jan seykens schreef op vrijdag 28 november 2008, 10:20:


De toegebrulde. Als er tenminste geen spelregels zijn. De meest harde werkers krijg je als je ze aan de ketting legt, en er een beul naast laat lopen met een zweep. Zo zijn er vroeger diverse imposante bouwwerken gemaakt, en zo konden ze met wat roeiers in een galij indrukwekkende snelheden halen. Tegenwoordig werkt het in het leger nog steeds zo, en we zien dagelijks voorbeelden dat je met dit systeem soldaten dingen kunt laten doen die je niet voor elkaar zou krijgen met alleen maar motivatie alleen.

Leuk voor de mensen is zo'n dwangsysteem natuurlijk niet, en daarom doen we het nu (buiten het leger) anders. Voor de "werkgever" brengt het echter wel wat nadelen met zich mee. Gedoe met CAO's, en om 17:00 uur laten ze de spullen uit hun handen vallen en mag je ze niet eens onder bedreiging met een zweep wat langer door laten werken. En natuurlijk werkt het, *binnen de begrenzing van dit systeem* beter om werknemers te motiveren.

Voor paarden is er niet zo'n systeem, er zijn geen CAO's, en er zijn geen wettelijk voorgeschreven werktijden en rustperioden, en er is geen verbod op het toepassen van lijfstraffen. En als dan uiteindelijk puntje bij paaltje komt en we kijken welk paard harder loopt: het paard dat achter een worteltje aanrent of het paard dat vreest dat zijn laatste uurtje geslagen heeft, dan is het evident dat motivatie niet per definitie een winnaar oplevert.

Dit alles is uiteraard geen pleidooi om de zweep maar weer in te voeren, noch voor mensen, noch voor dieren. We willen het vooral leuk houden, toch? De paarden zijn onze hobby, we gaan er geen oorlog mee voeren of zoiets.


Daar ben ik van overtuigd. Tenminste voor dravers dan. Normale paarden worden na een tijdje wel moe, maar dravers worden alleen maar enthousiaster en kunnen zich letterlijk dood lopen. Misschien dat er ook andere paarden zijn die dit hebben, maar Jack is bijvoorbeeld zo'n type waarmee je een bepaalde grens kan overschrijden, en dan denkt hij alleen nog maar aan hardlopen, en gaat er dan zelfs na thuiskomst in de wei nog mee door. Hij vertoont dan ook alle tekenen van "high" zijn en een verminderd bewustzijn van de wereld om hem heen. Uiteraard is dit iets dat ik absoluut wil vermijden en wat dan ook al jaren niet meer is voorgekomen. Hij mag van mij alleen maar harder dan stap wanneer hij rustig in zijn kop is.


Tuurlijk. Maar zodra de sport een prestige ding wordt waarbij het gaat om "de snelste" of zo dan ontkom je vrees ik niet aan dieronvriendelijke trainingen.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Frans Veldman schreef op vrijdag 28 november 2008, 12:10:


Denk je niet dat er in de dierenwereld zoiets bestaat als winnersinstinct ,de wil om als eerste te lopen, de zogezegde high waarover sprake kan toch niet overtroffen worden met pijn,zweep,angst ? Of zie ik dit verkeerd ? He vroeger renpaarden op het strand van Oostende getraind ,je kon zo zien of je op eentje zat die volle bak ging gaan (mocht niet op training) of eentje die zich ging sparen (was makkelijk ) en op een dag dat jij je niet echt goed voelde dan ging je voor de spaarder ,op een dag dat je de tranen in je ogen wilde wegvegen van de snelheid ging je voor de vollen bakker .Ook in die tijd bij mij geen spoor of zweep trouwens .Heb ook een paar malen een paard op training "sneller" weten lopen met trainer erop dan met proff jockey tijdens de race !! Als je het verschil in gewicht dan meeneemt wil dit wat zeggen !

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 28 november 2008, 12:17:


Nee, dat denk ik inderdaad niet. Ik heb dieren in de vrije natuur nog nooit een vrijwillige hardloop wedstrijd zien houden, of een wedstrijd wie het snelst kan zwemmen of vliegen.
De enige keren waarbij er om het hardst wordt gerend is wanneer degene die achteraan rent honger heeft en degene die voorop loopt niet wil worden opgegeten.

Paarden hebben een ren-instinct. Er is ook ingeprogrammeerd dat de laatsten in de kudde waarschijnlijk degene is die wordt opgegeten. Paarden die op de vlucht zijn doen inderdaad moeite om als eerste over de finish te komen, maar niet vanwege winnersinstinct maar omdat degene op die positie de minste kans heeft te worden opgegeten.

