belinda defraene schreef op maandag 9 juni 2008, 10:21:


Och Els , wat kan ik dit goed begrijpen , en het grappige is dat ik precies hetzelfde rijtje heb gehad als jij , waar ik het wel durfde....Eddy , Pien, Wil en Chaser!
Ik ben niet zo angstig als dat jij bent , maar scheit toch wel een beetje bagger hoor.
Ik denk dat als je zo bezig gaat zoals je je het nu hebt voor genomen , dus proberen of je elke avond even op Boully kunt rijden terwijl je man er bij is , dat je dan op den duur je vertrouwen weer een beetje terug krijgt!
Tenminste , ik kan me voorstellen dat dat jouw een beetje helpt.

Ik ben afgelopen vrijdag samen met mijn vriendin bij paarden met plezier geweest.
Ze heeft les gehad van Josien.
Mijn vriendin is bang van paarden , en ik heb genoten zoals Josien daar mee om ging!
Ik denk dat Josien net zoveel vertrouwen kan geven als Pien Eddy en Wil hebben gedaan.
Misschien is dat een optie?
Succes Els , en geef niet op!
Ik vind je super dapper!!!!!!!

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 9 juni 2008, 10:57:


de kogel is door de kerk
Piet

hoof issues are man made; not genetic

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Heus het kan wel degelijk overgaan. Door het heel, heel, heel, veel en vaak te doen. Toen ik Buck net had (12 jaar geleden) had hij een opstapprobleem door foute te snelle belering. Zodra ik zat spande hij zich en schoot weg, voelde mijn zoekende rechterbeen (beugel nog niet aan) en rodeoode door de bak. Ik vloog er gemiddeld 1x per week af dus mijn moed werd er niet groter van. Ook staakte hij bij alles wat hij onderweg tegenkwam en raar vond zoals roeibootjes in de berm. Ik was doodsbenauwd voor zijn schrikreactie.
Ik heb mezelf toen verplicht om hem óm de andere dag (hij was pas vier) een kwartiertje te rijden, geen enkel excuus was geldig om eraan te ontkomen. Op de dagen dat ik niet 'hoefde' werd ik 's ochtends al opgelucht wakker, op de rijdagen lag er bij het ontwaken al een steen op mijn maag. Ik dwong mezelf om dan zo vroeg mogelijk te rijden, dan had ik het maar gehad.
Door die ijzeren discipline ben ik er vanzelf overheen gegroeid. Ik breidde de ritjes uit, nam een stukje park mee, stapte in het park een keer af en weer op, zo bleef het goed gaan en groeide mijn vertrouwen weer.

Cadiz kwam 7 jaar geleden, een druktemaker die al zijn emoties extreem tentoonstelde en alles voortvarend deed zoals staken, omdraaien, schrikken, niet van huis willen. Het hele proces herhaalde zich: om de andere dag moest ik van mezelf VERPLICHT een kwartiertje op straat, eventueel met manlief ernaast als-ie niet van huis wou, of een andere vrijwilliger.

Nu kan ik me absoluut niet meer voorstellen dat ik zo bang was, echt niet! Ik reis de hele wereld met ze rond als het nodig is.

Blijf gewoon oefenen met John ernaast, maar laat geen te lange pauzes tussen twee ritjes vallen. Na twee weken zul je al verbetering zien.

Tip: neem een glaasje port alvorens op te stijgen. Het maakt je losser, nonchalanter.

Christel Provaas schreef op maandag 9 juni 2008, 11:41:


Nou Christel , was je ook op de poedertoren???
Tip van de maand!!!!!!

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 9 juni 2008, 12:05:

tijdens het kampvuur
Piet

hoof issues are man made; not genetic

Piet schreef op maandag 9 juni 2008, 11:37:


Boully = kogel? Bedoel je dat, Piet?

