Christel Provaas schreef op dinsdag 8 juli 2008, 8:59:


Opereren is technisch niet mogelijk bij een paard, tenminste het wordt nooit gedaan, ik denk dus ook dat er geen ervaring in is. Ook zal het heel kostbaar zijn denk ik en waarschijnlijk ook een groot risico, ze moeten wel die hersenpan in.
Voorlopig gaan we voor het vertrouwen, als dat terug is weet ik nog niet wat we doen. Ik wil het er wel in proppen .
De medicijnen werkten wel erg goed, je kon er op zitten, haar vacht aanraken met je benen zonder de hap trap reflex, je kon je gewicht gebruiken etc. Die duidelijkheid hebben we in ieder geval, we weten nu zeker waar dat gedrag vandaan kwam. Eerst maar weer zien of ze weer goed is te benaderen. Ik denk dat de keuze wordt dan in godsnaam maar zonder medicijnen en de kwaliteit herstellen in het vertrouwen, tijd rekken en een paard dat gestressed is en niets meer vertrouwt is denk ik geen kwaliteit. Het is zo'n baby zo kwetsbaar.
Ik vind ook dat het nu wel heel snel gaat, die vachtverkleuringen zijn nu echt snel, volgend jaar is ze denk ik vos als het in dit tempo door gaat.

Inge Teblick schreef op dinsdag 8 juli 2008, 10:01:


Ja Inge, het is echt een rotkeuze, het weten dat de medicijnen echt helpen en het gewoon niet kunnen geven. Een kuurtje van een dag of 10 is een ander verhaal, dan zou ik haar desnoods vastbinden. Maar een paard dat alle vertrouwen verliest in mensen en voedsel is echt geen optie.
Ik denk dat we de keuze wel hebben gemaakt nu, en zien wel als het te erg wordt, misschien gaat ze nog een jaartje mee zonder erg ziek te zijn. Zodra ze pijn krijgt door complicaties is het einde verhaal . Ik denk dat we haar dat wel verschuldigd zijn, we gaan nu eerst maar gewoon plezier maken zodra ze weer vertrouwen heeft.

Moniek schreef op dinsdag 8 juli 2008, 11:08:


Jazeker hebben we overlegd met de dierenarts. Er is geen alternatief of alternatieve manier voor de medicijnen, we hebben echt alles geprobeerd wat we konden bedenken. Ik weet dat er veel mogelijk is met clickeren, ook dat is de revue al gepasseerd, ze heeft daarmee al heel veel dingen geleerd.
Maar ze eet echt niet. En met de spuit spuugt ze het uit.

Monique Meijer schreef op dinsdag 8 juli 2008, 12:59:


Het zit jullie ook niet mee he, maar Indy is in ieder geval een knokkerd dat heeft ze al eerder laten zien. Ik hoop dat ze nu ook weer snel herstelt.

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 16:22:


Water hebben we al geprobeerd, ze mogen opgelost worden. Inspuiten in de mond gaat niet, ze spuugt het uit. Ook als je het dikker maakt met appelmoes etc. We proberen haar nu eerst weer aan het eten te krijgen. Ze eet gewoon niet. We hebben net maar wortels gehaald, die eet ze ook niet meer maar we proberen het maar. Misschien wil ze ooit weer wel wat eten. De medicijnen zijn pergolide, kleine pilletjes. http://www.fk.cvz.nl/Preparaatteksten/P/pergolide.asp?blPrint=True
het zijn mensenmedicijnen en behoorlijk heftig. Als ik de bijwerkingen zie dan denk ik ook, vreet ze zelf maar. Misschien verklaart het ook wel wat er nu gebeurt. Maar ze staat nu wel al 3 weken droog, je zou toch verwachten dat de bijwerkingen er niet meer zijn en het is natuurlijk ook maar wat raden waarom die gedragsverandering zo heftig is.

marjolijn schreef op dinsdag 8 juli 2008, 18:25:

D>

Er is eigenlijk niet bekend hoe lang je het leven verlengt, Cushing betreft eigenlijk meestal oude paarden. Er zijn maar heel weinig jonge paarden met Cushing en Pergolide wordt nog niet zo heel lang ingezet als middel. ( Een paar jaar meen ik)
Ze loopt wel weer achter ons aan inmiddels, maar met een halster hoef je nog niet aan te komen. Het lukt uiteindelijk wel hoor door veel te kriebelen etc maar het is nog een omslachtige manier van pakken. De stressnek wordt dan echt keihard en ontspanning is ver te zoeken. Ik weet dat ik dat echt niet wil voor haar. Dit zijn basisdingen waar ze zich veilig bij moet voelen, die basisdingen zijn een primair recht voor haar, het zou egoistisch zijn haar dat af te pakken. Toen ze hier net kwam was het ook zo'n aparte en het heeft lang geduurd voor ze haar vertrouwen durfde te geven, ( ze dacht vast dat we ook hele stukken uit haar oren zouden knippen) toen dat er eenmaal was vertrouwde zo ook blindelings op je. Dat willen we terug, ik denk dat dat het allerbelangrijkste is wat we haar kunnen geven, de basisveiligheid. Het is geen eigenwijzigheid, het is echt stress, ze doet echt haar best wel maar ze gruwelt gewoon nu van alles wat eten is. IJslanders die niet van eten houden is bizar. Zij was altijd al een slechte eter, ook weinig gras en hooi. Nu staat ze ook echt steeds op de uitkijk en let op alles, wiebelt weer en ligt weer veel. Het is geen makkelijke keuze.
We nemen de tijd en als ze weer op de rails staat heben wij genoeg tijd gehad om een stappenplan te bedenken of de keuze te maken het zij zo.