goed van was. Het was alsof een onzichtbare hand een harde plets in m'n gezicht had gegeven en deze confrontatie met de waarheid was zo ontnuchterend voor mij dat ik dacht alles verkeerd te doen. Toch, er was hoop, want waar een wil is is een weg en door inzet kan je jezelf trainen volgens de schrijver van deze cursus. Ik moest veel 'bewuster' en 'aandachtiger' worden voor het dier, ipv van hele tijd te denken aan overwinnen van m'n eigen angst.
Toen ik thuis kwam zocht ik direkt de naam op van de schrijver, ik wou kost wat kost bij deze man te rade gaan omdat zijn opvattingen zoveel respect voor dit edele dier en stroken met de mijne. Tot m'n grote ontsteltenis had deze man zelfmoord gepleegd, had zo graag eens zijn mening gevraagd.
Toch heb ik nu het gevoel dat ik niet mag opgeven, alhoewel ik me heel erg onhandig voel in omgang met paarden.
Heel dit verhaal brengt jullie niets waardevol bij, maar misschien zijn er nog mensen die zich soms onzeker en machteloos voelen.
Die dame zei me dat wij de macht hebben over paarden omdat we meer ontwikkelde hersenen hebben en dat we door deze te gebruiken een toneeltje op poten kunnen zetten waar je alles zo ensceneert dat er gewoon niets kan mislopen, zij gaat dus ook nooit gaan wandelen en doet alleen kunstjes binnen de piste (wel heel erg spectaculair)). Nu lees ik dat paarden intuitif reageren en je nooit als leider beschouwen als je 'het' niet bezit wat een alfa leider moet bezitten om geaccepteerd te worden als leider. Moet je leider zijn om je paard zover te krijgen dat hij met je alleen op pad wil gaan?
Geef ik op of ga ik door? Moet ik daarvoor fundamenteel veranderen of kan ik dit gewoon leren via oefeningen, ervaring...
Sorry voor dit lange epistel, maar het moet er even uit, rond mij zijn er weinig mensen waarmee ik over zo'n zaken kan praten.

Vooreerst hartelijk dank aan iedereen voor deze tips, hier was ik naar op zoek. Ik was er even van geschrokken dat hier geen delete functie op zat, want had het gevoel dat ik m'n gevoelens iets te openlijk uitte. De grenzen zijn soms vaag als je alleen voor je scherm je uitlaat de ether instuurt.
De cursus van, inderdaad, Pieter Baalen, was heel erg confronterend voor me, in die zin dat ik ging beseffen dat ik eerst beter aan mezelf zou werken vooraleer ik de pretentie heb om een dier te doen luisteren naar mij. Geen methode zal volgens mij helpen als het paard dat voor me staat aanvoelt dat ik onzeker ben (ik heb ook moeite om m'n wil op te leggen omdat ik geen slavernij wil, ik vraag me soms af waar ik het recht van heb, wie ik ben dat dit paard moet luiteren naar mij, gewetensbezwaar dus.). Eerlijk gezegd heb ik al altijd gevoel gehad dat paarden meer interesse hadden voor m'n zus, mij negeerden ze precies. Ik heb nu ook gelezen dat paarden mensen negeren als hun intuiti hen waarschuwt dat deze mens niet goed in z'n vel zit. Weeral klap in m'n gezicht.
Opgeven is te drastisch, ik hou teveel van paarden, maar ik kan misschien, terwijl ik aan mezelf werk (eerst consequenter voor mezelf zijn), lessen nemen (ik zit er zeker niet mee in om ver te rijden) en boeken lezen die me tot diepere inzichten brengen.
Vandaag hebben we een bezoekje gebracht aan iemand die Merensen kweekt en ik voelde me precies goed bij die rustige paardjes. Misschien geen slecht idee om vertrouwen terug te vinden samen met een lieve, rustige Merens?
Wat ik echter minder vind aan die cursus van Pieter Baalen zijn zaken zoals 'aarden' en 'energie', dit lijkt me heel vaag en neigt beetje naar Guru-praat. Toch zou ik heel graag contact opnemen met iemand van z'n leerlingen, lijkt me heel interessant om hun mening eens te horen over mijn invloed/aanpak in omgang met paarden. Is ook voor m'n persoonlijkheid grote stap in goeie richting. Baat het niet, het schaadt zeker niet!

