Nathalie Lagasse schreef op zondag 27 juli 2008, 21:15:
> Hmm, OK, ik ging nog iets schrijven over mijn clickerdilemma en
> waarom ik zou kunnen twijfelen of ik wel 
Parelli-instructeur
> wil worden. 

> namelijk 
wijken voor druk) en positieve bekrachtiging. Pat
 > 
Parelli noemt zichzelf al van in het prille begin een 'extreme
 > middle-of-the-road-ist', niet enkel vermijdingsleren, niet
 > enkel belonen, maar een middenweg.

 er wordt  altijd met nadruk  gezegd dat  
Parelli gebruik maakt van negatieve  bekrachtiging, het  wegvallen van iets onaangenaams.
Om daar  te kunnen komen moet  je dus  eerst  iets  onaangenaams  toevoegen: P+ dus, positieve  straf.
Aangetoond  is  dat  het  een  niet  met  het  ander samengaat. 
Vermijdingsleren en positieve  bekrachtiging  leveren poisoned cue's  op, waardoor  de wil tot  leren  afneemt.
 Wat er daarnaast bij 
Parelli> interactie is daar ook bij), Food. Bij roofdieren zoals mens,
 > hond, dolfijn is dat: Praise, Recognition, Material things
 > (pork chops 

 )
 > Het kan dus zijn dat een bepaald paard in een bepaalde situatie hoegenaamd niet geinteresseerd is in het verdienen van voer, maar wel in zijn eigen veiligheid. Dat paard is op zoek naar een leider... en dat kunnen wij ook zijn. Horses are natural followers, looking for natural leaders.
Het lijkt me ook zo te zijn dat  een paard in een bepaalde  situatie  niet  geinteresseerd is in Comfort en Play  als  ie bijna sterft  van de  honger.
Met andere woorden:  ik begrijp  die  volgorde  niet  zo goed.
>  
 > Tot zover de korte samenvatting. Mijn dilemma zit hem hierin dat op papier het clickeren de meest diervriendelijke methode is, gezien er geen onaangename prikkels gebruikt worden. Ongewenst gedrag wordt genegeerd, en door slim opstellen van een trainingsplan kan je elk gewenst gedrag trainen en op cue zetten. 
Ongewenst gedrag wordt niet  altijd  genegeerd, er kan ander  wel gewenst gedrag voor  gevraagd  worden, de  rest van de  zin ben ik  het  mee  eens.
Maar  wat  is dat  anders  dan 
Parelli?
Voor  elke  oefening  is  toch  een plan gemaakt?
Planmatig trainen heeft  niets  met  de  manier  van aanleren te maken, maar  veel  meer  met logisch  denken en werken.
Bij 
Parelli daarentegen gaan we af en toe echt wel onzacht contact maken met het paard (met onze hand, touw of stick), niet zomaar, wel aangekondigd door langzaam opdrijvende druk, en op een manier die voor het paard duidelijk is (geen angst uitlokt dus) maar toch. We doen in lichte vorm hetzelfde als wat paarden onder elkaar ook doen: 'ga nu opzij of je krijgt mijn hoef in je gezicht'. Clickeraars vinden dat geen argument, wij zijn immers geen paarden, dat weten die paarden ook wel, en bovendien zijn wij de slimmere partij, die dus beter zou moeten kunnen.
>  
 > Nu heb ik al wel gemerkt dat de theorie en de praktijk nogal ver uiteenliggen... en ik heb ook nog geen enkel geclickerd paard gezien dat er gelukkiger uitzag of mooiere dingen kon dan Parelli- of andere gedeeltelijk negatief bekrachtigend getrainde paarden, integendeel.
 Gedeeltelijk? 
Wat een paard  kan, dat  is  een kwestie van veel trainen, uren instoppen, want  er is  namelijk  geen enkele reden om aan te  nemen, waarom een 
Parelli paard meer  zou  kunnen dan  een clicker getraind paard.
Het  gaat om  de  manier  waarop.
Is  het  omdat een paard WIL  leren, of is  het  om: "pas op, je  doet het, want  anders!"
>  
 > Dilemma dilemma 

Waar? 

>  
 > To be continued!
 > ________________________________________________ Nathalie
Piet
Krom past  niet  op  recht