van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 22:07:


Esther,
Ik leef met je mee. Als je wilt praten luister ik graag.

Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 3 maart 2009, 23:07:


Vind ik ontzettend lief van je!
Dank je wel.

Gr Esther

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 21:16:


Hallo, Esther,

Je opmerking "Maar doordat hij zo scheef is, valt er nauwelijks met hem te trainen om zijn spieren op te bouwen die de boel dan op hun plek kunnen houden" blijft maar door mijn hoofd spoken.

In het verleden had Indy ook steeds met scheefheid te kampen: je voelde het gewoon als je buiten rechtuit reed, haar hals stond gewoon naar een kant gebogen, je zakte bij elke stap naar een kant. In de bak vond ze het moeilijk een bepaalde kant op te lopen, ze ging vreemd gebogen met haar hoofd in de lucht en naar buiten gebogen door de bocht. Zodra Indy haar spieren weer losgemaakt waren, ging het een tijdje en dan verkrampte ze weer helemaal. Ik werd er radeloos van. Door haar steeds weer recht te stellen aan de hand en onder het zadel ging het een tijdje goed, maar dan gebeurde er weer wat, schouder eruit, een achterbeen vast, knieschijf vast. Het ging erg op en neer.

De mevrouw die nu al een paar keer bij Indy geweest is, heeft het scheve er blijvend uit gekregen. Ik zak niet meer naar een kant, ze kan in de bak beide kanten oplopen. Ik weet niet hoe je Duits is, maar misschien wil je eens met haar praten, gewoon informatie inwinnen? Heb ik ook gedaan en het haar lastig gemaakt, ik wilde weten of ze niet de zoveelste kwakzalver was. Dat is ze dus absoluut niet. Ze praat je niets aan, laat het paard aangeven wanneer een vervolgbehandeling nodig is. Je merkt het trouwens duidelijk aan je paard als een behandeling nodig is: je paard meer wil maar loopt toch tegen een soort van blokkade aan.

Ze heet Maike Kummer; je vindt haar telefoonnummer op haar website:
www.pferdeosteopathie-ostfriesland.de

Ik wil je niets aanpraten, Esther, ik maak je nu weer hoop, terwijl ik ook gezegd heb dat je het beter kan loslaten. Een moeilijk dilemma....

Ik laat Maike Kummer twee keer per jaar komen, genoeg om Indy aan de praat te houden, de kosten daarvan kan ik gemakkelijk dragen, kost niet veel. Gek genoeg is haar schouder niet weer uit de kom geweest, ook was het niet nodig onze dorpstherapeut weer in te schakelen, anders had ze bijna elke week iets vastzitten. Die twee keer per jaar is ook om mijn geweten te sussen. Het gaat Indy met twee behandelingen beter dan met al die andere behandelingen die elke week of elke maand moesten plaatsvinden. Ik heb het geld gewoon niet meer om haar doorlopend te laten behandelen, onze hypo draait ook door en ik wil liever niet mijn vriend aanspreken.

Sorry als ik je nu weer teveel hoop maak, maar het bleef maar in mijn hoofd rondspoken.

Monique

Monique Meijer schreef op woensdag 4 maart 2009, 13:08:


Ja , moeilijk he...Het zeurt als een klein kind aan je hoofd ; Mama mag ik er nog eentje? Ahhhhh toe nou....En daar dan 3 jaar nee tegen moeten zeggen is al een hele prestatie.
Beetje flauwe metafoor , maar zo voelt het een beetje.


Het laat mij niet los dat ze dezelfde naam hebben...toeval?

Een gedeelte van de scheefheid zal misschien op te lossen zijn , zoals zijn bekken scheefstand , alhoewel ik dat ook meerdere keren hebben laten doen , zonder blijvend resultaat.
Maar zijn nek zal altijd scheef blijven , daar is niets meer aan te doen.
De laatste die daar bij is geweest , heeft aangegeven niets met die hals te durven doen , omdat ze bang was dat de behandeling verkeerd zou uitpakken , en Maike daardoor misschien wel een dwarsleasie zou kunnen oplopen.
Als ik dit zeker wil weten , dan zou ik een scan moeten laten maken .
Tja , dan duik ik echt weer de hele malle molen in...en die draait wel door!

