Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 19 februari 2004, 7:43:


Hoi Ingrid,

nou dat kan ik me goed indenken! Ik hoop voor jou dat een nieuwe kans snel komt.
We waren op zoek naar een leuk onderwerp, welnu wat dacht je hiervan:

ik denk erover om een shetje aan te schaffen, ook als gezelschap voor mijn (grote) paard. Soms staan de stallen hier vol met wat ik maar noem 'logeerpaarden' maar soms is het ook leeg en ik zie dat mijn paard dan het gezelschap mist. Nu weet ik 1) niks van shetjes en 2) ik zou ontzettend graag willen leren mennen. Mijn buurman heeft een hele grote Belg en met hem meerijden op de bok vind ik het leukste wat er is! Wat kan zo'n shet aan? Jij weet vast wel raad!

Groet, Marianne

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 19 februari 2004, 13:13:

Dank voor je reaktie Ingrid!
Is er over shetjes wat literatuur wat je me zou kunnen aanbevelen?


Stoer hoor, zo'n kleintje! Heb je Isabella zelf beleerd?
En kun je met zo'n kleine ook 'free-stylen' of Parelli -grondwerk doen? Er op rijden was ik niet van plan want daar ben ik te groot en te zwaar voor, maar om zo'n paardje maar in de wei te laten staan als gezelschapsdier voor het grote paard lijkt me ook niet leuk.
Heb jij trouwens ervaring daarmee: grote paarden en zo'n shetje erbij?

Groet, Marianne

Marijke schreef op donderdag, 19 februari 2004, 15:30:


Hallo Marijke, welkom!

Ik ben benieuwd wat je tot nu toe gedaan hebt? Rij je recreatief? Dressuur? Western? ???

Het NH kent allerlei verschillende methodes (Parelli, Voest.. enzovoorts) die allemaal wat van elkaar weg hebben maar op punten als methode kunnen verschillen. Er zijn voorstanders/liefhebbers voor iedere methode, en ook weer tegenstanders.. Ik denk dat het niet onverstandig zou zijn als je eerst eens gaat kijken bij clinics en openbare cursussen, dan kun je een idee vormen wat je het meest aanspreekt.
Het belangrijkste van NH - althans zo heb ik het ervaren - is een verandering van je eigen instelling, omgang en denken ten opzichte van het paard. Is dat kwartje eenmaal gevallen, dan is het omschakelen naar andere methodes in b.v. het rijden, niet zo meilijk meer.

Ik denk dat er vast nog wel anderen zijn op deze site die je allerlei nuttige tips kunnen aanleveren!

Groet, Marianne

sannie schreef op donderdag, 19 februari 2004, 12:51:


Ha die Sandra,

Ja, ik ben ook nuchter en zakelijk ( soms een beetje té :) ) maar.. ik ben een aantal jaren geleden eens op een paardengebeuren ( ik meen Ermelo) in kontakt geweest met een meneer. Ik had op dat moment een heel erg ziek paard thuis staan en het kwam zo voor dat ik hem ( zonder ook maar iets over het paard verteld te hebben) hem een foto van het paard liet zien. Hij wist me haarfijn te vertellen wat er met het paard aan de hand was ( dat was op de foto van alleen haar hoofd niet te zien!) en dat vond ik wel heel bizar..

Groet, M.

Maaike schreef op donderdag, 19 februari 2004, 16:10:


Dat lijkt me nu helemaal te gek, ik krijg er steeds meer zin in!
Ik weet niet zo veel van Parelli.. wat zijn carrotsticks? Ik stel me meteen twee longeerzwepen voor met worteltjes eraan!

Greets to you too, Marianne

m.sluijters-v. hout schreef op donderdag, 19 februari 2004, 20:05:


... tja wie ben ik om het te zeggen maar ik vind de huidige vormgeving juist wel goed. Als je dagelijks even de berichten doorneemt dan valt dat worstelen wel mee en ik vind het juist leuk om over zaken te lezen waar ik vanuit mezelf niet zo gauw mee bezig zou zijn! Dus als anderen discussiëren over natuurlijk bekappen ( iets waar ik echt te weinig van weet om wat over te zeggen, ha ha) dan kan ik daar alleen maar een hoop van opsteken? Als het een aparte thread zou zijn, zou ik er misschien niet zo snel naar kijken. Ik ben wel tevreden over de huidige mix, maar misschien denken anderen daar wel anders over!