Enfin, ik denk dat er bij "renpaarden" en "dravers" handig gefokt is met gebruikmaking van deze drang om vooraan in de kudde te lopen, en dat ze de paarden die deze drang in overmaat hebben gebruikt hebben voor verdere fok. Uiteindelijk is deze "drive" een eigen leven gaan leiden, en denken wij mensen heel antroposofisch dat deze dieren graag de wedstrijd willen winnen.

Denken dat paarden zo hard willen rennen omdat ze winnaarsdrive hebben is ongeveer net zoiets als denken dat kippen grote eieren leggen omdat die zo lekker voedzaam zijn.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Michiel schreef op donderdag 27 november 2008, 22:08:



hihi, ik heb eens geprobeerd aan mijn 14-jarige ugg-dragende dochter uit te leggen, dat je voetdoorbloeding echt niet beter wordt door het zo in te pakken, en dat de reflexzones zo niets te doen hebben.
Ze snapte écht niet dat ik niet liever ook ugg-laarzen wil dragen.

groetjes

Frans Veldman schreef op vrijdag 28 november 2008, 12:42:


Toch wel Frans , de speelgevechten en tikkertje, om het hardst tot aan de boom en terug tusen hengsten bv is hier schering en inslag hoor en echt ZO maar gewoon om te lopen !! Kippen leggen een groot ei omdat sommigen een grotere K...NT hebben ! ! .

Ik heb zelf ook wat ervaringen met renpaarden en dravers. Ik denk zeker dat er
paarden zijn die super fanatiek zijn en competitie drang bezitten. Het verschil zit hem in een paard dat b.v. een paar meter voorbij de groep galoppeerd/draaft en dan b.v. zijn tempo aanpast en op kop blijft lopen of degene die op zelfde snelheid blijft rennen en dus ook de afstand blijft vergroten ongeacht de andere paarden. Mijn arabier is explosief en rent graag maar heeft een broertje dood aan hard werken. Dit betekend dat met vreemde paarden of bij incidentele run gaat hij iedereen voorbij en blijft hard gaan. Bij zeer regelmatige run is even een flinke sprint en daarna is twee paardenlengtes voor de rest uit hard genoeg.

Ik reed vroeger met mijn arabier (gefokt voor rencarriere) en mijn rijmaatje met een zeer ervaren engels volbloed een paar keer per week op het strand. Als wij samen reden lieten we ze nooit voluit gaan dit deed ik eigenlijk enkel met andere paarden samen of alleen. Op een dag besluiten wij ze een keer vol te laten gaan samen. Mijn paard was een jaar of 7/8 en heeft nog de illusie dat hij de snelste van de wereld is. Zijn vriend heeft al wat heel wat gewonnen in binnen- en buitenland maar mijn arabier kent hem alleen maar als die wijze grote sul.
De race: De arabier is als eerste weg, wordt 10cm lager, verticale hals en staart als een vaandel en de snelheid van de benen geven het idee dat hij er 20 heeft ipv 4. Na 150 meter komt er plotseling met grote slagen, neus en hals horizontaal die grote bruine langszij. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt hij ging grommen van frustatie ik bedacht me nog dat je hem in een koers wellicht nog zou moeten muilkorven, hij wou hem verscheuren zo giftig en gefrustreerd als hij was. Wij hadden trouwens totaal geen controle meer maar ach we konden nog tot Den Helder en het strand was goed, breed en stil. Op een gegeven moment kregen wij ze wel weer terug maar dat beeld van die kleine frust die met moeite achter zijn voorganger zijn staart kon blijven hangen maar niet de snelheid had om te passeren zal ik nooit vergeten. Zijn ego was weer terug naar de proporties van zijn stokmaat en de rangorde tussen de twee was na deze rit ook direct een beetje bijgesteld of dat was mischien enkel een illusie.

Daarnaast heb ik twee derby winnaars gekend en ik heb zelden zulke aggressieve paarden meegemaakt. Konden niet met andere paarden samen in het land, hebben mensen,honden en veulens aangevallen. Een vloog zelfs af met ontblootte tanden op iedere vogel die het waagde om in zijn paddock te landen.
De andere vele paarden die op deze entrainment/fokkerij stonden kon ik dit gedrag niet ontdekken. Ik denk dat het feit dat deze twee broers niets of niemand voor zich dulden heeft meegeholpen aan hun "succesvolle" carriere.