Ik heb het geld er niet voor [over] , en moet ook nog zorgen dat Namkje ooit bereden kan worden.
Dit is k*t gezegd , maar daar komt het wel op neer....

Gr Esther

PS , heb nog wel een andere gedachte , maar daar mail ik je nog wel even over...

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 15:52:

Esther, ik begrijp je totaal.
Voor Tachat heb ik een vergelijkbaar verhaal met zijn hanetred. Alle mogelijke therapieën geprobeerd. Uiteindelijk is hij wel een heel stuk beter dan toen ik hem 7jr geleden kocht, maar helemaal goed zal hij nooit meer worden. Sommige dagen stapt hij zelfs redelijk normaal maar soms gaat het zo slecht dat ik denk dat hij zal omvallen.
Er zijn inderdaad limieten tot hoever je kan gaan, zowel financieel als emotioneel maar ook om een juist evenwicht te houden tov de rest van je gezin (inclusief jezelf). Gelukkig is daar dan onze partner om ons een beetje tegen onszelf te beschermen...

Op een bepaald ogenblik beslis je dan inderdaad om er niets meer aan te doen, tenzij je echt zware pijn zou opmerken. Dan moet je definitief beslissen.
Maar je mag niet gaan twijfelen of je nu ver genoeg bent gegaan of niet. Je hebt gedaan wat je kon, dat weet jij en dat weet je paard. Een invalide (mens of dier) kan maar zoveel beter worden, dan stopt het verhaal en is het kwestie van 'ermee te leren leven'.

Tachat is voor mij dus ook zoals hij is. Ik zal hem niet overvragen (rijden doen we sowieso al een tijd niet meer) maar hem verder 'gewoon' behandelen zoals de andere paarden. Dat werkt nog het beste.
Stoppen met denken en twijfelen.
Weten dat je goed gedaan hebt en zo voortdoen.

Vele andere sukkelaars kunnen maar dromen van zo een baasje...

Sterkte!

Anne Marie

van lennep schreef op donderdag 5 maart 2009, 11:14:


Is inderdaad k*t, maar nu eenmaal wel de realiteit.....
Wacht op je mailtje Esther.
Groeten,
Monique

AMA schreef op donderdag 5 maart 2009, 12:49:


Het zit een beetje in mij , ik kan me niet zomaar neerleggen bij iets. Dat is ook wel eens lastig in mijn werk...

Je hebt gelijk hoor! Vooral met dat , je mag niet gaan twijfelen!

Het leven zou een stuk makkelijker zijn zonder de woorden ;ja maar....

Ja maar............. zucht,[van moedeloosheid].................je weet nooit of je echt het onderste uit de kan hebt getrokken , er onstaan nieuwe therapieen , de ''alternatieve'' hoek is groot , de medische wetenschap staat niet stil , het paard word ouder , veranderd zelf , misschien slaat er nu wel iets aan ,..............hoop op verbetering na het lezen van verhalen over therapieen........etc.

De titel van het topic , beetje luguber nu...

Ik ben gisteren weer met Maike op stap geweest , had Michiel gewaarschuwd voor een brullend paard , die echt gek zou doen , nou bijna niets van dit alles.Gewoon te mak , niet zoals vorige week in Putten heerlijk de macho uithangen.
Ik was best een beetje teleurgesteld....je hebt een cadeau gekocht , waarvan je zeker weet dat de ander het leuk vind!Je hebt er best veel moeite voor gedaan , en dan....vind de ander het helemaal niet leuk! Zo voelt het een beetje...
Ik weet zo langzamerhand echt niet meer waarmee ik hem een plezier doe...ja misschien wel...nooit meer in de trailer ergens heen moeten en inderdaad zoals jij schreef , hem gewoon lekker aan laten sukkelen.

Thanks voor je hart onder de riem!!

Gr Esther

AMA schreef op donderdag 5 maart 2009, 12:49:


Eej, komaan!
Er zijn nog dingen die je kunt proberen en die kosten alleen geld als diejen Ollander meekomt
Maar meer niet als wel komt ie , toch?

Piet schreef op donderdag 5 maart 2009, 17:17:


ik nie snap nie....

Gr Esther

Piet schreef op donderdag 5 maart 2009, 17:17:


We zullen dat morgen wel eens zien hé, stukjen Ollander.
Doe maar goe uw best, misschien krijgt ge dan nog een 'medolle'.