e m kraak schreef op zondag 15 februari 2009, 16:26:


Een hengst die iets flikt bij een merrie, maar daarna toch een wip mag maken?


Bijna onmogelijk toch Egon? Omdat ik de situatie niet ken, niet weet wat jij onder jackpot verstaat, (vast geen 2 handen voer) en daarna niet gezien of gelezen heb wat je eraan hebt geprobeerd te doen.
Wat conreter misschien?

Michiel schreef op zondag 15 februari 2009, 16:44:


Ik ben bang dat het mosterd na de maaltijd is, vooral omdat je er zelf geen antwoord in kunt vinden. Morgen is een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Maar als je denkt dat het nuttig is om met je mee te kunnen denken, natuurlijk, dan lees ik het graag.

Uiteindelijk zal elk paard moeten doen wat je wilt, zelfs met going with your horse.
De vraag is: "hoe doe je dat zonder haar het idee te geven dat het een strijd is"?
Mijn antwoord blijft in het geval van het niet meer naar buiten willen "make her an offer she can't refuse"
Een beetje als Monty Roberts bij het trailerladen, maar dan op een paardvriendelijke manier.
Maak waar ze naar toe moet zoveel leuker dan waar ze nu staat.
Dan is er geen gevecht, dan WIL ze. Aan jou de klus om duidelijk te maken dat ze dat helemaal zelf wil.

Stel : nu loop je tegen een probleem aan wat niet op te lossen is met "go with the flow' De meeste mensen die mijn hulp inroepen hebben dat namelijk.
Ondanks de hulp die ze in het verleden gezocht hebben o.a. van hun rijinstructrice, is het niet verbeterd en balen ze als geadviseerd wordt hoe ze hun paard moeten behandelen. Ik hoef denk ik niet verder te schetsen wat ik daarmee bedoel.Tot nog toe is echter op geen enkele manier duidelijk hoe en wat het alternatief is.
Kortom: "je komt er niet uit".
Laten we Luna nog even als voorbeeld nemen.
Het is duidelijk dat Michiel niet wil vechten met haar, hij wil gewoon dat ze uit vrije wil mee naar buiten gaat zonder zich te verzetten.

Niet vechten, geen geweld, niet zoveel dwang geven dat ze het uiteindelijk doet, zijn de hoekstenen waarbinnen je je wilt bewegen.
Binnen dat kader ligt dan de vraag: "hoe dan?"

Hoe logisch is het dan om met kleine stapjes te beginnen en als dat goed gaat en je paard accepteert ook het volgende stapje zonder te 'vechten' en zonder dat je dwang hoef te gebruiken, het uit te breiden?
Tataa, de contouren van een trainingsplan!
Je hebt nu eenmaal een einddoel: "Je wilt dat je paard (weer) leert dat het geen probleem is naar buiten te gaan"
Maar tussen dat einddoel en het begin liggen tal van kleine stapjes die je kunt gebruiken , om het paard zonder stress langzaam aan de feiten te wennen om bij dat einddoel te komen.
Het is dus heel handig als je van te voren bedenkt wat die stappen zouden kunnen zijn, omdat, wanneer je ze ziet, je het paard positief kunt bemoedigen en kunt voorkomen dat je overvraagt, waardoor er toch weer verzet zou kunnen optreden. (Think)
Dus: je hebt nagedacht en de stapjes richting einddoel zitten in je hoofd, of eigenlijk nog beter: je hebt ze opgeschreven. (Plan)
Nu ga je aan het werk. (Do)
Het eerste stapje prima te werken: bv. naar de poort lopen, maar de volgende stap in je hoofd - 3 meter van de poort af- , was te groot want het paard staat na 2 meter op zijn achterbenen en wil terug vluchten.
Dan is het tijd om je af te vragen hoe je die fout kunt herstellen: hoe kan ik deze geplande stap in stukjes delen zonder dat paard in verzet gaat en hierzie je dus je trainingsplan. (Evalueer)
Gaat het aan de andere kant veel beter dan verwacht, kun je misschien de allerkleinste stapjes uit je plan overslaan.
Dit heeft helemaal niets te maken met de geldende produktie- en verkoopdwang van 'je target" halen uit het bedrijfsleven.
Er zit namelijk geen dwang achter. Het tempo is geheel aan Luna.

