Leuk al die reakties op mijn ‘shetten’- vraag!
Ik zie wel dat ik niet ‘zomaar’ wat in huis ga halen! Gek eigenlijk dat je, als je zelf in de grote paarden zit, voorbij gaat aan het potentieel van de kleintjes. Ik kom er ook niet mee in kontakt normaal gesproken met uitzondering van twee kleintjes die ik op ’t land van onze achterburen lopen: een witte en een vosje. Vermoedelijk zouden jullie collectief kwaad worden als je die zou zien – ze lopen onder alle omstandigheden buiten, zomer en winter ( da’s natuurlijk wel fijn en ze kunnen verschillende temperaturen denk ik goed verdragen) maar, er wordt nooit bijgevoerd, geen mens kijkt naar ze om – afgelopen zomer was een van de paardjes zó hoefbevangen dat-ie écht niet meer op de pootjes kon staan en dagenlang bleef liggen..
Toen ben ik er wél op afgestapt en heb op zo diplomatiek mogelijke manier ( in zo’n kleine boerengemeenschap moet je dat voorzichtig aanpakken!) wel gezegd dat ik dacht dat z’n pony ziek was en dat we misschien maar beter even zouden kunnen kijken. Reaktie: Oh ja? Is me helemaal niet opgevallen.. en ja, inderdaad: de pony was aangeschaft omdat het zo leuk leek voor de dochter ( toen 4 jaar!!!!), maar ja – ze vond ’t blijkbaar niks en werd er verder niet meer naar gekeken.
Tja, sommige mensen!!

Groets, Marianne

Marianne schreef op vrijdag, 20 februari 2004, 13:01:
Hoi,
Ken nog zo'n verhaal; pony Blacky van onze buren (ook een shet). Die mensen, totaal geen verstand van paarden, hadden een klein geitenweitje bij hun pas gekocht huisje en wilden daar een groot paard op gaan zetten. Raakten met mij in gesprek, bleken 10 rijlessen gehad te hebben lang geleden in Canada en wat ik ervan vond. Nou ik raadde ze aan eens bij mijn shet te komen kijken en zoeentje wilden ze toen ook; om te beginnen, maar het liefst voor niks.
Na enig zoekwerk vonden ze er nog eentje ook, voor bijna voor niets. Blacky stond op een manege in een donker stalletje. Was van een kind, maar die vond haar paardje niet lief, en dus werd er niets mee gedaan. Uit medelijden bracht de eigenaar van de manege de pony wel eens even naar buiten, maar hij werd nooit verzorgd en werd in de uiterste (donkerste) stal gezet. Toen hij aankwam was hij moddervet, helemaal wit van het huidvet (is zwarte pony) en hoeven van hier tot Tokio. Niet normaal hoe die pony eruit. O ja en bang en vals. Maar bleek al snel waarom. Hij werd zo'n beetje de trailer uit gemept en later ook weer van de wei af geschopt (door oude eigenaar).
Gelukkig mocht ik me ermee bemoeien later, en kreeg hij betere verzorging, ondanks dat zijn nieuwe eigenaren nog geeneens hooi en stro uit elkaar konden houden. Zijn hoeven werden bekapt, hij kreeg een dieet en werd eens geborsteld. Zijn valsheid bleek door angst te komen, want hij is juist heel lief, alleen heel snel van streek als je even lelijk tegen hem doet (tegenover gestelde van mijn pony).
Bleek hij ook nog stamboek te zijn (tatoeage in zijn mond). Dus god weet wat die pony al heeft meegemaakt in zijn jonge leventje. Is waarschijnlijk ooit afgekeurd geweest en toen in de handel terecht gekomen. Erg zielig allemaal en je merkt het goed aan hem. Nu in de winter doen die mensen helemaal niets met die pony en is hij weer heel erg nerveus en bang. Zijn maatje Mickey hebben ze gratis gekregen. Die mensen dachten een te dikke ruin gekocht te hebben, dat een zwangere merrie bleek te zijn. En toen het veulen er was wilden ze dit zo snel mogelijk kwijt. Dus na 2,5 maand stond Mickey al daar. Veel te vroeg van de moeder gehaald. Hij zocht steeds steun bij Isabella, die hem in het begin ook nog toeliet ook (nu niet meer).

Dus ja, sommige mensen ....

Groeten,
Ingrid