Dierenbeul schreef op maandag 21 januari 2008, 20:22:
> Christel Provaas schreef op maandag 21 januari 2008, 18:14:
>
>> Frans Veldman schreef op maandag 21 januari 2008, 17:12:
> HET AFWIKKELPUNT OP DEZELFDE PLAATS TE ZITTEN. JULLIE GEVEN EEN
> PAARD ALTIJD RECHT OPZET ONGEACHT DE STAND VAN DE VOET; DE
> TOONTREDER OF FRANSE STAND HEEFT DAN DOMME PECH...HIJ MOET
> ALTIJD OVER HET MIDDEN AFROLLEN. EN GA ZO MAAR DOOR....
Paarden in de natuur slijten echt de buitenkant van de hoef wel af als ze tegen rotsgesteenten stoten,wegzakken in grof loszittend gesteenten.
Het mooie is dat deze hoeven zo hard worden dat ze dit kunnen hebben.
Kijk naar westernfilm hoe de paarden door de gebergten scheuren of de wilde kuddes.
Ook mijn smid van vroeger(traditioneel ) schaafde de wand flink af met de schaaf en deedt er daarna hoevenvet op voor het gezicht.
Als mijn paardjes bijgevijld moeten worden is dat een fractie want ze lopen dagelijks door de zandbak en hebben groot stuk met ongelijkliggende tegels.
Die zorgen er voor dat de steunsels gelijk blijven met de zool en neem van mij aan de zool is kijhard.
Ook al ga je met ze de weg op slijten ze niet te ver af.
Je voelt ook met vijlen hoe ver je kunt gaan omdat het oude hoorn er gemakkelijker af gaat en het nieuwe vettig is en niet gemakkelijk weg te vijlen valt.
De stralen zijn geen zachte kussentjes maar keiharde eeltachtige kussens die je niet zo maar even wegsnijdt.
Groet Conny
Warboel
