muriel schreef op donderdag 7 augustus 2008, 18:54:
> Ha, Franca ik zag dat je er weer was. Hoe gaat het met Sieta nu
> ze ons indertijd zo in spanning heeft gehouden.
Hey, wat leuk zo'n berichtje
Met Sieta's been gaat het erg goed, het is mooi dicht, blijft natuurlijk wel wat dik, maar verder merken we er niets van. Ze heeft er geen last van en ze loopt er ook prima op. Sindskort mochten we weer beginnen met wat werk, en dat doet ze erg goed, met veel meer enthousiasme dan voor het ongeluk. Volgende week komt de Jack Meagher therapeute en hopelijk binnenkort ook les, wie weet kan ik eindelijk weer eens beginnen met rijden, sinds lange lange tijd.
In gedrag is ze veranderd. Ze duldt geen andere paarden meer, ze viel Jesper zelfs aan, grommend en steigerend, dus staat nu in haar eentje op een stuk wei met twee paarden naast haar, verderop staat de ruinengroep en de ijslander en de shet staan ook dichtbij. Ondanks dat ze steeds andere paarden kan zien, raakt ze in paniek als de paarden naast haar weg worden gehaald, daar is ze nu extreem op gefixeerd. Terwijl ze vroeger príma in haar eentje kon staan, als ik even ergens mee bezig wa bijvoorbeeld. Ook toen ze koliek had op de vorige stal, en de hele groep op de wei mocht en zij niet, kon ze prima in haar eentje in de bak blijven. Ze is totaal niet flexibel meer zoals vroeger, alles moet nu volgens de regelmaat anders raakt ze van slag. Ik probeer het in hele kleine stapjes te doorbreken.
Naar mij toe sloeg het van extreem aanhankelijk om in verzet; kopstoten, duwen, trekken en zelfs trappen. Dat is zo uitzonderlijk voor haar, dat ik het nóóit had geloofd als je me dat van tevoren had voorspeld. Ben er erg van geschrokken. Tijdens grondwerken bleef ze maar naar me bokken als ik iets vroeg, galoppeerde dwars door mijn ruimte. Op zulke momenten wel op mijn strepen gaan staan maar haar verder zoveel mogelijk gelaten, niet teveel van haar gevraagd. Zelf zo rustig mogelijk gebleven.
Sinds een week is ze weer wat rustiger, lijkt het weer meer te worden hoe het was. Maar ben nog steeds voorzichtig met haar, en had niet gedacht dat ik dat ooit had hoeven zijn.
Een grote positieve verandering; tijdens buitenwandelingen wil ze plotseling wel voorop, ze lijkt alles leuker te vinden dan voorheen en staakt niet meer zoals voor het ongeluk.
Warboel