Dat ik je misschien op het verkeerde been heb gezet door te zeggen dat een week niet trainen een verloren week is, kwam omdat Michiel vertelde dat hij ziek was geweest, omdat ik dat jammer voor hem vind omdat het leuk is om zo te trainen en de wil van het paard om het goed te doen en zijn vorderingen te zien en mee te beleven.
Opgelegde grote veranderingen leiden heel gemakkelijk tot verzet. Dat is ook zo in de mensenwereld, zo werken onze hersenen. Eigenlijk willen we alles het liefst zo houden als het is. Kleine veranderingen kunnen we dan nog wel accepteren, maar als een of andere manager tegen ons gaat zeggen dat alles anders moet schieten we snel in verzet, tot bewuste sabotage aan toe.
Ik ben een groot fan van Kaizen
Robert Maurer heeft daar een boekje "de kunst van Kaizen" over geschreven met de subtitel: "met kleine stappen naar grote doelen". (ik heb het al eens in de boekenlijst gezet, meen ik)
Het verklaart waarom de Japanse economie na de oorlog de meest succesvolle is geweest. Ipv grote plannen in de wederopbouw, waar toch geen geld voor was, werd aan de werknemers gevraagd om elke dag iets te bedenken waarmee ze hun eigen werk en werkomgeving met de kleinst mogelijke stap konden verbeteren.

Dat is de manier waarop ik werk en waarop ik het voorstel aan Michiel. Consequent met veel heel kleine stapjes, want die maken samen een hele grote...je niets aantrekkend van 'managers' die roepen "zo kom je er nooit", want die ZIEN je vorderingen niet eens....
Hun doelstellingen liggen buiten jouw kader.

Frans Veldman schreef op maandag 16 februari 2009, 9:49:


Frans ik kan het mis hebben, want het is al een hele tijd geleden dat ik hiernaar gekeken heb, maar volgens mij hebben de larven gras nodig om te overleven.
De eieren komen uit en de larven kruipen in het gras om weer opgenomen te kunnen worden door de paarden.
Het gedrag van het paard is daarmee ook te verklaren: we maken met z'n allen 1 mesthoop en vreten niet daar in de buurt.

Ilma Meijer schreef op dinsdag 17 februari 2009, 1:23:


Omdat een paard een geweldig geheugen heeft zal het in vergelijkbare situaties op een vaste plek blijven stilstaan.
Ik vind jouw oplossing een hele goede.
Toen ik Don net had kwamen we altijd voorbij een plaats in de weg waar een sloot onderdoor loopt, met hekken aan de zijkant van de weg. Een brug die helemaal niks voorstelt.
Al vanaf 30 meter was het aarzelen en staken, terug willen draaien.
Ben afgestapt en heb hem aan de hand over de brug geleid, de terugweg ging vanzelf. Ik heb dat nog 1 keer moeten doen, daarna liep hij over de 'brug' alsof hij er niet was.
Ik had ook vanaf 30 meter kunnen gaan knokken met hem natuurlijk en waarschijnlijk kunnen voorkomen dat hij ging steigeren en dwarse bokken geven en zo mogelijk die plaats nog 'gevaarlijker 'maken.
Don kennende was het dan niet in 2 keer opgelost geweest.

verasita schreef op maandag 16 februari 2009, 23:15:


Zingen is heel vaak een goede remedie. Blijven zingen voorkomt dat de ruiter zijn adem in houdt of laat stokken.
Een beetje paard merkt dat onmiddellijk en vraagt op dat moment : wat!, waar moet ik bang voor zijn?!?