Oh ja, nog vergeten, ik las ooit eens iets over de 'schrikmethode' op een Engelse site, maar vind deze niet meer terug. Weet iemand waar ik dit terug kan vinden en wat het inhoudt?

Spirithorses schreef op zondag 13 januari 2008, 22:00:


Oeps,
Inderdaad, zag het ook dat ik me vergist had ...
Ik mail zeker, thx .

petra linning schreef op zondag 13 januari 2008, 22:57:


Super! thx

Myriam schreef op zondag 13 januari 2008, 23:39:


Dank u, echt waar, zo positief allemaal! U beschrijft de zaken waar ik inderdaad moet op letten, erkennen en dan ombuigen naar ander denkpatroon. Dit lijkt simpel, maar een vastgeroest denkpatroon veranderen gaat niet van vandaag op morgen.
Mijn probleem is dat ik soms op m'n gedachten wegdrijf, als iemand dan tegen me praat moet ik soms van ver terugkeren om m'n aandacht op de buitenwereld te vestigen. Erg vervelend en soms erg gevaarlijk (cfr autorijden .
Heb dit geleerd uit al m'n ervaringen: het heelal is een kosmische keuken waarin we met onze gedachten een bestelling plaatsen (echt waar, heb het een eindje getest, is heel vreemd). Wat je denkt, dat krijg je ook weer toegestuurd (dit zou via energie zijn).
Hoe kan ik u m'n email zenden? Heb ik hier een persoonlijke mailbox?
Bedankt voor de titels van boeken .

Spirithorses schreef op maandag 14 januari 2008, 10:16:


Had uw berichtje niet gelezen. Ik zal u mailen om eens af te spreken.

stumperd schreef op woensdag 16 januari 2008, 16:47:


Sterven ze dan van uitputting/honger?? Kun je dit even preciezer uitleggen? Hoeveel moeten ze eigenlijk juist hebben en wat is op tijd? Vind het een beetje vage tekst.

Ik weet dat hier al veel topics over geopend zijn, maar ik weet het niet goed meer en zou heel graag de mening hebben van jullie.
Vorig jaar in het najaar is m'n paardje hoefbevangen geweest. Ze stond nogal dik, maar ik zag geen probleem omdat dit toch wel typisch is voor dit ras.
De veearts kon ook niet concluderen dat het hoefbevangenheid was, alleen wezen de symptomen in die richting (warme voet, pulsatie).
Daar ze er snel weer door was met de juiste medicatie moet het niet zo erg geweest zijn.
Toch zit de schrik er bij mij nu goed in.
Ik heb massa's tips gekregen, maar ik denk dat het voornaamste is dat ze zo weinig mogelijk glucose naar binnen werkt, dé boosdoener naar 't schijnt.
Mijn weide is kaalgegeten (omdat ik dacht dat dit het veiligste was voor haar zodat ze zich niet meer vol kon eten), maar naar 't schijnt is dit nog riskanter voor hoefbevangenheid. Moet ik nu de weide bemesten, zodat mijn 'gestressed' gras weer op krachten kan komen? Dan komt de vraag, zij wordt dik alleen al van naar gras te kijken bij manier van spreken, is dit dan niet nog riskanter? Ik hou niet van paarden opsluiten in de stal, moet ik ze dan 3/4 van de dag opsluiten in de stal en voor klein tijdje buiten laten? Lijkt me zo zielig...
Ik kan ook stukje afmaken zonder gras, op aarde dus, maar gaat ze dan geen aarde eten?
Ik zou haar graag laten dekken, maar heb al gehoord dat merrie's door het de nageboorte ook hoefbevangen kunnen worden. Is het dan wel goed om haar te laten dekken dit jaar?
Ik dacht dat grote ponyrassen sterke dieren waren, maar heb gemerkt dat het er gewoon op aankomt dat er met alle dieren iets is en je gewoon geluk moet hebben.
Pfff, ik pieker me rot en weet niet goed wat doen, zelfs van de veearsten krijg ik geen concrete raad.

