Ik kan het toch niet laten om dit af te zetten tegen het gemis aan 'buikgevoel' waarmee sommige mensen deze manier van mens en dier iets aanleren veroordelen, omdat het te gepland, te mechanisch zou zijn.
Buikgevoel, een weten, krijg je als je zoveel ervaring hebt , dat je als het ware voelt hoe de juiste benadering is om een paard bepaalde dingen voor je te laten doen. Kun je dat hier verlangen?
Als je kijkt, hoe kinderen zelf bedenken hoe ze zo diervriendelijk mogelijk,- toen het even iets minder vriendelijk ging bij gebrek aan een betere oplossing, werd dat meteen bewust gecorrigeerd- hoe geconcentreerd ondanks de lol, hun paard over de vrees voor een plas heen helpen en hoe snel dat allemaal ging, kan niemand hier iets op tegen hebben.
Dit was beloning en een positief gevoel alom, voor het paard, voor de kinderen die bij elke stap dat het paard de juiste richting in ging zichzelf beloond voelden en de mama, die beloond werd met een uitermate trots gevoel over haar dochters

Piet
My Best Whisper is a Click