Ilona Kooistra schreef op maandag 16 februari 2009, 23:58:


Tijdens de bevangenheidsperiode kun je van alles verwachten. Zolang het hoefbeen niet teruggekeerd is naar de normale stand, kun je af en aan blijven sukkelen. Het kan zomaar 6, 7 maanden duren voordat de nieuwe hoefwand ver genoeg naar beneden gegroeid is om de verbinding hoefbeen, lamellenlaag, hoefwand weer kracht genoeg te geven om het gewicht van het paard op te vangen.
Een fikse hoefbevangenheid kan niet in 2 maanden beter zijn.
Wat we kunnen doen, is in de tussentijd het afwikkelen zo gemakkelijk mogelijk maken en dat enorm vaak bijhouden, op zand zetten en voor het dagelijks bewegen op een harde ondergrond (want druk is groei) het van schoenen voorzien om dat gemakkelijker te maken.
EN opletten of er geen kluiten grond onder de voeten blijven plakken, ook dat kan kreupelen tot gevolg hebben.

vagebond schreef op dinsdag 17 februari 2009, 8:28:


Ik zou voor ik ze dat water gaf, het in ieder geval een dag laten staan in een bak, zodat het ijzer wat kan bezinken, dat zal al wel schelen denk ik.

Lena schreef op dinsdag 17 februari 2009, 13:46:


Als je terugdenktnaar (heel) vroeger tijden hadden mensen geen losse suiker, behalve inderdaad misschien wat honing. Alle suikers moeten dus vruchtensuikers geweest zijn denk ik.
Ik heb wel ergens gelezen dat we nu 50 keer meer suiker gebruiken dan een eeuw geleden.
Enne... Piet is inmiddels 15 kilo ergens verloren door max. 20 gram koolhydraten per dag, met tussen kerst en oud en nieuw een SAF periode

Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag 17 februari 2009, 14:17:


Schijt Aan Frans

vagebond schreef op dinsdag 17 februari 2009, 16:57:


eehm, ff wachten
Als zo'n ding een klein beetje geijkt is en hij geeft een ph van 7 aan die dat dan ook echt is, dan krijg je het met kalk nooit naar 5,5 maar eerder naar 8
Kalk werkt zuurverlagend, 5,5 is zuurder dan 6.
Je kunt een meter wel ijken, maar anderen, meer chemisch onderlegden zullen je het hoe beter kunnen vertellen

Wil schreef op woensdag 18 februari 2009, 1:57:


Net als SAS, schijt aan Sonja, maar nu
Schijt aan Frans, omdat ie me weer op het spoor van Atkins heeft gezet, nadat ik er in de jaren tachtig al eens een boel kilootjes mee kwijtraakte.

e m kraak schreef op woensdag 18 februari 2009, 4:26:


Het schoppen negeren en ander gedrag belonen.
Dus belonen voor stoppen met schoppen zou kunnen werken, nmm.
Of je zou ook het schoppen moeten negeren en een toeter in haar stal hangen, haar leren hierin te bijten zodat ie een signaal geeft, onmiddelijk voeren en dit signaal steeds minder hard instellen, totdat er voor haar lol een zacht geluidje over blijft.

Ik heb nog een voorbeeld wat nog een graadje beroerder is en niet op te lossen is als je niet geweldadig wilt worden (wat soms heeeel dicht bij is)
Een kat die je elke morgen je bed uit schreeuwt omdat ze wil vreten.
Ze zit voor de slaapkamerdeur en haar roepen wordt ALTIJD beloond omdat je vroeg of laat uit bed komt en ze dan samen met de andere katten haar eten krijgt.

Zodra ze beweging hoort, stopt ze met mauwen (de klik) omdat alles wat daarna volgt de weg naar haar beloning is.
Hieruit blijkt ook dat een beloning, al wordt hij een hele poos later gegeven werkt. Want hee, je gaat eerst naar het toilet, wast je handen, loopt naar de deur voor de krant, gaat naar de koelkast voor haar voer, doet het in een bakje, zet het op de grond en al die tijd geeft ze geen kik, het @3$5^@*">*@3$5^@*

e m kraak schreef op woensdag 18 februari 2009, 4:26:


Over de appel om het 'fout'' gaan minder waarschijnlijk te maken:
Eerst het juiste gedrag aanleren met een namaak appel maar met kleine stukjes appel belonen. Dat perfect vloeiend maken en daarna een op de 10 keer de echte appel introduceren.
Zo laat je zien dat een hele appel niet te eten is en dat ze wanneer ze hem tussen de tanden heeft, hem beter kan teruggeven want dan wordt ze beloond met appel.
Als ik nog es veel tijd heb.....