Ik heb inderdaad de neiging om alles op te zoeken en úren te lezen op internet, ik kan namelijk zo weinig voor haar doen, en dat is dan mijn manier van nog een beetje controle over de zaak te kunnen houden. Net als mijn verhaaltje elke keer opdreunen:
Vanmiddag kwam ik namelijk aan.... was haar infuus leeg! De slang zat vol met bloed, logisch want dat wordt niet meer naar beneden gehouden.
Zoe (vriendin) de gang op gerend en iemand gehaald, want ze lag alweer ziek op de grond. Weet niet hoelang ze al zonder vocht stond, de verzorger zei dat hij een kwartier daarvoor nog had gekeken.. ja vast... binnen 15 minuten al die zakken leeg zeker?!
In ieder geval lang genoeg om ervoor te zorgen dat de boel inmiddels verstopt was en er dus ergens anders een katheter aangelegd moest worden.
Het was juist in haar been aangelegd omdat ze in haar hals nog maar 1 kant heeft waar het kan, en als die kant ook verkeerd gaat hebben ze niets meer om in te prikken, maar nu het in beide benen niet meer kan zit het tóch in haar hals, de laatste plek.
Ze gaven toe dat dat heel erg dom en heel erg slordig was, maar wat heb ik daar aan? Ik heb nou het gevoel dat ik het allemaal zelf moet regelen en ik voel me er alleen maar extra onrustig door (zíe jewel dat ze niet goed voor haar zorgen!)
Het is nog steeds niet duidelijk wát ze heeft, er is nog steeds kans op een clostridium infectie, daar had de arts (wéér een andere) het vandaag ook weer over.
Haar mest staat op kweek, ik verwacht nu toch wel snel een uitslag.
Haar bloed kunnen ze nu stabiel houden mbv medicijnen, haar diarree is nog steeds verschrikkelijk. Ik had zo mijn vragen bij de norit en de liters water die naar binnen gingen, want ik had het idee dat dat de diarree ook in stand hield, en daar zijn ze nu ook mee gestopt. In plaats daarvan krijgt ze nu medicijnen die een stoppende werking hebben.
Ook heeft ze een maagsonde gehad met de maaginhoud van een gezonde pony, in de hoop dat de goede bacteriën (die zij nu bijna niet meer heeft) de slechte bacteriën gaan aanvechten.
Er werd mij verteld dat ze vrijwel niets at, op haar bordje zag ik staan dat ze 1,5 plak hooi, 1 kilo
muesli, 1 appel en wortels had gehad. Toen ik kwam was er alleen nog wat
muesli over en haar hooi eet ze nauwelijks.
Ik had vanmiddag riet voor haar geplukt, dat vindt ze heerlijk, en mijn eigen
muesli mee genomen met haar éigen voerbakje (zo'n afwasteiltje van de blokker), en wat denk je... riet in één keer op, en 1,5 kilo
muesli naar binnen. Ik heb gevraagd in hoeverre dat verstandig was ivm
hoefbevangenheid en omdat ze normaal gesproken nooit zoveel krijgt, maar de artsen maakt het niet meer uit wat ze eet, áls ze maar eet!
Ze hinnikte zelfs toen ze haar eigen voerbakje zag, gewoontedier
Gister mocht ik haar niet aanraken en reageerde ze bijna nergens op, leek amper door te hebben dat ik weg ging. Vandaag mocht ik weer haar schoft kriebelen en ging ze Zoe weer terugpoetsen in haar haar. Ik kreeg weer kusjes van haar en ze probeerde zelfs met me mee de stal uit te gaan. Toen ik weg ging stond ze ons na te kijken tot we ons pak en alles uit hadden.
Het zijn geen grote veranderingen wat ziektebeeld betreft, maar ik zie haar gedrag veranderen en ik zie hoe ze haar best doet om toch steeds wat te eten.. De artsen gaan nu helemaal mee in wat ik haar wil geven en allemaal mee wil nemen. Ze gaan hún voer nu ook in dat bakje geven.
Ik ben me er echter wel zeer van bewust dat ze nog steeds in een levensbedreigende situatie verkeerd.
Haar been gaat overigens slecht, ik kwam de chirug op de gang tegen en die was helemaal niet tevreden. Ze staat er slecht op, het doet haar zeer en ze trapt er steeds mee in de lucht. Als hij het echt niet meer vertrouwd gaat hij het gips open maken en moet het verder met verband. Hij verwacht een infectie aan de wond.
De arts die me vandaag te woord heeft gestaan heeft vannacht dienst en heeft me beloofd dat hij écht heel goed op dr zou passen en me meteen zou bellen als er iets was. Ze gaat beter de nacht in dan gister, en toen heeft ze het ook gehaald.. dus dat geeft hoop.
Warboel