Volgens John is Boully geen kogel maar een torpedo. Gisteravond een rondje dijk (5 km.) gelopen met de twee paarden aan de hand. Ik had John de eer gegeven met Boully te lopen, omdat Willem het niet leuk vind als ik Boully zoveel aandacht geef. (Jaloers mannetje, hoor.)
We hadden het rondje zo geklaard! John met Boully voorop. Boully vond het fantastisch! Yes! Stappen, stappen, stappen! Er zat geen rem op. Willem en ik hadden de grootste moeite het tempo vol te houden. (En Willem heeft niet één keer gestaakt).

Els.

Christel Provaas schreef op maandag 9 juni 2008, 11:41:


Ja, jeetje, ik ben op dieet! Probeer er minstens 20 kg weer af te krijgen.

Bedankt allemaal. Geeft me weer moed. Ik ga i.i.g. voorlopig iedere avond rijden onder toeziend oog van John tot ik het alleen durf.
Deze zomer gaan we met vakantie met de paarden naar de Poedertoren. Dan moet het o.l.v. Eddy helemaal goed gaan komen. (Weet ik zeker, denk ik.)

Els.

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 12:17:


Els , grappige woordspeling!
Ik denk dat misschien Piet bedoelt dat hij mij de afgelopen dagen ook aan het denken heeft gezet...Ik zal er ook aan moeten geloven , en heb het met hem over Josien gehad....

Gr Esther

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 12:17:


Nee hoor Els, het was een opmerking voor Esther.
Maar leuk te lezen !
Piet

hoof issues are man made; not genetic

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Hey Els,

Ik heb vroeger ook een serieuze schrik opgepakt. Ik moet ongeveer 10 jaar geweest zijn en reed in de beginnerslesjes mee op de manege. Ik had nog niet lang ervoor leren galloperen en enkele weken na elkaar crosste het paard waar ik op reed weg toen er een ander aan het galopperen was. De laatste keer was het putteke winter en buiten lag er een mooi tapijtje van sneeuw. Tijdens het opstappen rende het paard naar buiten in de sneeuw met mij bungelend aan zijn hals.
Dat was voor mij genoeg, hoewel ik niet was gevallen had ik een grote schrik opgepakt. De angst die ik had om samen met dat paard te vallen door de sneeuw is onbeschrijfelijk. Ik weet dus hoe je je voelt.
Hoewel ik paarden de max vond, hoefde het paardrijden voor mij echt niet meer. Het ging zelfs zo ver dat ik het benauwd kreeg toen ik in de stalgangen wandelden en zelfs een paard aaien durfde ik niet meer (ik ging alle weken toch naar de manege want ik wou wel rijden maar eens ik er was durfde ik echt niet meer). Klinkt allemaal raar maar ik was het vertrouwen in àlle paarden in één keer kwijt.
Dat ik nu 100% plezier beleef aan mijn paardekes is te danken aan mijn toenmalige lesgeefster (Siggy) en ook aan mijn ouders omdat ze me toen niet betuttelden en ik van hen moet luisteren naar Siggy.
Verdorie, ik heb haar toen vervloekt, tranen met tuiten gehuild en haar gesmeekt om mij dat aub niet aan te doen. Ik deed bijna in mijn broek toen ik op een paard moest zitten. Terug longeleskes en mijn knokels zagen wit van mij vast te klampen aan het zadel, teugels durfde ik ook niet meer vast te houden.
Maar...
Na een aantal weken begon ik terug uit te zien naar mijn lessen. Enkele jaren later had ik van totaal niks schrik meer, hoe 'ambetanter' het paard hoe leuker ik het vond (nu heb ik een gezonde dosis 'wat als...').
Ik heb Siggy daarna ook uitgebreid gaan bedanken om mij te verplichten vol te houden. Waarschijnlijk zou ik anders toch opnieuw zijn beginnen rijden na een tijd (paardenkriebels hè) maar de angst zou er dan nog meer hebben ingezeten.

