> Gaat prima, heb er ook een bontje omheen zitten, om het nog
> minder hard te maken.
> Laatst met een stel andere paarden uit, en zelfs toen de anderen
> hun paarden niet meer bij zich konden houden, en de hele boel
> aan de kletter sloeg, kon ik Opal ervan overtuigen er niet aan
> mee te doen. Ze was natuurlijk wel een bommetje van ergernis,
> wat wil je, een engelse volbloed die zich voorbij moet laten
> rennen, maar ik hoefde niet harder te 'trekken' dan ik met een
> bit gedaan zou moeten hebben.
Denk dat bit of halster in weze niet zoveel uitmaakt... Het is meer het mentale aspect bij zowel paard als ruiter die bepaald of ie bij je blijft of niet.
Zo was ik laatst met iemand anders gaan rijden. Hij heeft een jong paard, we waren aan het draven op weg naar huis en dan kan mijn fjord opeens wel erg hard. Maargoed draf is draf, dus hij haalde alles uit de kast om maar zo hard mogelijk te gaan (in draf) Toen de merrie begon te galoperen omdat ze het niet bij kon houden bleef hij toch in draf. Vroeger was ie er dan geheid vandoor gegaan. Ook onder het mom...maar mij haal je niet in. Nu liet ie zich passeren en bleef in draf. Denk dat dat veel te maken heeft met respect en vertrouwen in mij, zodat ie niet meteen het eerste en beste instinct najaagd.
Helaas gaat het niet altijd zo, maar door grondwerk en veel oefenen op ORS (ook buiten) voel ik me erg veilig met mijn touwhalster. Eigenlijk hetzelfde gevoel als Frans heeft, dat je je veiliger voelt als je paard een touwhalster om heeft ipv dat ie een bit in zijn mond heeft.
Als je er eenmaal overheen bent dat je bit geen rem of stuur is dan gaat er een wereld voor je open
Groetjes Maaike
Warboel
