Patchouli schreef op woensdag 11 juni 2008, 17:22:


Mooi ja
Krijg er zin van om met mn hoofd omhoog en mn ogen dicht in een zomerse regenbui te gaan staan

Er is een MRSA uitbreek in de kliniek. Sieta heeft het een keertje níet, godzijdank, en is ook geen drager. De arts belde, en ik dacht meteen.. nee he.. daar gaan we weer.. maar gelukkig.. Gelukkig voor Sieta dan, want andere paarden zijn wel ziek of drager, en dat is natuurlijk wel heel erg naar.

Alles is geïsoleerd en er wordt 4 dagen lang schoongemaakt, dus tot maandag mag niemand zijn paard bezoeken.
Balen, want gister ben ik niet geweest omdat ik zelf niet lekker was en geen vervoer had, dus dan kan ik er 5 dagen niet zijn.. maar ja, ze is tenminste niet ziek. Moet er niet aan denken dat ze het zou hebben en ik er 4 dagen niet heen mocht. Dan was ik er mooi in m'n slaapzak bij gaan liggen

Morgen bellen ze alleen als de wond slechter is, zo ja dan moeten er foto's gemaakt worden, maar dat kan dan toch pas maandag omdat ze niet verplaatst mag worden.

Groetjes weer

Eva Saegerman schreef op donderdag 12 juni 2008, 17:48:


Wat een mooi kereltje Eva, was de zware bevalling zeker meer dan waard :)
Heel veel geluk en plezier met hem!

Marleen den Arend schreef op zondag 15 juni 2008, 12:36:


Ik heb, ondanks véél oefenen, ook nog steeds een trailerprobleem met Sieta. Inderdaad geen angst meer voor de trailer zelf, ook niet voor allerlei rammelende dingen, het schot wat beweegt of de stang die veel geluid maakt. Ze manouvreert zich in alle mogelijke manieren over de klep heen, allemaal géén probleem.
Maar omdat ze inmiddels zo vaak met de trailer naar de kliniek heeft gemoeten, is er gewoon een negatieve associatie met de trailer. Ze heeft nu ook een groot besef van het moment waarop de stang vast gaat, ze vindt het allemaal prima totdat ze denkt dat we echt weggaan. Haar probleem is dus ook niet dat ze er niet op wil, maar dat ze er telkens weer uitstormt als ze vermoed dat het voor 'het eggie' is. Tijdens het oefenen gaat de stang ook vast, dan doen we wat leuke oefeningen en krijgt ze wat lekkers en dan gaat ie weer los. Maar ze wéét het als we echt weg moeten. Ongetwijfeld door mijn spanning, neem er al iets voor in maar dat helpt niet. Iemand anders haar laten laden werkt nooit.

Ik clicker met haar en heb zo al veel bereikt met haar angst voor de trailer, véél geoefend met iemand achter haar die de stang tegen haar kont hield, geluid maakte enzovoorts, de hele riedel. En haar reactie van het achteruit stormen verminderd, tot ze zonder enige druk super te laden was en zelfs bij twijfel uit zichzelf direct weer naar voren kwam. Een mega overwinning voor ons samen, want dat was echt een groot probleem. Als ze ook maar contact aan haar hoofd voelde was ze alweer weg, nog steeds uit angst om 'gedwongen' te worden.
Maar, een keertje rijden, en ik moet weer veel oefenen voor we weer zijn waar we waren voor het ritje. En het rijden zelf - ze staat super rustig, lekker hooi te knabbelen en komt er nooit bezweet uit. Heb dus ook niet het idee dat dat het is.

Mijn plan nu, zéker blijven clickeren om van het trailerladen toch iets leuks te maken waar zo vooral nóóit gedwongen wordt. En zoveel mogelijk gaan rijden naar leuke dingen. Gewoon 5 minuutjes, naar een mooi graasplekje en weer terug. En zo hoop ik dat de negatieve associatie zal verminderen..

Of het nou gaat om niet weg van de kudde willen, niet weg van de plek zelf te willen, het gaat om een negatieve associatie die ze hebben. Als het niet absoluut noodzakelijk is om ze te verplaatsen, zou ik dus ook absoluut niet 'even doorzetten', want dan ben je véél verder van huis. Daar heb ik helaas véél ervaring mee inmiddels.

Groetjes