Overigens, WAAR IS FRANS - WE HEBBEN HEM AL EEN PAAR DAGEN NIET OP DE SITE GEZIEN? Alles okay bij jullie?

Groet, Marianne

Een ‘algemene’ vraag en verhaal over de ‘Join-up’….

Ik lees met enige regelmaat dat sommigen van jullie de ‘join up’ als iets negatiefs zien.. soms zelfs wel als ‘vernederend’ voor het paard.. nu zal ik zelf ook niet gauw met een nieuw paard aan het werk gaan zonder eerst goed vast te stellen of het paard mij al dan niet als leider wil beschouwen door middel van observeren (stalgedrag, hoe gedraagt het paard zich in de 15x15 afgezette ruimte, wat gebeurt er als ik die ruimte binnentreedt). Is een paard brutaal , komt-ie in mijn ruimte of is-ie totaal niet bij de les, dan ‘vang’ ik de aandacht, plaats door mijn positie t.o.v. het paard ‘druk’ op de achterhand en stuur ‘m weg. Hoe brutaler het paard, hoe groter zijn uiterlijk vertoon: dus meteen aan de kletter, rondjes rennen enz. Tijdens dat ‘gedoe’ laat ik de druk wegvallen en wacht rustig de volgende fase af. Blijft-ie staan in een hoek dan loop ik er redelijk kordaat op af om ‘zijn’ plek in te nemen. Soms moet ik het een paar keer herhalen maar dan komen de bekende signalen: likken, kauwen, oortje.. Ik haal dan alle aandacht van het paard af – kijk niet meer naar ‘m en loop weg alsof ik totaal niet meer geïnteresseerd ben. In bijna alle gevallen sjouwt meneer of mevrouw dan meteen achter me aan, waarop ik niet reageer maar het paard wel toesta om dicht bij me te komen. Als ’t paard binnen handbereik is, maak ik oogkontakt, stel me naast het paard op ( net voor de schouder, ter hoogte van het hoofd) en beloon in de vorm van braaf of een aai. Einde oefening, morgen weer verder. Dat is mijn methode (met dank aan en leentje-buur van Emiel Voest) en ik gebruik bij dit gebeuren niets anders dan mijn ‘lichaamstaal’, dus geen zweep of touw.
Ik zie geen vernedering of negatieve indruk op het paard – verschilt dat wat ik doe nu van de Parelli-methode die jullie gebruiken, of..?

Mijn eigen paard is een heel ander verhaal! Die vindt de join-up of wat daar voor doorgaat, blijkbaar heel gezellig en een leuk spelletje. Ik heb de bovenomschreven methode met haar overigens nooit gedaan: toen ik haar op stal kreeg was het een compleet gefrustreerd en angstig paard en je hoefde bij wijze van spreken maar met je ogen te knipperen en ze stoof al weg. Naast het gewone werk (dressuurtraining) doe ik met haar regelmatig grondwerk, just for the fun of it. En ‘fun’ is het – ze gaat lopen showen, straalt plezier uit en houdt ’t oortje constant op mij. Op een bepaald moment ‘nodig’ ik haar uit om bij me te komen door middel van een gebaar: ik leg mijn rechterhand op mijn hartstreek. Dat signaal is voor haar: “kom hier” en ze komt dan ook meteen van de cirkel af, naar me toe. Ze staat dan een meter of twee van me vandaan, helemaal alert en geconcentreerd en ja, sentimentele tut die ik dan ben, kan ontroerd raken door het gevoel van ‘gelijkwaardigheid’ tussen ons op dat moment.
Ik maak dan nogmaals het ‘hart-gebaar’ en ze komt dan meteen dicht naast me staan, haar hele lijf ontspant, diepe zucht en IK wordt door haar beloond met een vriendschappelijk knabbeltje aan m’n mouw! Lief hé! Maar ook hier dus geen ‘frustratie” of ‘vernedering…

Groeten, Marianne