Corinne oet Belsj schreef op dinsdag 1 april 2008, 22:36:


Inderdaad, zo is ze ook. Ik weet dat ze merrie is (weet zelf hoe wispelturig vrouwen kunnen zijn ), ze heeft mischien vroeger moeten knokken voor haar eten, maar hierin heb ik géén geduld, zoals Eddy ook al aangaf. Ze moet nu beleefd zijn, niet binnen maandje of zo. Blijkbaar is dat al geregeld, deze mogen niets van problemen gehad, ze kwam me ook niet achterna toen ik met het knalgele potje weer de weide uit ging nadat haar eten op was, ze ging mooi achteruit om haar potje te krijgen...dit is m'n les geweest van wat me er nog te wachten staat, al is het nu goed afgelopen.
Goeie trainer zoeken, en met 1 hoofdgedachte de weide in gaan: hier ben ik de baas, jij doet wat ik zeg. Er moet wederzijds respect zijn, dat besef ik maar al te goed of het zal gevaarlijk worden.

Baas zijn is voor mij = aan consequent zijn.
Er moet wederzijds respect zijn, maar jij blijft de leider, verlies je dat, zeker bij een ietwat dominant paard, dan kun je wel inpakken, dat heb ik al aan de levende lijve ondervonden.
Natuurlijk zijn er verschillende soorten bazen, goeie en slechte, wel, ik wil een goeie zijn. Ik ben er altijd voor hen en respecteer hun natuur door ze te geven wat ze nodig hebben om paard te kunnen zijn, aan de andere kant gaan zij mij inderdaad MOETEN respecteren en duld ik geen dominantie naar mij toe.
Niet te zacht, niet te hard/ruw, maar CORRECT en consequent!
De rangorde is nog steeds mens en dan pas paard. En niet andersom.

Ridder schreef op woensdag 2 april 2008, 10:54:

gemotiveerde
Natuurlijk wil ik een leuke, motiverende manier om met haar aan het werk te gaan. Daarin zal clickeren een zeer grote rol in spelen, ze reageren er fantastisch op!
MAAR... ik laat me het eten niet uit m'n handen sleuren. Dan komt er geen clicker aan te pas, da's gewoon een questie van jezelf niet te laten overdonderen want voor je't weet krijg je een clicker op je kop als je niet consequent bent, en zeker met jonge dieren, kinderen...

Inge Teblick schreef op woensdag 2 april 2008, 12:30:


En als een nieuw, jong paard nu op je afkomt, die je persoonlijke ruimte betreedt met maar 1 doel: zo snel mogelijk dat lekkere eten uit je handen te gritsen? Wat zeg ik dan? Stop, een momentje, eventjes clickeren?
Back off, is het enige dat ik daar op te zeggen heb op dat moment, de rest komt later wel...

Ridder schreef op woensdag 2 april 2008, 21:23:

Sorry, had dit iets genuanceerder moeten zeggen. Toevallig heb ik uw boek net besteld en kom ook naar uw clinic, dus de interesse is wel erg groot bij mij om te leren clickeren.
Op youtube staan er fantastische filmpjes over wat je kan bereiken met clickeren.

Aha, 2 jaar, veuleke, daar zeg je het goed...Mijn veuleke van 2 jaar wilden ze al berijden. Zo gezegd zijn Quarters van 2 jaar al volgroeid en mogen ze op die leeftijd zadelmak gemaakt worden...(hebben Quarters dan een andere morfologie dan andere paarden??)
Ik schrok me een ongeluk, zeker toen ik het kale plekje achter haar okselholte zag. Laconiek antwoorde de verkoper: Quarters zijn met twee jaar al volgroeid...het is niet erg als men er een paar keren in de week een kwartiertje mee rijdt, jong leren ze het snelst. Ik had dat niet gevraagd dat ze haar zadelmak zouden maken, was razend maar heb gezwegen want ze hadden er nog niet opgekropen, alleen zadel op gelegd.
Nu amuseert ze zich rot in de weide, want ze heeft daar hele tijd binnen in een box met tralies gestaan voor de verkoop.
Inderdaad Piet, zoals je ziet, ik heb toch nog een paardje bij gekocht...ik kon zo'n lieverd niet laten staan, ik had haar al een heel eindje op het oog.
Heel mooi werk overigens met dat hengsteveulen, ik heb het even gelezen.