De shetties hadden de hele dag op de weide gestaan, had ze vlak voor het avondeten binnen gezet en eten gegeven maar was de elektriciteit nog vergeten opzetten. Ik ga dus dernet nog even langs de shetties, vraag aan allemaal nog eens pootje (wilde beetje VD gaan doen dus begon al met pootje voor) Ik pak Luna haar staart eens vast (dat heeft ze niet altijd even graag en wandelde weg) ik hield mij weer even met Wally bezig en ging nadien nog eens naar Luna. Opeens komt ze dus op mij afgelopen, stijgert en bijt (recht in mijn duim en het bloed een beetje) Nu weet ik wel dat Luna een shet is met een eigen karaktertje, vals is ze niet maar soms durft ze wel zo eens uitvallen. Dat is nu de 2de keer dat ze dit bij mij doet (vorig jaar ook al eens) De eerste keer dat ik zag dat ze uitviel naar iemand was vorige winter, een meisje dat ik ken kwam eens langs en we gingen de shetjes wat laten springen, ik geef Luna even aan dat meisje zodat ik eens foto's zou kunnen trekken enja ...
Waarom ze dat doet is voor mij een raadsel, wat ik er tegen moet doen eveneens. Ik heb met haar een join up gedaan maar doordat de andere shetties er dus ook nog bij inde paddock stonden lukte dat niet altijd even goed (Wally geen probleem die blijft gewoon staan maar Amber durft soms wel eens mee te lopen)
maw hoe ik haar op haar plaats moet zetten na zoiets weet ik dus niet echt.
iemand tips hoe ik dit gedrag het beste aanpak?
volgens mij is het gewoon puur te weinig respect voor mij, toen ik haar onlangs aan het touw nam probeerde ze ook altijd voorop te lopen,dit heb ik dan kunnen oplossen en als ik nu met 2 tegelijk naar het kippenhok gaan blijven ze allebij achter mij.

marianne laenen schreef op woensdag 9 april 2008, 20:00:


Wij hebben op 2december onze labrador moeten laten inslapen, dat deed echt niet goed. Denk er nu nog iedere dag aan maar het was het beste voor haar, in de herfstvakantie was ze plotseling ziek geworden en moest altijd regurgiteren. Ze bleek myasthenia gravis te hebben, een spierziekte en na 5 weken zat ze er helemaal onder door. Al haar spieren waren bijna weg, ze kon amper nog staan, was heel hard vermagert, ... nja dan heb ik al wenend onze dierenarts gebeld die haar dan is komen inslapen terwijl we met ons allen rond haar mand zaten te wenen. maw dat was hier een zeer emotioneel gedoe (en dat vlak voor de kerstexames)
nuja denk dat het bij elk dier waar je dagelijks mee bezig bent, veel mee in contact komt, ... wel pijnlijk is om afscheid te nemen maarja soms kan je natuurlijk gewoon niet anders.