Je bent goed bezig hoor. Jezelf verplichten om het te doen, met hulp als extra ruggesteun. Willem vertrouw je niet, Boully al meer. Rijd dan eerst met Boully tot je vertrouwen is gestegen, dan zal je later terug Willem aandurven. Maar werk met regelmaat, hoe langer de periode is tussen 2 rijsessies, hoe groter je angst zal zijn.
Trouwens, vallen is op zich niet zo erg hoor, jij bent nu erg ongelukkig gevallen maar dit is niet altijd zo. Op de duur ga je jezlf nog uitlachen, dat doe ik ook wanneer het paard ineens vanonder mij weg is
En zoveel bang en toch de wil hebben om door te zetten vind ik al bewonderingswaardig van je!
Even doorbijten Els, consequent blijven en je grenzen telkens een klein beetje verleggen en je zal terug genieten. Daar kan je zeker van zijn!!
Groetjes en succes

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 12:17:


Misschien d.m.v. clickeren hem leren dat 'ho', 'ho' is. Nancy had dat in het begin ook toen ze hier kwam. Zij bepaalde het tempo, niet wij. Niet erg handig.

Nu d.m.v. clickeren heeft ze geleerd ietsje achter ons te lopen, zich aan te passen aan ons tempo en niet als een stroomtrein door te walsen. Wel zo prettig.

Je kan elke keer als hij voorop wil gaan lopen, ongeveer 90 tot 180 graden omdraaien met loshangend touw, niet trekken. Dan moet hij wel even rustig aan doen om te volgen. Doe dit een aantal keren, reken maar dat hij dan rekening gaat houden met waar jij naar toe wilt en hoe snel het tempo moet zijn. Succes!

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Oh Els, wat erg dit,zeker voor jou na je belefenissen met Froukje en Willem.
Leuk dat je weer een paardje hebt en weer probeert te rijden.
Tip van mij , hoop ik,ga vanavond eens lekker met hoofdste en bit van mij part op je paard voor het rustige gevoel maar zonder zadel.
Ga lekker even over hem heenhangen en dan erop.
Blijf gewoon tijdje zo staan en stap af en toe eens.
Je hoeft niet persee te rijden,leer elkaar eens kennen.
Lekker voorover liggen en zijn oren en manen doorwoelen en draaiende bewegingen bij de schoft maken.
wordt gewoon eerst vriendjes zo.
Je gaat er weer af,stapt stukje met hem en dan er weer even op en stukje stapen of laten grazen als je erop zit.
Je voelt het paard onder je bewegen en ontspannen als jij ook ontspand.
Kan natuurlijk ook met zadel maar die moet je weer helemaal pakken en is weer gedoe.
Probeer met dit paard op nieuwe manier kennis te maken zoals je het als kind zou doen.
Je kunt natuurlijk ook eerst even beetje longeerwerk doen en dan alleen uitstappen.
Veel succes ermee en laat het los die spanning.
En natuurlijk gewoon even cap opzetten voor je zelfvertrouwen!!!

Conny

Aafke schreef op maandag 9 juni 2008, 14:37:


Zelf zou ik hem, telkens als hij me voorbijkomt, aan het touw om me heen laten draaien, zodat hij weer achter me zit. Maar John is daar (nog) niet zo handig in. Ik vind dat Boully het ook helemaal niet slecht doet, terwijl we hem pas één dag hebben. Maar het was wel grappig. Eigenlijk verwacht je van een wat ouder paard zo'n tempo niet. (Hoewel Froukje ook altijd graag wilde lopen.)

De mensen waar we Boully van hebben gekocht, hadden hem acht jaar. Daarvoor had nog niemand van hen ooit paard gereden of een paard gehad. Alle kinderen hebben op hem leren rijden, ze hebben hem zo klaboing voor de kar gezet, zonder dat ze ooit gemend hadden... Ik bedoel, hij heeft de laatste jaren toch wel een beetje zijn eigen gang mogen gaan.

Dat komt allemaal wel goed. Ik heb hem net met alleen een touwtje los om zijn hals van het land gehaald, geen enkel probleem. Hij had zelfs niet de neiging om weer terug het gras op te gaan toen ik het draadje dicht deed. 't Is een braaf paard...

Els.