Jeanneke en Soraya staan een weekje op de Poedertoren.
Soraya heeft een rugprobleem, osteopaat is al een keer geweest en komt binnenkort nog eens. Bij het voelen van pijn begint ze te bokken en combineer daarbij dat ik haar een jaar niet gereden heb omdat ik zelf een letsel had en dan krijg je als resultaat dat ik niet altijd even scheutig ben om op haar op te stappen. Echt bang ben ik niet maar ik verkramp als ze wat begint te huppelen, slechte combinatie! Maar allé, ik ben haar thuis al een tijdje terug aan het rijden en nu dus in Herselt.
Het nadeel thuis is dat ik bepaalde dingen niet doe omdat haar bokken in mijn achterhoofd zit, ik zou wa meer haar op mijn tanden moeten krijgen zoals ze hier zeggen. En dit is gaan wandelen (met in mijn achterhoofd: als ze bokt en ik lig er af wat dan?) en galopperen. De laatste keer dat ik met haar heb gegaloppeerd is geleden van april vorig jaar en dan heeft ze echt serieus gebokt, ik heb zo'n beetje alle hoeken van mijn piste gezien. Dat had ze daarvoor nooit gedaan maar ik had net een zadel voor haar laten maken en begon al te denken dat het mss toch aan het zadel kon liggen. Niet dus, vandaag heb ik met haar gegaloppeerd!!! Wat dat toch niet doet als er iemand is die zegt dat je het nog eens moet proberen
Dat was joepie
nr 1 vandaag.
Van de week was ik met haar al buiten geweest en ze was heel braaf. Vandaag was Jan er en hij ging met zijn paardje (Pachka of heb ik dat niet goed onthouden? Is dat ook geen chocokaas
) terug naar huis en ben ik met hem een stukje meegeweest, drafke gedaan en Soraya weer heel braaf. Dan zijn we gesplitst en Soraya was gewoon een voorbeeld, ze deed niks en ging braaf naar waar ik wou, joepie
nr 2.
Op de terugweg heb ik ook even gedraafd (alleen dan) en ze was weer een voorbeeld, joepie
nr 3.
Ze hinnikt wel wat af onderweg en als ik dichter bij de PT kom, krijgt ze antwoord van Jeanneke, ik had haar gewoon aan een los teugeltje en ze ging geen pasje sneller, joepie
nr 4.
Ik kan der nog een pak joepies bijzetten maar dan is het niet meer zo vlot leesbaar denk ik
In ieder geval, ik ben zo blij met mijn superbeestje en ik loop hier al nen hele tijd te glunderen. Wanneer ik terug thuis ben, ga ik meteen de straat op. Ik ben er 100% van overtuigd dat zij zich niets gaat aantrekken van de autostrade wanneer ik over de brug moet. Dat zijn de klikjes die in mijn hoofd omgedraaid moesten worden en ze zijn serieus aan het klikken
dus al bij voorbaat: bedankt Eddy, Linda en Rudy.
Warboel
