Ik heb zelf ook wat ervaringen met renpaarden en dravers. Ik denk zeker dat er
paarden zijn die super fanatiek zijn en competitie drang bezitten. Het verschil zit hem in een paard dat b.v. een paar meter voorbij de groep galoppeerd/draaft en dan b.v. zijn tempo aanpast en op kop blijft lopen of degene die op zelfde snelheid blijft rennen en dus ook de afstand blijft vergroten ongeacht de andere paarden. Mijn arabier is explosief en rent graag maar heeft een broertje dood aan hard werken. Dit betekend dat met vreemde paarden of bij incidentele run gaat hij iedereen voorbij en blijft hard gaan. Bij zeer regelmatige run is even een flinke sprint en daarna is twee paardenlengtes voor de rest uit hard genoeg.

Ik reed vroeger met mijn arabier (gefokt voor rencarriere) en mijn rijmaatje met een zeer ervaren engels volbloed een paar keer per week op het strand. Als wij samen reden lieten we ze nooit voluit gaan dit deed ik eigenlijk enkel met andere paarden samen of alleen. Op een dag besluiten wij ze een keer vol te laten gaan samen. Mijn paard was een jaar of 7/8 en heeft nog de illusie dat hij de snelste van de wereld is. Zijn vriend heeft al wat heel wat gewonnen in binnen- en buitenland maar mijn arabier kent hem alleen maar als die wijze grote sul.
De race: De arabier is als eerste weg, wordt 10cm lager, verticale hals en staart als een vaandel en de snelheid van de benen geven het idee dat hij er 20 heeft ipv 4. Na 150 meter komt er plotseling met grote slagen, neus en hals horizontaal die grote bruine langszij. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt hij ging grommen van frustatie ik bedacht me nog dat je hem in een koers wellicht nog zou moeten muilkorven, hij wou hem verscheuren zo giftig en gefrustreerd als hij was. Wij hadden trouwens totaal geen controle meer maar ach we konden nog tot Den Helder en het strand was goed, breed en stil. Op een gegeven moment kregen wij ze wel weer terug maar dat beeld van die kleine frust die met moeite achter zijn voorganger zijn staart kon blijven hangen maar niet de snelheid had om te passeren zal ik nooit vergeten. Zijn ego was weer terug naar de proporties van zijn stokmaat en de rangorde tussen de twee was na deze rit ook direct een beetje bijgesteld of dat was mischien enkel een illusie.

Daarnaast heb ik twee derby winnaars gekend en ik heb zelden zulke aggressieve paarden meegemaakt. Konden niet met andere paarden samen in het land, hebben mensen,honden en veulens aangevallen. Een vloog zelfs af met ontblootte tanden op iedere vogel die het waagde om in zijn paddock te landen.
De andere vele paarden die op deze entrainment/fokkerij stonden kon ik dit gedrag niet ontdekken. Ik denk dat het feit dat deze twee broers niets of niemand voor zich dulden heeft meegeholpen aan hun "succesvolle" carriere.